Heee ik heb een lijstje!

Een man staat bij het broodbeleg. Je ziet hem twijfelen; pindakaas met of zonder nootjes? Net wanneer hij nogmaals op zijn boodschappenlijstje kijkt, komt er een tweede man aangelopen. Hij loopt naar de eerste man op, tilt zijn been op heuphoogte en geeft de eerste man een vriendschappelijke schop onder zijn kont. De eerste man draait zich om, een boze rimpel veranderd meteen in een glimlach, ze kennen elkaar.

"Hee, jij ook hier!"
"Ja, ik moet boodschappen doen."
"Hee, ik ben ook boodschappen aan het doen!"
"Maar ik heb een lijstje."
"Hee, ik ook!"
"Nou doei he!"
"Hee doei he?!"

Als ik een vriendin tegenkom, wil het boodschappen doen nog wel eens een half uurtje uitlopen. Pakken mannen dat toch een stuk praktischer aan.

Kinderarbeid tijdens de ouderparticipatieweek

Tygo is in de tuin. Voor hem een emmer sop en een emmer schoon water. Naast hem een berg poppenkleertjes, poppen, dekentjes, tafelkleedjes en dekentjes. Ik doe hem een truitje voor. Eerst in het sop, dan uitknijpen. Dan in de emmer met schoon water doen. Vanaf daar neem ik het over. Spoel het uit, wring het uit en leg het in de wasmand.

Enthousiast begint hij met de eerste truitjes, broekjes, jasjes en sokjes. Dan ineens stopt hij en gaat in het gras zitten naast de berg schoolwas. Kom op, moedig ik hem aan, even doorwassen voor juf Melanie. 'Maar mama', verzucht hij, 'dit ruikt allemaal zo fijn naar juf'. Ik begin te lachen en onderdruk de neiging hem uit te leggen dat wat hij nu ruikt biologische wol en katoen is, vermengd met een jaar stof en tientallen keren aanraken met zweterige plakhandjes.

Na dat de hele berg gedaan is, doen we voorzichtig de poppen in 'bad'. Ik wil die mooie antroposofische poppen niet verpesten, dus nemen we ze lichtjes af met een sopje. Dan gaan we naar boven om alles op te hangen. Terwijl Tygo de poppen mooi op een rijtje zet doe ik de kleuter-verkleedkleren in de wasmaschine voor een dertig graden draai.

Vanochtend mocht hij het grootste deel alweer droog en schoon mee naar school nemen. Trots overhandigt hij de zak aan zijn juf. 'Kijk juf. Alles is klaar. En het ruikt naar mama!'

Ouderparticipatieweek

Het voelt als een soort finale, de laatste ronde voordat we eindelijk over de finisch komen. Een laatste kans om dingen op te ruimen, te regelen, af te spreken en te fotograferen. Ik word er in huis ook helemaal poetserig van. De laatste week voor de zomervakantie; bij ons ook wel bekend als de 'ouderparticipatieweek'.

Het begon vandaag meteen al goed. Sofie heeft het eindfeest van de peuterspeelzaal. Het thema is waterpret, dus graag laarzen en droge kleren mee. En natuurlijk de gebruikelijke luier, doekjes en ook de fotocamera. Want papa's en mama's mogen een kwartiertje komen kijken om foto's te maken. Door de gietende regen ben ik net naar huis gelopen. Thema dit jaar in ieder geval geslaagd.
Vanmiddag ga ik met haar voor de laatste keer dit schooljaar naar fysiotherapie, ook daarvan hebben we dan een paar weken vakantie. Vanavond sport ik zelf voor de laatste keer, pas de eerste week van september beginnen we weer. De komende weken zal ik dus zelf dingen moeten bedenken om mijn buikspieren te trainen en conditie op peil te houden.

Morgen mogen we helpen om de basisschool van de oudste vakantieklaar te maken. Dat betekent dus voor iedereen; emmer en sop in de aanslag en niet lullen maar poetsen! Alles weer opruimen en schoonmaken, zodat onze kleuters na de vakantie weer fris kunnen beginnen.
En dan woensdag afscheid van die lieve peuterjuf die met pensioen gaat (nog even cadeautje voor bedenken). 'S middags zwemles niet vergeten. Donderdag rustdag. Dan doen we even niets voor het laatst en nemen we ook geen afscheid. Dan mag ik mijn eigen huis poetsen en heeft Tygo zijn laatste gewone schooldag. Vrijdag is het een korte ochtend, met uitreiking van de rapporten, waarbij de ouders een kopje koffie aangeboden wordt. Ze beginnen later en moeten eerder weer opgehaald, zodat ik net zo goed even in de auto kan wachten. Terwijl wij daar koffie drinken of in de auto wachten, moet Sofie eigenlijk op de peutergym zijn, want de laatste keer voor de vakantie, dat is toch wel speciaal. Ik denk dat ik oma maar inschakel voor gym dit keer!

Pfff. en na deze week is het eindelijk vakantie. Dan begint het grote feest pas echt en moeten thuisblijfmama's extra hard aan het werk. Ik denk dat ik in september een weekje vakantie neem. Ik kijk er nu al naar uit.

Het is mijn dag!

Van de week ging ik met Sofie de stad in om te winkelen. Ik had zelf een paar nieuwe zomershirtjes nodig, zij wilde heel graag haar eerste potje nagellak. Die ochtend bewonderde ze zichzelf in de spiegel, draaide een rondje in haar roze jurk en riep: Dit is mijn dag! Als je twee bent, kun je jezelf nog zo ongedwongen bewonderen, daar kan haar mama nog jaloers van worden. En.. misschien ook wel wat van leren...

Aangekomen in de stad besloot ik ook meteen een cadeautje te kopen voor een peutervriendje, die bijna jarig is. In de speelgoedwinkel ontdekte Sofie dat er een hele Hello Kitty- afdeling was. Ze zag 'haar' Hello Kitty beker, Hello Kitty tas en Hello Kitty knuffel. Ze huppelde blij door de winkel bij de aanblik van zoveel bekende spulletjes. En ze zag kleine Hello Kitty poppetjes die ze nog niet had. Ik liet haar er eentje uitzoeken, want ze waren afgeprijsd voor 50 cent. Bij de kassa glunderde ze toen ze zelf mocht betalen en vertrouwde de vertederde caissière toe; Dit is mijn dag! 'Oh ja, nou kijk eens?' zei de caissière en gaf haar een ballon.

Eenmaal bij de Hema mocht ze een nagellakje uitzoeken. Ik prees rood en roze aan, maar mijn meisje koos knalpaars. Ach ja doe maar, mompelde ik, het is jouw dag.

Om onze winkelochtend af te sluiten gingen we een lekker ijsje eten bij La Place. Ze zag kinderijsjes in een plastic bekertje en wilde die heel graag hebben. Tot haar teleurstelling bleken die bekertjes uitverkocht. 'Ik heb wel een leuk gekleurd kartonnen bekertje', probeerde de verkoopster. Sofie pruilde wat en zei, haast verontwaardigd, 'Maar het is mijn dag!'. 'Oh ja? Zei de verkoopster, is het een speciale dag voor jou?' 'Ja!' zei mijn dochter vol overtuiging.

'Nou weet je wat, dan maak ik er een feestijsje van.' En voor de prijs van een bolletje kinderijs kreeg mijn dochter twee bolletjes ijs, versierd met slagroom, verse aardbeien en stukken chocolade. Het was teveel voor haar om op te eten. 'Ja', zuchtte ze na afloop, 'het is mijn dag!' Ze zat te stralen en ik waarschijnlijk ook. Een oudere dame die voorbij liep zei tegen mij: 'Wat heeft u een prachtige dochter' en zie, daar straalde ik van trots. Het is mijn dochter!

Ik ben thuis met kinderen

"Komen de muren niet op je af? Wat doe jij de hele dag?!" Kennelijk is het thuisblijfmoederschap nog een zeer onbekend (en onderkend) beroep. En onbekend maakt onbemind. Daarom vandaag een kijkje achter de gordijnen van een echte thuisblijfmoeder..


Maandag 6.30 Ik druk met een slaperig hoofd nog eens op Snooze en draai me stiekem nog even om.
6.45 Ik spring uit bed, weer aan de late kant en stuif de badkamer in. Maak mezelf klaar voor een nieuwe dag. Richard is al opgestaan en is nu zijn brood aan het smeren.
7.05 Zet de slaapkamerdeuren open van de kinderen. Uit Tygo's kamer komt gegrom:'Ik wil niet, ik wil niet!' Uit Sofie's kamer klinkt het zangerige: 'Goedemorgen mama!'
7.45 We hebben iedereen gewassen en aangekleed. Kinderen zitten met pap aan tafel, terwijl ik de tasjes voor de kinderen klaar maak.
8.05 Richard rijdt vijf minuten te laat met Tygo naar school en daarna door naar zijn werk.
Ik ontbijt nog even en Sofie speelt met de Duplo.
8.20 Ik stap met Sofie op de fiets en breng haar naar de peuterspeelzaal. Even voor negenen ben ik weer thuis.
9.00 Ik zet thee, bel UWV en ruim de vaatwasser in. Ja. dat kan prima tegelijk.
9.15 Ik handel nog wat andere administratieve telefoontjes af.
9.30 Netbook gaat aan, internetbankieren, Hyves checken, mail checken. Lauwe thee drinken.
9.45 Schrijf een blog. Brainstorm voor mijn boek. Tussendoor sms ik wat heen en weer met een vriendin over zieke kindjes.
10.45 Zo laat alweer? Ik klap mijn netbook dicht. Even wat rommeltjes opruimen die gisteravond zijn blijven liggen. Prop een wasje in de wasmachine.
11.10 Haal op de fiets Sofie van de peuterspeelzaal. Rond 11.45 zijn we terug.
12.00 Samen met Sofie lunchen en haar ochtend op school doornemen. Samen een boekje lezen of een spelletje doen.
13.00 Oma haalt Tygo op van school. Normaal doen Sofie en ik dat, maar als Richard de auto meeneemt naar zijn werk, wordt het allemaal wel erg krap, dus op maandag kijken we oma lief aan.
13.15 We drinken en eten wat fruit met z'n allen. Oma blijft nog even.
13.45 Met Sofie naar fysiotherapie. Oma past op Tygo. Rond 14.45 zijn we weer thuis.
15.00 Sofie slaapt een uurtje, oma gaat naar huis. Buurmeisje staat voor de deur en zij en Tygo spelen in de tuin. Ik probeer wat huishouden te doen, op de achtergrond is de altijd dreinende muzikale begeleiding (Mama! Mogen we een koekje! Mama! Mogen we een emmer water! Mama van Tygo, ik moet plassen! Mama! Zij speelt vals!)
16.30 Sofie is uit bed en een beetje bijgekomen op mijn schoot. Ik werk het buurmeisje weer het huis uit en we lopen naar de bibliotheek. Daar lees ik de kinderen voor en zoeken we boekjes uit voor ons allemaal.
17.30 We zijn weer thuis. De kinderen 'lezen' in hun nieuwe boekjes. Als ze gaan klieren zet ik de tv aan. Ik ga ondertussen koken. Tussendoor sms ik een vriendin en mijn zus, leg ik de kinderkleren klaar voor de volgende dag en geef ik de planten water.
18.00 Richard komt thuis en we gaan eten.
18.30 Tafel afruimen, tas pakken, kinderen welterusten kussen (Richard stopt ze om 19.00 in bed)
19.00 Ik ben bij mijn sportclubje waar ik rondjes ren, opdruk, fitness en zwem.
20.00 Weer thuis. Zwempak uitspoelen, sportkleding in de was. Wat drinken. Zitten. Journaal kijken.
20.30 Laatste rommeltjes opruimen. Wc schoonmaken. Foto's sorteren die ik binnenkort wil inplakken. Ondertussen bijkletsen met Richard. Richard hangt de was op.
22.00 Tanden poetsen, make-up afhalen, je kent het wel..
22.15 Ik val om. Gelukkig in bed. Welterusten.

Eigenlijk is de maandag nog best relaxed. Sofie gaat naar de peuterspeelzaal, waardoor ik even voor mezelf heb. we hoeven niet naar zwemles (dinsdag) of peutergym (vrijdag). Soms help ik op school of op de peuterspeelzaal, maar dat is incidenteel. Ik maak zelden op maandag afspraken met vriendinnen (vaak dinsdagavond, woensdagmiddag, vrijdagavond en familie in het weekend) en hoef ook geen boodschappen te doen. Een goede, relaxte, start van de week dus.

Dus. Mocht iemand het zich nog afvragen. Ik verveel me niet. Je hoeft je om mij geen zorgen te maken.

Zuinigheid met vlijt..

Soms droom ik van een groter huis. Meer ruimte. Niet in het buitenland hoor, gewoon ergens hier in de buurt. Misschien wat dichter bij de basisschool zodat de kinderen straks zelf kunnen fietsen. Ik zit in de warme vochtige tuin en plotseling worden mijn potten met tomatenplanten en aardbeienplanten een moestuin. Aangrenzend een groot terras waar we met al onze vrienden en familie kunnen barbecuen. En een waterval voor mijn zoon met zijn passie voor water. Ja, een tuin groot genoeg voor ons bruiloftfeest!
Plotseling wordt ons baksteenkleurige rijtjeswoning uit de jaren tachtig een prachtige witte vrijstaande woning uit de jaren dertig. Glas in lood ramen, ensuitte- en op-kamers. In mijn droom hoeft mijn liefje niet meer op de donkere zolder in een hoekje te werken, maar krijgt hij een heuse studeerkamer met genoeg ruimte voor zijn bureau en al zijn computerrommeltjes. Ik werk niet meer met een laptop op bed, maar mijn bureau staat knusjes bij het zijne. Ertegenover een hip koffieapparaat voor hem en een knusse theepot op waxinelichtje voor mij. De kinderen krijgen ieder een ruime, lichte slaapkamer en als het even kan ook een speelzolder, zodat al dat speelgoed naar boven en uit het zicht kan. Op die zolder natuurlijk ook een hangmat, voorleeskussens en hoekjes voor spannende hutten. En een grote slaapkamer voor ons natuurlijk, met ruimte voor een stoel waar ik mijn kleren op kan klaarleggen voor de volgende dag. Dan droom ik over slaapkamers die nu nog leeg, staan te wachten op toekomstige pleegkinderen...

Maar ja. Als we een hypotheek willen wat zo'n fantastisch familiehuis kan bekostigen, moeten we allebei fulltime blijven werken, tot ons 67e.  En in de avonduren bijbaantjes tot we er bij neervallen. Misschien hebben we dan net genoeg voor een vervallen jaren dertig woning, die we zelf op moeten knappen naast onze banen. En wie zorgt er dan voor mijn moestuin? Wie vangt alle kinderen op als ze uit school komen fietsen? Wie veegt de bladeren uit de enorm lange dakgoot? Wie nodigt iedereen uit voor de barbecue? Kortom, als we zo'n huis hebben, wie gaat er dan voor ons van genieten?

Nee, we blijven voorlopig gewoon in ons huur- rijtjeswoning. Met veel te weinig ruimte voor ons en onze passies, maar wel met genoeg vrije tijd om van onze passies en van elkaar te genieten. En ondertussen een beetje sparen voor de toekomst. Hoe was dat gezegde ook alweer? Oh ja. Zuinigheid met vlijt bouwt huizen als kastelen. Toch?

Give-away, en de winnaar is...

Je zou het zo niet denken als je naar buiten kijkt, maar het is 21 juni; de eerste dag van de zomer! Een leuke datum om de give-away te sluiten en de winnaars bekend te maken. Meedoen bleek niet mee te vallen, want de ene keer liet blogspot geen reactieformulier zien, de andere keer kon ik zelf niet eens inloggen. Resultaat is dat mensen mij zelfs mailden of een reactie achterlieten op mijn andere blog (vegametkinderen.blogspot.com), waar het inloggen beter lukte. Geweldig dat jullie zoveel moeite wilden doen!

Hoe dan ook, ik heb erg leuke tips voorbij zien komen. De belangrijkste les is wel; koop olijfolie. Je kunt je hoofdhuid er mee inmasseren (een half uur in laten trekken), je kunt er een knoflookmengsel van maken wat je de hele nacht (!) in je haar moet laten trekken, je kunt het op je droge benen smeren en dan in de zon gaan zitten, of (volgens een kapper) gewoon een paar druppels in je haar masseren!
Andere handige supermarktproducten zijn: honing (een theelepel oplossen in een liter warm water en daar je haar mee wassen), kookwater van aardappels (tegen pukkels) en rauwe eieren (voor glans in je haar). Mocht dat allemaal niet lukken, schraap je gewoon wat modder uit de natuur, of vang je wat knabbelvisjes (?!). Naar de Tuinen voor een goede haarolie kan natuurlijk ook.
Iedereen ontzettend bedankt voor jullie reacties. Als ik wat uitprobeer, zal ik de resultaten zeker melden. Laten jullie ook nog even een berichtje achter als je iets nieuws ontdekt of uitgeprobeerd hebt?

Als Mieke, La Marlette Blanche en Tijgermilka, de maskertjes zijn onderweg! Van harte gefeliciteerd!

Tussen kroost en carriere

Afgelopen donderdagavond keek ik met mijn vriend naar de VPRO-documentaire "Tussen kroost en carriere". Omdat ik door de aankondigingen hoge verwachtingen had, stond het in mijn agenda en had ik zelfs mijn zus en mijn beste vriendin getipt om ook te kijken.
Voor wie het niet gezien heeft; vier stellen worden een weekje thuis gevolgd, om te zien hoe ze kinderen en werk combineren. Daarna kijken ze samen de filmpjes terug en mogen ze reageren tijdens een tafelgesprek.

Het eerste wat mij opviel, is dat vooral de vrouwen er de behoefte hadden om zichzelf te verdedigen. Af en toe was er zelfs een steek onder water. Heel herkenbaar, want in het dagelijks leven vraag ik me ook regelmatig af waarom vrouwen elkaar zo kritisch benaderen en altijd de strijd aangaan om wie de beste moeder is.
"Goh, mogen jouw kinderen 's ochtends televisie kijken? Die van ons blijft altijd uit." "Ja, maar ik ga elke ochtend een kwartier bij mijn kinderen in bed liggen en wie van jullie neemt daar nog de tijd voor...?" - Stilte-

Af en toe was er papa of mama-dag, al waren ze het er unaniem over eens dat je dat niet zo moest noemen. De meeste kinderen gingen twee dagen naar de kinderopvang en school en werden de rest van de week verdeeld over opa en oma, een of meer oppassen, diverse clubjes en papa of mama. Echt rustig iets doen met het hele gezin gebeurde eigenlijk niet.

De hele uitzending hebben we met open mond zitten kijken naar deze perfecte ouders. Allemaal hadden ze een goedbetaalde fulltime baan. Sommigen daarnaast zelfs nog een goedlopend eigen bedrijf. Grote auto's bij grote huizen, alles keurig aan kant. Na een lange dag van hard werken, tussen door de kinderen halen en brengen, brengen en weer halen, een broodje smeren (!) en eten achter het stuur, koken uit een kookboek en bijpraten met manlief, gaat ze ter ontspanning even joggen. Sommigen zag je genieten van hun hobby's, sport en vrijetijd. De kinderen waren netjes, creatief, muzikaal en sportief.

Mijn vriendin smste na afloop; wat had deze vrouw veel energie! Mijn zus zei aan de telefoon; wat was het allemaal druk en hectisch!

Vandaag hebben mijn vriend en ik onze thuiswerkdag. Ik vroeg aan mijn zoontje of hij kwam aankleden. Hij antwoordde; "Nee, want ik heb schroeven en een bout. En ik ben trouwens helemaal niet thuis." Mijn vriend nam de tijd om met hem een heel ANWB-fantasie spel te spelen en er werd een onzichtbare auto in ons bed gebouwd. "Papa, waar is de zonne-olie-energie?" Papa zoekt en vindt tussen een stapel kussens het benodigde onzichtbare flesje.
Wat een rust.

PS. Als je ook even tot rust wilt komen, doe dan mee met mijn give-away. Het kan nog een weekje.

Give Away; gezichtsmaskertjes

Afgelopen week zat ik bij de kapper om even mijn haar te laten bijpunten. Mijn haar is altijd enorm droog en pluizig en dus pakte de kapster weer eens de botte heggenschaar en hakte er een ruime decimeter af. Prima. Dacht ik. Tot ze weer begon.. 'U heeft wel erg droog haar, daar hebben wij wel wat voor.' Ik; 'Tsja, dat droge haar komt van het zwemmen in chloor. Weet niet of het nog te redden is..' Zij: 'Jawel, wij hebben maskertjes voor het haar. Eens of twee keer per week in het haar aanbrengen. Ik zou u twee keer per week aanraden.' Ik; 'En wat kost dat?' Zij: 'Acht euro, maar dan heb je wel een heel goed maskertje..'
Snel maakte ik de rekensom in mijn hoofd; 8 Euro, twee per week.. Dat gaat me dus ruim 70 Euro per maand kosten! En de kans is groot dat ik gek van de jeuk weer onder de douche vandaan kom. En dat voor een beetje glans? Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt!


Nu weet ik dat er mensen zijn die heel creatief zijn in de badkamer met verzorgingsproducten; beter voor je huid, het milieu en je portemonnee! Mensen die van een mango en een komkommer een heerlijk gezichtsmaskertje kunnen maken. Die kruidige koude theezakjes (?!) op wallen leggen. Die mijn toetje gebruiken om hun benen mee in te smeren na het scheren. En die weten wat voor natuurlijk prutje je in je haar moet doen, om glanzend verzorgd haar te krijgen!


Daarom dit keer een give-away. Wie het leukste, beste, creatiefste of lekkerste recept voor een alternatief verzorgingsproduct instuurt, maakt kans op een gezichtsmaskertje van het merk dat ik al jaren met veel plezier gebruik. Ik heb er drie te verloten (geef eventueel je voorkeur op voor Perzik, Avocado of Chocolade).
Het recept of de tip die je instuurt is bijvoorbeeld voor een gezichtsmasker, een haarmasker, een crème voor een zachte huid, iets tegen pukkels, tegen wallen.. noem maar op! Heb jij de gouden verzorgingstip? Goede ervaringen met de recepten van je oma? Per ongeluk iets ontdekt? Laat hieronder een reactie achter. Op 21 juni, de eerste dag van de zomer, worden de drie winnaars hier bekend gemaakt.

Proost! Het is maandagochtend.

Afgelopen weekend was er weer eens zo eentje. Zo'n weekend dat voorbij vliegt. Op het moment dat je je goed en wel realiseert: Hee, het is weekend,ik ga zo even lekker op de bank ploffen, blijkt het alweer zondagavond te zijn.
We kwamen vanochtend maar moeilijk op gang en dus was het weer even sprinten. Beide kinderen snel in de kleren en aan de pap, Richard zet onderweg naar zijn werk Tygo op school af en ik breng Sofie lopend naar de peuterspeelzaal. De basisschool bleek trouwens niet om 8.15 te beginnen, zoals in de oude folder stond, maar om 8.30. En de peuterspeelzaal was brengen tussen 8.30 en 8.45, maar de ijverige juf verzamelt ze het liefste allemaal om 8.30. Kortom aan twee kanten van de stad, er zitten zo'n 15 autominuten tussen, worden onze kinderen precies om 8.30 verwacht. Gelukkig alleen op maandag, de rest van de week gaan ze netjes om de beurt naar school en voer ik een vrij relaxte haal- en breng service, waarbij het kind met de vrije dag altijd vrolijk mee gaat.

Maar vanochtend dus even niet. Kleren zondagavond klaarleggen (gisteren was het koud, dus zitten mijn kinderen nu met stralend weer in lange mouwen op school), ontbijt beperken tot een bord pap, het wandelingetje naar de peuterspeelzaal meteen even combineren met een boodschapje.. Na al dat geplan en geren heb ik nu zomaar een heel uur voor mijzelf. Ik. Mijn thee. En mijn nieuwe netbook. Proost! Op de nieuwe week!

Te weinig geld? Overgewicht? Te weinig tijd? Moe? Lees dit!

Wanneer ik de vele reclames op televisie en in de bladen moet geloven, is er een oplossing te koop voor elk probleem wat je in je leven tegenkomt. Het maakt niet uit wat het is, als jij je portemonnee maar trekt. Heb je bijvoorbeeld te weinig geld, dan kun je woord smsen, waardoor je plotseling honderd Euro op je rekening hebt staan. Tegen een belachelijke rente natuurlijk, dat dan weer wel. Mijn moeder zei vroeger al; als je wilt beginnen met sparen moet je in elk geval niet beginnen met het kopen van een dure spaarpot. Precies. Een jampot voldoet ook (wel eerst even omspoelen, we willen geen geld waar een luchtje aan zit).

Negen van de tien mensen met overgewicht (rustig, ik ben zelf ook de slankste niet) weten heel goed dat ze meer moeten sporten (minstens drie keer per week hoorde ik laatst!), gezonder moeten eten en niet mogen snoepen. Makkelijker zou het zijn, wanneer die wonderpil van T.ell S.ell echt werkte.. "Ping!" (ouderwets kassageluid) en weer honderd Euro lichter. Maar ja.. wat weegt dat nou helemaal, zo'n briefje? Zou je daar een kilo lichter van kunnen worden?

Moe en te weinig tijd is tegenwoordig hip, las ik laatst. Als je altijd roept dat je het veeeeel te druk hebt, zeg je impliciet dat je een interessant leven leidt. Iemand die het altijd druk heeft, zal wel veel vrienden hebben, een interessante baan en dito hobby's en.. minstens drie keer per week sporten. Het gevolg van altijd druk is natuurlijk altijd moe. Dus smeren we je een wonderkussen aan om uit te rusten en een paar dure keukenmachines om tijd te besparen. Ik zou zeggen, geniet van het leven, maar stress met mate. Ga eens op tijd naar bed, kijk kritisch naar wat je eet en probeer een beetje Mindfull te leven (overigens is hier ook pagina's vol over geschreven in elk willekeurig damesblad).

Ik probeer mijn kinderen al van jongs af aan (ze zijn nu 2 en 4) duidelijk te maken wat reclame is en waarom het gemaakt wordt. Dat die mensen die het maken niets anders willen dan geld verdienen. Laatst was er direct na Sesamstraat een dure autoreclame op televisie. Zegt mijn dochter; 'jaja, koop dit en koop dat! Zet hem maar uit hoor mama!' Zegt mijn zoon; 'ja, koop dit, koop dat! Wij kopen helemaal niets wat wij niet willen! Lekker puh!'

Ha! Missie geslaagd. Consumindergenen zijn aangeslagen. (Voor het eindexamen laat ik ze volgend jaar een reclame zien van de bekendste snackbar ter wereld, die kinderen lokt met plastic prullen.)

In de dozensupermarkt

Vanmiddag las ik in een oudere Libelle een stukje van een vrouw die graag een geheim met ons wilde delen. Deze vrouw leeft ver boven haar stand. Denk daarbij aan een villa, twee dure auto's, de kinderen op hockey, hele gezin draagt alleen maar merkkleding en drie keer per jaar naar het buitenland op vakantie. Haar man had een goedlopend computerbedrijf. Ja, dat is dus meteen het probleem. Hij had een goedlopend bedrijf. Door de crisis is dit helemaal in de soep gelopen. In plaats van de tering naar de nering te zetten, besluiten ze om duizenden Euro's van haar ouders te lenen, zodat ze hun 'stand' nog een poosje vol kunnen houden. Ondertussen hopen ze dat er een wonder geschiedt en het bedrijf gered wordt. Het ergste vindt ze nog wel, dat ze nu zo'n groot geheim met zich meedraagt. Ze praten er met niemand over, want dat wil haar man niet. Ze kan nu zelfs niet meer naar de 'gewone supermarkt', maar moet in plaats daarvan 'boodschappen doen bij de supermarkt waar de de producten zelf uit de dozen moeten halen.' En dat vindt ze verschrikkelijk.

Vanavond ben ik even naar de Lidl gereden voor wat weekendboodschapjes. Naast mij parkeerde een hele grote zwarte, glimmende Opel. Uit die Opel stapte een meneer met een heel chique zwart pak met stropdas. Hij deed de achterklep open, klopte (echt waar!) wat pluisjes van zijn zwarte hoedenplank, pakte een zwart klapkrat, deed hem in een karretje en liep voor mij uit de Lidl in. Meteen na het hekje pakte hij een plastic fles met de allergoedkoopste ranja. En ik kon maar een ding denken.. zou hij de man zijn van die vrouw van de Libelle?

Andere mensen.. en ik.

Van nature ben ik nogal wispelturig en onrustig. Dat zorgt ervoor dat ook mijn motto's net zo veranderen van richting als de wind. Mijn nieuwste motto is: Andere mensen hoeven niet zo te zijn als ik en ik hoef niet zo te zijn als andere mensen.
En het is een goed motto, want hij gaat al zeker twee weken mee.

Even na Koninginnedag werd mijn nieuwe motto flink op de proef gesteld. Je moet even weten dat ik gek ben op Koninginnedag. Als socialist wil ik nu niet gaan beweren dat ik koningsgezind ben, mij gaat het juist om het sfeertje. Als rasechte consuminderaar haal ik mijn hard op bij dit enorme recycle-feest. Vroeg op, de kinderen blij met een oranje rozet op hun jas en een oranje vlaggetje in de hand. Dat vlaggetje krijgen ze trouwens van de drogist, nadat ze hun Koninginnedag-kleurplaat ingeleverd hebben. Dan iedereen nog even naar de wc, warme vesten en wat drinken in de rugzak, genoeg muntgeld in mijn jaszak voor al die schattige blokfluitspeelstertjes.. En als iedereen klaar is, eindelijk de stad in.
Eenmaal aangekomen kan het pure genot beginnen. Uren en uren slenteren we over de enorme rommelmarkt. Geen ergernissen over veel te hoge entree, veel te hoge vraagprijzen en/ of veel te weinig aanbod. Meters en meters speelgoed, rommel, kinderkleertjes, boeken en nog meer rommel lagen dit jaar naar mij te lonken in de zon. De kinderen deden zich tegoed aan een plakkerig cakeje met oranje glazuur en mochten touwtje trekken bij twee kinderen achter een kartonnen doos. Het blijkletsen met mijn zus gebeurde onder begeleiding van het ene valse Wilhelmus na het andere, terwijl we van kleedje naar kleedje slenterden. Het was niet zo druk dat je over elkaar struikelde, maar druk genoeg voor een goede sfeer. De zon scheen, maar niet te heet. Kortom; de perfecte voorwaarden voor een hele gezellige recycle-middag Koninginnedag. Met een stapel kleertjes en wat speelgoed voor de kinderen gingen we 's middags naar huis, om daar nog uren uit te puffen bij de barbecue.

Toen ik een paar dagen later op een verjaardag was, wilde ik enthousiast vertellen over mijn Koninginnedag-ervaring. Het geluk, de zon, de eenvoud.. "En, zijn jullie dit weekend de stad nog in geweest?", vroeg ik. Sommigen moesten even denken wat ik bedoelde (Koninginnedag natuurlijk!). "Oh ja, antwoordde er eentje. We zijn de stad wel in geweest. Maar wat een drukte. Overal mensen. We zijn snel in een restaurant gaan lunchen en weer naar huis gegaan." "Oh", zei ik en er viel een stilte. En toen rondde iemand het gesprek definitief af voor het echt op gang gekomen was: "Ja, al die mensen. En al die rommel..."

Andere mensen hoeven niet zo te zijn als ik. Andere mensen hoeven niet zo te zijn als ik en gelukkig hoef ik niet zo te zijn als andere mensen.

Mijn grote liefde van toen, ligt nu naakt voor me in bad

Vandaag eindelijk maar eens begonnen met de grote schoonmaak. Eerst alle schoenen uitgezocht. Maar liefst 6 wezen. Een sportschoen, 2 roze hakschoenen, een makkelijke schoen, een ballerina en een rolschaats. Waar zouden de broertjes of zusjes van dit schoeisel gebleven zijn? In de stofzuiger misschien? Ik gooi de alleenstaande schoenen in de prullenbak. Dan die mooie baljurk. Het elastiek kraakt in mijn handen. Helemaal vergaan. Twintig jaar geleden de jurk van mijn dromen en nu? Te slecht voor de Humanitas bak! Dus hij belandt bij de schoenen in de prullenbak. Onherstelbaar vergane glorie. Ik word er een beetje sentimenteel van. Even wat anders doen dan maar.
Ik haal de camper door de wasstraat, klaar voor een nieuw seizoen. Jammer dat er een deur ontbreekt, maar des te makkelijker om het dashboard even af te stoffen. Trouwens, die klapstoelen die er eigenlijk bij zaten zijn we kennelijk ook een keer onderweg verloren.
Dit gaat lekker vlot, al valt de opbrengst een beetje tegen. Zo zie je maar dat je herinneringen altijd rozer zijn dan de verbleekte versie van het heden. Ik mik alle accesoires in een bad van groene zeep, dat hoort wel bij mijn bui. Groene zeep, de geur van toen. Dan zie ik hem. Ik pak hem voorzichtig op en kleed hem uit.  Nog steeds een goddelijk lichaam. Mijn liefde van toen. Ook hij mag in het bad van groene zeep. Gelukkig is zijn strandoutfit in fluor roze en lichtgroen nog niet vergaan. Daar zal mijn dochtertje straks blij mee zijn.

In een grote bak met een sopje van groene zeep drijven drie Barbies, een Ken, wat schoentjes en jurkjes rond. Onder de douche staat de Barbiecamper uit te lekken. Twintig jaar stof en vieze vingertjes van twintig jaar oud spoel ik weg. Ik droom weg naar de jaren tachtig, waarin voor mij alles nog zo vrolijk en ongecompliceerd was. Zo vrolijk en ongecompliceerd als nu mijn dochter is als ze met de Barbies van de dochters van mijn beste vriendin speelt. Ik kan niet wachten tot ze morgen thuis komt van haar logeerpartij bij opa en oma en mijn grote liefdes van toen, schoon en droog, op haar wachten in haar kamertje.

Als Hij in deze tijd leefde

Als Jezus in deze tijd leefde, zou ik volger worden van zijn blog.

Over hagelslag en mobiele telefoons

Ik doe mijn best om mijn kinderen bewust op te voeden. Ik probeer ze iets mee te geven over de natuur, over milieu, over hoe we omgaan met elkaar en elkaars eigendommen. Ik wil ze vertellen waar hun eten vandaan komt en dat ze respect moeten hebben voor alles wat leeft. Kortom, ook ik probeer een goede moeder te zijn en ik weet dat ik niet de enige ben.. Helaas werkt de wereld niet altijd helemaal mee en zijn verleidingen moeilijk te weerstaan.

Tygo knutselt eierdopjes

Eerste Paasdag waren we met de kinderen naar een mooi nostalgisch dorp. We maakten een rondrit in de paardentram (Mama, ik hoor een waterval! Nee liefje, dat is het paard..) en scharrelden over de markt. We kochten biologisch-vegetarisch gestremde kaas bij het plaatselijke kaaswinkeltje. We keken naar de bijen van de imker op de markt. Vol verwondering bestudeerde Sofie de bijen en vroeg na mijn uitleg over bloemetjes, bijtjes en honing; maken ze ook hagelslag? Weer wat geleerd.

Tweede Paasdag gingen we veel minder verantwoord op pad. Naar de paaskermis hier in de stad. En natuurlijk mochten ze een suikerspin, gemaakt van niets meer dan suiker en e-nummers. En ik moet altijd even iets wegslikken (nee geen suikerspin), maar natuurlijk mogen ze ook een plastic prul winnen. Dus ik zei dat tegen mijn vriend. Dus hoorde Sofie dat (hoe kan het toch zijn dat zelfs op een kermis, waar het gemiddelde geluidsniveau om te huilen is, ze toch altijd iets opvangen wat je eigenlijk niet wilde?). En dus huilde Sofie na het touwtje trekken. Maar liefje, je mag nu iets uitzoeken van die meneer. Je hebt gewonnen! Zo'n mooie namaak barbiepop, of een schele knuffel. Wat wil je dan? De man boog zich voorover en zei: Zeg het maar dame? En Sofie riep boven het kermislawaai met haar heldere stemmetje; ik wou zo graag iets plastics! Dat mag van mama!

Sofie kleurt eieren

 De man dook onder de toonbank. En kwam terug met de nachtmerrie van elke verantwoorde opvoeder. Het roze plasticken mobieltje. Het sluit slecht, er staan plaatjes op van namaak-Barbies, als je er op drukt gaat er niet alleen een lampje branden, maar ook nog een vals kermismuziekje jengelen. Er zitten vier verwisselbare frontjes bij. En.. het is bovenal.. roze en plastic. Mijn dochter was op slag verliefd. Godzijdank zit ze niet meer in de fase dat ze alles in haar mond doet (Zou het giftig zijn? Zo ziet het er wel uit! Hij is nog rozer dan de suikerspin..).
Zo zie je maar weer. Als het kind gelukkig is, is deze moeder bereid heel veel principes te laten varen! Al sinds vanochtend 8 uur klinkt er een jengelend kermismobieltje door de kamer, heeft mijn dochter een uitstraling van totaal geluk en vraag ik me af.. wanneer zouden de batterijen op gaan?

Voetstappen in het zand

Ik sta midden in de kamer en kijk in het rond. Kleine stapjes (ongeveer maat 23) van zand van de tuindeur naar de bank. Een laagje zand op de nieuwe bank-hoes. Dan weer hetzelfde spoor van de bank naar de tafel. Een lege drinkbeker. Nog meer kleine stapjes, steeds vager, weer naar de deur. In de tuin zie ik twee zandtaartjes. O, nee, wacht! Het zijn mijn kinderen. Even uitkloppen om te kijken welke het jongetje is en welke het meisje.
Ik houd van de lente :)

Zand

Kriebels

Twee weken geleden ontdekten we in Haaksbergen onze allereerste waterpokken. Inmiddels is Sofie weer beter en ligt Tygo voor pampus op de bank. Ben dus nog steeds druk met smeren en havermoutbadjes maken.

Die ene dag dat Sofie beter was en Tygo nog niet ziek, zijn we gezellig naar het tuincentrum geweest voor een paastak. Ik had nog een mandje frutseltjes op zolder om erin te hangen, dus enthousiast kwamen we weer thuis. Eenmaal thuis met de, uit de kluiten gewassen tak, stond ik met het ding in mijn handen en zuchtte. Waar laten we hem eigenlijk? Vorig jaar had ik een hele bos voorjaarstakken, dus dat stond in een flinke vaas. Dit jaar had ik gekozen voor een traditionele tak. Maar waar zet je die in? Een fles zou te licht zijn en omvallen. Een vaas te breed. Voor kerstbomen heb je speciale standaards en manden, maar een paastakhouder? Zou dat een gat in de markt zijn? Mijn schoonmoeder opperde een emmer zand, maar ze heeft zelf nog nooit Pasen gevierd, dus daar heb ik ook niet te veel vertrouwen in. Een emmer zand in de huiskamer, met twee peuters? Maar even niet.

Toen had ik ineens een geniaal idee, al zeg ik het zelf. Zie hieronder het resultaat. Vinden jullie het wat?

Sofie's waterpokken zijn bijna weg

Tygo heeft de waterpokken

Zieke kindjes onder de paastak

Samen de paastak versieren

Paastak aan de muur :)

Seizoenstafel Pasen

Ik ben toch ook een beetje zielig?

Vorige week hebben we zomaar onze nieuwe, veel kleinere, kofferbak volgestouwd en zijn we drie dagen naar een huisje in Haaksbergen gegaan. Mijn zus had ons uitgenodigd en dus konden onze kinderen daar lekker met hun kleine neefje spelen. De eerste dag kwamen we vrij laat aan, dus was het een kwestie van bedden opmaken, kinderen erin stoppen en zelf op de bank ploffen met een wijntje. De tweede dag stond ons een minder leuke verrassing te wachten. We werden getrakteerd op onze allereerste kinderziekte: Sofie heeft de waterpokken.

De rest van de week zat ze elke avond in een bad met een washand vol havermout. Tygo vond dat gesmeer natuurlijk prachtig, dus die zat er vrolijk bij in. Drie keer per dag stipte ik elk vlekje en elk waterpokje aan met verkoelend spul van de drogist. Vervelend voor haar, maar ook voor mij. Elke dag waren we anderhalf uur zoet met het verzorgen van deze irritante jeukbultjes. Sofie had er gelukkig niet zo'n last van. Sterker nog, het is best gezellig als mama je drie keer per dag helemaal insmeert en ondertussen liedjes zingt, knuffelt en alles aangeeft wat je maar hebben wilt. 'Och', kermde ze de derde dag, 'gaat beter met foppie'. Mag ze haar foppie (speen) normaal alleen in bed, nu ook overdag tijdens het smeren. Wat was ze een goede patient! 'Mama even smeren?' 'Mama slokje water?' Ze heeft haar ziek-zijn goed uitgebuit.

Tygo kreeg er hoe langer hoe meer genoeg van. Al een week lang vond iedereen Sofie zielig en vroeg iedereen als eerste naar haar. De waterpokken zijn nu ingedroogd, maar Sofie is nog steeds op en top patient, tenminste, als het haar uitkomt.
Woensdag waren ze weer samen naar de peuterspeelzaal. Toen ik ze na afloop ophaalde waren ze lekker aan het buitenspelen. Net toen ik Tygo een handje gaf om terug te lopen, kwam er een onverlaat (lees; schattig peutertje van net twee) roekeloos aanscheuren (op zijn fietsje met zijwieltjes) en hij kon Tygo niet meer ontwijken. Resultaat; een frontale botsing op het schoolplein en een flinke bloedlip bij mijn kleine man. Met een natte doek van juf tegen zijn steeds dikker wordende lip, heb ik hem in de buggy gezet. De buggy waar Sofie normaal in zit op de terugweg, omdat het soms te ver voor haar is om te lopen na een lange ochtend op school.

Ik legde Sofie uit; 'Tygo heeft een ongeluk gehad. Hij is nu heel zielig en mag in de buggy. Dus jij mag nu zelf naar huis lopen. Als het niet lukt, tilt mama je wel op haar nek.'
Even was het stil, ze keek omhoog en zei een beetje geirriteerd; 'Mama, ik ben ook nog een beetje zielig hoor!'

Tygo heeft nog drie uur (!) op de bank zitten kermen. Het ging pas over nadat hij (overdag!) tv mocht kijken met een snoepje. Zijn wraak was zoet.

Ik maak blij!

Op deze stralende lentedag even aandacht voor een site waar iedereen blij van wordt: Ik maak blij!

Deze site is van Elly. Zij maakt van wol de mooiste dingen, daar moet je wel blij van worden! Mutsen, popjes, sokken.. Het is duurzaam, milieuvriendelijk, vrolijk, uniek en.. er staan geen prijzen op de site. Je mag namelijk helemaal zelf weten hoeveel je wilt betalen of wat je wilt ruilen voor deze leuke spulletjes.
Als we daar niet blij van worden?

Ik maak blij!

Update van de seizoenstafel

Maandag kwamen de kinderen terug van de peuterspeelzaal met de mededeling dat ze 'iets' mee mochten nemen voor hun lentetafel. Omdat Tygo toen vond dat het ook hoog tijd was om onze eigen seizoenstafel op te frissen zijn we, zomaar een paar dagen te vroeg, de lente ingerold. De sneeuwman is weer naar zolder en heeft plaats moeten maken voor een nestje met vogels en eieren. De sneeuwklokjes van de peuterspeelzaal staan in de klimop-krans van vorig jaar en natuurlijk heeft mijn bloemenkindje ook weer een mooi plekje gekregen.
De kinderen waren zo enthousiast dat ze ook meteen de paastakversieringen wilden inzetten, maar dat heb ik nog even uitgesteld. Ik vind het nog een beetje vroeg voor de paastak en je moet het niet overdrijven.

Vanochtend zijn de kinderen naar de peuterspeelzaal gegaan met hun schatten. Sofie met een lentegroen vlindertje op draad, Tygo koos een leuk kuiken uit. Toen ik ze ophaalde, zag ik dat Tygo's kuiken op de lentetafel stond. De vlinder had juf met Sofie in de paastak gehangen. Tygo zag mij kijken naar de thematafel en zei zachtjes: 'Ik zei nog tegen juf, het is te vroeg voor de paastak hoor...'

Winter/ lentetafel

Lentetafel!

Bijna lente, beetje gênant

We kijken er al weken naar uit en bijna is het echt zover; de lente staat voor de deur! Op onze wintertafel staat nog het sneeuwpopje, maar niet lang meer. Hij wordt links en rechts ingehaald door sneeuwklokjes en krokussen.De kinderen vinden het hoog tijd voor de lentetafel, dus daar gaan we deze week maar eens mee aan de slag.

Toen ik de kinderen vandaag van de peuterspeelzaal haalde genoten we ook volop van de lente. Tygo vindt het een prachtig spelletje om bij elke krokus te roepen: 'krooooo.... KUSJE!' en dan geeft hij mij of Sofie een kus. Als je daar geen vrolijke bui van krijgt! Toch had het ook iets gênants, toen mijn lieve Sofie hem herhaalde. Ze heeft namelijk erg veel moeite met de S midden in een woord en vervangt deze soms voor een T. 

Seizoenstafel

 

En dus riep ze vanochtend keihard en met een blij gezichtje door het winkelcentrum... Krrrroooo kutje!

Boeken, boeken en nog meer boeken

Van de week was ik met de kinderen in de bibliotheek. Ze mogen dan van mij altijd ieder zelf een boekje kiezen en daarnaast kies ik nog een voor ze, om voor te lezen. Tygo kiest altijd graag boekjes met hoofdpersonen die hij van televisie herkent. Toen hij nog twee was, waren dat meestal boekjes van de Teletubbies, van Kikker of Muis Plons. De laatste tijd is hij gek op Charlie en Lola en deze week koos hij een boekje van Olivia, dat schattige varkentje van Nederland drie.

Sofie pakt het heel anders aan. Bij voorkeur is het boek van haar keuze groot en met veel plaatjes. Maar dat is niet het belangrijkste. Nee, het moet ook roze zijn. Of wit met roze. En het liefst iets met een prinses of een ballerina op de voorkant. Na weken "Angelina Ballerina" te hebben voorgelezen, hebben we nu "Emma Ballerina". Emma is nog beter dan Angelina, want ze heeft een vriendinnetje die Prinses Sophie heet, of "Prinses Ik", zoals Sofie haar liever noemt.

Snuffelend tussen alle boeken, droom ik een beetje weg. Zou het me lukken om mijn non-fictie boek uit te geven? Wat zouden mijn proeflezers ervan vinden? Zal mijn boek ook in de bieb komen te staan?
Er zit maar een ding op en dat is hard doorschrijven. Het is een boek voor thuisblijfmoeders, door een thuisblijfmoeder. Ik ben bijna bij het slotwoord en dan mogen mijn proeflezers aan de slag. Zou het helpen als ik een bekende roze ballerina op de kaft zet?

Thuisblijfmoeders zijn topsporters!

Afgelopen drie dagen zaten volgestopt met leuke peuter-uitjes. Zo gingen we naar het wekelijkse ouder-en-kind-gym, waar de ouders meestal meer zweten dan de peuters. Klaarzetten, peuters tillen en in de rondte zwieren en natuurlijk alle toestellen weer opruimen. Ook gingen we naar de dierentuin, waar we vier uur lang rondslenteren afwisselen met klimrek klauteren en peuter optillen, zodat ze ook de baby Gekko's kon zien. Daarna weer een eind gereden om de andere peuter weer bij opa op te halen, na een logeerpartijtje. Gisteren gingen we naar het zwembad. Op zich al een uitdaging om alle spullen en alle kinderen in de auto te laden. Constant het gevoel dat ik ondanks twee bigshoppers vol (!!) zwemkleding, handdoeken, badjasjes, slippers, luiers en zwemluier toch nog iets vergeten was.. Dan twee kinderen omkleden, douchen en heel veel vleugeltjes opblazen. Vervolgens drie uur lang plonzen, spetteren, door de stroomversnelling en van de glijbaan. En dan weer douchen, afdrogen en aankleden natuurlijk.

Vanochtend constateerde ik dat we door al die pret toch echt wel wat vergeten waren; het huishouden. Dus. Kindjes wassen, aankleden, ontbijten, naar de peuterspeelzaal. Op de terugweg meteen even boodschappen gedaan. Tuindeur open voor wat frisse lucht en dan maar opruimen, stoffen, boenen, zuigen en dweilen. Om drie uur later naar de peuterspeelzaal te rennen, want ik was een beetje de tijd vergeten.

Vanmiddag mogen ze zichzelf lekker vermaken. Lekker spelen met Duplo, de boerderij of de trein. Op de (nu nog) schone vloer. En ik ga dat lekker een uurtje bekijken. Vanaf de bank. Thuisblijfmoeders zijn topsporters!

De bazen van Nederland

"Mama, wie zijn die mannen op dat bord?" We lopen naar de peuterspeelzaal en zien onderweg een plakbord wat speciaal bij het winkelcentrum is geplaatst in verband met de provinciale verkiezingen. Een houten, scheefgezakte plaat op poten. Vol met koppen van grijze 50-plus mannen. Erg aantrekkelijk ziet het er niet uit. "Nou lievie," leg ik uit, "Binnenkort mogen alle grote mensen van Nederland weer kiezen wie de bazen van Nederland mogen worden." Hij neemt genoegen met het antwoord. Sofie denkt even na en voegt toe: "Dat word ik!"

Terwijl ik alleen terugloop en weer langs het bord kom dringt het tot me door dat ze wel gelijk hebben. Als je de kieslijsten bekijkt en dan vooral de bovenste drie kandidaten is de verdeling standaard; 2 mannen, 1 vrouw. Een enkele partij heeft zelfs bovenaan drie mannen staan. Alleen Groen Links heeft op de eerste twee plekken een vrouw staan. Slechts een op de vier lijsttrekkers in onze provincie is vrouw. Vandaar dus al die mannenhoofden op de borden. Of misschien zijn vrouwen gewoon niet zo van 'stem op mij!' en kiezen die liever voor het groepsgevoel en dus voor het logo van de partij?

Hoe dan ook, ik heb meteen even gestemd in het wijkgebouw naast de peuterspeelzaal. Handig dat dat overal kan. Tot voor kort stemde ik altijd op de bovenste vrouw van mijn favoriete partij. Maar wat doe je als je de bovenste vrouw persoonlijk kent en niet zo geweldig vindt presteren? Dan zet je je trots opzij en stem je toch op een man. Omdat ik hem ook persoonlijk ken en weet dat hij zijn best doet. En we willen toch niet discrimineren?

Als jij in mijn schoenen stond

Als ik in jouw schoenen stond, was ik nooit gestopt met werken. Had ik die interessante cursussen gevolgd. Had ik nu een leuke carrière en veel meer inkomen. Had ik nu een koophuis, twee auto's en twee vakanties per jaar. Als ik in jouw schoenen stond, had ik aanzien op verjaardagsfeestjes en bracht ik mijn kinderen naar de crèche, zonder pijn en met weinig moeite. Was ik sowieso pas na mijn dertigste begonnen aan kinderen, omdat dat carrière-technisch gezien nou eenmaal beter is. Als ik in jouw schoenen stond had ik nu dus geen gat in mijn cv.

Maar ik sta niet in jouw schoenen. Ik ben vier jaar thuis gebleven bij mijn lieve kinderen, die ik nog zo klein vind. Ik ben moeder. Ik heb vrijwilligerswerk gedaan, workshops gevolgd en ik was mantelzorger. Ik heb een boek geschreven, wat bijna af is. Ik heb heel veel levenservaring opgedaan, elke dag geleerd en mezelf ontwikkeld. Maar ik heb geen werkervaring. En dus heb ik nu een gat in mijn cv.

Als ik in jouw schoenen stond, was alles anders gelopen. Had ik anders gelopen.

Of was ik dan gestruikeld?

Jij wil in mijn schoenen staan

Eerste lentekriebels

Afgelopen week liet de lente heel af en toe haar gezicht zien. Tussen de buien rende ik naar buiten om daar het eerste sneeuwklokje te bewonderen. Woensdag lapte ik eindelijk de ramen weer eens aan de buitenkant, met een zwak zonnetje in mijn rug. Boven mij, in de dakgoot, werd alweer druk gekwetterd en gefladderd. Halverwege het eerste raam dwarrelde er een klein, geel, donzig, veertje naar beneden. Met een lente-glimlach keek ik omhoog. En flats! Precies in mijn decolleté. Echt waar. Maar zelfs dat mocht de lentepret niet drukken.

Ik heb op de seizoenstafel, tussen alle sneeuw, stiekem een bloemenpopje gezet. Het is nog niet echt tijd voor viooltjes, maar ik heb haar deze week afgemaakt en kon niet wachten om haar aan de kinderen te laten zien. Dus ze kreeg ook een plekje tussen de sneeuwpop en de sneeuwvlokken. Heb er nu ook een schaaltje narcissen in knop bij staan.

En bij al dat nieuwe leven, was ook weer afscheid en rouw. Gisteren heb ik mijn lieve opa Hendrik Jan moeten begraven. Vandaag herdenken we met vrienden en familie mijn moeder, die vandaag 65 geworden zou zijn. Op zulke momenten lijkt de lente plotseling weer zo ver weg.

Seizoenstafel in februari

Cookie en Muffin

Muffin

Nadat onze poes Janneke na zestien jaar kopjes geven en knuffelen, afgelopen oktober afscheid van ons moest nemen, bleef onze kater Cookie alleen achter. Gisteren zijn we daarom naar het asiel in Beilen gegaan waar we een hele lieve en charmante dame mee naar huis mochten nemen. En we noemen haar.. Muffin.

Cookie en Muffin wennen aan elkaar

De kinderen zijn ook gek op Muffin!

Je kunt niet vroeg genoeg beginnen

Tygo (3,5) zit op het toilet. Elleboogjes op zijn knietjes, handjes onder zijn kin. Hij kijkt naar boven en roept, door de spleet bij de deur, de kamer in:
"Mama, kun je lampen ook los kopen? Zonder huis eraan?"
'Ja, dat kan lievie. Hoezo?'
"Op de rommelmarkt?"
'Ja, bijvoorbeeld. Ben je al klaar met plassen?'
"Dan ga ik nu geld in mijn spaarpot sparen voor een lamp."
'Dat is goed schat. Maar waarom? Je hebt toch een mooie lamp op je kamer?'
"Ja, maar voor als ik ga verhuizen."
'Ga je verhuizen dan?'
"Ja toch, als ik groot ben. En een eigen huis heb. Dan moet ik toch ook een lamp?"

Oh. Hij is begonnen met zijn uitzet.

De natuur en ik

De natuur en ik hebben altijd al een moeilijke band gehad. Zo ben ik gek op wandelen in het bos, maar niet op de grote blazende ganzen in de vijver. Ik ben gek op paddenstoelen zoeken, maar niet op nat regenen. En ik ben gek op planten in huis, maar niet op verpotten en mesten. En die dingen horen nu eenmaal vaak wel bij elkaar.

Dit jaar heb ik, toen Sinterklaas terug naar Spanje ging, twee kerststerren gekocht. Ik zag ze bij de C1000 in de aanbieding voor een euro per stuk. Vroeger, toen ze alleen nog rode verkochten, kocht ik ze niet. Maar nu heb je ze in alle kleuren die je maar bedenken kunt. Ik wilde geen plant met verflaagje, dus ik kocht van die bleke, zodat ze met hun bijna donkerroze bladeren, mooi in mijn paarse interieur passen.
Ik zette ze in de vensterbank en geef ze trouw elke week een plomp koud water. En daar zit nou juist het probleem. Kennelijk vinden ze dat fijn.

Mijn kerststerren tijdens Kerst

Inmiddels zijn we twee maanden verder en leven ze nog steeds! Ik zie het nog wel gebeuren dat ik straks twee kerststerren op mijn paastafel heb staan. Maar ja, wat doe je er dan mee? Weggooien kan ik niet over mijn hart verkrijgen (hoewel mijn zwager me er een keer op wees dat een kamerplant weggooien net zoiets is als bijvoorbeeld het groene loof van een prei in de groenbak kiepen en dat heb ik gisteren zonder een centje pijn nog gedaan..).
Helaas heb ik ook niet zo'n groot huis, dat ik ze gewoon even uit het zicht kan zetten, zonder ze te vergeten. En, ik wil er ook zicht op hebben, want ze schijnen ook nog giftig te zijn voor de kinderen. Eigenlijk zijn ze nog steeds gewoon mooi, dus voorlopig laat ik ze maar even staan waar ze staan. Een plant is een plant. Toch? Of kan dat echt niet meer; een kerstster in februari?

We hebben bijna een nieuwe auto gewonnen

Vanochtend waren we op visite bij mijn schoonouders. In de gids zat een reclamefolder met krasvlakjes, waarbij je iets kon winnen. Natuurlijk klonk het te mooi om waar te zijn en dat was het ook, maar Tygo vond het prachtig om die vakjes open te krassen met een muntje. En ziedaar, bijna een nieuwe auto! Mits je een bepaald nummer belt, ergens lid van wordt en er dan echt een kansje op wilt maken, natuurlijk. Gewoon rommel, maar Tygo vond het geweldig. Toch legden we maar even uit dat het reclame was en dat het een grappig spelletje was, maar niet om echt te bellen, je hebt nog niets gewonnen.

Na de koffie zijn we met mijn schoonvader op jacht gegaan naar een andere auto. We willen graag een kleinere. Minder belastend voor het milieu en onze portemonnee. Gelukkig vonden we er een en mochten we meteen een proefrit maken. Dus, langs het huis van mijn schoonouders om de kinderen te vragen of ze deze ook mooi vonden. Sofie vond het heel mooi, alleen was ze niet zo tevreden over de kleur (hij is niet roze), Tygo vond hem ook super mooi, alleen miste hij zijn raamstickers, maar dat komt zeker goed.

Uiteindelijk de knoop doorgehakt en weer terug naar het huis van mijn schoonouders. Tijd voor koffie. Even opwarmen, want het was vandaag een koude dag. Tygo speelt nog even met opa en merkt ineens op; 'toch goed, dat ik die auto vandaag voor jullie gewonnen heb!'
Dat is nog eens peuterlogica.

En er zat geen piemeltje aan.

In het schoolkrantje van de peuterspeelzaal staat voor het eerst een foto van onze kindjes. Op de foto staat een groepje enthousiaste peuters om een badje met een baby erin. Tygo en Sofie staan vooraan, met hun neus bijna in het water. De baby is het zusje van een van de meisjes uit hun groep. Juf zag daar een leuke activiteit in en samen met alle peuters hebben ze het kindje in de klas, in badje gedaan.

Toen ik Tygo ophaalde was hij enorm onder de indruk. 'We hebben een echte baby in bad gedaan. Die baby moest eerst bloot.' 'Ja', voegde Sofie toe 'De mama deed de kleertjes uit. En we mochten het water voelen, lekker warm en nat. Lekker spatten!' 'Nou, ik ging niet voelen, veel te heet!', aldus Tygo.
'Goh', zei ik, 'en was het een jongetjesbaby of een meisjesbaby?'
'Een meisje', zei Tygo. 'Want er zat geen piemeltje aan en hij had borsten.'

Zo zie je maar weer dat ze elke week wel weer wat leren als ze naar de peuterspeelzaal gaan.

Als de muren op je afkomen

Vier jaar ben ik alweer thuisblijfmoeder. Halverwege mijn eerste zwangerschap, begin 2007, ben ik gestopt met werken. En de opmerkingen waren niet van de lucht; 'Je gooit je opleiding weg', 'Ga je de hele dag op de bank zitten?', 'Zonde van zo'n leuke meid als jij!', 'Binnen no time komen de muren op je af!', 'Niet iedereen kan zich dat permitteren.' Ik ben vaak gekwetst, teleurgesteld, omdat anderen mijn keuze niet respecteerden. En toch zette ik door. Niet alleen omdat de mensen die er wel toe deden, mijn steun wel respecteerden.
Ik kon mijn kleine kindjes gewoon niet wegbrengen naar een crèche of een oppas. Niet zo jong. Ik wilde er altijd voor ze zijn. Omdat het goed voelde. Omdat het goed was. Tot ze zichzelf wat beter kunnen redden en kunnen verwoorden wat ze ergens van denken. Tot ik kan vragen hoe ze het vinden om bij iemand anders dan papa of mama te zijn. En wat heb ik die keuze vaak moeten verdedigen!

Nu, vier jaar verder, kan ik zeggen dat ik er geen dag spijt van heb gehad. Ik heb mijn kinderen en mezelf zien ontwikkelen. Ik heb intens genoten. Natuurlijk deed ik ook vrijwilligerswerk, had ik hobby's, ben begonnen aan mijn boek. Maar altijd staan de kinderen op de eerste plaats. Nu is mijn jongste twee. Mijn oudste wordt deze lente alweer vier. Ze zijn regelmatig bij oma en op de peuterspeelzaal en dat vinden ze geweldig. Richard wil ook graag wat vaker thuis zijn bij de kinderen. Nog een dagje minder op kantoor. Dus nu wordt het tijd voor mij om weer een betaalde baan te gaan zoeken. Een stapje terug te doen. Natuurlijk blijven ze altijd op de eerste plaats. Maar ik voel dat ik eraan toe ben om mijn kleintjes een beetje los te gaan laten.

Ik heb een geweldige tijd gehad als thuisblijfmoeder, maar ik ben toe aan nieuwe uitdagingen. Richard zal wat meer thuis zijn. Mijn schoonmoeders handen jeuken om meer op te gaan passen en ze gaan natuurlijk nog twee ochtendjes naar de peuterspeelzaal. Echt uit handen geven aan vreemden, hoeft dus nog steeds niet. Gelukkig niet.

Maar het thuisblijfmoederschap is niet alleen rozengeur en maneschijn. Vandaag heeft Sofie voor de derde dag griep. Drie dagen binnen zitten. Drie dagen dweilen. Een van de zeldzame momenten dat ik oprecht toe kan geven dat de muren op me af komen! Moet ik mijn critici na vier jaar, toch nog een beetje gelijk geven!

De dans niet ontsprongen

Eerst waren de berichten nog ver van mijn bed. 'Griepgolf op komst', kopte de krant. Al snel kwam het dichterbij. In de klas van de dochter van een vriendin waren ongeveer de helft van de kindjes ziek thuis. En weer een stapje dichterbij: op onze peuterspeelzaal waren maar elf kindjes aanwezig. En nu zijn ook wij de dans niet ontsprongen. Alhoewel..

Zaterdagavond aten we bij mijn schoonouders en gaf Sofie plotseling over, over haar tafeltje, over haar eten, over zichzelf. Dus gauw wassen, omkleden en onder een dekentje op de bank. Zondag wilde ze niet echt eten. Om vier uur deden we haar lekker in bad en huilde ze dat ze naar bed wilde. Na een half bordje pap sliep ze van half vijf aan een stuk tot vanochtend kwart voor acht!

Toen ik haar vanochtend met felrode wangen uit haar ledikantje tilde en haar vroeg hoe ze had geslapen zei ze met een grote glimlach; 'mama, mijn bedje wiebelt!'

Zoals ik al zei; ook wij zijn de dans niet ontsprongen.

De kringloop van geven en ontvangen

Zoals jullie waarschijnlijk wel weten ben ik een enthousiast consuminderaar. Enthousiast, niet fanatiek. Daar zit een groot verschil tussen. Sommige mensen zijn hele fanatieke consuminderaars. Vroeger noemden zij zichzelf bijvoorbeeld de Vrekken. Op alles, maar dan ook alles moet door hen bespaard worden. Theezakjes gebruik je voor minstens drie koppen thee en die thee drink je desnoods lauw en bitter op; anders is het zonde. Boterhamzakjes worden na gebruik uitgespoeld en aan de waslijn te drogen gehangen (echt waar, deed een oma van een voormalig vriendje van me!), elke week bedenken ze minstens een keer of ze nog ergens de benen onder de tafel kunnen steken om een avondmaaltijd uit te sparen en het ergste.. er kan geen cadeautje af. Tenminste, je hoeft voor je verjaardag geen leuk, persoonlijk cadeautje te verwachten, want ze kopen alleen algemene cadeautjes voor minder dan een Euro voor in de cadeautjesla. Als jij dan jarig bent vissen ze iets uit de la, stoffen het af, pakken het in in een al drie keer gebruikt papiertje en presenteren het alsof je zojuist de hoofdprijs hebt gewonnen. Eenmaal uitgepakt, kun je wachten op de vraag: "Doe je straks nog iets met het papier? Anders neem ik het weer mee..." Ieder zijn hobby, maar voor mij echt een brug te ver.

Niet dat je je verplicht moet voelen om mij dure cadeautjes te geven. In tegendeel! Maar ik houd gewoon van cadeautjes waar over nagedacht is. Ik houd van een persoonlijke touch, van inzet en van creativiteit. Denk bijvoorbeeld aan een bosje van mijn lievelingsbloemen in mij lievelingskleur (nee, die ga ik nu niet delen, dan wordt het wel erg makkelijk). Een goed tijdschrift, mijn lievelingssnoep of iets zelf gebakken in de keuken doet het ook altijd goed. Allemaal cadeautjes van onder de vijf Euro waar je mij blij mee maakt.

Maar even terug op het consuminderen. Het leukste vind ik nog wel de kringloop van geven en ontvangen. Helaas hebben heel veel mensen hier moeite mee. Geven, dat lukt nog wel. Als ze horen dat een land in nood is, maken ze bijvoorbeeld wat over op giro 555. En dat is natuurlijk heel fijn. Als een student op kamers gaat, is bijna iedereen wel bereid afstand te doen van wat oud servies of linnengoed. Ontvangen daarentegen is veel en veel moeilijker. Je wordt al snel verlegen als iemand je iets aanbiedt, vooral als er geen aanleiding voor is. Of je krijgt het gevoel dat je iets terug moet doen, terwijl dat natuurlijk helemaal niet hoeft.

Gisteren kwam ik bij mijn vriendin op de thee. Ik had een stapel tijdschriften voor haar meegenomen. Die tijdschriften had ik deels van een andere vriendin gekregen en deels zelf gekocht. Nu kan zij ze ook nog een keer lezen. Fijn, om iets te geven. Toen ik ze op tafel legde, lag daar ook al een stapel andere tijdschriften voor mij klaar, die zij weer van haar moeder had gekregen. Daarnaast kreeg ik nog een zak maillots en leggings van haar dochters, voor mijn dochter. Bedankt! Naar mate de avond vorderde kwam ter sprake dat iemand nog een eethoek zocht. Laat een vriendin van mij nou net van de week vertellen dat ze van haar eethoek af wil! Na enig heen-en-weer gesms is geregeld dat de eethoek gratis van het ene naar het andere adres wordt verhuisd.
En zelfs toen waren we nog niet klaar. Ik klaagde tegen mijn vriendin dat mijn laptop nu definitief gecrasht was. En wat blijkt? Ik kreeg zomaar haar oude! Okee, het is niet de snelste en zeker niet de nieuwste, maar ik ben er superblij mee, anders had ik dit stukje nu helemaal niet kunnen tikken!

Kortom, ik kan het iedereen aanraden. Ga lekker consuminderen en geniet van het geven en ontvangen. Niet alleen goed voor jezelf en je portemonnee, je bent meteen ook heel milieubewust bezig. En mocht je nog je bedenkingen hebben bij tweedehands, bedenk dan dat er maar weinigen zijn die niet in een tweedehands auto rijden, of in een tweedehands (derdehands, vierdehands..) huis wonen!

Loesje

"2011. De plannen hebben 't alweer van de dagen gewonnen", stond deze week op mijn Loesje-scheurkalender. En het slaat zo op mij!

Voor 2011 heb ik zoveel plannen! Even een tipje van mijn lijst openbaar maken; Sofie's babykamer omtoveren in een grote-meisjes kamer, kinderkamer verkopen, werk zoeken en solliciteren, mijn boek afschrijven en opsturen, traphekjes weghalen, een andere auto zoeken, deze auto eerst uitmesten en wassen, administratie uitmesten en spaarplan schrijven, uitzoeken of we echt wel zo goedkoop uit zijn qua verzekeringen en elektra, kinderspeelgoed opruimen en deel weg doen, in de lente weer gaan sporten (in november mee gestopt), Sofie's fotoalbum bijwerken, nieuwe kat zoeken bij het asiel, vaker benen scheren en gezichtsmaskertje nemen, af en toe dagje weg met Richard..

Op zich allemaal helemaal geen probleem. Ware het niet dat ik het probeer met mijn lijst van 2010 te combineren; goed voor de kinderen blijven zorgen, mijn deel van het huishouden bijhouden, genoeg tijd voor geliefde inruimen, vrijwilligerswerk doen (ongeveer 6 uur per week) voor Vluchtelingenwerk, kinderen van en naar peuterspeelzaal brengen, wekelijks naar ouder- en kind-gym met beide peuters, blog bijhouden, recepten posten, Hyves bijhouden, regelmatig met mijn vriendinnen en zus (af)spreken, leuke uitstapjes doen met de kinderen, af en toe tijd voor mezelf inplannen, voordelig boodschappen doen en de uitverkoop in de gaten houden, vaak genoeg mijn gezicht laten zien bij familie, de kat borstelen en met hem naar de kattensalon, vaker het konijnenhok verschonen en meer tuinieren...

Gelukkig bood de Loesjekalender alweer uitkomst: "Echt duurzaam is gewoon minder willen". En daarmee heb ik meteen een nieuw voornemen; mijn lijsten met wensen en plannen inkorten! Nu nog even een gaatje in mijn agenda vinden om dat te gaan doen.

Niks aan de hand. Zou je denken..

Ik kan me heel goed voorstellen dat moeders die buitenshuis werken zich schuldig voelen naar hun man en/ of kinderen. Niet dat dat nodig is, o nee, dat weten wij rationeel gezien ook wel. Maar het gevoel blijft knagen. Zelf heb ik het al als de kinderen een dag uit mijn kielzog verdwenen zijn, zoals vandaag. Richard is met de kinderen en zijn ouders een dagje naar het zwembad. Niks aan de hand zou je denken. Vriend er even uit met de kinderen, kinderen dag van hun leven, opa en oma blij. Heb ik lekker de tijd om aan mijn boek te werken.

Maar ik kon het toch niet laten om de kinderen aan te kleden en de tas te pakken, terwijl Richard zichzelf klaarmaakte. En ampassant maakte ik het ontbijt, zette koffie en bakte zelfs een snelle cake. Ze zouden maar honger krijgen in het zwembad. En het scheelt weer een paar Euro, want samen met die pakjes sap die ik nog in de tas moffelde samen met de cake, hoeven ze alleen maar drie koffie te kopen. Het leven is al duur genoeg.

Als ik dit zo teruglees denk ik; je bent niet goed bij je hoofd. Echt, rationeel gezien weet ik best dat ze zonder me kunnen. Maar iets in mij moet van tevoren alvast compenseren voor het feit dat ik ze de hele dag uit handen geef. En ik de hele dag tijd voor mezelf heb. Tijd om aan mijn boek te werken en tijd om met een vriendin theepauze te houden.
Wel ben ik van plan om dit een beetje af te leren. Want dit wordt natuurlijk een ramp als ik straks (hopenlijk dit jaar nog) een leuke parttime baan vind en Richard een dag minder gaat werken om dan ook meer voor de kinderen te zorgen.

Daarom riep ik ze nog even na. Veel plezier jongens! En vergeet niet; de in het heden behaalde resultaten geven geen garanties voor de toekomst!

Dit is de dag

Vandaag is de dag waar ik op slechte dagen al twee jaar naar uitkeek. Er waren echt slechte dagen de afgelopen twee jaar. Gelukkig niet veel, maar op die dagen dat het mis ging, ging het dan ook wel echt mis. Dagen dat Sofie huilde omdat het tijd was voor de fles, dat Tygo huilde omdat Sofie huilde en hij niet tegen harde geluiden kan en dat ik in de keuken zachtjes huilde om mijn moeder terwijl ik een flesje maakte voor Sofie.
Dagen dat Tygo schreeuwend op de grond lag (ik wil niet!), Sofie schreeuwend op de grond zat omdat ze in haar beugels niet weg kon kruipen van Tygo's geschreeuw, terwijl ze een hekel heeft aan harde geluiden en ik schreeuwde vanbinnen; waar ben ik aan begonnen?

Gelukkig gaat het thuisblijfmoederschap meestal wel over rozen en zat ik vrij stevig op mijn roze wolk. Ik hoef maar te denken aan al die kusjes, glimlachjes en knuffels. Ik denk aan de eerste keer dat Sofie haar beugel af mocht en na maanden fysio eindelijk bij de tafel durfde te gaan staan. Alle keren dat ik trots op het cb zat, waar het steevast regent van complimentjes over mijn evenwichtige, vrolijke en intelligente kindjes (echt waar!). De dag dat Tygo eindelijk zijn eerste figuratieve tekening maakte. De dag dat Sofie na weken 'papa' geroepen te hebben, ook 'mama' zei. Al die dagen maken me gelukkig, maken het zo dat het allemaal de moeite waard is.

Vandaag is de dag dat al die emoties als een klont samen in mijn hart zitten. Vandaag hebben we Sofie voor het eerst naar de peuterspeelzaal gebracht. Ze komt bij Tygo in de groep en hij nam meteen de rol van grote broer op zich, terwijl hij haar voorstelde aan achtereenvolgens juf Geiske, juf Marijke en de tassenmand. Daarna gingen ze ieder hun eigen weg. Zij bij de klei, hij in de leeshoek. Toen zij in de poppenhoek, hij met de auto's.
En toen Richard en ik weer weggingen, keek ik met een grote glimlach hoe mijn grote peuters ons samen voor het raam uitzwaaiden. De juf riep ons nog na; geniet ervan! En ik dacht; ja, nu heb ik eindelijk weer tijd voor mezelf. Tijd om te werken, tijd om verder te gaan na vier jaar de baan van fulltime thuisblijfmoederschap. En dat is toch wel erg fijn. Twee jaar heb ik op slechte dagen uit gekeken naar dit moment. Het is tijd om mijn kindjes allebei zes uur per week aan een ander toe te vertrouwen.

Vanbinnen schreeuw ik; waar ben ik aan begonnen?

In gedachten is ze hier bij mij

Voor ons dit keer een roerig begin van het nieuwe jaar. Toen ik gisterochtend, op oudjaarsdag, wakker werd en me realiseerde dat het de laatste dag van 2010 was, was ik meteen al in tranen. Ik mis mijn moeder in deze tijd van het jaar zo verschrikkelijk. Ze is half december 2008 ziek geworden, even nadat ik was bevallen van Sofie eind oktober. 21 Januari 2009 is ze na een kort en overweldigend ziekbed overleden. Ze was mijn beste vriendin, hoorde bij mijn gezinnetje. Opeens was ze er niet meer. En ik bleef kapot achter. Nu zijn we twee jaar verder en elke keer van half december tot half januari doorloop ik weer dezelfde cyclus. Nu ging ze voor het eerst naar de dokter, nu werd ze voor het eerst opgenomen, nu kwam ze even thuis bij ons om Kerst te vieren, nu was ze alleen in het ziekenhuis met oud en nieuw en belde ze me fluisterend op, nu hadden we nog hoop...

Mijn moeder Marijke met Sofie december 2008.

Omdat de kinderen uit logeren waren en gistermiddag pas teruggebracht werden door mijn schoonouders, konden Richard en ik rustig naar het graf gaan. Op de radio hoorden we in de top 2000 diverse begrafenisliedjes langskomen. Het lied wat momenteel het vaakst in mijn hoofd zit is 'Dochters' van Marco Borsato. Het laatste nummer wat mijn moeder gehoord heeft op haar sterfbed, een van de nummers op haar begrafenis. Het voelde steeds alsof het over mij ging, waarbij ik in het laatste stuk het nooit droog weet te houden. Wij waren bezig met het organiseren van onze bruiloft toen mijn moeder overleed en hebben alles geannuleerd. Die dag dat zij mij wekt omdat het mijn grote dag zal zijn, zal dus nooit meer komen.
Momenteel zit ik zelf met mijn kindjes midden in het eerste couplet, over het kindje wat je 's ochtends om kwart over zeven wekt met de vraag wat we vandaag voor leuks gaan doen.

Gisteravond, toen de kinderen sliepen en wij ons op de bank genesteld hadden, voelde Richard zich steeds grieperiger worden. Koorts, geen eetlust, je kent het wel. Zelfs de, door zijn moeder gebakken, appelflappen raakte hij niet aan. En dat zegt wat. Om kwart over twaalf maakten we Tygo even wakker om naar het vuurwerk te kijken en te plassen. Die durfde daarna niet meer in zijn eigen bedje en kroop voor het eerst in zijn leven voor de nacht bij ons in het grote bed. Vooruit dan maar. En zo lag ik vannacht aan mijn moeder te denken. Met aan mijn ene zij mijn koortsige vriend en aan de andere kant mijn woelige peuterzoon.

Al met al heb ik misschien net vier uur geslapen tot Sofie zich stipt om kwart over zeven meldde voor de nieuwe dag. Een nieuwe dag, een nieuw jaar. Richard ligt ziek in bed, de kinderen zijn vervelend, want ze zijn natuurlijk hartstikke moe. En ik nam eerst maar eens een lange, lange, douche. Pfff. Gelukkig hebben we genoeg appelflappen om de eerste dag van het nieuwe jaar door te komen.

Het nieuwe jaar is begonnen. *Proost*. Op een nieuw gelukkig en gezond jaar en dat al onze plannen en dromen uit mogen komen!


Kwart over zeven op zondagmorgen
Hoor ik een stem die heel zachtjes aan me vraagt
Ben je al wakker, pap?
Kom je gezellig mee naar beneden?
Moet je straks werken of ben je vrij vandaag?
En ga je dan even met mij, op stap?

Oh, wat gaat de tijd toch snel
Gisteren nog zag ik haar voor het eerst, lag ze hier in m`n armen
Wat is ze mooi en wat staat de tijd haar goed
Ik knipper m`n ogen en zie hoe ze steeds weer een beetje veranderd is
Maar hoe groot ze ook mag zijn
In mijn ogen blijft ze altijd klein

Kwart over zeven op zondagmorgen
Hoor ik de voordeur heel zachtjes open gaan
En val ik gerust in slaap, ze is thuis
Ik was `r veel liever op gaan halen, maar ze had me gevraagd of
ik er niet wilde gaan staan
Ze vind nu inmiddels haar weg, naar huis

En oh, wat gaat de tijd toch snel
Gisteren nog zag ik haar voor het eerst, lag ze hier in m`n armen
Wat is ze mooi
Wat staat de tijd haar goed
Ik knipper m`n ogen en zie hoe ze steeds weer een beetje veranderd is
Maar hoe groot ze ook mag zijn
In mijn ogen blijft ze altijd klein

En soms, wanneer ik m`n ogen sluit
Lopen we samen op `t strand,
Haar handje in de mijne
En dan, zet ze de tijd even stil
Is het weer even net als toen
En heeft ze mij weer nodig
Ik hou haar vast
Zoals ze was
Ik hou haar vast

Kwart over zeven op zondagmorgen
Hoort ze mijn stem die haar zachtjes wakker maakt
Vandaag is je grote dag

Wat is ze mooi en wat staat de tijd haar goed
Ik knipper m`n ogen en zie hoe haar hart nu voorgoed van een ander is
Maar waar ze ook mag zijn
In gedachten is ze hier bij mij
In mijn ogen blijft ze altijd klein