En opeens was het Kerst. En toen was het ook alweer voorbij. Tussen Sint Maarten (elf november, redactie) tot nieuwjaarsdag lijkt de tijd ineens vier keer zo snel te gaan als normaal. Half november zingen de kinderen liedjes om zoveel mogelijk snoepjes op te halen en opeens, het lijkt een weekje later, gooi je het eerste uitvallende kerststukje in de groencontainer. Natuurlijk, er zit meer dan een maand tussen, maar dat merk ik pas wanneer ik in mijn nieuwe agenda kijk.
Op oudjaarsdag gaan we de kerstboom opruimen. En dat is vrijdag al!
Het feit dat 2010 alweer bijna op is, sloeg in als een bom. Meteen begon ik tegen Richard aan te filosoferen. Wat heb ik dit jaar gedaan, bereikt, bedacht, gevoeld? En wat moet ik nou met 2011? 2009 Was een super zwaar jaar, doordat mijn moeder toen plotseling overleed. 2010 Stond voor ons in het teken van weer proberen een normaal leven proberen op te bouwen. Afleiding zoeken, vasthouden aan ritmes, veel praten, verwerken en rouwen. En dat is allemaal best goed gegaan nu ik zo terug kijk. Ik heb enorm genoten van mijn kindjes, voor wie ik in 2007 stopte met werken. Ik heb ontzettend genoten van al hun ontwikkelingen, hun grappen, ondeugendheid en peuterpuberteit. Natuurlijk heb ik ook mogen genieten van mijn geweldige vent die mij in voor- en tegenspoed altijd is blijven steunen, net als van mijn beste vriendinnen en mijn zus, die dit jaar moeder geworden is van haar eerste kindje... Ja, ik ben tante Pauline geworden!
Eigenlijk was het, ondanks het vele, intense verdriet om mijn lieve mama, toch een heel mooi jaar. Ik heb veel geleerd door mijn vrijwilligerswerk, ben het grootste deel van het jaar gezond geweest en heb veel gelachen. Klinkt goed toch?
Maar dan.. het nieuwe jaar. Het voornemensdilemma. Stoppen met roken hoef ik al lang niet meer, beginnen met lijnen weiger ik. Consuminderen doe ik al waar ik kan, maar niet teveel. Ik ben in balans. Toch heb ik een groot dilemma wat een schaduw werpt over elk gesprek wat met toekomst te maken heeft. Het 'wanneer-ga-ik-weer-betaalde-arbeid-verrichten-dilemma'. In eerste instantie riep ik dat ik weer aan de slag wilde zodra Sofie twee werd. Dat is ze in oktober geworden. Maar nu? Meteen solliciteren? Voor mezelf beginnen? Voor hoeveel uren dan? Hoe regelen we de opvang? Gaat Richard minder werken, zodat we samen thuisblijfouders kunnen zijn? En waar vind ik eigenlijk werk? De banen liggen niet bepaald voor het oprapen, dus misschien toch eerst maar weer studeren?
Mijn goede voornemen is dat ik in 2011 knopen door ga hakken over mijn toekomst. Voor mijn dertigste (da's halverwege 2012, dus ik heb even uitloop), wil ik beslissen of ik ga werken of studeren. Hoeveel uren, hoe en wat. Want voor je het weet is het weer Sint Maarten en sta ik de kerstboom in stukken te zagen...
maandag 27 december 2010
zaterdag 18 december 2010
Van gore schapen wordt je zen
Op donderdagmiddag rijd ik altijd van Assen naar Groningen en weer terug om mijn vrijwilligerswerk voor Vluchtelingenwerk te kunnen doen. Door weer en wind, ziek of gezond, het gebeurt me zelden dat ik niet ga. Dit jaar is het me wel een keer overkomen. Omdat Richard op donderdag altijd met onze auto naar het werk gaat, ga ik altijd met de Fiat Panda van mijn schoonmoeder. Die staat hier dan toch voor de deur, omdat zij op donderdagmiddag altijd op de kinderen past.
Twee maanden geleden stapte ik in de Pinda (zoals mijn vriend en ik dit nieuwe schattige koektrommeltje altijd noemen) en wilde vertekken. De kinderen en mijn schoonmoeder stonden, zoals altijd voor het raam te wachten, hoe ik het vertrekritueel zou uitvoeren. Motor starten, lichten aan, mistlicht een paar keer aan en uit, waarschuwingslichten aan (niet vergeten uit te doen) en natuurlijk een keertje toeteren. Schrikt u niet, dit gebeurt allemaal op onze oprit aan een doodlopend straatje, dus niemand die er last van heeft.
Toen ik die keer probeerde te strarten, gebeurde er helemaal niets. Na een half uur kwam de pechhulp (mijn oudste peuter zat ondertussen aan het raam geplakt en kreeg als slagroom op de taart ook nog een kleurplaat!) en die meneer constateerde dat de accu kortsluiting had. We moesten naar de garage om een nieuwe accu te kopen. Uiteraard is dat allemaal goed gekomen, maar ik moest inmiddels mijn les in Groningen wel afbellen. Als ik op dat moment nog met het openbaar vervoer was gegaan, waren mijn leerlingen toch al lang weer vertrokken.
Afgelopen donderdag waren de voorspellingen zo slecht dat het er naar uit zag dat ik niet kon gaan. Toch viel het uiteindelijk best mee (vond ik) en ben ik in de auto gestapt. Wel in onze eigen auto, want die ligt iets stabieler op de weg dan de Pinda. Mijn vriend kon ondertussen een keer meerijden met een collega.
Het eerste kwartier was er niets aan de hand. We reden met z'n allen ongeveer honderd, waar normaal honderdtwintig goed te doen is. Het laatste stuk kwam er weer een dikke sneeuwbui en reden we met dertig verder. Maar verder niets aan de hand. Totaal relaxed kwam ik aan in Groningen. (Waar overigens iedereen klaagde over de sneeuw. Mijn vriend was inmiddels weer thuis,want die was teruggestuurd door de politie en mocht vanwege het slechte weer Duitsland niet verder in.)
Ik kan in de auto ontzettend genieten van de natuur om me heen. In dit geval de eindeloze witte sneeuw op de weilanden, de witte bomen, de witte molen bij Haren en de vogels. De mooie witte schapen in het groene gras lijken nu in de sneeuw wel erg goor trouwens.
Op de terugweg was het file en dus was ik ruim een uur onderweg. Ook geen probleem; radio aan en gaan! Heerlijk die tijd voor jezelf, even zonder de kinderen. Je gedachten de vrije loop laten en even helemaal zen in de auto worden. Als ik dan thuis kom kan ik er weer helemaal fris tegenaan. Ik zou het echt elke thuisblijfmoeder aanraden; als je een oppas kunt regelen, ga dan lekker vrijwilligerswerk doen!
Twee maanden geleden stapte ik in de Pinda (zoals mijn vriend en ik dit nieuwe schattige koektrommeltje altijd noemen) en wilde vertekken. De kinderen en mijn schoonmoeder stonden, zoals altijd voor het raam te wachten, hoe ik het vertrekritueel zou uitvoeren. Motor starten, lichten aan, mistlicht een paar keer aan en uit, waarschuwingslichten aan (niet vergeten uit te doen) en natuurlijk een keertje toeteren. Schrikt u niet, dit gebeurt allemaal op onze oprit aan een doodlopend straatje, dus niemand die er last van heeft.
Toen ik die keer probeerde te strarten, gebeurde er helemaal niets. Na een half uur kwam de pechhulp (mijn oudste peuter zat ondertussen aan het raam geplakt en kreeg als slagroom op de taart ook nog een kleurplaat!) en die meneer constateerde dat de accu kortsluiting had. We moesten naar de garage om een nieuwe accu te kopen. Uiteraard is dat allemaal goed gekomen, maar ik moest inmiddels mijn les in Groningen wel afbellen. Als ik op dat moment nog met het openbaar vervoer was gegaan, waren mijn leerlingen toch al lang weer vertrokken.
Afgelopen donderdag waren de voorspellingen zo slecht dat het er naar uit zag dat ik niet kon gaan. Toch viel het uiteindelijk best mee (vond ik) en ben ik in de auto gestapt. Wel in onze eigen auto, want die ligt iets stabieler op de weg dan de Pinda. Mijn vriend kon ondertussen een keer meerijden met een collega.
Het eerste kwartier was er niets aan de hand. We reden met z'n allen ongeveer honderd, waar normaal honderdtwintig goed te doen is. Het laatste stuk kwam er weer een dikke sneeuwbui en reden we met dertig verder. Maar verder niets aan de hand. Totaal relaxed kwam ik aan in Groningen. (Waar overigens iedereen klaagde over de sneeuw. Mijn vriend was inmiddels weer thuis,want die was teruggestuurd door de politie en mocht vanwege het slechte weer Duitsland niet verder in.)
Ik kan in de auto ontzettend genieten van de natuur om me heen. In dit geval de eindeloze witte sneeuw op de weilanden, de witte bomen, de witte molen bij Haren en de vogels. De mooie witte schapen in het groene gras lijken nu in de sneeuw wel erg goor trouwens.
Op de terugweg was het file en dus was ik ruim een uur onderweg. Ook geen probleem; radio aan en gaan! Heerlijk die tijd voor jezelf, even zonder de kinderen. Je gedachten de vrije loop laten en even helemaal zen in de auto worden. Als ik dan thuis kom kan ik er weer helemaal fris tegenaan. Ik zou het echt elke thuisblijfmoeder aanraden; als je een oppas kunt regelen, ga dan lekker vrijwilligerswerk doen!
dinsdag 14 december 2010
Mag het ietsje minder zijn?
Mag het ietsje minder alsjeblieft? Iets minder kilo's om mijn heupen, iets minder te strakke jurk. Iets minder geld wat mijn portemonnee uitvliegt, iets minder smeekbedes van goede doelen op mijn deurmat. Iets minder drukte in de stad, iets minder drukte hier in huis. De kinderen ruzieen onder de kerstboom om hun nieuwe Sinterklaasspeelgoed, buiten steken de buurjongens hun vuurwerk vast af, waardoor de kinderen weer slecht slapen. Kan dat niet ietsje minder vroeg?
Zaterdag hebben we een kerstboom gekocht. De prijzen van de prachtige Nordmansparren in het tuincentrum begonnen bij 37,50. Voor een klein boompje, zonder kluit. Gewone boompjes hebben ze niet meer. Je krijgt bij deze de garantie dat hij over vier weken bij het overlaadstation zijn naaldjes nog niet laat vallen. Gelukkig had de kweker om de hoek een prachtig gewoon exemplaar staan voor 12 Euro en mochten we bij het dure tuincentrum het 'snoeiafval' van de Nordmannen gratis meenemen. Bij weer een ander tuincentrum koop je drie takjes conifeer voor 1,95. Wij noemen dat snoeiafval. We hebben van de mooiere gratis takken drie kerststukjes kunnen maken.
En toch, toch kijk ik uit naar de Kerst. Lekker met mijn zus en haar gezin, die hier komen gourmetten. En de Tweede Kerstdag naar mijn vader. Gelukkig geen overdreven cultuur van dure kleding en duur eten. Wel een creatieve cultuur. Zodra de kinderen uitgeraasd zijn, gaan we lekker knutselen, koken, rommelen en voorbereiden. Het lijkt wel een soort nesteldrang. Op mijn andere blogs zullen leuke knutseltips en kooktips verschijnen. Helaas duurt de kerstvakantie maar twee weken. Mag dat niet ietsje meer zijn?
Zaterdag hebben we een kerstboom gekocht. De prijzen van de prachtige Nordmansparren in het tuincentrum begonnen bij 37,50. Voor een klein boompje, zonder kluit. Gewone boompjes hebben ze niet meer. Je krijgt bij deze de garantie dat hij over vier weken bij het overlaadstation zijn naaldjes nog niet laat vallen. Gelukkig had de kweker om de hoek een prachtig gewoon exemplaar staan voor 12 Euro en mochten we bij het dure tuincentrum het 'snoeiafval' van de Nordmannen gratis meenemen. Bij weer een ander tuincentrum koop je drie takjes conifeer voor 1,95. Wij noemen dat snoeiafval. We hebben van de mooiere gratis takken drie kerststukjes kunnen maken.
En toch, toch kijk ik uit naar de Kerst. Lekker met mijn zus en haar gezin, die hier komen gourmetten. En de Tweede Kerstdag naar mijn vader. Gelukkig geen overdreven cultuur van dure kleding en duur eten. Wel een creatieve cultuur. Zodra de kinderen uitgeraasd zijn, gaan we lekker knutselen, koken, rommelen en voorbereiden. Het lijkt wel een soort nesteldrang. Op mijn andere blogs zullen leuke knutseltips en kooktips verschijnen. Helaas duurt de kerstvakantie maar twee weken. Mag dat niet ietsje meer zijn?
maandag 6 december 2010
Dag Sinterklaasje!
Vandaag is het opruimdag. Gisteren met groot succes pakjesmiddag gevierd. Vandaag ga ik de Sinterklaastafel weer afruimen. Alle plastic Pietjes en Sintjes en niet te vergeten, de houten stoomboot, mogen in de zak naar zolder. Stof verzamelen en wachten op de intocht van volgend jaar.
Voor de kinderen even een soort rustweekje tussendoor. Omdat mijn schoonouders komend weekend hun trouwdag vieren, waar de kinderen traditioneel verwend worden met -je raadt het al- nog meer cadeautjes, wil ik niet te snel in de kerstwereld duiken. Op de peuterspeelzaal gaat Tygo er wel vast mee aan de slag, want het is nog maar twee weekjes tot de vakantie. Zelf zal ik vast de adventster opdiepen. Een beetje laat, ik weet het, maar ik wacht altijd even tot de Goede Sint weer in Spanje in zijn hangmat ligt. Zo hoop ik de feestverwarring niet groter te maken dan nodig.
Dus voor deze week even puinruimen, het nieuwe speelgoed een plekje geven en ondertussen vast beginnen met nadenken over het kerstdiner. Zal de plastic kerstballen vast afstoffen.
Voor de kinderen even een soort rustweekje tussendoor. Omdat mijn schoonouders komend weekend hun trouwdag vieren, waar de kinderen traditioneel verwend worden met -je raadt het al- nog meer cadeautjes, wil ik niet te snel in de kerstwereld duiken. Op de peuterspeelzaal gaat Tygo er wel vast mee aan de slag, want het is nog maar twee weekjes tot de vakantie. Zelf zal ik vast de adventster opdiepen. Een beetje laat, ik weet het, maar ik wacht altijd even tot de Goede Sint weer in Spanje in zijn hangmat ligt. Zo hoop ik de feestverwarring niet groter te maken dan nodig.
Dus voor deze week even puinruimen, het nieuwe speelgoed een plekje geven en ondertussen vast beginnen met nadenken over het kerstdiner. Zal de plastic kerstballen vast afstoffen.
vrijdag 3 december 2010
Gat in de markt
Vandaag heb ik een gat in de markt ontdekt. Niet dat ik zelf zo door handelsgeest gedreven wordt hoor. Het is meer dat ik hoop dat er een lezer in dit gat durft te springen.
In de nazomer van 2009 kocht ik voor mijn dochtertje herfstkleertjes en alvast wat accessoires voor de winter. Maat 74 was nog ruim, dus dat leek me een prima maat. Ook kocht ik op de groei vast wat maat 80. Twee maanden later, de mussen vroren inmiddels van de daken, was mijn dochtertje zo eigenwijs om zich niet aan mijn planning te houden. Ze besloot stiekem door te groeien. En dus had ik ineens meer kleding maat 80 nodig. In februari (weet je het nog, 8 weken sneeuw), had ik echt een probleem. Ik had een winterjasje nodig maat 86. Eerst wist ik niet dat dat een probleem was. En dus ging ik gezellig met mijn schoonmoeder en de kinderen de stad in. Eerst naar de C&A. Daar zagen we in eerste instantie heel veel zomerjurkjes en mouwloze shirtjes. In februari. Min 3. Dus vroeg ik aan de verkoopster waar we de winterjassen konden vinden. De verkoopster begon te lachen (echt!) en zei dat die al weken uit de collectie waren. Het was tijd voor de zomercollectie! Uit eindelijk heb ik na lang zoeken nog wat in de uitverkoop van een webwinkel gevonden.
Voor volwassenen begrijp ik nog wel dat ze snel de boel op willen ruimen. Maar voor kinderen? Die groeien ook door buiten het seizoen hoor!
Vorige week ging mijn dochtertjelief van schoenmaat 21 naar schoenmaat 22. Op naar de schoenenwinkel. En echt waar, uitverkocht. De wintercollectie is uitverkocht in de laatste week van november. Het is officieel nog niet eens winter! Ze hebben schattige sandaaltjes met glittertjes en sportschoentjes te over, maar schattige warme laarsjes hebben ze al niet meer. Uiteindelijk heb ik via een webwinkel van een bekende schoenenwinkel nog iets kunnen bestellen. Zwaar in de uitverkoop, dat dan weer wel.
Nu zou je denken dat ik wel leer van dit soort situaties. Maar niets is minder waar. Ik wil namelijk helemaal nog geen sandaaltjes kopen op dit moment. Maar, zal je zien, als het eindelijk weer mei is en mijn hoofd op standje lente staat, is het leukste en betaalbaarste alweer uitverkocht!
Daarom mijn oproep naar ieder die op zoek is naar een gat in de markt: verkoop kinderkleertjes, schoentjes en accessoires in het seizoen waar ze voor bedoeld zijn. Winterschoenen in de winter, badpakjes in de zomer. Revolutionair!
In de nazomer van 2009 kocht ik voor mijn dochtertje herfstkleertjes en alvast wat accessoires voor de winter. Maat 74 was nog ruim, dus dat leek me een prima maat. Ook kocht ik op de groei vast wat maat 80. Twee maanden later, de mussen vroren inmiddels van de daken, was mijn dochtertje zo eigenwijs om zich niet aan mijn planning te houden. Ze besloot stiekem door te groeien. En dus had ik ineens meer kleding maat 80 nodig. In februari (weet je het nog, 8 weken sneeuw), had ik echt een probleem. Ik had een winterjasje nodig maat 86. Eerst wist ik niet dat dat een probleem was. En dus ging ik gezellig met mijn schoonmoeder en de kinderen de stad in. Eerst naar de C&A. Daar zagen we in eerste instantie heel veel zomerjurkjes en mouwloze shirtjes. In februari. Min 3. Dus vroeg ik aan de verkoopster waar we de winterjassen konden vinden. De verkoopster begon te lachen (echt!) en zei dat die al weken uit de collectie waren. Het was tijd voor de zomercollectie! Uit eindelijk heb ik na lang zoeken nog wat in de uitverkoop van een webwinkel gevonden.
Voor volwassenen begrijp ik nog wel dat ze snel de boel op willen ruimen. Maar voor kinderen? Die groeien ook door buiten het seizoen hoor!
Vorige week ging mijn dochtertjelief van schoenmaat 21 naar schoenmaat 22. Op naar de schoenenwinkel. En echt waar, uitverkocht. De wintercollectie is uitverkocht in de laatste week van november. Het is officieel nog niet eens winter! Ze hebben schattige sandaaltjes met glittertjes en sportschoentjes te over, maar schattige warme laarsjes hebben ze al niet meer. Uiteindelijk heb ik via een webwinkel van een bekende schoenenwinkel nog iets kunnen bestellen. Zwaar in de uitverkoop, dat dan weer wel.
Nu zou je denken dat ik wel leer van dit soort situaties. Maar niets is minder waar. Ik wil namelijk helemaal nog geen sandaaltjes kopen op dit moment. Maar, zal je zien, als het eindelijk weer mei is en mijn hoofd op standje lente staat, is het leukste en betaalbaarste alweer uitverkocht!
Daarom mijn oproep naar ieder die op zoek is naar een gat in de markt: verkoop kinderkleertjes, schoentjes en accessoires in het seizoen waar ze voor bedoeld zijn. Winterschoenen in de winter, badpakjes in de zomer. Revolutionair!
woensdag 1 december 2010
Waargebeurd verhaal
Zo, iedereen heeft de pap op, dan kunnen we gaan. Tygo nog even plassen. Ja, die maillot moet echt aan en nee, die is niet alleen voor meisjes. Die staat juist heel leuk onder je pietenbroek! Zo. Handen wassen. Sofie, kom je hier? Ah, ik ruik wat, nog even snel naar boven voor een schone luier.. Nee, Tygo, blijf maar beneden en haal je jas vast uit de gang. Nee Tygo, beneden. Oke, dan maar mee naar boven, maar stop met gillen!!
Zo. Nu eerst je pietenhesje terug zien te vinden. Die lag hier toch op tafel? Richard zoek jij even boven? Ongelofelijk hoe snel dingen hier ineens kunnen verdwijnen... Oh, in de kast. Ja logisch. Schat, kleedt jij Tygo even verder aan met dat pietenpakje. Kom nou Sofie! Wat? Oja, jij wil natuurlijk ook een pietenbroek aan. Even kijken hoor. Slofjes uit. En hier zijn je nieuwe schoenen. Ja mooi he? Laat maar aan. Laat maar aan!! Ja, nu je sjaal, jas, wantjes, muts, skibroek. Tygo, jij moet ook een muts op hoor!
Iedereen klaar?
Even terug, tasje met beker staat nog in de keuken.
Nee Sofie, je mag nu niet zelf lopen. Je gaat in de buggy, op de terugweg... nee... niet zo gillen alsjeblieft. Niet huilen, straks bevriezen je traantjes nog. Kijk eens, hier is Nijntje, neem die maar mee. Dan wil je wel in de buggy toch?
Nu even doorlopen. Dan zijn we net op tijd. Muts weer af, handschoentjes uit, laarzen uit, sjaal af, weer plassen, skibroek uit, pietenbroek uit, maillot uit.. Zo. Toch nog op tijd op de peuterspeelzaal. Het is een wonder. Sloffen vergeten.
-Richard rent naar huis voor sloffen en komt terug op de peuterspeelzaal-
En Sofie, nu gaan wij ook weer naar huis. Waar is je muts? Jij moet niet alles uit doen! Nee, hier blijven. Sofie. Kom. Hier... Goedzo. Niet huilen. Over een maandje mag jij ook naar school.
Muts weer op. Wantjes weer aan. Nu mag je zelf lopen, maar je moet wel bij mama blijven. Heel goed, een beetje sneller graag, want mama bevriest. Waarom heb ik alleen een fortuin besteed aan mini-winterkleertjes en ben ik mezelf weer eens vergeten?
Fijn. Weer thuis. Sjaal af, muts af, skibroek uit, wantjes uit, jas uit, schoentjes uit, slofjes aan. Lekker op de bank. Over 2 uurtjes weer inpakken, want dan is het Sinterklaasfeest op de peuterspeelzaal weer afgelopen. Kan ik nog net even de was opruimen terwijl Sofie televisie kijkt. Wat wil je kijken? Shit. Waar is Nijntje gebleven?
Zo. Nu eerst je pietenhesje terug zien te vinden. Die lag hier toch op tafel? Richard zoek jij even boven? Ongelofelijk hoe snel dingen hier ineens kunnen verdwijnen... Oh, in de kast. Ja logisch. Schat, kleedt jij Tygo even verder aan met dat pietenpakje. Kom nou Sofie! Wat? Oja, jij wil natuurlijk ook een pietenbroek aan. Even kijken hoor. Slofjes uit. En hier zijn je nieuwe schoenen. Ja mooi he? Laat maar aan. Laat maar aan!! Ja, nu je sjaal, jas, wantjes, muts, skibroek. Tygo, jij moet ook een muts op hoor!
Iedereen klaar?
Even terug, tasje met beker staat nog in de keuken.
Nee Sofie, je mag nu niet zelf lopen. Je gaat in de buggy, op de terugweg... nee... niet zo gillen alsjeblieft. Niet huilen, straks bevriezen je traantjes nog. Kijk eens, hier is Nijntje, neem die maar mee. Dan wil je wel in de buggy toch?
Nu even doorlopen. Dan zijn we net op tijd. Muts weer af, handschoentjes uit, laarzen uit, sjaal af, weer plassen, skibroek uit, pietenbroek uit, maillot uit.. Zo. Toch nog op tijd op de peuterspeelzaal. Het is een wonder. Sloffen vergeten.
-Richard rent naar huis voor sloffen en komt terug op de peuterspeelzaal-
En Sofie, nu gaan wij ook weer naar huis. Waar is je muts? Jij moet niet alles uit doen! Nee, hier blijven. Sofie. Kom. Hier... Goedzo. Niet huilen. Over een maandje mag jij ook naar school.
Muts weer op. Wantjes weer aan. Nu mag je zelf lopen, maar je moet wel bij mama blijven. Heel goed, een beetje sneller graag, want mama bevriest. Waarom heb ik alleen een fortuin besteed aan mini-winterkleertjes en ben ik mezelf weer eens vergeten?
Fijn. Weer thuis. Sjaal af, muts af, skibroek uit, wantjes uit, jas uit, schoentjes uit, slofjes aan. Lekker op de bank. Over 2 uurtjes weer inpakken, want dan is het Sinterklaasfeest op de peuterspeelzaal weer afgelopen. Kan ik nog net even de was opruimen terwijl Sofie televisie kijkt. Wat wil je kijken? Shit. Waar is Nijntje gebleven?
dinsdag 30 november 2010
Filosoferen en broccolisoep
Vrijdag een hele dag in bed liggen filosoferen. Eigenlijk had ik gewoon een griepje, maar goed. Een mooi moment om heerlijk de hele dag onder mijn warme dekbedje na te denken. Want dat gaat toch altijd maar door. Heb laatst gesolliciteerd op een freelance baan, maar nog niets gehoord. Zou ik er nu achteraan moeten bellen? Of toch maar gewoon afwachten? En als ik geen kans maak.. verder solliciteren, of toch maar wat meer doen voor Vluchtelingenwerk? Heerlijk, om eens de tijd te hebben een dagje je gedachten de vrije loop te laten. Kan ik iedere moeder aanraden, een dagje cocoonen!
En terwijl Tygo vanochtend helemaal opgewonden zijn bedje uitstuiterde, draaide ik me nog een keertje om. Maar niet voor lang. Ik had mijn kleine grote mannetje nou eenmaal beloofd, dat hij hij nieuwe snowboots aanmocht zodra het sneeuwde. Gelukkig kwam oma op de koffie en die wilde wel samen met de kinderen even de eendjes gaan voeren, met de nieuwe laarzen aan. Kan ik stiekem nog even snel bloggen.
Ondertussen heb ik broccolisoep opstaan. Een echte aanrader als iedereen om je heen verkouden is en jij het zo lang mogelijk uit wil stellen. Zal vanavond het recept even op "vega-met-kinderen" zetten.Vanmiddag ga ik met de kinderen naar een overdekte speeltuin (lees bacterie-walhalla) en dan hoef ik vanavond alleen mijn soepje maar op te warmen.
Kortom, hier is de winter al echt begonnen. De cadeautjes staan in een grote doos klaar op zolder, de Sinterklaastafel wordt dagelijks gebruikt en de kinderen staan nu verkleumd voor de deur met oma. Ik ga even helpen kindjes uitpakken. Genoeg gefilosofeerd voor vandaag.
En terwijl Tygo vanochtend helemaal opgewonden zijn bedje uitstuiterde, draaide ik me nog een keertje om. Maar niet voor lang. Ik had mijn kleine grote mannetje nou eenmaal beloofd, dat hij hij nieuwe snowboots aanmocht zodra het sneeuwde. Gelukkig kwam oma op de koffie en die wilde wel samen met de kinderen even de eendjes gaan voeren, met de nieuwe laarzen aan. Kan ik stiekem nog even snel bloggen.
Ondertussen heb ik broccolisoep opstaan. Een echte aanrader als iedereen om je heen verkouden is en jij het zo lang mogelijk uit wil stellen. Zal vanavond het recept even op "vega-met-kinderen" zetten.Vanmiddag ga ik met de kinderen naar een overdekte speeltuin (lees bacterie-walhalla) en dan hoef ik vanavond alleen mijn soepje maar op te warmen.
Kortom, hier is de winter al echt begonnen. De cadeautjes staan in een grote doos klaar op zolder, de Sinterklaastafel wordt dagelijks gebruikt en de kinderen staan nu verkleumd voor de deur met oma. Ik ga even helpen kindjes uitpakken. Genoeg gefilosofeerd voor vandaag.
vrijdag 26 november 2010
Als thuisblijfmoeder kende ik geen zwangerschapsverloven, geen echte vakanties en kan ik vooral nooit ziek zijn. Hoe je het wendt of keert, ik ben altijd de mama van Tygo en Sofie. En daar ben ik ontzettend blij mee, begrijp me niet verkeerd. Maar de afgelopen week viel het me behoorlijk zwaar. 'S nachts lig ik wakker van het hoesten en snotteren, 's ochtends twee asprientjes bij het ontbijt tegen de hoofdpijn en moe, moe, moe. Kortom, een herfstgriepje onder de leden.
En dan was het ook nog een druk weekje. Normaal vermaakt mijn vader de kinderen op maandagmiddag, maar omdat hij aan het herstellen is van een longonsteking kan hij beter bij mij uit de buurt blijven. Tygo was die maandag ook niet fit en heb ik dus thuis gehouden van de peuterspeelzaal. Daarom moest ik ze dus de hele dag zelf vermaken. En ook de rest van de week vroegen ze veel van mijn energie.
Gisteravond had ik het even helemaal gehad. Ik was moeder. De overtreffende trap van moe. Ik kon niet meer. Met een flinke hoofdpijn ben ik tegelijk met de kinderen naar bed gegaan. En vandaag is Richard met een dagje zorgverlof thuisgebleven. Ik lig in bed, ik ben moeder en ziek. Zo zie je maar weer; zeg nooit nooit.
En dan was het ook nog een druk weekje. Normaal vermaakt mijn vader de kinderen op maandagmiddag, maar omdat hij aan het herstellen is van een longonsteking kan hij beter bij mij uit de buurt blijven. Tygo was die maandag ook niet fit en heb ik dus thuis gehouden van de peuterspeelzaal. Daarom moest ik ze dus de hele dag zelf vermaken. En ook de rest van de week vroegen ze veel van mijn energie.
Gisteravond had ik het even helemaal gehad. Ik was moeder. De overtreffende trap van moe. Ik kon niet meer. Met een flinke hoofdpijn ben ik tegelijk met de kinderen naar bed gegaan. En vandaag is Richard met een dagje zorgverlof thuisgebleven. Ik lig in bed, ik ben moeder en ziek. Zo zie je maar weer; zeg nooit nooit.
donderdag 18 november 2010
Mailen op de grote school
Ons kleine grote mannetje is alweer drie-en-een-half. En dus was het hoog tijd om hem in te schrijven bij een basisschool. Na lang wikken, wegen, rondkijken, vragen, internetten en afspreken hakten we eindelijk de knoop door. Het wordt de Vrijeschool. De Vrijeschool heeft voor ons een aantal voordelen ten opzichte van de andere scholen en eigenlijk maar twee nadelen. Eerst maar eens de voordelen. Op de Vrijeschool zitten minder kinderen in een klas. Waren het er op de ene school 30, op de andere school 28.. op de Vrijeschool 'maar' 20 tot 22. En dat is fijn voor ons prikkelgevoelige mannetje. Een ander groot voordeel is dat het onderwijs prima aansluit bij onze opvoedvisie. Rust, ritme, regelmaat. Een beetje ouderwets, maar wel doeltreffend. Overigens ook geen computers en geen Citotoetsen in de onderbouw. Daarnaast ook heel belangrijk voor ons; respect voor de natuur en de mensen om je heen. Creativiteit, muziek, toneel, jezelf mogen zijn. Allemaal punten waar extra aandacht voor zijn. En dan ook nog goede prestaties bij de cognitieve vakken. Toen ik de Vrijeschool een paar maanden geleden voor het eerst binnenliep, begon er iets in mij te juichen. Dit is het, dit is een verlengde van ons thuis waar ik mijn kindjes met een gerust hart 8 jaar lang naartoe kan brengen. Dat brengt mij meteen op het eerste nadeel. De school staat aan de andere kant van de stad. Dus.. brengen en halen met de auto. Gelukkig is er wel een continuerooster. Het tweede nadeel is de prijs. Vanwege alle leuke en creatieve dingen is er ook een hogere ouderbijdrage. Die is natuurlijk niet verplicht, maar ja, zonder die bijdrage kan de school die leuke, creatieve en natuurlijke materialen natuurlijk niet betalen.
Gisteren mocht onze grote zoon alvast een eerste kijkje gaan nemen. Van tevoren was hij zenuwachtig. Dat uitte hij niet in volwassenentaal (ik deed nog maar weer eens een toiletbezoekje op de valreep), maar op de peutermanier. "Neeeeeee ik hoef niet!!!", schreeuwde hij, terwijl hij zichzelf op de grond gooide voor de wc. Wie haalt het dan ook in zijn hoofd om zijn peuter voor vertrek te verzoeken naar het toilet te gaan? Nadat wij hem eindelijk in zijn jas geworsteld hadden, rende hij een aantal rondjes om de auto. Toen Richard hem eindelijk gevangen had en in een flinke papa-greep in de auto pootte, leek het me tijd voor een kort mama-zoon gesprekje. Lieverd, ik weet dat je het spannend vindt. Mama ook. Maar we gaan er samen naartoe. En het wordt heel leuk. En daarna gaan we samen weer terug. Je hoeft er dus nog niet alleen te blijven. We gaan gewoon met z'n allen op visite. Het woord visite sprak hem gelukkig aan en dus bleef hij de hele weg braaf babbelen over alles behalve 'de grote school'.
Het ouder-juf gesprekje was een warm onthaal. Tygo rende voor ons uit de klas in en huppelde van hoek naar hoek. Nadat hij de weegschaal getest had (hee, er staan geen nummertjes op!) en alle boekjes had bekeken, was hij duidelijk toe aan een nieuwe uitdaging. De juf voelde dat ook, omdat ze geen zin meer af kon maken, of Tygo had haar weer iets te vragen of te vertellen. Dus kreeg hij papier en een mooi bijenwaskrijtje. Een spontane regenboog voor de nieuwe juf verscheen op papier. En opeens ontdekte hij iets. Er was een hoek waar je meel kon maken. Echte. De juf gaf hem een handje graan en malen maar! De volgende dag zou het weer brood-bak-dag in de klas zijn (wekelijks) en Tygo hielp zijn toekomstige klasgenootjes vast op weg. Hij maalde tot hij er bijna bij neerviel (en dat laten peuters horen en zien). Luid kreunend en met een rood hoofd produceerde hij precies genoeg meel voor een kabouterpannenkoekje en toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Natuurlijk was onze peuter het daar helemaal niet mee eens. Die wilde blijven bij de nieuwe, lieve juf.
Na een hoop beloftes voor de toekomst (ja, als jij vier bent mag je hier ook komen timmeren, verzekerde de juf) en nog een rondje over het schoolplein, zaten we weer in de auto. En Tygo, wat vond je nou het allerleukste van de nieuwe school? En met een big smile antwoorde mijn grote, moderne zoon: "het melen mama!"
Gisteren mocht onze grote zoon alvast een eerste kijkje gaan nemen. Van tevoren was hij zenuwachtig. Dat uitte hij niet in volwassenentaal (ik deed nog maar weer eens een toiletbezoekje op de valreep), maar op de peutermanier. "Neeeeeee ik hoef niet!!!", schreeuwde hij, terwijl hij zichzelf op de grond gooide voor de wc. Wie haalt het dan ook in zijn hoofd om zijn peuter voor vertrek te verzoeken naar het toilet te gaan? Nadat wij hem eindelijk in zijn jas geworsteld hadden, rende hij een aantal rondjes om de auto. Toen Richard hem eindelijk gevangen had en in een flinke papa-greep in de auto pootte, leek het me tijd voor een kort mama-zoon gesprekje. Lieverd, ik weet dat je het spannend vindt. Mama ook. Maar we gaan er samen naartoe. En het wordt heel leuk. En daarna gaan we samen weer terug. Je hoeft er dus nog niet alleen te blijven. We gaan gewoon met z'n allen op visite. Het woord visite sprak hem gelukkig aan en dus bleef hij de hele weg braaf babbelen over alles behalve 'de grote school'.
Het ouder-juf gesprekje was een warm onthaal. Tygo rende voor ons uit de klas in en huppelde van hoek naar hoek. Nadat hij de weegschaal getest had (hee, er staan geen nummertjes op!) en alle boekjes had bekeken, was hij duidelijk toe aan een nieuwe uitdaging. De juf voelde dat ook, omdat ze geen zin meer af kon maken, of Tygo had haar weer iets te vragen of te vertellen. Dus kreeg hij papier en een mooi bijenwaskrijtje. Een spontane regenboog voor de nieuwe juf verscheen op papier. En opeens ontdekte hij iets. Er was een hoek waar je meel kon maken. Echte. De juf gaf hem een handje graan en malen maar! De volgende dag zou het weer brood-bak-dag in de klas zijn (wekelijks) en Tygo hielp zijn toekomstige klasgenootjes vast op weg. Hij maalde tot hij er bijna bij neerviel (en dat laten peuters horen en zien). Luid kreunend en met een rood hoofd produceerde hij precies genoeg meel voor een kabouterpannenkoekje en toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Natuurlijk was onze peuter het daar helemaal niet mee eens. Die wilde blijven bij de nieuwe, lieve juf.
Na een hoop beloftes voor de toekomst (ja, als jij vier bent mag je hier ook komen timmeren, verzekerde de juf) en nog een rondje over het schoolplein, zaten we weer in de auto. En Tygo, wat vond je nou het allerleukste van de nieuwe school? En met een big smile antwoorde mijn grote, moderne zoon: "het melen mama!"
dinsdag 9 november 2010
Vasthouden en loslaten
Het is een koude herfstdag met een snijdende wind. Ik loop met Sofie naar de peuterspeelzaal om Tygo op te halen. Ze vindt het geweldig om naar het schooltje te gaan, want over twee maanden mag ze zelf ook. Soms huilt ze als zij weer mee naar huis moet en Tygo mag blijven. Maar vandaag neemt ze alle tijd. Ze treuzelt. Ze vindt het heerlijk om van links naar rechts over de stoep de scharrelen en hier en daar een nat blaadje of een gebroken eikel op te rapen. Ik bewonder haar. Het is nog maar twee maanden geleden, dat ze het liefst door mijn twee handen ondersteund werd. Anders durfde ze niet te lopen. Bewegings-angst, noemt de fysio dat. Af en toe zei ik: 'Een handje is genoeg Sofie' en dan herhaalde zij dapper: 'Een handje is genoeg.' en liet er voorzichtig eentje los. Soms zag ik de traantjes in haar oogjes. 'Mama, is een beetje pannend.' zei ze dan. Voor haar was nog zoveel spannend.
We komen aan bij het zebrapad. "Sofie, geef je mama een handje?" En onder luid protest, gespartel en geschreeuw bereiken we de overkant. Haar 'nee mama, los, kan Sofie zelf, neeee!' raakt me. Ze wordt zo snel groot. Ik heb tranen in mijn ogen. Sterk spul, die herfstwind.
We komen aan bij het zebrapad. "Sofie, geef je mama een handje?" En onder luid protest, gespartel en geschreeuw bereiken we de overkant. Haar 'nee mama, los, kan Sofie zelf, neeee!' raakt me. Ze wordt zo snel groot. Ik heb tranen in mijn ogen. Sterk spul, die herfstwind.
woensdag 3 november 2010
Oproepje: ben jij ook thuisblijfmoeder?
Even tussendoor een klein oproepje. Ik ben namelijk ook heel benieuwd naar de mening van andere thuisblijfmoeders! Heb jij tien minuten over en ben je ook thuisblijfmoeder (werk je minder dan 10 uur buitenshuis)? Dan zou ik het super vinden wanneer je mijn enquete in wilt vullen: Enquete thuisblijfmoeder.
Groetjes,
Pauline
Groetjes,
Pauline
woensdag 20 oktober 2010
Vooruit komen
Als ik naar buiten kijk zie ik mijn buurjongetje van twee huizen verderop, voortdurend voorbij rijden met een speelgoedauto. Zo'n auto waar ze echt zelf in kunnen zitten en die ze rondrijdt op een accu. Paps rent er regelmatig achteraan als zoonlief een echte auto dreigt te rammen of vastzit tegen de stoeprand.
Het gaat steeds minder hard, want de accu begint een beetje leeg te raken.
Ik vraag me af waar ze dat ding eigenlijk bewaren en droom een beetje weg. Ons schuurtje staat propvol. Twee fietsen, een kinderfietsje met zijwieltjes en een vlag, een driewieler, de diepvrieskist, de wandelwagen die te koop staat op marktplaats maar waarvoor nog niemand gekomen is, drie kasten met gereedschap en spullen om huis en tuin mee te onderhouden, de frituurpan, stoepkrijt, stro voor het konijn, grind voor de kat... In ieder geval geen plek voor zo'n autootje. En op zolder is het al geen haar beter. Speelgoed waar de kinderen nog te klein voor zijn, kleertjes waar ze te groot voor zijn, het logeerbed, spullen van mijn overleden moeder die ik echt niet weg kan doen, de kerstballen.. Waarom verzamelt een mens altijd zoveel troep? En waarom heb ik zo'n moeite om afstand te doen van al die leuke, grappige, mooie, ontroerende spulletjes? Omdat het stuk voor stuk herinneringen zijn natuurlijk. Veel plastic speelgoed verlaat ons huis linea recta, zodra de kinderen eruit gegroeid zijn. Uit het oog, uit het hart. Maar hun wieg, het hobbelpaard, de poppenwagen? Die blijven nog even. Echt mooie spullen, fijn speelgoed. Spullen waar je blij van wordt, die een plekje in mijn hart veroverd hebben.
Opeens moet ik terugdenken aan die keer dat we bij mijn vader op visite waren. Zijn buurjongetje scheurde ook voorbij op een soortgelijk autootje. Mijn vader keek ernaar en zei iets in de trant van; zo'n ding hebben jullie nooit gehad. Jullie moesten werken om vooruit te komen. Nu weet ik weer zeker waarom wij niet zo'n autootje hebben, het heeft niets te maken met ruimte in je huis, de ruimte in je schuur of in je portemonnee. Het gaat erom dat je kiest voor dingen die jou en je kind verder brengen. En je moet bereid zijn daar hard voor te werken.
Het gaat steeds minder hard, want de accu begint een beetje leeg te raken.
Ik vraag me af waar ze dat ding eigenlijk bewaren en droom een beetje weg. Ons schuurtje staat propvol. Twee fietsen, een kinderfietsje met zijwieltjes en een vlag, een driewieler, de diepvrieskist, de wandelwagen die te koop staat op marktplaats maar waarvoor nog niemand gekomen is, drie kasten met gereedschap en spullen om huis en tuin mee te onderhouden, de frituurpan, stoepkrijt, stro voor het konijn, grind voor de kat... In ieder geval geen plek voor zo'n autootje. En op zolder is het al geen haar beter. Speelgoed waar de kinderen nog te klein voor zijn, kleertjes waar ze te groot voor zijn, het logeerbed, spullen van mijn overleden moeder die ik echt niet weg kan doen, de kerstballen.. Waarom verzamelt een mens altijd zoveel troep? En waarom heb ik zo'n moeite om afstand te doen van al die leuke, grappige, mooie, ontroerende spulletjes? Omdat het stuk voor stuk herinneringen zijn natuurlijk. Veel plastic speelgoed verlaat ons huis linea recta, zodra de kinderen eruit gegroeid zijn. Uit het oog, uit het hart. Maar hun wieg, het hobbelpaard, de poppenwagen? Die blijven nog even. Echt mooie spullen, fijn speelgoed. Spullen waar je blij van wordt, die een plekje in mijn hart veroverd hebben.
Opeens moet ik terugdenken aan die keer dat we bij mijn vader op visite waren. Zijn buurjongetje scheurde ook voorbij op een soortgelijk autootje. Mijn vader keek ernaar en zei iets in de trant van; zo'n ding hebben jullie nooit gehad. Jullie moesten werken om vooruit te komen. Nu weet ik weer zeker waarom wij niet zo'n autootje hebben, het heeft niets te maken met ruimte in je huis, de ruimte in je schuur of in je portemonnee. Het gaat erom dat je kiest voor dingen die jou en je kind verder brengen. En je moet bereid zijn daar hard voor te werken.
woensdag 13 oktober 2010
Ik kies, jij kiest, wij hebben gekozen
De afgelopen weken hadden Richard en ik weer eens te maken met een stevig staaltje keuzestress. Vandaag hebben we weer een belangrijke knoop doorgehakt, maar laat ik beginnen bij het begin.
Persoonlijk ben ik van mening dat alles rondom het krijgen en opvoeden van kinderen bol staat van de keuzesstress. Het begint al ruim voordat het kindje er is. "Lieverd..:Wanneer gaan we voor een kindje? Eerst carriere maken en een koophuis, of jonge ouders worden? En hoe doen we het met de verdeling van werk en zorg, waar betalen we alles van?" Als we dan eenmaal gekozen hebben voor het ouderschap en we worden gelukkige ouders, lijkt het aantal keuzes alleen maar op te stapelen. "Liefste..: Kiezen we voor een creche, een oppas aan huis of toch maar voor de peuterspeelzaal? En welke dan? In welk zwembad laten we hem op de wachtlijst zetten voor zwemles? Gaan we babyzwemmen, babymasseren of toch liever muziek op schoot? En dan nog al die kleine dagelijkse beslissingen.. Potje of mama-prakje? Katoenen luiers of wegwerp? Speen of duim? Laten huilen of troosten? Uit logeren of meenemen?"
En nu was het voor ons weer de hoogste tijd voor een nieuwe dosis keuzestress. Dat komt omdat onze oudste peuter alweer bijna een kleuter is en dus bijna naar de 'grote school' mag. Maar ja, welke?! Om een totale overdosis aan aanbod te vermeiden selecteerden we met behulp van de websites drie leuke basisscholen. Allereerst de openbare, hier om de hoek. Handig, kunnen ze zelf naar school lopen als ze wat ouder zijn. Ten tweede een openbare Jenaplanschool, met de fiets te bereiken. Tot slot de Vrijeschool, waar ze met de auto gebracht en gehaald moeten worden, maar waar ze ook een continuerooster hebben.
Deze drie scholen hebben we samen bezocht om een betere indruk te krijgen.
Bij de eerste, de gewone openbare, bleken ze van onderwijzen vanalles te weten, maar van opvoeden hebben ze geen kaas gegeten. De directur moest even spieken op een poster om op het woord "respect" te komen (hoe heet dat ook alweer??). Hij kon ons eigenlijk ook niet echt verder helpen met betrekking tot HSP en hoogbegaafdheid; pas in de bovenbouw was er een 'soort van programma, waar ze dan Spaans kunnen leren'. Huh? Exit school nummer 1.
Op de tweede school, de Jenaplanschool, hadden we meteen een veel betere indruk. In de bovenbouw werd vleitig gewerkt op de gang, in de middenbouw maakten we een wissel mee. Dat zag er goed uit. Het gebouw was wel heel nieuw, heel clean en wat afstandelijk. Toen we bij de kleuters kwamen hingen overal schema's en planningen. Dat vind ik erg jammer, laat de kleuters nou gewoon lekker kleuteren! In het gesprek met de intern begeleider kwam duidelijk naar voren dat ze erg bezig zijn met kinderen met een taalachterstand. Steeds weer kwamen de extra lessen, extra oefeningen en leesgroepjes naar voren voor kinderen met een allochtone achtergrond. Fijn, maar of wij daar wat aan hebben? We kwamen naar buiten met een matig gevoel. Het was gezellig geweest, open, eerlijk. Maar was dit wat we zochten?
En vandaag dan het laatste onderdeel van onze ondekkingsreis in keuzestressland; de vrijeschool. Van tevoren waren we wel wat sceptisch. Werd er niet teveel gedanst en te weinig geleerd? Was et niet te duur? Te zweverig? We kwamen binnen en al onze vooroordelen smolten als sneeuw voor de zon. Een goed gesprek, goede resultaten, goede inhoud en deze directrice kon ons heel veel vertellen over hoogbegaafdheid, hoeggevoeligheid en kreeg zelfs mijn gesloten man aan de klets! Hoera voor de vrijeschool. Deze knoop is doorgehakt.
En wat is nou het moraal van dit verhaal? Dat we allemaal onze kinderen naar de vrijeschool moeten sturen? Nee! Het gaat erom dat je een school kiest die past bij je kind. Dat je je orienteert op verschillende scholen. Stap over bepaalde vooroordelen heen. Zoek naar een plek voor je kind waar jij je zelf ook goed bij voelt. Zoek die 'klik'. Neem de tijd en denk erover na. Je kind zal er nog heel wat uurtjes doorbrengen!
En de keuzestress? Die blijft nog wel even. Want.. blijven we hier wonen of verhuizen we dichterbij de school? Laten we hem hier op de wachtlijst voor zwemles of doen we dat dichterbij school? Gaat hij zwemmen met vier of vier en een half? Mag hij dan ook al op muziekles of pas daarna? En schat? Wat voor soort euritmieschoentjes willen we eigenlijk?
Persoonlijk ben ik van mening dat alles rondom het krijgen en opvoeden van kinderen bol staat van de keuzesstress. Het begint al ruim voordat het kindje er is. "Lieverd..:Wanneer gaan we voor een kindje? Eerst carriere maken en een koophuis, of jonge ouders worden? En hoe doen we het met de verdeling van werk en zorg, waar betalen we alles van?" Als we dan eenmaal gekozen hebben voor het ouderschap en we worden gelukkige ouders, lijkt het aantal keuzes alleen maar op te stapelen. "Liefste..: Kiezen we voor een creche, een oppas aan huis of toch maar voor de peuterspeelzaal? En welke dan? In welk zwembad laten we hem op de wachtlijst zetten voor zwemles? Gaan we babyzwemmen, babymasseren of toch liever muziek op schoot? En dan nog al die kleine dagelijkse beslissingen.. Potje of mama-prakje? Katoenen luiers of wegwerp? Speen of duim? Laten huilen of troosten? Uit logeren of meenemen?"
En nu was het voor ons weer de hoogste tijd voor een nieuwe dosis keuzestress. Dat komt omdat onze oudste peuter alweer bijna een kleuter is en dus bijna naar de 'grote school' mag. Maar ja, welke?! Om een totale overdosis aan aanbod te vermeiden selecteerden we met behulp van de websites drie leuke basisscholen. Allereerst de openbare, hier om de hoek. Handig, kunnen ze zelf naar school lopen als ze wat ouder zijn. Ten tweede een openbare Jenaplanschool, met de fiets te bereiken. Tot slot de Vrijeschool, waar ze met de auto gebracht en gehaald moeten worden, maar waar ze ook een continuerooster hebben.
Deze drie scholen hebben we samen bezocht om een betere indruk te krijgen.
Bij de eerste, de gewone openbare, bleken ze van onderwijzen vanalles te weten, maar van opvoeden hebben ze geen kaas gegeten. De directur moest even spieken op een poster om op het woord "respect" te komen (hoe heet dat ook alweer??). Hij kon ons eigenlijk ook niet echt verder helpen met betrekking tot HSP en hoogbegaafdheid; pas in de bovenbouw was er een 'soort van programma, waar ze dan Spaans kunnen leren'. Huh? Exit school nummer 1.
Op de tweede school, de Jenaplanschool, hadden we meteen een veel betere indruk. In de bovenbouw werd vleitig gewerkt op de gang, in de middenbouw maakten we een wissel mee. Dat zag er goed uit. Het gebouw was wel heel nieuw, heel clean en wat afstandelijk. Toen we bij de kleuters kwamen hingen overal schema's en planningen. Dat vind ik erg jammer, laat de kleuters nou gewoon lekker kleuteren! In het gesprek met de intern begeleider kwam duidelijk naar voren dat ze erg bezig zijn met kinderen met een taalachterstand. Steeds weer kwamen de extra lessen, extra oefeningen en leesgroepjes naar voren voor kinderen met een allochtone achtergrond. Fijn, maar of wij daar wat aan hebben? We kwamen naar buiten met een matig gevoel. Het was gezellig geweest, open, eerlijk. Maar was dit wat we zochten?
En vandaag dan het laatste onderdeel van onze ondekkingsreis in keuzestressland; de vrijeschool. Van tevoren waren we wel wat sceptisch. Werd er niet teveel gedanst en te weinig geleerd? Was et niet te duur? Te zweverig? We kwamen binnen en al onze vooroordelen smolten als sneeuw voor de zon. Een goed gesprek, goede resultaten, goede inhoud en deze directrice kon ons heel veel vertellen over hoogbegaafdheid, hoeggevoeligheid en kreeg zelfs mijn gesloten man aan de klets! Hoera voor de vrijeschool. Deze knoop is doorgehakt.
En wat is nou het moraal van dit verhaal? Dat we allemaal onze kinderen naar de vrijeschool moeten sturen? Nee! Het gaat erom dat je een school kiest die past bij je kind. Dat je je orienteert op verschillende scholen. Stap over bepaalde vooroordelen heen. Zoek naar een plek voor je kind waar jij je zelf ook goed bij voelt. Zoek die 'klik'. Neem de tijd en denk erover na. Je kind zal er nog heel wat uurtjes doorbrengen!
En de keuzestress? Die blijft nog wel even. Want.. blijven we hier wonen of verhuizen we dichterbij de school? Laten we hem hier op de wachtlijst voor zwemles of doen we dat dichterbij school? Gaat hij zwemmen met vier of vier en een half? Mag hij dan ook al op muziekles of pas daarna? En schat? Wat voor soort euritmieschoentjes willen we eigenlijk?
woensdag 6 oktober 2010
Cursusje consuminderen
Donderdag ben ik voor het eerst naar een lezing van Marieke Henselman geweest in de bilbiotheek. Marieke is een vrouw die heel veel weet over besparen en daar sinds een aantal jaren ook hele leuke boeken over schrijft, waarvan ik er een aantal in mijn bezit heb. Ik lees en herlees de boeken regelmatig. Ook leen ik ze regelmatig uit en hoor van anderen ook alleen positieve reacties. Een van de thema's die Marieke in haar lezing behandelde was het geven en ontvangen van spullen. Haar uitgangspunt is dat er een soort kringloop van spullen zou moeten zijn, waarbij jij steeds je gebruikte spullen doorgeeft en van anderen ontvangt.
Toevallig (of misschien niet zo toevallig, want ik noem mezelf ook een consuminderaar) geef ik ook altijd graag gebruikte spullen door. Zo wordt mijn zus regelmatig verrast met zakkenvol kleding en speelgoed voor haar zoontje. Soms geeft ze me er wat geld voor, soms niet. Dat ligt maar net aan het moment. Op dit moment staan er op zolder voor haar weer twee zakken klaar. Kreeg ik net een mailtje van een goede vriendin. Ze heeft haar boekenkasten opgeruimd en vroeg zich af of ik nog wat kinderboeken kan gebruiken. Natuurlijk kan ik dat! En zo is de kringloop waar Marieke over sprak, weer rond.
Gisteravond keek ik naar "de Avond van het Onderwijs". Een thema wat mij natuurlijk extra interesseert. Het ging onder andere over de houding van kinderen. Vroeger werd kinderen geleerd om in mogelijkheden te denken. Je kijkt eerst wat je mag, dan wat je kan en tot slot wat je wilt. De huidige generaties denken vaak andersom. Eerst kijken ze naar wat ze willen. Dat is het allerbelangrijkste. Daarna komt aan bod wat ze kunnen en eventueel tot slot nog of het wel mag. Zonde, want op deze manier worden kinderen, maar ook volwassenen, vaak teleurgesteld. Ik wil dit en dat, maar ik kan het helemaal niet (doen of betalen), of het mag niet.
Daar komt bij dat je in de tweede volgorde veel meer keuzes zelf moet maken. Als je in eerste instantie vrij lijkt om alles te kiezen wat je wilt, dan is het aanbod overweldigend. Je kunt beter eerst je keuzemogelijkheden laten beperken door wat je kunt en mag, zodat je daarna een overzichtelijker aanbod over hebt, waar je je keuze uit moet maken.
De meeste ouders die veel thuis zijn met de kinderen, zijn ook genoodzaakt te consuminderen. Er komt natuurlijk meestal minder binnen dan bij tweeverdieners. Maar je hebt ook meer tijd over om te kijken naar je mogelijkheden. Wil je dus heel graag iets groots aanschaffen, kijk dan niet eerst uitgebreid naar wat je precies wilt. Kijk eerst of het mag; bijvoorbeeld of het 'mag' van jezelf. Heb je dit product echt nodig? Dan of het kan (financieel, qua tijd en ruimte) en tot slot kun je een keuze maken wat je precies wilt. Misschien is er iemand in je omgeving die mee wil doen aan jouw kringloop en die het je voordelig van de hand wil doen?
In ieder geval is het belangrijk om er de tijd voor te nemen en niet overhaast een knoop door te hakken.
Eerst kijken wat mag, dan wat kan en dan verder invullen wat je wilt.
Misschien is dat wel de belangrijkste tip bij het consuminderen.
Toevallig (of misschien niet zo toevallig, want ik noem mezelf ook een consuminderaar) geef ik ook altijd graag gebruikte spullen door. Zo wordt mijn zus regelmatig verrast met zakkenvol kleding en speelgoed voor haar zoontje. Soms geeft ze me er wat geld voor, soms niet. Dat ligt maar net aan het moment. Op dit moment staan er op zolder voor haar weer twee zakken klaar. Kreeg ik net een mailtje van een goede vriendin. Ze heeft haar boekenkasten opgeruimd en vroeg zich af of ik nog wat kinderboeken kan gebruiken. Natuurlijk kan ik dat! En zo is de kringloop waar Marieke over sprak, weer rond.
Gisteravond keek ik naar "de Avond van het Onderwijs". Een thema wat mij natuurlijk extra interesseert. Het ging onder andere over de houding van kinderen. Vroeger werd kinderen geleerd om in mogelijkheden te denken. Je kijkt eerst wat je mag, dan wat je kan en tot slot wat je wilt. De huidige generaties denken vaak andersom. Eerst kijken ze naar wat ze willen. Dat is het allerbelangrijkste. Daarna komt aan bod wat ze kunnen en eventueel tot slot nog of het wel mag. Zonde, want op deze manier worden kinderen, maar ook volwassenen, vaak teleurgesteld. Ik wil dit en dat, maar ik kan het helemaal niet (doen of betalen), of het mag niet.
Daar komt bij dat je in de tweede volgorde veel meer keuzes zelf moet maken. Als je in eerste instantie vrij lijkt om alles te kiezen wat je wilt, dan is het aanbod overweldigend. Je kunt beter eerst je keuzemogelijkheden laten beperken door wat je kunt en mag, zodat je daarna een overzichtelijker aanbod over hebt, waar je je keuze uit moet maken.
De meeste ouders die veel thuis zijn met de kinderen, zijn ook genoodzaakt te consuminderen. Er komt natuurlijk meestal minder binnen dan bij tweeverdieners. Maar je hebt ook meer tijd over om te kijken naar je mogelijkheden. Wil je dus heel graag iets groots aanschaffen, kijk dan niet eerst uitgebreid naar wat je precies wilt. Kijk eerst of het mag; bijvoorbeeld of het 'mag' van jezelf. Heb je dit product echt nodig? Dan of het kan (financieel, qua tijd en ruimte) en tot slot kun je een keuze maken wat je precies wilt. Misschien is er iemand in je omgeving die mee wil doen aan jouw kringloop en die het je voordelig van de hand wil doen?
In ieder geval is het belangrijk om er de tijd voor te nemen en niet overhaast een knoop door te hakken.
Eerst kijken wat mag, dan wat kan en dan verder invullen wat je wilt.
Misschien is dat wel de belangrijkste tip bij het consuminderen.
woensdag 22 september 2010
Peuterplanner
Omdat onze oudste peuter Tygo (3,5 jaar) net als vele kinderen behoefte heeft aan ritme en regelmaat, heb ik voor hem gisteren een planbord gemaakt. Het idee heb ik gestolen van het basisonderwijs, waar ze bij de kleuters dagelijks de dagritmekaarten inzetten. Zo kunnen alle kleuters zien wanneer het tijd is om te spelen en of ze die dag ook buiten gaan spelen of een verjaardag vieren.
Hier in huis is al vrij veel ritme. Elke dag ongeveer dezelfde volgorde bij het eten, spelen, opruimen en rusten. Dat roept bij onze kinderen dus geen vragen meer op en brengt veel rust. Maar de laatste tijd had Tygo vaak vragen over de volgende dag. 'Komt oma morgen? Ga ik morgen naar school?'
Daarom kreeg ik het idee thuis ook een planbord te maken. Omdat Tygo vanochtend meteen helemaal enthousiast was en ik natuurlijk best trots ben, wil ik het idee hier graag delen.
Eerst hebben we van verschillende activiteiten foto's gemaakt. Tygo voor de peuterspeelzaal, Tygo bij de supermarkt, bibliotheek etc. Daarna nog een paar symbolische foto's. Een foto van onze auto en de fiets, staan voor een uitstapje, een foto van de voordeur die op een kier staat, betekent visite. In totaal een stuk of vijftien foto's.
Deze foto's heb ik af laten drukken op klein formaat (9 cm) en daarna op een stukje karton (een kwart A4) geplakt met een korte omschrijving.
Op de rommelmarkt kwamen we afgelopen weekend een magneetbord tegen. (Oorspronkelijk Ikea). Dat heb ik beplakt met een stuk van ons behang wat ik nog had liggen op zolder. Dit geeft een wat rustiger effect. Als ik niet zulk druk behang had, zou ik waarschijnlijk gekozen hebben voor een vrolijk stukje stof van de markt.
Daarbij nog kaartjes gemaakt met de dagen van de week en vier weerkaartjes (wolken, zon, regen, sneeuw).
Nu bespreken we elke avond na het eten met de kinderen wat we de volgende dag verwachten te gaan doen. Natuurlijk zeggen we er duidelijk bij dat plannen kunnen wijzigen! De volgende ochtend kijken we er nog een keer naar en mag Tygo het goede weerkaartje erbij hangen.
Ik zal over een tijdje laten weten of het leven met deze peuterplanner bevalt!
Hier in huis is al vrij veel ritme. Elke dag ongeveer dezelfde volgorde bij het eten, spelen, opruimen en rusten. Dat roept bij onze kinderen dus geen vragen meer op en brengt veel rust. Maar de laatste tijd had Tygo vaak vragen over de volgende dag. 'Komt oma morgen? Ga ik morgen naar school?'
Daarom kreeg ik het idee thuis ook een planbord te maken. Omdat Tygo vanochtend meteen helemaal enthousiast was en ik natuurlijk best trots ben, wil ik het idee hier graag delen.
Eerst hebben we van verschillende activiteiten foto's gemaakt. Tygo voor de peuterspeelzaal, Tygo bij de supermarkt, bibliotheek etc. Daarna nog een paar symbolische foto's. Een foto van onze auto en de fiets, staan voor een uitstapje, een foto van de voordeur die op een kier staat, betekent visite. In totaal een stuk of vijftien foto's.
Deze foto's heb ik af laten drukken op klein formaat (9 cm) en daarna op een stukje karton (een kwart A4) geplakt met een korte omschrijving.
Op de rommelmarkt kwamen we afgelopen weekend een magneetbord tegen. (Oorspronkelijk Ikea). Dat heb ik beplakt met een stuk van ons behang wat ik nog had liggen op zolder. Dit geeft een wat rustiger effect. Als ik niet zulk druk behang had, zou ik waarschijnlijk gekozen hebben voor een vrolijk stukje stof van de markt.
Daarbij nog kaartjes gemaakt met de dagen van de week en vier weerkaartjes (wolken, zon, regen, sneeuw).
Nu bespreken we elke avond na het eten met de kinderen wat we de volgende dag verwachten te gaan doen. Natuurlijk zeggen we er duidelijk bij dat plannen kunnen wijzigen! De volgende ochtend kijken we er nog een keer naar en mag Tygo het goede weerkaartje erbij hangen.
Ik zal over een tijdje laten weten of het leven met deze peuterplanner bevalt!
Prinsjesdag beschouwingen
Gisteren was het alweer de derde dinsdag in september. En hoewel mijn kinderen erg uitkeken naar de herfst (zie ook mijn blog vieren met kinderen), zag ik de bui al hangen. Nonchalant verkondige de oppositie dat het een spek-en-bonen bijeenkomst zou zijn. Laat dat nou net niet mijn lievelingsgerecht zijn.
Volgens de huidige miljoenennota gaan juist de gezinnen met kinderen er flink op achteruit. Als je daarnaast niet helemaal gezond bent, ben je helemaal de pineut. 230 Miljoen bezuinigen ze op kinderopvangtoeslag. Iedereen die zijn kids twee of meer dagen op de creche heeft, zal dit voelen met enkele tientjes per maand. Ik ben blij dat ik voorlopig nog zelf thuis ben bij de kinderen. Iedereen gaat meer zorgpremie betalen (reken op ongeveer honderd Euro per jaar per volwassene), de pil gaat uit het pakket, tandartsvergoedingen zijn verlaagd van 21 jaar naar 18 jaar en het eigen risico gaat alweer omhoog. En zo kan ik helaas nog wel een hele tijd doorgaan.
Vroeger (nu hebben we het nog maar over twintig of dertig jaar geleden), was het heel normaal dat moeders thuisbleven voor de kinderen. Je kon redelijk leven, wanneer je man een modaal salaris had. Op dit moment is het zo dat de maatschappij wordt ingericht op tweeverdieners. Dus in plaats van 'ieder drie dagen werken en de zorg verdelen' of 'de een zorgt voor het brood op de plank, de ander voor de kinderen', moeten papa's en mama's allemaal flink aan het werk, het liefst fulltime. En daar ben ik geen voorstander van. Iedereen maakt zijn of haar eigen keuzes en begrijp me niet verkeerd, daar heb ik alle respect voor. Maar ik heb de opvatting dat het niet goed is voor kinderen om vier of vijf dagen per week naar de creche te gaan. Natuurlijk, in sommige gevallen heb je geen keus. Als je alleenstaand bent, zal er ook brood op de plank moeten komen. Maar ik vind het een hele slechte zaak dat de overheid mensen met kinderen dwingt om zoveel te werken, dat ze niet meer zelf voor hun kinderen kunnen zorgen wanneer ze dit willen. Er zou keuzevrijheid moeten zijn.
Ik maak mij echt zorgen, of het kabinet nou demissionair is of niet. Het is te hopen dat er een fatsoenlijk nieuw kabinet komt, met een heldere blik, die deze maatregelen weet te beperken. Wat opkomt voor de zwakken in onze samenleving. Ben best bereid daarvoor nog eens naar de stembus te wandelen. Anders zijn straks veel te veel mensen genoodzaakt dagelijks bonen te eten en is het de vraag of ze het spek nog wel kunnen betalen.
Volgens de huidige miljoenennota gaan juist de gezinnen met kinderen er flink op achteruit. Als je daarnaast niet helemaal gezond bent, ben je helemaal de pineut. 230 Miljoen bezuinigen ze op kinderopvangtoeslag. Iedereen die zijn kids twee of meer dagen op de creche heeft, zal dit voelen met enkele tientjes per maand. Ik ben blij dat ik voorlopig nog zelf thuis ben bij de kinderen. Iedereen gaat meer zorgpremie betalen (reken op ongeveer honderd Euro per jaar per volwassene), de pil gaat uit het pakket, tandartsvergoedingen zijn verlaagd van 21 jaar naar 18 jaar en het eigen risico gaat alweer omhoog. En zo kan ik helaas nog wel een hele tijd doorgaan.
Vroeger (nu hebben we het nog maar over twintig of dertig jaar geleden), was het heel normaal dat moeders thuisbleven voor de kinderen. Je kon redelijk leven, wanneer je man een modaal salaris had. Op dit moment is het zo dat de maatschappij wordt ingericht op tweeverdieners. Dus in plaats van 'ieder drie dagen werken en de zorg verdelen' of 'de een zorgt voor het brood op de plank, de ander voor de kinderen', moeten papa's en mama's allemaal flink aan het werk, het liefst fulltime. En daar ben ik geen voorstander van. Iedereen maakt zijn of haar eigen keuzes en begrijp me niet verkeerd, daar heb ik alle respect voor. Maar ik heb de opvatting dat het niet goed is voor kinderen om vier of vijf dagen per week naar de creche te gaan. Natuurlijk, in sommige gevallen heb je geen keus. Als je alleenstaand bent, zal er ook brood op de plank moeten komen. Maar ik vind het een hele slechte zaak dat de overheid mensen met kinderen dwingt om zoveel te werken, dat ze niet meer zelf voor hun kinderen kunnen zorgen wanneer ze dit willen. Er zou keuzevrijheid moeten zijn.
Ik maak mij echt zorgen, of het kabinet nou demissionair is of niet. Het is te hopen dat er een fatsoenlijk nieuw kabinet komt, met een heldere blik, die deze maatregelen weet te beperken. Wat opkomt voor de zwakken in onze samenleving. Ben best bereid daarvoor nog eens naar de stembus te wandelen. Anders zijn straks veel te veel mensen genoodzaakt dagelijks bonen te eten en is het de vraag of ze het spek nog wel kunnen betalen.
Meer blogs!
In eerste instantie begon ik dit blog onder de naam; altijd net een beetje anders. En dat ben ik. Het zegt heel veel over mij, maar natuurlijk niet, hoe ik precies anders ben. Ik bedoel, Geert Wilders is anders, een moslimextremist is anders, eigenlijk is iedereen anders.
Daaarom heb ik na lang piekeren mijn blogs in drie stukken geknipt en een andere naam gegeven. Dit is de hoofdblog; thuis met kinderen. Ik ben namelijk op de eerste plaats thuisblijfmoeder. Maar ik vind het ook leuk om iets met mijn onderwijsachtergrond te doen, vandaar de blog; vieren met kinderen. Tot slot, een andere passie van mij; vega met kinderen. Een blog waar ik eenvoudige, vegetarische recepten op zet. Natuurlijk hangen die drie thema's met elkaar samen. Mijn recepten zijn kind- en consuminder- vriendelijk. En natuurlijk horen er ook hapjes bij een feestje. Er zal dus ook regelmatig heen en weer verwezen worden.
Kom je bijvoorbeeld op dit blog om te kijken wat je op een regenachtige middag met je kinderen zou kunnen doen? Kijk dan ook eens op vega met kinderen voor een leuk recept voor hele eenvoudige koekjes! Hoe dan ook, deze blogs zijn gemaakt om te inspireren. Net zoals ik geinspireerd raak op andere blogs, in boeken en natuurlijk bij vriendinnen en familie. De twee blogs hieronder heb ik laten staan, omdat het eigenlijk een soort introductiestukjes zijn, voor wie me beter wil leren kennen. Dat kan heel interessant zijn, want ook ik ben anders dan anderen. Steekwoorden? Consuminderen, thuisblijfmoeder, peuters, juf, vrijwilligerswerk, vegetarier, koken, creatief, vieringen, natuur, eenvoudig, gezelligheid.
Welkom op mijn blogs!
Daaarom heb ik na lang piekeren mijn blogs in drie stukken geknipt en een andere naam gegeven. Dit is de hoofdblog; thuis met kinderen. Ik ben namelijk op de eerste plaats thuisblijfmoeder. Maar ik vind het ook leuk om iets met mijn onderwijsachtergrond te doen, vandaar de blog; vieren met kinderen. Tot slot, een andere passie van mij; vega met kinderen. Een blog waar ik eenvoudige, vegetarische recepten op zet. Natuurlijk hangen die drie thema's met elkaar samen. Mijn recepten zijn kind- en consuminder- vriendelijk. En natuurlijk horen er ook hapjes bij een feestje. Er zal dus ook regelmatig heen en weer verwezen worden.
Kom je bijvoorbeeld op dit blog om te kijken wat je op een regenachtige middag met je kinderen zou kunnen doen? Kijk dan ook eens op vega met kinderen voor een leuk recept voor hele eenvoudige koekjes! Hoe dan ook, deze blogs zijn gemaakt om te inspireren. Net zoals ik geinspireerd raak op andere blogs, in boeken en natuurlijk bij vriendinnen en familie. De twee blogs hieronder heb ik laten staan, omdat het eigenlijk een soort introductiestukjes zijn, voor wie me beter wil leren kennen. Dat kan heel interessant zijn, want ook ik ben anders dan anderen. Steekwoorden? Consuminderen, thuisblijfmoeder, peuters, juf, vrijwilligerswerk, vegetarier, koken, creatief, vieringen, natuur, eenvoudig, gezelligheid.
Welkom op mijn blogs!
woensdag 15 september 2010
Wat doe jij op zondag?
Ongeveer een jaar geleden praatte ik met een man zonder kinderen, over hoe het is om thuisblijfmoeder te zijn. Altijd een heel gevoelig onderwerp en ik heb dan ook steeds de neiging om in de verdediging te schieten. Ik krijg dan altijd erorm de vreemde behoefte om op te lepelen wat ik allemaal doe, gedaan heb en wil gaan doen. "Jij doet dus de hele week, wat ik op zondag doe, maar dan met twee kinderen?", besloot hij zijn relaas, "een beetje op de bank hangen en een wasje draaien?". Ik was te perplex om antwoord te geven, hoewel mij eenmaal thuis natuurlijk wel honderd dingen door het hoofd schoten.
In de praktijk ziet dat er natuurlijk heel anders uit, zo'n thuisblijfmoederleven. Ik ben helemaal geen huismus en kan ook niet een hele dag met de kinderen over de grond kruipen tussen de Duploblokjes. Ik denk dat ik voor een thuisblijfmoeder opvallend weinig thuis ben. Maar ik ben wel een TBM, zoals ze dat met vaktermen noemen, ik voed mijn kinderen zelf op en geef de zorg heel beperkt uit handen tot ze een jaar of vier zijn. Morgen is het weer maandag. Voor een impressie, hier een samenvatting hoe de meeste maandagen er hier uitzien. Om zeven uur sta ik op, mijn vriend is dan al beneden om zich klaar te maken voor zijn werk. Met de kinderen zwaaien wij hem uit. Dan brengen we lopend (want het is lekker dichtbij) Tygo naar school (lees: peuterspeelzaal). Sofie wil dan zelf lopen, dus reken er maar twintig minuten voor, in plaats van tien. Aangekomen op school moet Tygo eerst plassen, jas uit, laarzen uit, sloffen aan. Dan de klas in praatje met de juf, ja natuurlijk geef ik me op als vrijwilliger voor de boekenuitleen. Tygo uitzwaaien, Sofie troosten ("Fofie ook chool, mama!!") en door naar de supermarkt. Als Sofie elke bloemkool en elk potje pindakaas met haar karretje geramd heeft, lopen we naar huis met natuurlijk weer veel te veel boodschappen en na een paar meter ook nog een dreumes op mijn nek. Eenmaal thuis zet ik Sofie aan de Duplo, pak de boodschappen uit, ruim de vaatwasser uit als Richard daar geen tijd voor had, doe een was in de wasmachine, stofzuig de benedenverdieping en plof op de bank neer. Meestal ongeveer vijf minuutjes. Hehe, half elf.
Daarna is het tijd voor Sofie. Even lekker een boekje lezen, of samen verven. Vervolgens halen we Tygo weer op, waarbij het hele ritueel hierboven beschreven zich weer afspeelt nog een keer volgt, maar dan achterstevoren (volg je het nog: Sloffen uit, laarzen aan, plassen, jas aan, Sofie huilen, Sofie troosten..).
Naar huis, broodje eten, Sofie naar bed voor een middagdut. Tygo uurtje op de bank met een filmpje naar keuze. Nu heb ik tijd voor een wat grotere huishoudelijke klus zoals soep koken, de badkamer poetsen of fijn bij de belastingdienst in de wacht staan. Of allemaal tegelijk natuurlijk.
Een uur later gaat de tv uit en speel ik een uurtje met Tygo. Alle verfspullen weer uit de kast, alle Duplo weer over de grond.
Om een uur of twee is Sofie uitgeslapen. Nu is het tijd om er even op uit te gaan. Met mooi weer bijvoorbeeld op de fiets naar het bos of naar een vriendin. Met regen naar Ballorig of het tuincentrum met de auto. Om de week naar de bieb voor nieuwe boekjes, of naar de Etos voor nieuwe luiers. Soms hebben we andere afspraken, morgen moet ik bijvoorbeeld weer met onze zieke poes-Janneke naar de dierenarts en past mijn schoonmoeder een uurtje op.
Om half zes ga ik koken, om zes uur komt Richard thuis. Daarna vaatwasser inruimen, terwijl Richard de kinderen naar bed brengt. En dan gauw in de auto, want maandagavond is sportavond. Mijn lieve Richard hangt en vouwt de was elke avond. Als ik thuis ben, tegen half negen, ben ik echt op. Maar ook heel tevreden. Ik vis nog wat Duplo onder de bank vandaan, boen nog wat verf van de nieuwe laminaatvloer en kijk nog even bij de kinderen (wat zijn ze lief als ze slapen..). En dan.. plof ik eindelijk op de bank om vervolgens een uurtje te internetten, te lezen, te bellen of tv te kijken. Tsja en dan gauw naar bed, want morgen om zeven uur.. begint het hele feest weer van voor af aan.
Ik weet niet wat jij op zondag doet, maar ik denk niet hetzelfde als ik op maandag.
In de praktijk ziet dat er natuurlijk heel anders uit, zo'n thuisblijfmoederleven. Ik ben helemaal geen huismus en kan ook niet een hele dag met de kinderen over de grond kruipen tussen de Duploblokjes. Ik denk dat ik voor een thuisblijfmoeder opvallend weinig thuis ben. Maar ik ben wel een TBM, zoals ze dat met vaktermen noemen, ik voed mijn kinderen zelf op en geef de zorg heel beperkt uit handen tot ze een jaar of vier zijn. Morgen is het weer maandag. Voor een impressie, hier een samenvatting hoe de meeste maandagen er hier uitzien. Om zeven uur sta ik op, mijn vriend is dan al beneden om zich klaar te maken voor zijn werk. Met de kinderen zwaaien wij hem uit. Dan brengen we lopend (want het is lekker dichtbij) Tygo naar school (lees: peuterspeelzaal). Sofie wil dan zelf lopen, dus reken er maar twintig minuten voor, in plaats van tien. Aangekomen op school moet Tygo eerst plassen, jas uit, laarzen uit, sloffen aan. Dan de klas in praatje met de juf, ja natuurlijk geef ik me op als vrijwilliger voor de boekenuitleen. Tygo uitzwaaien, Sofie troosten ("Fofie ook chool, mama!!") en door naar de supermarkt. Als Sofie elke bloemkool en elk potje pindakaas met haar karretje geramd heeft, lopen we naar huis met natuurlijk weer veel te veel boodschappen en na een paar meter ook nog een dreumes op mijn nek. Eenmaal thuis zet ik Sofie aan de Duplo, pak de boodschappen uit, ruim de vaatwasser uit als Richard daar geen tijd voor had, doe een was in de wasmachine, stofzuig de benedenverdieping en plof op de bank neer. Meestal ongeveer vijf minuutjes. Hehe, half elf.
Daarna is het tijd voor Sofie. Even lekker een boekje lezen, of samen verven. Vervolgens halen we Tygo weer op, waarbij het hele ritueel hierboven beschreven zich weer afspeelt nog een keer volgt, maar dan achterstevoren (volg je het nog: Sloffen uit, laarzen aan, plassen, jas aan, Sofie huilen, Sofie troosten..).
Naar huis, broodje eten, Sofie naar bed voor een middagdut. Tygo uurtje op de bank met een filmpje naar keuze. Nu heb ik tijd voor een wat grotere huishoudelijke klus zoals soep koken, de badkamer poetsen of fijn bij de belastingdienst in de wacht staan. Of allemaal tegelijk natuurlijk.
Een uur later gaat de tv uit en speel ik een uurtje met Tygo. Alle verfspullen weer uit de kast, alle Duplo weer over de grond.
Om een uur of twee is Sofie uitgeslapen. Nu is het tijd om er even op uit te gaan. Met mooi weer bijvoorbeeld op de fiets naar het bos of naar een vriendin. Met regen naar Ballorig of het tuincentrum met de auto. Om de week naar de bieb voor nieuwe boekjes, of naar de Etos voor nieuwe luiers. Soms hebben we andere afspraken, morgen moet ik bijvoorbeeld weer met onze zieke poes-Janneke naar de dierenarts en past mijn schoonmoeder een uurtje op.
Om half zes ga ik koken, om zes uur komt Richard thuis. Daarna vaatwasser inruimen, terwijl Richard de kinderen naar bed brengt. En dan gauw in de auto, want maandagavond is sportavond. Mijn lieve Richard hangt en vouwt de was elke avond. Als ik thuis ben, tegen half negen, ben ik echt op. Maar ook heel tevreden. Ik vis nog wat Duplo onder de bank vandaan, boen nog wat verf van de nieuwe laminaatvloer en kijk nog even bij de kinderen (wat zijn ze lief als ze slapen..). En dan.. plof ik eindelijk op de bank om vervolgens een uurtje te internetten, te lezen, te bellen of tv te kijken. Tsja en dan gauw naar bed, want morgen om zeven uur.. begint het hele feest weer van voor af aan.
Ik weet niet wat jij op zondag doet, maar ik denk niet hetzelfde als ik op maandag.
De eerste stapjes
De eerste stapjes
Toen ons zoontje Tygo tien maanden was, trok hij zich met een brede glimlach voor het eerst op aan het houten speelgoedbankje. Dat bankje was tot dat moment de barriere tussen zijn speelhoekje en de grotere, veel interresanter buitenwereld. En nu werd deze muur door hem omvergeworpen.Vier maanden later stapte hij los door de hele benedenverdieping en konden we buiten verder op ontdekkingsreis. De tekst op zijn geboortekaartje bleek erg toepasselijk; "De wereld is voor jou en met jou een stukje mooier." |
| Tygo 10 maanden |
Voor ons dochtertje Sofie ging het allemaal niet zo makkelijk. Door haar spreidbeugel bleef ze maanden zitten waar ze zat. Op haar speelkleed voelde ze zich veilig en zo lang mama niet te ver weg was, was alles oke. Wanneer ik toch eens uit het zicht verdween, riep ze me terug, want kletsen kon ze veel sneller dan haar leeftijdsgenootjes. Nu is Sofie bijna twee jaar en eindelijk, na een lange weg van fysiotherapie (diagnose; bewegingsangst), loopt ze met steun. Dat wil zeggen, steun van papa's of mama's hand. Op het geboortekaartje van Sofie stond; Twee kleine handjes, geef ons er ieder een. Dan leiden wij je rond en ben je nooit alleen.
 |
| Sofie 22 maanden |
En nu ikzelf. Dit zijn niet echt mijn eerste stapjes op het wereld wijde web, want ik ben ook terug te vinden op diverse fora en ik maak deel uit van een netwerkgroep. Ook niet mijn eerste stapjes op het gebied van schrijven, want ik schreef eerder al stukjes voor de schoolkrant van de PABO en een jaar lang columns voor een plaatselijke politieke partij. Maar toch voelen dit als mijn eerste stapjes, omdat het mijn eerste eigen column is. Zonder opdracht, voor mezelf, over mezelf. En dus kwetsbaar, open en eerlijk. Misschien heb ik wel een beetje last van bewegingsangst, ik zal toch een paar muren omver moeten werpen. Toch ben ik ook klaar voor deze ontdekkingsreis. Ik weet alleen nog niet of ik het op de 'Tygo-manier' of de 'Sofie-manier' moet aanpakken. De tijd zal het leren.
Abonneren op:
Posts (Atom)