Eerste lentekriebels

Afgelopen week liet de lente heel af en toe haar gezicht zien. Tussen de buien rende ik naar buiten om daar het eerste sneeuwklokje te bewonderen. Woensdag lapte ik eindelijk de ramen weer eens aan de buitenkant, met een zwak zonnetje in mijn rug. Boven mij, in de dakgoot, werd alweer druk gekwetterd en gefladderd. Halverwege het eerste raam dwarrelde er een klein, geel, donzig, veertje naar beneden. Met een lente-glimlach keek ik omhoog. En flats! Precies in mijn decolleté. Echt waar. Maar zelfs dat mocht de lentepret niet drukken.

Ik heb op de seizoenstafel, tussen alle sneeuw, stiekem een bloemenpopje gezet. Het is nog niet echt tijd voor viooltjes, maar ik heb haar deze week afgemaakt en kon niet wachten om haar aan de kinderen te laten zien. Dus ze kreeg ook een plekje tussen de sneeuwpop en de sneeuwvlokken. Heb er nu ook een schaaltje narcissen in knop bij staan.

En bij al dat nieuwe leven, was ook weer afscheid en rouw. Gisteren heb ik mijn lieve opa Hendrik Jan moeten begraven. Vandaag herdenken we met vrienden en familie mijn moeder, die vandaag 65 geworden zou zijn. Op zulke momenten lijkt de lente plotseling weer zo ver weg.

Seizoenstafel in februari