Ik ben toch ook een beetje zielig?

Vorige week hebben we zomaar onze nieuwe, veel kleinere, kofferbak volgestouwd en zijn we drie dagen naar een huisje in Haaksbergen gegaan. Mijn zus had ons uitgenodigd en dus konden onze kinderen daar lekker met hun kleine neefje spelen. De eerste dag kwamen we vrij laat aan, dus was het een kwestie van bedden opmaken, kinderen erin stoppen en zelf op de bank ploffen met een wijntje. De tweede dag stond ons een minder leuke verrassing te wachten. We werden getrakteerd op onze allereerste kinderziekte: Sofie heeft de waterpokken.

De rest van de week zat ze elke avond in een bad met een washand vol havermout. Tygo vond dat gesmeer natuurlijk prachtig, dus die zat er vrolijk bij in. Drie keer per dag stipte ik elk vlekje en elk waterpokje aan met verkoelend spul van de drogist. Vervelend voor haar, maar ook voor mij. Elke dag waren we anderhalf uur zoet met het verzorgen van deze irritante jeukbultjes. Sofie had er gelukkig niet zo'n last van. Sterker nog, het is best gezellig als mama je drie keer per dag helemaal insmeert en ondertussen liedjes zingt, knuffelt en alles aangeeft wat je maar hebben wilt. 'Och', kermde ze de derde dag, 'gaat beter met foppie'. Mag ze haar foppie (speen) normaal alleen in bed, nu ook overdag tijdens het smeren. Wat was ze een goede patient! 'Mama even smeren?' 'Mama slokje water?' Ze heeft haar ziek-zijn goed uitgebuit.

Tygo kreeg er hoe langer hoe meer genoeg van. Al een week lang vond iedereen Sofie zielig en vroeg iedereen als eerste naar haar. De waterpokken zijn nu ingedroogd, maar Sofie is nog steeds op en top patient, tenminste, als het haar uitkomt.
Woensdag waren ze weer samen naar de peuterspeelzaal. Toen ik ze na afloop ophaalde waren ze lekker aan het buitenspelen. Net toen ik Tygo een handje gaf om terug te lopen, kwam er een onverlaat (lees; schattig peutertje van net twee) roekeloos aanscheuren (op zijn fietsje met zijwieltjes) en hij kon Tygo niet meer ontwijken. Resultaat; een frontale botsing op het schoolplein en een flinke bloedlip bij mijn kleine man. Met een natte doek van juf tegen zijn steeds dikker wordende lip, heb ik hem in de buggy gezet. De buggy waar Sofie normaal in zit op de terugweg, omdat het soms te ver voor haar is om te lopen na een lange ochtend op school.

Ik legde Sofie uit; 'Tygo heeft een ongeluk gehad. Hij is nu heel zielig en mag in de buggy. Dus jij mag nu zelf naar huis lopen. Als het niet lukt, tilt mama je wel op haar nek.'
Even was het stil, ze keek omhoog en zei een beetje geirriteerd; 'Mama, ik ben ook nog een beetje zielig hoor!'

Tygo heeft nog drie uur (!) op de bank zitten kermen. Het ging pas over nadat hij (overdag!) tv mocht kijken met een snoepje. Zijn wraak was zoet.