Soms droom ik van een groter huis. Meer ruimte. Niet in het buitenland hoor, gewoon ergens hier in de buurt. Misschien wat dichter bij de basisschool zodat de kinderen straks zelf kunnen fietsen. Ik zit in de warme vochtige tuin en plotseling worden mijn potten met tomatenplanten en aardbeienplanten een moestuin. Aangrenzend een groot terras waar we met al onze vrienden en familie kunnen barbecuen. En een waterval voor mijn zoon met zijn passie voor water. Ja, een tuin groot genoeg voor ons bruiloftfeest!
Plotseling wordt ons baksteenkleurige rijtjeswoning uit de jaren tachtig een prachtige witte vrijstaande woning uit de jaren dertig. Glas in lood ramen, ensuitte- en op-kamers. In mijn droom hoeft mijn liefje niet meer op de donkere zolder in een hoekje te werken, maar krijgt hij een heuse studeerkamer met genoeg ruimte voor zijn bureau en al zijn computerrommeltjes. Ik werk niet meer met een laptop op bed, maar mijn bureau staat knusjes bij het zijne. Ertegenover een hip koffieapparaat voor hem en een knusse theepot op waxinelichtje voor mij. De kinderen krijgen ieder een ruime, lichte slaapkamer en als het even kan ook een speelzolder, zodat al dat speelgoed naar boven en uit het zicht kan. Op die zolder natuurlijk ook een hangmat, voorleeskussens en hoekjes voor spannende hutten. En een grote slaapkamer voor ons natuurlijk, met ruimte voor een stoel waar ik mijn kleren op kan klaarleggen voor de volgende dag. Dan droom ik over slaapkamers die nu nog leeg, staan te wachten op toekomstige pleegkinderen...
Maar ja. Als we een hypotheek willen wat zo'n fantastisch familiehuis kan bekostigen, moeten we allebei fulltime blijven werken, tot ons 67e. En in de avonduren bijbaantjes tot we er bij neervallen. Misschien hebben we dan net genoeg voor een vervallen jaren dertig woning, die we zelf op moeten knappen naast onze banen. En wie zorgt er dan voor mijn moestuin? Wie vangt alle kinderen op als ze uit school komen fietsen? Wie veegt de bladeren uit de enorm lange dakgoot? Wie nodigt iedereen uit voor de barbecue? Kortom, als we zo'n huis hebben, wie gaat er dan voor ons van genieten?
Nee, we blijven voorlopig gewoon in ons huur- rijtjeswoning. Met veel te weinig ruimte voor ons en onze passies, maar wel met genoeg vrije tijd om van onze passies en van elkaar te genieten. En ondertussen een beetje sparen voor de toekomst. Hoe was dat gezegde ook alweer? Oh ja. Zuinigheid met vlijt bouwt huizen als kastelen. Toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Gezellig dat je meeleest! Laat je ook een berichtje achter?