Vier jaar ben ik alweer thuisblijfmoeder. Halverwege mijn eerste zwangerschap, begin 2007, ben ik gestopt met werken. En de opmerkingen waren niet van de lucht; 'Je gooit je opleiding weg', 'Ga je de hele dag op de bank zitten?', 'Zonde van zo'n leuke meid als jij!', 'Binnen no time komen de muren op je af!', 'Niet iedereen kan zich dat permitteren.' Ik ben vaak gekwetst, teleurgesteld, omdat anderen mijn keuze niet respecteerden. En toch zette ik door. Niet alleen omdat de mensen die er wel toe deden, mijn steun wel respecteerden.
Ik kon mijn kleine kindjes gewoon niet wegbrengen naar een crèche of een oppas. Niet zo jong. Ik wilde er altijd voor ze zijn. Omdat het goed voelde. Omdat het goed was. Tot ze zichzelf wat beter kunnen redden en kunnen verwoorden wat ze ergens van denken. Tot ik kan vragen hoe ze het vinden om bij iemand anders dan papa of mama te zijn. En wat heb ik die keuze vaak moeten verdedigen!
Nu, vier jaar verder, kan ik zeggen dat ik er geen dag spijt van heb gehad. Ik heb mijn kinderen en mezelf zien ontwikkelen. Ik heb intens genoten. Natuurlijk deed ik ook vrijwilligerswerk, had ik hobby's, ben begonnen aan mijn boek. Maar altijd staan de kinderen op de eerste plaats. Nu is mijn jongste twee. Mijn oudste wordt deze lente alweer vier. Ze zijn regelmatig bij oma en op de peuterspeelzaal en dat vinden ze geweldig. Richard wil ook graag wat vaker thuis zijn bij de kinderen. Nog een dagje minder op kantoor. Dus nu wordt het tijd voor mij om weer een betaalde baan te gaan zoeken. Een stapje terug te doen. Natuurlijk blijven ze altijd op de eerste plaats. Maar ik voel dat ik eraan toe ben om mijn kleintjes een beetje los te gaan laten.
Ik heb een geweldige tijd gehad als thuisblijfmoeder, maar ik ben toe aan nieuwe uitdagingen. Richard zal wat meer thuis zijn. Mijn schoonmoeders handen jeuken om meer op te gaan passen en ze gaan natuurlijk nog twee ochtendjes naar de peuterspeelzaal. Echt uit handen geven aan vreemden, hoeft dus nog steeds niet. Gelukkig niet.
Maar het thuisblijfmoederschap is niet alleen rozengeur en maneschijn. Vandaag heeft Sofie voor de derde dag griep. Drie dagen binnen zitten. Drie dagen dweilen. Een van de zeldzame momenten dat ik oprecht toe kan geven dat de muren op me af komen! Moet ik mijn critici na vier jaar, toch nog een beetje gelijk geven!
Beterschap voor je meisje
BeantwoordenVerwijderen