Drie voelt ongeveer net zoals vijf.

En zo is er zomaar een maand tussen mijn vingers door geglipt. Een maand waarin ik ontzettend veel gedaan heb, maar niet tot bloggen kwam.

Allereerst iets over de kinderen.. afgelopen maand is onze dochter Sofie 4 jaar geworden. En dus hadden we een heel leuk en gezellig feest met als cadeautjes heel veel My Little Pony's, Filly Fairies, Prinses Lillyfee en roze knutselspullen. En verder natuurlijk slingers, roze balonnen en taart met vlinders. Gelukkig was het ook herfstvakantie en kon Sofie even wennen aan het idee dat ze nu ook een echte kleuter is, net als haar broer. De dag na haar verjaardag vroeg ze me; 'Hoe voelt vier zijn eigenlijk, want ik voel me nog net of ik drie ben?' Waarop Tygo antwoordde: 'Vier zijn voelt ongeveer net zoals vijf zijn.'

De maandag daarop mocht ze eindelijk voor het eerst naar school. Daar keek ze het laatste jaar al naar uit! Ze gaat op maandag (tekendag), dinsdag (knutseldag), donderdag (schilderdag) en vrijdag (bakdag) naar de groep 1/2 combinatiegroep, waar Tygo ook in zit. Op woensdag is het 'grote kleuter/ handwerk dag' en dan mag Sofie een dagje thuisblijven. Die dag heeft ze ook wel nodig, want ze vindt school interessant en gezellig, maar vooral ook heel vermoeiend. De hele woensdagochtend hangt ze wat op de bank of gaat wat schilderen ("verven is mijn lievelingshobby!") om tot rust te komen. Heerlijk om dan nog een ochtendje alleen met mijn kleine-grote meisje te kunnen knuffelen.

En ook Tygo maakt grote sprongen voorwaarts. Hij is met zijn zwemles overgestapt van fase 2, naar fase 3. Dat is bij ons de laatste fase en betekent oefenen met het zwemmen met kleren aan en duiken door het gat. Eigenlijk verwacht ik wel dat hij in het nieuwe jaar, naar anderhalf jaar zwemles, af mag zwemmen voor zijn A diploma en ik ben natuurlijk erg trots op hem!

In november was er voor ons nog veel meer te beleven. Zo zijn we naar een pretpark geweest (dit mochten ze zelf kiezen, omdat de kinderen nu beide zonder zijwielen kunnen fietsen) en natuurlijk zijn we nog een keer een dag op visite gegaan bij ons kersverse neefje Tristan, inmiddels alweer 6 weken jong en in maat 62 gegroeid. Jammer dat ze zo ver weg wonen, dat we ze maar eens in de maand zien.
Verder vierden we Sint Maarten, waarbij de kinderen met echte uitgeholde pompoentjes langs de deuren gingen en heel veel snoep ophaalden. En we keken (met griep) naar de intocht van Sinterklaas op televisie dit jaar, met heel veel pepernoten.
Verder zijn we weer kleine stapjes verder met de zolderverbouwing, ik hoop dat we die voor het einde van het jaar eindelijk af kunnen ronden. En ik heb ook nog een pittig tentamen Methoden en Technieken achter de kiezen, waarvoor ik heel hard werkte, maar met een resultaat waar ik erg trots op ben; een 8,1!

En ook de komende weken zal ik niet stilzitten. Vanavond bak ik twee cakes voor de school, voor de adventmarkt. Ik zal daar morgen ook een half uurtje helpen met kaarsjes rollen, grabbelen, adventkransen maken of thee en cake verkopen. Wel een vreemd idee, dat maandag al de eerste advent begint. De dag nadat we Sinterklaas thuis gevierd hebben. Advent. Een tijd van stilte, rust en bezinning. We steken de eerste kaars aan. En twee dagen later staat Sinterklaas op school op de stoep! Wat een tegenstelling dit jaar.
Voor mij is er ook nog geen tijd voor rust en bezinning, want komende week houd ik een presentatie over mijn referaat (over hechtingsgedrag bij kinderen die de kinderopvang bezoeken) en deze periode volg ik de vakken testtheorie en wetenschapsfilosofie.
Maar eigenlijk geniet ik ook nog wel even van de drukte, de energie en het enthousiasme. Het bruisende van het Sinterklaasfeest, de spanning van het schoenzetten en alle zoetigheid. Ik denk dat voor mij de bezinning en rust komt in de vierde adventweek; dan is het voor ons hele gezin een weekje kerstvakantie :)

Er is er een jarig..

Vandaag is Sofie jarig! Ze is vier jaar geworden. Dat wil dus zeggen dat ik de beschrijving van dit blog even aan moet passen; hier in huis zijn nu geen peuters meer. Maandag gaat ons kleine grote meisje naar school; ze komt bij Tygo in de klas.

Jullie zullen dus wel begrijpen dat ik nu geen tijd heb voor een lang blog. Over hoe het vier jaar geleden allemaal begon. Hoe ze na een vermoeiende zwangerschap (maar dat kwam vooral omdat Tygo nog zo klein was) op maandag geboren werd. Hoe de weeen keurig op maandagochtend om acht uur begonnen, zodat Richard thuis kon blijven van zijn werk. Hoe oma toen genoeg tijd had om Tygo op te halen en hoe zij in het ziekenhuis geboren werd, om vier uur 's middags. Nog net geen werkdag liggen bevallen dus. En we waren rond etenstijd weer thuis met ons nieuwe wondertje.

Maar daarvoor en voor het aanpassen van mijn informatiestukje heb ik nu geen tijd. Onze jongste kleuter wil graag ontbijten in het grote bed. En een feestjurk aan. En dan cadeautjes zoeken!

Humor in de herfstvakantie

Deze week is het bij ons herfstvakantie. Dat wil zeggen, de kinderen hebben vakantie. Richard moet gewoon werken en ik heb colleges. Daardoor hebben we even flink met ons programma moeten schuiven. Ik ben weer blij dat we gebruik kunnen maken van onze stand-bye oma, die woensdagmiddag en donderdagmiddag de kinderen opvangt. En we hebben we ook wat leuks om naar uit te kijken: zaterdag wordt Sofie vier!

Afgelopen weekend hebben Richard en ik een pittige work-out gehad van zestien uur. Dozen inpakken, meubels demonteren, alles verslepen en daarna weer dozen uitpakken en meubels monteren. We hebben mijn vader verhuisd van een eengezinswoning naar een aanleunflat. Hij mag donderdag uit het verpleegtehuis waar hij nu tijdelijk is, maar kan niet meer naar huis. Doordat hij (soms midden in de nacht) heftige astma aanvallen krijgt, is het beter dat hij nu op een knop kan drukken voor verpleging. Dat scheelt in de toekomst veel paniek en hektiek met ambulances en ziekenhuisopnames op het laatste moment. Het brengt voor mij ook meer rust en vertrouwen.

Gisteren heb ik met de kinderen wat boodschapjes gedaan bij Ikea voor opa's nieuwe huis. De kinderen vinden het geweldig in Smaland en ik heb dan even een uurtje de tijd om alles bijelkaar te zoeken wat we nodig hebben. En natuurlijk sluiten we af met een ijsje!
Vandaag is mijn studiedag en is Richard met de kinderen naar de dierentuin. Morgen en overmorgen springt mijn schoonmoeder bij. Vrijdag kan ik dan Sofie's verjaardag voorbereiden en samen met de kinderen boodschappen doen en hapjes maken.

Kortom, een leuk maar pittig weekje voor ons. Waarschijnlijk zitten alle mama's en papa's in de herfstvakantie wel eens met de handen in het haar. Want hoe houden we ze een weekje zoet en komen we ook nog aan onszelf en aan elkaar toe? Gelukkig is er ook (vooral in mijn studiepauzes) tijd voor wat online ontspanning. Wat dacht je van deze?

Moeder zijn is hard werken! 
Voor alle mannen; hoe houd ik mijn huwelijk leuk?
En deze voor als mama even in een kussen wil schreeuwen van blijdschap... 


Ik wens iedereen die nog herfstvakantie heeft, een vrolijke week toe!

Foto!

En daar is hij dan, ons nieuwe neefje: Tristan Pepijn.

Welkom op de wereld :)

Gisteravond kreeg ik een smsje van mijn zus; 'ik ben nu bijna klaar met de voorbereidingen, nog even het zeeppompje poetsen..' Ik schreef terug: 'Ik wed; vannacht weeën.' Vrijdag zou mijn zus uitgerekend zijn van haar tweede zoon. Ons tweede neefje.
Maar die poetsdrang die ken ik, die had ik ook twee keer in de avond voor mijn bevallingen.

Vannacht om een uur kreeg ik weer een sms: 'Je hebt gelijk, weeën begonnen.' Klaarwakker was ik. Van een tot drie liggen denken, piekeren en verheugen. Herinneringen aan mijn eigen bevallingen kwamen natuurlijk terug. Bevallingen die beide acht uur duurden en zeker geen lijdensweg waren. Dat gun ik haar ook zo!
Herinneringen aan de geboorte van haar eerste zoon, bijna drie jaar geleden. Een prima bevalling, maar met een placenta die niet los wilde laten. En daarom nu een bevalling in het ziekenhuis op medische indicatie. En het eerste bezoek die avond in januari, aan ons allereerste neefje, met sneeuw en ijzel, waar we maar stapvoets over de snelweg konden en zes uur over de terugweg deden.
En natuurlijk de herinneringen aan onze moeder. Die in 2009 overleed en daardoor nog net de geboorte van onze Sofie kon meemaken, maar niet weet dat ze in 2010 nog een kleinzoon kreeg.

Om drie uur dommelde ik toch weer in slaap, om vervolgens om zes uur weer op te veren; sms! 'Hij is geboren, het gaat goed met ons. Bel je straks.'
Dat 'straks' duurde eindeloos lang; om zeven uur belde ze, toen ik mijn tanden stond te poetsen. De bevalling duurde maar vier uur, alles is goed gegaan, met moeder en met kind.

Vanavond stappen we in de auto. Drie uur heen, via kantoor waar manlief werkt, twee uur terug. Alleen dan kunnen we hem een half uurtje bewonderen.. Maar die reis zal het zeker waard zijn.

Tristan Pepijn, welkom op de wereld :)

Dodelijk voor de creativiteit.

Op het moment ben ik voor mijn studie druk bezig met het schrijven van een referaat. Dagenlang ben ik ondergedompeld in boeken, artikelen, aantekeningen van colleges en gedachtespinsels in de vorm van onleesbare krabbels op kleine papiertjes. Het is de bedoeling dat ik al die interessante informatie doorelkaar hussel en dan in een trechter stop, zodat er uiteindelijk een overzichtelijk, interessant, maar vooral ook wetenschappelijk, verhaal uit komt.
Het thema wat ik heb gekozen is de invloed van het kinderdagverblijf op de hechting aan de moeder en de leidster. Voor alle moeders met kinderen op een kinderdagverblijf; ik kan jullie vast geruststellen. Een goed kinderdagverblijf zal geen invloed hebben op de hechting tussen moeder en kind, mits je je kind er niet dag en nacht (vooral die nacht is van belang!) naartoe brengt.

De aanleiding van dit onderwerp was voor mij het boek: Wat doen we met de baby, van Marilse Eerkens. Voor mij een schokkend boek, omdat ze met literatuurstudie aantoont dat kinderdagverblijven lang niet altijd goed zijn voor kinderen. Ik vind dit boek dan ook echt een aanrader voor moeders met jonge kinderen die hun kinderen naar een kinderdagverblijf brengen of dit overwegen te doen. Ze geeft de informatie heel helder en leesbaar weer en biedt ook alternatieven.

Hoe dan ook, het op commando schrijven van een referaat is dodelijk voor de creativiteit. Waar normaal de woorden uit mijn laptop stromen als lucht uit een lekke band, loop ik bij dat referaat steeds vast. Want je mag geen kromme zinnen maken, geen spelfouten maken, je moet schrijven volgens de APA regels en niet vergeten om alles, maar dan ook allles, te laten kloppen met je literatuurlijst. Echt, dodelijk voor de creativiteit van een schrijver. Gelukkig heb ik mijn blog nog :)

Synchroniseren

Omdat mijn kinderen 'maar' 17 maanden schelen, hebben ze ook veel dingen gemeen in hun ontwikkeling. Zo hebben ze in hun peuterjaren een half jaar samen op de peuterspeelzaal gespeeld en samen een jaar rondgerend bij peutergym. Het afgelopen jaar was dat echter heel anders.
Tygo is vorig jaar naar de basisschool gegaan. Sofie liet hij alleen, maar gelukkig net zo vrolijk, achter op de peuterspeelzaal. Ook begon hij met zwemles, nadat hij peutergym had afgerond. Sofie verruilde toen peutergym voor peuterdans.

Heel leuk allemaal, maar voor mij betekende dat, dat ik een soort turbo-chauffeur werd. Afgelopen jaar moest Tygo aan de ene kant van de stad beginnen op de basisschool om half negen. Sofie begint op de peuterspeelzaal aan de andere kant van de stad... tussen half negen en kwart voor negen. Gelukkig kon ik met de peuterjuf wel een dealtje sluiten dat Sofie om negen uur gebracht mocht worden. Maar een gevlieg blijft het. En dan Sofie halen om half twaalf en Tygo om een uur. En Tygo op zaterdag zwemmen, Sofie op dinsdag dansen.

Gelukkig komt er over drie weken een einde aan een groot deel van dat gevlieg. Onze kinderen gaan weer wat meer synchroon lopen. Sofie gaat na de herfstvakantie naar groep 1, in de combinatiegroep met Tygo in groep 2. Dansles is inmiddels afgerond en na de kerstvakantie begint Sofie ook met zwemles. Weliswaar op een andere tijd, maar een stuk overzichtelijker.
En zelfs wat goedkoper! Want op zowel de peuterspeelzaal als op de school krijg je bij het tweede kind korting, dus betaalden wij afgelopen jaar voor beide kinderen het volle pond.

Nog drie weken. En dan moet ik mijn informatiestukje op deze blog weer aanpassen. Dan ben ik een trotse moeder van twee kleuters :)

Interview in de Vrouw

Zaterdag 29 september zit bij de Telegraaf weer de bijlage "Vrouw". In de zomervakantie heb ik daar een interview gegeven en deze week staat het er in. Vier pagina's. Het was toen een hele leuke (en hete) dag. En ik moet zeggen; zelfs de foto's vallen me niet tegen :)

Studerende moeder deel 2

Nu het nieuwe schooljaar weer begonnen is, zie ik weer veel nieuwe gezichten om mij heen in de collegezaal. Af en toe hebben we ook les in kleine groepjes. Zoals afgelopen week bij de instructie voor het schrijven van een referaat. Met ongeveer 20 mannen en vrouwen zaten we in een klaslokaaltje en het leek onze docente leuk om even een voorstelrondje te doen. 'Zeg even wie je bent en wat je verder allemaal doet naast deze opleiding.'

Gelukkig was ik als een van de laatsten aan de beurt en kon ik even rustig nadenken. Sommigen hielden het kort: 'Ik ben Anna*, heb vier kinderen, werk overdag drie dagen voor de klas en in de avonduren volg ik deze opleiding. Ik hoop het in een jaar af te ronden.'
Oh, respect. Vier kinderen. Twintig uur werken. Veertig uur studeren.
Anderen lepelden hun halve cv op: 'Hoi ik ben Peter*, ik heb tien jaar geleden mijn PABO afgerond, daarna ben ik fulltime gaan werken als docent. Maar daar haalde ik niet genoeg voldoening uit. Daarom volgde ik cursus 1, 2 en 3. Daarnaast deed ik vrijwilligerswerk voor instelling 4, 5 en 6. En nu doe ik deze opleiding en ik rond hem ook in een jaar af.'
Fulltime werken, vrijwilligerswerk en veertig uur per week studeren?!

Wat moet ik nu gaan vertellen? 'Hoi, ik ben Pauline. [Denk stem Jambers] Overdag ben ik thuisblijfmoeder, maar 's avonds verander ik in een enthousiaste studente. Ik doe deze opleiding in 2 jaar, want ik vind 20 uur studeren wel genoeg.'
Of zal ik ook mijn cv op gaan lepelen, om het wat interessanter te maken? 'Hoi, ik ben Pauline. Na de Pabo deed ik invalwerk, vrijwilligerswerk, kreeg twee kinderen en was mantelzorger. Nu doe ik deze opleiding in de hoop dat ik straks ook een echte leuke baan kan vinden?'
Misschien iets te eerlijk.

Uiteindelijk werd het: 'Hoi, ik ben Pauline. Overdag ben ik thuis bij mijn twee jonge kinderen. 'S avonds en in het weekend studeer ik voor deze opleiding. Dat vind ik erg leuk om te doen, maar soms ook best pittig om te combineren met mijn gezinsleven.'

*Deze namen waren in werkelijkheid heel anders. Maar aangezien ik heel slecht ben in het herinneren van namen van mensen die ik waarschijnlijk toch nooit meer spreek, was ik genoodzaakt nieuwe te verzinnen. Ik ben benieuwd of zij straks nog weten wie ik ben.

Kijken jullie even mee?

Onze zolder begint langzaam van een berghok in een slaapkamer te veranderen. Kijken jullie even mee?

Voor de verbouwing; de prachtige blauwe muren van de vorige bewoonster.

En als je blauwe verf op was, ging je gewoon verder met groen. Of met wit...
 



Heel veel latjes en isolatemateriaal!
 

Richard kan die latjes niet meer zien!
 

Gipsplaten ertegen en daarna meer dan 500 schroeven wegplamuren..
 

Raampje afwerken. En nog meer schroeven!

Lila behangetje er in.. (Op de foto rechterkant nog nat.)

Plafond witten, behang laten drogen.. Tygo komt een kijkje nemen.
 

Hier ligt de nieuwe laminaatvloer nog onder het afdekplastick
 en het behang is nog nat. Maar we komen er wel!

 

Daaaag consultatiebureau!

Vandaag na 5,5 jaar regelmatig bezoeken, afscheid genomen van het consultatiebureau.
Sofie mocht komen voor haar laatste afspraak (ze is nu 3 jaar en 11 maanden). Alle onderzoekjes gingen gelukkig prima. De ogentest, meten, wegen, even naar het hartje luisteren.. De oefeningetjes aan tafel waren weer lachwekkend. Een korte situatieschets.

Arts; En hoe gaat het met Sofie, tekent ze ook graag? Ik; ja, ze tekent graag. Poppetjes vooral. Maar ze kan ook al veel letters schrijven en lezen. Ze is een echt knutselkind.
Arts;Sofie, ik geef jou een pen en papier. Nu teken ik een vorm en ik zeg niet wat het is. Kun jij deze vorm ook tekenen? (Tekent een rondje).
Sofie pakt de pen, tekent een rondje. Twijfelt even. Zegt dan; Dit is een rondje. Maar het is ook de O. Kijk.. en ze schrijft om de O sOfie. Daarna maakt ze van de o een hoofd. Benoemt; 'het kan ook een poppetje worden. Kijk maar, haren, oren, ogen, neus, mond, buik, benen...' en ze maakt er een vrolijk poppetje van.

Arts; Prima. Kijkt mij aan en vraagt; ik zie op het formulier dat je invulde dat ze ook zinnen maakt van vier woorden? Prima. Volgens mij gaat het wel goed met Sofie straks op de basisschool. Heb je verder nog vragen?
Nee hoor, verder geen vragen.

Goed. Laatste inenting gehad (even gehuild, doet ze normaal nooit bij prikken, dus dat was wel sneu). En daarna naar huis. Daaaag consultatiebureau!

Taart in het ziekenhuis

Volgens mij heb ik in al die jaren nog nooit zo'n drukke eerste schoolweek gehad. Natuurlijk waren daar de gewone 'eerste schoolweek dingetjes'. Er moest vanalles mee en vooral niet vergeten worden. Een zak gewassen poppenkleertjes voor de juf. Een schone luizencape, schooltasjes, sloffen en zomerjasjes. Uiteraard alles, na het wassen, weer voorzien van naam. Regenlaarzen in de goede maat en zorgen dat er vast winterschoenen klaar staan in de gang, voor als het weer ineens omslaat.
Ook ging ik na zes weken pauze weer verder met sporten, wat een flinke spierpijn opleverde. En niet te vergeten, het achterstallige huishouden. Dat krijg je er gratis bij wanneer je in de zomervakantie gaat verbouwen en dan ook nog twee weekjes weg wilt.

Dan was er nog mijn dertigste verjaardag. Die had ik eerder al gevierd, tegelijk met Richard die in augustus jarig is. Maar je verjaardag kan je niet zomaar voorbij laten gaan als je kinderen hebt, dus waren daar het ontbijtje op bed, cadeautjes uitpakken, koffie met gebak met een vriendin in de stad, een cake bakken en natuurlijk de frituurpan aan.
Tot dan toe allemaal heel gezellig. Maar toen kreeg ik het bericht dat mijn vader weer met spoed was opgenomen in het ziekenhuis met een flinke astma aanval. dat betekende voor hem extra zuurstof, prednison en een flinke antibioticakuur en voor ons betekende het die avond de cake met slagroom mee naar het ziekenhuis en trakteren tijdens het bezoekuur. Hij ligt trouwens nog steeds in het ziekenhuis, maar hij knapt gelukkig alweer flink op.

En dan nog de ziekenhuis bezoekjes van Sofie. We modderen al maanden, eigenlijk jaren, met haar aan. Buikpijn, diarree, winderigheid.. We zijn al vaak bij onze twee huisartsen geweest, die ons beide de gouden tip gaven: 'probeer het eens te negeren.' Dat is waarschijnlijk prima beleid als het om de bezuinigingen gaat in de zorg, maar voor onze dochter hielp het een stuk minder.
Uiteindelijk ben ik op mijn strepen gaan staan er werden we doorverwezen naar de kinderarts. Onderzoekjes, bloedafname, poepjes- en plasjes inleveren.. Het leidde weer tot niets.

Maar deze week ging het balletje eindelijk echt rollen. We zaten een ochtend in het ziekenhuis voor de lactose test en dat bleek raak. Ons meisje heeft een lactose intolerantie! Vervelend dat ze het heeft natuurlijk, maar blij dat we eindelijk weten waar we haar mee kunnen helpen. Een gesprek met de kinderarts en een gesprek met de dietist werden deze week nog ingepland. En zo rende ik de hele week van huis naar het ene ziekenhuis, naar het andere ziekenhuis, naar mijn eerste colleges van dit jaar, naar de basisschool, naar de peuterspeelzaal, naar zwemles, naar sport, naar de supermartkt, naar de stad en weer terug naar huis. Om daar wat te doen aan het huishouden, de verbouwing en mijn huiswerk.

Nog een paar van dit soort weekjes en ik ben weer toe aan vakantie!

Dertigersdilemma

Of je nou een tijdschrift openslaat, een forum bezoekt of een avondje voor de buis hangt; het dertigersdilemma is een regelmatig terugkerend (en uitgekauwd) onderwerp. Het dertigersdilemma of de dertigersdip komt er eigenlijk op neer dat mensen van rond de dertig ineens geconfronteerd gaan worden met keuzes en nieuwe ervaringen. Ben ik nog wel blij met de baan, die ik de afgelopen jaren had? En met de partner die ik al jaren heb? Wordt het niet eens tijd om te gaan samenwonen of trouwen? Willen we proberen om kinderen te krijgen en zo ja, wanneer dan? Wil ik eerst kinderen, of toch eerst een carriere?

Aan mij is het dertigersdilemma niet echt besteed. De afgelopen tien jaar heb ik vooral heel veel gestudeerd (cursussen, HBO, cursussen, WO; waar ik nog mee bezig ben) en vrijwilligerswerk gedaan. Op mijn vierentwintigste kwam ons eerste kindje, op mijn zesentwintigste de tweede. Vier maanden geleden zijn we getrouwd. En ik heb mijn eigen moeder verloren, waardoor alles anders werd en ik hard ben gaan werken aan wie ik ben en wat ik wil.

Dus hier geen twijfels over wel of geen kinderen (voelt heel compleet zo), sleur in de relatie (pas getrouwd), baan een goede keuze is (geen baan, net begonnen aan leuke studie.)
Maar morgen wordt ik dertig. Der-tig. Mijn kinderen vinden dat heeeeel oud ("Bijna net zo oud als oma", denkt Tygo). Mijn vader voelt zich ook wel oud, nu hij een dochter heeft van bijna dertig. En zelf dus bijna zestig wordt.
Hoe dan ook.. Dertig. Tijd voor zelfreflectie.

Ik denk dat ik maar eens ga beginnen aan een carriere de komende tien jaar.

Dag Noordzee, tot volgend jaar!

Gisteren zijn we terug gekomen van een midweekje Bergen aan Zee. Nog even, zo vlak voordat de scholen weer beginnen, er tussenuit. De eerste dag op geleende fietsen de duinen in, naar het strand, naar het zeeaquarium. De tweede dag naar Schoorl, waar we het blote voetenpad hebben gelopen en de hoogste duin van Nederland mochten beklimmen. De derde dag was een dagje Alkmaar. Alvast wat nieuwe kleding voor de kinderen gekocht en ons laatste vakantiegeld stukgeslagen op de kermis.
En de vierde dag, de dag van vertrek, nog even de Noordzee uitgezwaaid en tegen de storm ingerend.

En nu is de vakantie bijna voorbij. Heb genoten van Zandvoort en Bergen. We hebben geklust op zolder. We hebben leuke uitstapjes gemaakt, onze verjaardagen gevierd en lekker gebarbecued.
En af een toe heb ik wat opgevangen van een 'Politiek debat'. Alhoewel, het leek soms meer op ordinaire ruzie. Ruzie, op zo'n manier dat ze nog wat zouden kunnen opsteken van onze kinderen: "Jij spreekt niet de waarheid. Nee jij liegt! Ja, maar jij draait!" En.. "Ik geef het toe, gisteren heb ik gelogen. Maar, vandaag kun je me weer vertrouwen en dat is het goede nieuws."

Hoe dan ook, vandaag gaan wij nog even een dagje naar een pretpark. Nog een dagje lekker lui vermaak. En vanaf morgen is alles weer gewoon-gewoon. Dan ga ik mijn studieboeken maar weer eens afstoffen.

Premiersdebat aardige warming up

Waar duizenden Nederlanders zich verheugden op de sportzomer met voetbal, fietsen en de Olympische spelen, verheug ik me alweer een paar maanden op de verkiezingen. Uren kan ik kijken naar debatteen, interviews en zo nu en dan een spotje in de zendtijd voor politieke partijen. Had mijn moeder nog geleefd, dan zou ze nu zeggen: 'Ach ja, het bloed kruipt, waar het niet gaan kan.'

En dus nestelden manlief en ik ons, ondanks de verjaardagsfeesttroep, de verbouwing en het feit dat we morgen weer op vakantie gaan, op de bank voor RTL4: het premiersdebat. Samen onderuit gezakt op de bank, met een paar hapjes die over waren van het feestje van gisteravond binnen handbereik.
En, net zoals de meeste sportliefhebbers, staan in mijn geval de beste stuurlui aan wal. Waar Richard geinteresseerd luistert naar de inhoud, heb ik vooral kritiek. Veel kritiek.

Het begon al in de eerste minuut. Waar zijn de sterke vrouwen van ons land? Waarom is nu, voor de verkiezingen, al bijna zeker dat we weer een man krijgen als premier? Daar staan ze dan, alle vier op een rijtje. Vier mannen, glad geschoren, in een grijs pak met een wit overhemd en een blauwe stropdas. Dat was duidelijk de dresscode van vanavond. En de mediatrainers hadden duidelijk nog meer instructies gegeven. Benen iets uit elkaar, kin omhoog, af en toe vriendelijk de camera inkijken en de handen ontspannen gevouwen voor de buik.

En daar gingen ze dan, onze mogelijke toekomstige premiers. Het zwakste vond ik, met stip, Geert Wilders. De PVV heeft extreme standpunten wat betreft migratie, onderlinge tolerantie, geloofsvrijheid, onderwijsvrijheid en roept op tot polarisatie. Dat kwam vanavond helemaal niet uit de verf. Het enige wat Wilders bleef herhalen is dat hij uit Europa wil. Terug naar de gulden en geen cent meer naar Griekenland. Ja, dat wisten we al, dus ook dit keer geen nieuws uit zijn mond.
Helaas kwam Roemer ook niet zo sterk voor de dag als hij normaal doet. Toen hem gevraagd werd wat de kernpunten zijn van zijn bezuinigingsvisie, kwam hij niet verder (tot twee keer toe) dan het geeikte: we bezuinigen op bureaucratie, op de overheid en op defentie. Natuurlijk wil je dat, kom op, daar ben je socialist voor. Maar de condrete cijfers en feiten bleven helaas onder de tafel.
En daarmee speelde hij de bal recht voor de voeten van de PvdA. Diederik Samson scoorde makkelijk het ene punt na het andere.
Rutte probeerde het wel, maar wees vooral naar anderen. De PvdA stelt de bezuinigingen al jaren uit, de SP is altijd overal tegen geweest en Wilders liegt. Maar wat de VVD nou echt wil, kwam er niet uit. Altijd makkelijk om met je vingertje naar een ander te wijzen.

Ik vond het een leuk debat om naar te kijken, maar ook niet meer dan dat. Ik hoop dan ook dat Roemer bij het volgende debat iets meer de diepte in durft te gaan met cijfers en feiten en niet, goed bedoeld, het Jip en Janneke niveau aan blijft houden. Hij kan zoveel beter. Voor het nodige vuurwerk en voor de duidelijkheid zou het fijn zijn wanneer Wilders zichzelf weer met wat extremiteiten buiten spel zou zetten. Rutte moet een beetje af van dat 'Ik de minister president, vind dat..', die arrogante houding brengt hem vast niet ver. En Samson mag iets minder de brave huisvader uithangen. Niet steeds, wanneer VVD en SP elkaar in de haren vliegen, gaan bemiddelen.
Het zou ook fijn zijn als de partijen die dichter bij elkaar liggen (SP/ Groenlinks, PvdA/ CDA en CDA/ VVD) met elkaar in debat gaan. Want dat deze vier heren veel in standpunt met elkaar verschillen, dat wisten we eigenlijk natuurlijk al. Goed, het was een aardige warming up. Maar de echte wedstrijden moeten nog beginnen.

Zo, ik ga nu op naar de derde helft. Doe mij nog maar een wijntje. En dan morgen weer over tot de orde van de dag.

De laatste week

De afgelopen week hebben we ondanks de warmte, flink doorgepakt. De eerste stappen van het verbouwen van de zolder zijn klaar (uitmesten, opruimen, opruimen, isoleren, kastframes bouwen), maar de komende weken hoeven we ons gelukkig ook niet te vervelen ;) Er komen nog een tussenwandje, een laminaatvloer, wat schilder- en behangwerk en natuurlijk het leukste; opnieuw inrichten.
Tussendoor hebben we ook leuke dingetjes gedaan met de kinderen, zoals eten bij een pannenkoekenrestaurant, een middagje naar Ikea om alvast leuke accesoires voor de nieuwe slaapkamers te verzamelen en een ochtend naar een overdekte speeltuin. De week is omgevlogen!

Om te zorgen dat onze laatste week van de vakantie niet omvliegt met verbouwen en klussen, heb ik nog even een midweekje weg geboekt. Nog eventjes met z'n viertjes terug naar de Noordzee, nog een paar dagen kliederen met zand, water en barbecues. Nog even genieten van mijn man, die ik de afgelopen weken zo weinig voor mij alleen gehad heb. Het laatste weekend gaan we nog een dagje naar een pretpark. En dan, dan moeten we echt afscheid nemen van deze heerlijke zes weken zomervakantie.
Ik kijk nu alvast uit naar de vakantie van 2013 :)

Welkom thuis!

Tassen, bergen was, een lauwe koelbox en tandenborstels zoeken.. we zijn weer terug van een week vakantie!
Een week lang elke dag naar een strand. Een prachtig, zonovergoten, schoon strand. Om de tweehonderd meter kraampjes met verse watermeloen, ijsjes en flesjes koud water. Een blauwe hemel en een dag toch nog genoeg wind om te vliegeren. Om de dag uit eten en de andere dagen de barbecue aan. Elke ochtend de kinderen insmeren met factor vijftig en op zoek naar de zonnehoedjes. Winkelen op een plaatselijke markt, met de kinderen in een gehuurde bolderkar. Tijdschriften lezen, extra veel voorlezen en drie keer naar het gratis zwembad..

Nee, we waren niet in Spanje of Griekenland, maar het voelde wel zo, dit jaar in Zandvoort aan Zee. Ik ben zelfs een beetje bruin geworden!

Morgen tassen verder uitpakken, konijnenhokken en kattenbakken verschonen, speelgoed weer door het huis laten verspreiden door de kinderen, weer factor vijftig bij de hand. Gelukkig heeft vriendin goed voor onze dieren gezorgd toen we weg waren. Ze heeft zelfs de vaas met kunstbloemen water gegeven! En tussendoor morgen even naar de supermarkt voor een taartje. Want manlief wordt morgen 31 en dat kunnen we, ondanks de heerlijke vakantie en bijbehorende rommel, natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan!

Is er soms een pedagoog in de zaal?

Ze loopt met de kinderwagen voor ons huis langs. Ze kan niet ouder zijn dan een jaar of 19, 20. Ze is op weg naar de vader van het kindje. Hij woont in een van die jaren-80 hatwoningen bij ons om de hoek. Dan komt er ineens een scooter van de andere kant. Een knul van een jaar of 17. Hij is gelukkig net vertrokken en rijdt nog niet zo hard als hij normaal doet. Maar hij neemt wel de binnenbocht en schept de kinderwagen, de baby valt eruit.

Onze buurvrouw ziet het allemaal gebeuren en rent naar buiten, terwijl ze de politie belt. Twee minuten later kom ik de hoek om, mijn fiets beladen met twee kinderen en een zwemlestas. De buurvrouw haalt mij erbij, want.. Pauline, die heeft verstand van kinderen, aldus de buurvrouw.

Ik breng eerst mijn eigen kinderen naar binnen. Dan kom ik weer buiten en zie een jonge moeder, trillend van de zenuwen. Met in haar armen een prachtig zoontje die, zo op het eerste gezicht, niets lijkt te mankeren. De buurvrouw gebaart dat ze de politie al gebeld heeft. Het lijkt allemaal met een sisser af te lopen. Dan begint de jongen van de scooter druk te bellen. En daarna maakt hij ons op niet al te vriendelijke toon duidelijk, dat de politie niet gebeld mag worden. Hij is zichtbaar in paniek. Zijn vriendin belt hem en we horen dat ze hem de huid volscheldt. De moeder lijkt onder de indruk van de scooterjongen. Misschien moeten we het hier maar bij laten? Ik zie wat angst in haar ogen.

Dan besluit ik een sprong in het diepe te wagen. Ik kijk naar de baby, neem hem even van de moeder over en kijk nogmaals. Dan zeg ik; Luister eens, ik ben pedagoog. Ik heb verstand van kinderen. Je moet echt met dit kindje naar het ziekenhuis om hem te laten controleren. Hij ziet er goed uit, reageert alert. Maar hij kan wel een hersenschudding hebben. De arts zal je dan adviseren om hem regelmatig wakker te maken. Laten we even de politie bellen, zodat zij kunnen inschatten wat we het beste kunnen doen. Het belangrijkste is nu natuurlijk dat alles goed is met de baby.

Even is het stil. De scooterjongen kijkt mij aan. Zie ik daar nou respect over zijn gezicht glijden? 'Bel de politie maar', zegt hij. Die arriveren twee minuten daarna. De scooter blijkt onverzekerd, de scooterjongen rijbewijsloos. Maar dat is niet onze grootste zorg. De moeder gaat met haar schoonmoeder en het kindje naar de eerste hulppost.

De volgende dag horen we dat het kindje het goed maakt. Hij heeft geen letsel, al moest de moeder hem die nacht voor de zekerheid wel een paar keer wekken. En de scooterjongen is verplicht om voor haar een nieuwe kinderwagen te kopen. Haar enige vervoermiddel, bleek namelijk uit balans te zijn geraakt en was dus niet langer veilig voor de baby. Daarnaast moet hij voorkomen voor meerdere keren onverzekerd rondrijden zonder rijbewijs.

En zo liep het toch nog allemaal met een sisser af.

Lekker Mindfull

De eerste week van de 'grote zomervakantie' is weer omgevlogen. En alhoewel ik bang ben dat dat met de andere vijf weken ook zal gebeuren, probeer ik er toch een beetje mindfull van te genieten. Ik vind het lastig om de weken niet helemaal vol te plannen met vriendinnen, ouders, uitstapjes en het opruimen van de zolder, probeer ook af en toe even helemaal niets te doen. Of juist iets voor mezelf. Maar dat valt nog niet mee ;)

Het eerste weekend zijn de kinderen op zaterdag bij opa en oma geweest. Richard en ik zijn toen heerlijk uit lunchen geweest bij ons favoriete biologische restaurantje in de stad. Dat hadden we wel verdiend, want de rest van de dag zaten we tussen dozen, zakken, oude meubelen en heel veel stof. We zijn bezig met het uitruimen van de zolder. Het uiteindelijke doel is een prachtige slaapkamer voor ons tweetjes, maar daar zijn we voorlopig nog niet.
Zondag hadden we een hele gezellige reunie van de zwangerschapscursus die we vijf jaar geleden volgden voor de bevalling van Tygo. Niet alleen een hele leuke en nuttige cursus (aanrader; Samen Bevallen), maar ook nog steeds contact met het hele groepje. Leuke mensen!

Maandag mochten de kinderen, omdat het de eerste echte dag van de zomervakantie was, een deel van hun spaargeld stukslaan in de speelgoedwinkel. Allebei hebben ze lang gespaard voor iets wat ze heel graag wilden hebben; Sofie koos het Filly Fairy reuzenrad en Tygo de achtbaan van Knex. De rest van de dag was mijn schoonmoeder druk met Tygo om de achtbaan te monteren en heb ik met Sofie de Filly Fairies vermaakt.
Op dinsdag is Richard thuis en zijn we na zwemles, met ons hele gezinnetje naar de recreatieplas geweest. Heerlijk; zon, zand, water en ijsjes. Meer heb je niet nodig om met kinderen een heerlijke middag te hebben. O ja, en na alfoop lekker barbecuen natuurlijk!

Woensdag ben ik met de kinderen naar een pretparkje geweest en hebben we een tocht gemaakt met de rondvaartboot. Eigenlijk zou mijn vader mee gaan, maar die had teveel last van de warmte en moest helaas thuis blijven. Maar ook met z'n drietjes hadden we een hele leuke dag uit. De kinderen konden zich niet meer herinneren dat ze ooit eerder gevaren hadden, dus dat was weer een hele 'nieuwe' ervaring voor ze.

Donderdag had ik een speciale dag. De kinderen zijn naar oma gegaan en ik stapte in de auto voor een rit van bijna 500 kilometer. Een dagje naar Amsterdam. Zoals jullie hebben kunnen lezen ben ik gevraagd voor een inteview bij Vrouw (bijlage van de Telegraaf), dat eind september gepubliceerd wordt. Ik heb daar enorm inspirerende mensen ontmoet en ook ontzettend gelachen. Een hele leuke ervaring, ik hoop echt dat er meer van dat soort geweldige ervaringen op mijn pad komen!

Vrijdag was echt een rustdag. Ik was moe van mijn uitstapje naar Amsterdam en van een slechte nacht slaap door de buurman die net zolang keiharde muziek draaide tot om 3u de politie er een einde aan maakte. En daar kwam nog bij dat Tygo wat koortsig en hangerig was die dag. Het zal wel komen door het omslaan van het weer. We vulden de dag met wat huishouden, knutselen, boekjes lezen, televisie kijken en buiten kliederen met water en zand.

Zaterdag konden we weer een ritje maken naar de randstad, we zijn toen naar de verjaardag van mijn zus gegaan. Op een of andere manier ben ik daar altijd een beetje zenuwachtig voor. Mijn zwager en ik klikken niet zo goed met elkaar en ik voel daar dan ook altijd een beetje spanning. Gelukkig vindt mijn zus het wel heel fijn dat we komen en genieten wij ervan om mijn neefje en mijn zus' buik weer flink te zien groeien. In oktober krijgen Tygo en Sofie er een neefje bij :)

Gisteren zat de eerste vakantieweek er alweer op. De kinderen zijn een dagje naar opa en oma gegaan en mogen daar een nachtje logeren. Wij hebben ons weer opgesloten op zolder. Daar begint het nu toch echt een stuk leger te worden. Eindelijk zichtbaar resultaat van uren ploeteren en het wegbrengen van dozen vol troep. Het uitmesten is nu bijna klaar en Richard hoopt dinsdag de eerste gipsplaten tegen de muur te timmeren.

En vandaag? Vandaag zijn de kinderen dus nog uit logeren, ze komen vanavond weer thuis. Manlief is gewoon naar kantoor. En ik.. ik heb een hele dag voor mezelf. Een dag waarop ik niet zoveel moet, maar wel heel veel kan. En dus ben ik maar eens begonnen met een flinke blog, om jullie helemaal bij te praten. En wat de rest van de dag me brengt.. voorlopig geniet ik nog even van het gevoel dat er een hele lange, lege dag voor me ligt... Lekker mindfull.

In tijdschriftenland is het alweer herfst...

31 Graden. Zuchtend en zwetend hijs ik me in een spijkerbroek. En een corrigerende body. En een shirtje. En een vest. Vest weer uit, ander vest. Ander vest uit, blouse met lange mouwen. Longsleeve. Jasje. Ahhh! En nee ik ben niet ziek. (Alhoewel wel flink verkouden, maar dat telt niet.)

Vorige week werd ik benaderd door een journaliste van de Vrouw. Dat is dat leuke tijdschrift wat als bijlage komt bij de Telegraaf. Of ik mee wil doen met een rondetafelgesprek, over opvoeden enzo. Natuurlijk wil ik graag meedoen! Maar sinds ik ja zei, sprongen er meteen wat beren op de weg.

De ochtend nadat ik het ja-woord gaf op haar verzoek, werd ik wakker met een beginnende koortslip. Aangezien die dingen meestal een weekje hun tijd nemen, was dat al reden tot lichte paniek. Meteen aan een dubbele dosis L-lysine, om erger te voorkomen. Afgelopen weekend stak manlief me aan met een flinke verkoudheid. Heel veel hoesten, niezen en snuiten. Niet erg voor een interview in een tijdschrift (gelukkig geen radio, zoals mijn laatste interviews), maar die rode neus is zo jammer voor op de foto.

Ja, er komt namelijk ook een foto bij. Twee dagen geleden mailde de journaliste me. Of we er wel aan willen denken dat het pas eind september uitkomt en of we wel lange mouwen mee willen nemen voor de foto. Liefst in herfsttinten. Ik kijk eens naar het leuke zomerse paarse jurkje wat klaarhangt aan de kast. Die wordt het dus niet, helaas. Zo gaat dat in tijdschriften land. Daar zeulen ze in juni met kerstbomen en lopen ze in februari in bikini. Ik had het kunnen weten natuurlijk.

En zodoende stond ik me vanavond, bij dertig graden, in het ene na het andere vestje te hijsen. Met snotneus. Maar bijna zonder koortslip (positief blijven denken). Morgen stap ik, meteen na zwemles, in de auto (uiteraard is de airco kapot gegaan en heb ik geen tijd meer om hem te laten maken, die lange mouwen gaan dus mee in de handtas). 
Ik heb er echt enorm veel zin in. Het lijkt me geweldig om mee te mogen werken aan een klein stukje van een blad, wat ik zelf ook graag lees. En ik ben benieuwd wat de andere twee moeders te vertellen hebben.

Maar ik ben ook een beetje zenuwachtig. Of ik na 2,5 uur rijden niet te verfomfaaid uit die auto stap. Nog wel weet wat mijn visie is op opvoeden. En of ik alsjeblieft een klein beetje leuk op die foto kom te staan. In lange mouwen. Met herfstkleuren. En geen zweet op mijn voorhoofd. Maar in ieder geval wel met een glimlach en zonder koortslip.

Herfst

Toen we vanochtend wakker werden, was het nog lente. Een beetje fris, maar een blauwe lucht met een zonnetje. Tygo ging naar school met een skater en een T-shirt. En ik overtuigde hem om toch maar een jas mee te nemen. Gelukkig maar. En gelukkig hebben alle kinderen laarzen op school staan.

Even later ben ik met Sofie op de fiets gestapt. Ze had eigenlijk geen zin. Maar, zo redeneerde ik, een frisse neus zal ons goed doen. Vooral omdat ik weer de hele middag op zolder tussen de stoffige dozen bivakkeer. En met een ijsje in het vooruitzicht gesteld, stapten we samen vrolijk op de fiets.
Na 5 kilometer begon het te druppen, na 10 kilometer waren we helemaal doorweekt en na 15 kilometer waren we weer thuis. Zonder ijsje. Nat tot op ons ondergoed.

En nu, met droge kleren op de bank. Kopje thee. Herfstcatalogus van de H&M doorgebladerd. We zijn al helemaal in de stemming!
Gelukkig schijnt de zon hierbinnen altijd wel. En, zo redeneerde Sofie: "We hebben in ieder geval nu wel frisse neuzen!"

Sofie met frisse neus

Herfst!

Het weer; zonnig, een druppel regen en kans op regenbogen.

Dozen vol herinneringen

Wat leuk, een valentijnskaart. Maar wie was die jongen ook alweer? Weg.
Ach, mijn schoolrapport van de basisschool. Mag blijven.
Schattige roze regenlaarsjes van Sofie van vorig jaar. Kringloopcentrum.
Kerstkaart van mijn moeder met lieve woorden. Mag blijven.
Studieboek van tentamen wat gehaald is. Marktplaats.
Schrift van wiskunde van de Havo. Weg.
Liefdesbrief van Richard. Mag blijven.

De eerste week van mijn officiele vakantie zit er alweer op. Het resultaat van uren en uren op zolder ploeteren is zeven (!) dozen oud papier. Een doos voor de kringloop. Een grijze container vol afval. Wat spul voor het grofvuil. En dan nog een heleboel spulletjes waar ik verschillende mensen de komende weken nog blij mee ga maken. Ik denk dat ik ongeveer op de helft ben.

Het opruimen van de zolder brengt weer heel wat leuke (en minder leuke) herinneringen naar boven. Ik vind het heerlijk om uren te rommelen en vooral heel veel weg te doen. Het lijkt de voorjaarsschoonmaak wel. En als ik er even helemaal zat van ben, denk ik aan het doel; een mooie slaapkamer voor ons op zolder. Tygo die blij zal zijn met onze huidige kamer voor hem. En Richard een werkkamertje in Tygo's oude slaapkamertje. Nog even doorbijten dus.

De kinderen gaan nog een weekje naar school/ peuterspeelzaal/ dansles en daarna hebben zij ook zomervakantie! En dan zal ik, naast de uren op zolder in de avonden, hopenlijk ook lekker genieten van tuin, zon, zee en meer, zand, bos, spelende kinderen, ijsjes en plakhandjes en de herinnering aan een doos vol liefdesbrieven en valentijnskaarten van jongens die ik al lang vergeten ben.

Bootje varen

Vandaag heb ik met de kinderen bootjes geknutseld. En daarna hebben we ze officieel te water gelaten. En ook mama heeft veel geleerd:
Les 1: Biologische klei lost op in water en is dus niet ideaal om je mast in te prikken.
Les 2: Vilt zinkt zodra het nat wordt. Als een baksteen.
Les 3: Zoek eerst een lange (hele lange..) stok. Die kun je bij de hand houden om bootjes/ zeiltjes/ touwtjes en desnoods kindjes uit het water te hengelen. Houd hierbij je handtas en camera goed vast.

We hebben het enorm naar ons zin gehad vandaag :)

Bootjes van plastic bakjes, klei, wol en vilt.

Tygo test eerst in de kleine plas

En Sofie dus ook :)

"Kom maar bootje, op het land ben je veilig."

"De klei smelt! De mast valt om!"

De bootjes kunnen onder de brug doorvaren.

Er blijft steeds minder van over, maar dat mag de pret niet drukken.

"Ik zie hem!"

Even voorstellen.. ons nieuwste gezinslid Soufflé

Vanaf vandaag telt ons gezin weer twee volwassenen, twee kinderen, twee katten en ook twee konijnen. Afgelopen winter overleed ons rammetje Pico en sindsdien zat Poffertje alleen in haar hokje. Nu hebben we een vriendje voor haar gekocht. Hij heet Soufflé. Omdat hij nog maar acht weken is en nog niet gecastreerd, woont hij nog even binnen. Maar over een tijdje mogen ze gaan samenwonen in het buitenhok.
Had ik jullie eigenlijk wel eens voorgesteld aan Cookie (erfenis van mijn moeder), Muffin (asiel) en Poffertje (Marktplaats)? Nou, bij deze dan...

Cookie en Muffin

Poffertje

Soufflé

Vakantie!!

Studeren, studeren, studeren.. de laatste loodjes de afgelopen weken, wogen het zwaarst. Na de afgelopen tentamenweken kan ik geen boek meer zien. Maar, gisteravond kreeg ik een mail over mijn laatste tentamen; methodologie een 7,6! En dat betekent dus dat ik nu in principe zomervakantie heb, want de hertentamenweken mag ik overslaan :)

In principe, want woensdag hebben we nog een presentatie van een groepsopdracht die we al ingeleverd hebben. Aangezien het een groepsopdracht is en de taken verdeeld zijn, hoef ik het zelf niet te presenteren. Ik hoef dus alleen nog maar een avondje naar de collegezaal om een van mijn medestudenten aan te moedigen. En dan.. heb ik echt vakantie. Pardon, college-vrije weken. Want het is natuurlijk wel de bedoeling dat we wat doen in die weken..

Ik heb me in elk geval voorgenomen om, naast studeren, wekelijks een klus in huis aan te pakken. Mijn doelijst is, na al die weken alleen maar studeren en het meest hoognodige huishouden doen, te lang geworden om in dit blogje te herhalen. Maar ik kan je verzekeren dat mijn huis zelden zo'n puinhoop geweest is. De afgelopen week heb ik al een voorschotje genomen op dit voornemen, terwijl ik wachtte op de uitslagen. Ik heb een paar sta-in-de-weg spullen (denk; kinderstoel, loopfiets) waar onze kinderen nu te groot voor zijn, verkocht via Marktplaats.
En ik heb de knutselkast helemaal uitgemest. Dat heeft als resultaat dat er een boodschappentas (!) vol lege verpakkingen, wc rollen, oude kleurplaten en lege stiften, de grijze container in kon. En de fijne bijkomstigheid is, dat de kinderen nu niet meer hoeven zeuren om verdwenen vouwblaadjes en zoekgeraakte scharen. Ze kunnen alles zelf weer vinden en pakken en netjes terugzetten.

En met mijn andere goede vakantievoornemen ben ik ook vast begonnen; lekker genieten van mijn gezin en de vakantie. En dus sprongen we gisteren met ons gezinnetje in de auto en hebben we heerlijk gewandeld, gespeeld en geluncht bij de Hoornse Plas. Gisteravond hebben we met wat familie van Richard gebarbecued bij mijn schoonouders.
Bij thuiskomst zag ik die mail; Methodologie een 7,6. Joehoe, vakantie! Ik moet na tien maanden blokken, gewoon even aan het idee wennen.

Sushine Award

Wat fijn, ik kreeg van TIO de Sunshine Award!
Bedankt TIO :)

Als je deze Award krijgt is het ook de bedoeling dat je de volgende dingetjes doet..

- Bedankt degene van wie je de Award hebt gekregen
- Geef antwoord op de tien vragen
- Nomineer tien andere blogs en laat ze weten dat ze de award hebben gekregen


1. Wat is je favoriete dier?
Onze katten Muffin en Cookie en ons konijn Poffertje. Verder heb is veel met alle dieren. Het is niet voor niks dat wij al jaren vegetariers zijn en dat we 1 mei getrouwd zijn in de dierentuin :)

2. Wat is je favoriete getal?
Dat ligt helemaal aan de context.. Als het gaat om het aantal kinderen.. doe dan maar twee. Maar als het gaat om het cijfer van mijn laatst gemaakte tentamen, dan liever een acht. En als het gaat om mijn banksaldo, dan mag het wel een cijfer zijn met minstens vier cijfers voor de komma.

3. Wat is je favoriete non- alcoholische drank?
Cola light. Liefst met ijsklontjes en een schijfje citroen.

4. Facebook of Twitter?
Op het moment zit ik even in een social-media vacuuum. Op Hyves ben ik nog wel te vinden, maar niet meer actief. Facebook ga ik me misschien deze zomer aan wagen..

5. Wat is je passie?
Eentje maar? Mijn gezin; mijn man Richard en kinderen Tygo en Sofie.
Maar als ik er meer mag noemen; de wereld ontdekken, elke dag wat nieuws leren. Uitdagingen aangaan. Vegetarisch koken. Uit eten gaan of musea bezoeken. Zwemmen. Met sport net iets verder gaan dan ik eigenlijk dacht te kunnen. Kletsen met vriendinnen. De kinderen begeleiden naar volwassenheid met antroposofische inslag. Knuffelen. Het nieuws volgen. Bloggen. Het leven vieren. Genieten van elke dag.

6. Krijgen of geven?
Geven.

7. Wat is je favoriete patroon?
Als in; voor handwerken? Geen idee. Ik kom niet verder dan dat wat ik op de knip- en plak academie (lees; pabo) geleerd heb. En daar kwam geen naaimachine of breipen aan te pas, helaas.

8. Wat is je favoriete dag in de week?
Zaterdag. Dan zijn we alle vier vrij en is het weekend nog lang niet afgelopen...

9. Wat is je favoriete land?
Om in te wonen: Nederland. Om op vakantie te gaan: Ik zou heel graag nog eens terug gaan naar Kroatie.

10. Wat is je favoriete bloem?
Lathyrus.


En nu maar hopen op veel sunshine deze lente :)







 
De blogs die ik nomineer voor de Sunshine Award zijn... (tromgeroffel) in willekeurige volgorde.. (tromgeroffel):




- Berichten van het moederfront
- Mamalien 
- Lekker leven met minder
- Eenvoudig leven
- Huis Tsjokvol
- Barbaramama
- Van mooie dingen...
- Mama natuurlijk
- Vinexvrouwtje
- Huisvlijt

Gefeliciteerd!

Laatste loodjes voor de vakantie

In de nieuwste editie van het blad j/m las ik een artikel over junistress. Junistress is iets wat veel moeders ervaren zo vlak voor de zomervakantie. Voor mij een heel herkenbaar stuk! Aan de ene kant is daar de basisschool die me vraagt om te helpen met de viering van Sint Jan (afgelopen week 24 muffins en twee bloemenkransen)/ schoolreisje/ de zomermarkt en natuurlijk de jaarlijkse grote schoonmaak van het hele schoolgebouw. Dat natuurlijk naast de reguliere maandelijkse schoonmaak. En we moeten niet vergeten alle sloffen, laarzen en vergeten vesten mee te nemen. Na de zomer moet dan alles weer fris gewassen en een maatje groter terug naar school.

Daarnaast vraagt de peuterspeelzaal hulp bij hun zomerfeest en krijg je een overzicht van wanneer je kind wel of geen fruit/ drinken/verkleedkleren mee mag. Na de zomer gaat Sofie nog maar twee maandjes naar de peuterspeelzaal en dan zijn we helemaal uit de doelgroep gegroeid. Dan mag ze afscheid nemen en eindelijk naar 'de grote school.' Heb me dus maar opgeven als hulpmoeder, voor de laatste keer.

Van zwemles kregen we een mail met het zomerrooster. Het is de bedoeling dat we op twee verschillende data de lessen inplannen, zodat iedereen de kans krijgt om zijn of haar voorkeur door te geven. De data zijn omcirkeld in mijn agenda, want als je een dag te laat bent zijn alle lessen op acceptabele tijden ingevuld door moeders die wel in hun agenda kijken. Ik heb trouwens een voorkeur voor twee lessen in de week, zodat meneer na de zomervakantie wellicht kan doorstomen naar fase twee. In zijn nieuwe zwembroek en zonder bandjes, welteverstaan.

Bij dansles komt geen uitvoering meer, misschien wel omdat de juf ziek is en de invaljuf het druk heeft met een extra baan erbij. Dus hier zal alleen een 'laatste les' zijn. Ik hoef voor Sofie geen nieuw turnpakje meer te kopen, want in oktober wordt ze vier en neemt ze afscheid van het peuterdansen. Natuurlijk wel met een feestelijke traktatie.

Maar naast alle lessen die de kinderen her en der volgen, zijn daar in juni en juli ook mijn laatste colleges van dit studiejaar. Laatste presentaties, laatse tentamens. In zit nu middenin de tentamenweken. Twee tentamens heb ik al achter de kiezen (methodologie en onderwijseffectiviteit) een presentatie onderzoeksprakticum en een tentamen statistiek komen steeds dichterbij. De laatste loodjes wegen erg zwaar, dus ik hoop dat ik alles haal en in de hertentamenweken vast lekker vakantie mag vieren.

En dan hebben we natuurlijk nog de vakantiestress. Wat gaan we zes weken doen als er geen school, peuterspeelzaal en dansles is? Wat doen we als het (net als vorig jaar en het jaar daarvoor) vijf van de zes weken regent? Al maanden geleden ben ik begonnen met het sparen van zegeltjes en kortingsbonnen, zodat we straks lekker voordelig dagjes uit kunnen in de vakantie. Maar ik wil dat nog wel even uitgebreid plannen, zodat we elke week iets leuks hebben om naar uit te kijken.
We gaan ook een week en een midweek naar de Noordzee, dus daarvoor moeten we nog even bedenken wat er allemaal mee moet (en vooral wat er echt thuis kan blijven) en wat er nog gekocht moet worden. En natuurlijk gaan we eindelijk de zolder verbouwen en de kinderkamers restylen, waarvoor uiteraard ook een tijdplanning en financiele begroting moet komen.

En als we dat dan allemaal gepland, geregistreerd, gevierd, gemaakt, geregeld, gedaan en gekocht hebben... dan is het eindelijk augustus. Tijd voor vakantie! Ik begin vast met aftellen...

Arrogante assistente

Vorige week vrijdag moest ik even bij de huisarts een plasje inleveren van Sofie. Ze klaagt al maanden over buikpijn, dus we gaan kijken of ze geen blaasontsteking heeft. De huisarts zei alleen maar; kom maar even een plasje brengen. Dus ik heb met Sofie een plasje gebracht. Tenminste, dat was de bedoeling.

Kom ik met haar bij de huisarts om 12 uur, staat er een bordje op de balie; gesloten wegens lunchpauze. Dus ik kijk wat zoekend om me heen. Nergens een bordje over de tijden te vinden. Geen verwijzing van 'lever hier uw plasjes in'. Daarom springen we eerst weer op de fiets om Tygo te halen van school. Aan het einde van de middag leveren we het plasje alsnog in.

Vandaag kon ik bellen voor de uitslag, maar aangezien ik toch in de buurt was, liep ik maar even langs. De assistente vertelde mij dat het plasje niet goed was voor de test, want het had waarschijnlijk te lang gestaan, waardoor er teveel bacteriegroei was geweest. Dus ik heel vriendelijk; ja, dat kan wel kloppen, want jullie hadden net lunchpauze, daardoor heeft het een paar uur in mijn tas gezeten.

Assistente: 'Lunchpauze? Wij gaan nooit dicht voor de lunchpauze."
Ik: "Nou, ik was hier vorige week vrijdag en toen stond er een bordje 'gesloten wegens lunchpauze."
Zij: "Nee hoor, dat kan niet."
Ik: "Nou, er stond toch echt zo'n bordje, hier op de balie."
Zij: "Dan was het vast twee weken geleden en niet vorige week en toen hadden we een vergadering, geen lunchpauze. Maar dat plasje was toch niet goed, want het had een ochtendplas moeten zijn."
Ik: "Nou ja, hoe dan ook, ik zal even een nieuw plasje brengen. Want mijn dochtertje heeft flinke buikpijn gehad en..."
Assistente valt me in de reden: "Ja, dat las ik al ja. Maar als het geen ochtendplas is, dan hebben we er natuurlijk niks aan, he?"

Nou ja zeg. Dus morgenochtend maar weer een plasje opvangen. En dit keer moeten we hem zelf maar naar het ziekenhuis brengen, dan is hij verser. Wel zei ze nog dat we hem daar ook wel in de brievenbus konden doen, maar dan duurde de uitslag ook langer. Kennelijk is er in de brievenbus minder bactergroei dan in mijn handtas.

Zucht. Ik heb het gewoon niet zo op arrogante assistentes.

To facebook or not to facebook.. that's the question..

Een paar jaar geleden werd ik uitgenodigd voor Hyves. De eerste paar uitnodigingen sloeg ik af, maar na een tijdje werd ik toch nieuwsgierig en maakte ik een account aan. In het begin plaatste ik eens per week een berichtje. Dat werd al snel elke dag. En toen meerdere per dag. Ik kreeg steeds meer volgers. Begon ook daar blogs te posten. Leuke uitstapjes te delen. En natuurlijk anderen te volgen.

En opeens was ik er zat van. Steeds meer mensen stapten over op Facebook en lieten mij achter op Hyves met nog maar een zielig handjevol volgers. Er waren nog maar een paar mensen die dagelijks schreven en wat ze schreven leek steeds minder boeiend (vandaag aardappels aan laten branden - patat gehaald, vanochtend de hond uitgelaten- hondenweer of; nog 172 nachtjes tot mijn bevalling en nog 342 nachtjes tot mijn bruiloft...).
En dan nog niet te spreken over de enorme aanvoer van negatieve berichjes, waar je spontaan depressief van kon worden (mijn salaris is op- de maand nog niet, mijn ex doet vervelend met de alimentatie en het kabinet gaat weer bezuinigen...). En dan durfde je zelf bijna niet meer te schrijven hoe blij je bent met je loonsverhoging.

In februari ben ik definitief gestopt met Hyves. En tot verbazing van velen, heb ik (nog) geen account voor Facebook aangemaakt. Nog even over nadenken, dacht ik toen. En nu zijn we 4 maanden verder en weet ik het nog steeds niet.

Wat vinden jullie.. Faceboek en feest of een farce?

En zoals ik vaak doe met minder belangrijke beslissingen. De voor en nadelen maar eens op een rijtje:

Voordelen:
- Makkelijk sociale contacten onderhouden; iemand sterkte wensen of feliciteren
- Mensen opzoeken waar je geen mailadres meer van hebt, oude contacten opfrissen
- Iedereen in de gaten kunnen houden (gluren bij de buren)
- Veel mensen tegelijkertijd kunnen benaderen (iemand nog op zoek naar Duplo Toolo??)
- Een uitlaatklep en tevens plek om reclame te maken voor je blog
- Leuke 'tussendoor' bezigheid als je even vijf minuutjes over hebt
- Foto's delen met familie aan de andere kant van het land
- Je hoort er weer bij; kunt weer ja zeggen tegen de eindeloze verzoekjes om iemand toe te voegen
- Je kunt meepraten op verjaardagen, zonder hopeloos ouderwets gevonden te worden

Nadelen:
- Het kost tijd. Veeeeel tijd. En energie.
- Verslavend. Steeds even de computer aan; even checken, leidt af van wat je eigenlijk zou moeten doen of echt zou willen doen.
- Het gevoel hebben dat je regelmatig iets moet laten horen van jezelf, terwijl je nog 101 andere dingen op je doelijst hebt staan
- Mensen gaan tegen elkaar op bieden over hoe interessant, leuk, geweldig of juist zwaar hun leven is (waar ik dus echt een hekel aan heb) en je leest het dan toch.. En dan denk je.. goh, wat is mijn leven saai ;)
- Alle negatieve nieuwtjes van anderen opslurpen en daar zelf een beetje droevig van worden
- Je krijgt minder verjaardagskaartjes; onpersoonlijke berichtjes via de netwerksite voldoen
- Je privegegevens en foto's staan online (gelukkig is mijn blog openbaar en kunnen de slechterikken dat hier ook wel vinden als ze willen, hoeven ze mijn toekomstige Facebook niet te kraken voor foto's!)
- Meer tijd op facebook betekent minder tijd om te bloggen, of posten jullie je blogs gewoon dubbel?

Ben heel benieuwd of jullie nog punten hebben om mijn voordelen en/ of nadelen lijstje aan te vullen. Enne.. hebben jullie zelf ook een (actief onderhouden) Facebook account?

Studerende moeder

Gisteren zijn voor mij de laatste tentamenweken van dit jaar aangebroken. Ik moet nog precies drie tentamens en een groepspresentatie. En daarna misschien, maar hopenlijk niet, nog twee herkansingen. (Dat derde tentamen kan pas volgend jaar worden herkanst.) En dan is het zomervakantie. Dat klinkt niet zo veel, maar als je bedenkt dat voor elk tentamen/ presentatie een week staat, duurt het nog wel even voordat ik de studie-handdoek een paar weken in de ring mag werpen.

Vanmiddag om 14u bijt ik het spits af met het tentamen onderwijseffectiviteit. Dat gaat over de wetenschappelijke benadering van goed onderwijs, effectieve leerkrachten, goed bestuur van een school. Maar ook over Human Recource Development, volwasseneneducatie, en wanneer een cursus op je werk nou wel of niet nuttig is. Hoe je de kennis van een cursus het best kunt meenemen naar de werkvloer en welke voorwaarden er zijn om dat allemaal succesvol te laten verlopen.

Omdat ik in tentamenweken weinig meer doe dan studeren, even met de kinderen spelen, studeren, een beetje huishouden, studeren, even met Richard bijkletsen, de kinderen naar school brengen en dan weer snel studeren, is Richard op dit moment overuren aan het draaien. Naast zijn veertigurige werkweek (waarvan 32 op kantoor) doet hij een groot deel van het huishouden, brengen en halen naar dansles en zwemles en vriendjes, hulpoudertaken op school en daarnaast probeert hij natuurlijk ook nog klusjes in en om het huis te doen.

Dus mocht je je nog afvragen hoe ik dat toch doe, een studie naast een gezin, met een huishouden en een fulltime werkende partner en dan ook nog sporten, koken en af en toe een blog schrijven, dan weet je nu het geheim; ik heb Richard :)

Onrustige week

Onze hele week is na Sofie's vermissing vrijdag, onrustig gebleven. Ongeveer net zo onrustig als het weer. Het ene moment zonder jas buiten stoepkrijten, het andere moment kletsnat op de fiets en schuilen voor het onweer.

Sofie had gewoon een echt pechweek. Gisteren kon ik mijn fiets niet goed houden en viel ze, terwijl zij achterop zat, met fiets en al om. Een schrammetje op haar hand, een blauwe plek op haar been en heel veel tranen van de schrik waren het gevolg. Vandaag speelde ze met Tygo in de achtertuin. Tygo was druk bezig met vegen en botste met de achterkant van de bezem tegen Sofie's lip. Een bloedlip en wederom traantjes als gevolg natuurlijk. Ze had echt haar week niet.

De dagen waren onrustig. Tygo was dwars, zodra hij een kans rook om dwars te zijn. Even lekker een weekje terugvallen in de peuterpuberteit. Sofie was juist erg aanhankelijk en wilde het liefst de hele week thuisblijven bij Richard of bij mij.

Ook de nachten waren deze week onrustig. Tygo riep ons een paar keer uit bed met nachtmerrie's. De ene keer werd hij opgegeten door de wolf van Rood Kapje (het Sprookjeshof is toch niet zo onschuldig als het zondag nog leek), het andere moment had hij last van dinosaurussen die hem achtervolgden. Sofie plaste twee keer in haar bed, wat eerder ook nog niet voorgekomen was. En zelf sliep ik ook niet echt ontspannen. Heel veel intensieve dromen over vrienden van vroeger, over mijn moeder, over hoe wij ineens gedwongen worden met ons hele gezin te verhuizen naar een ontzettend klein flatje; waar ik dan doodongelukkig zat te zijn en natuurlijk ook over hoe ik mijn kinderen steeds kwijt raak.

Na een lange, vermoeiende, week is het nu eindelijk weekend. Morgen ga ik een dagje shoppen met mijn zus, Richard gaat met Sofie de school schoonmaken en Tygo gaat voor een keertje met oma naar zwemles. Ik ben ook wel toe aan een dagje voor mezelf! En zondag liggen de studieboeken weer op me te wachten.

Ik wens jullie ook allemaal een ontspannen weekend toe en nogmaals bedankt voor jullie hartverwarmende reacties!

Nachtmerrie

Vandaag kwam ik plotseling terecht in iets, wat vooral veel weg had van een nachtmerrie. Alleen was het echt. Ik was met de kinderen en een vriendin met haar kinderen een middag gezellig naar Ballorig geweest. Op de terugweg besloot ik nog snel even met de kinderen langs de Hema te rijden voor een nieuwe binnenband. Eenmaal bij die afdeling, besefte ik me dat ik de maat niet wist. Dus belde ik Richard even, of hij het toevallig wist, maar hij wist het ook niet. Na een telefoontje van een minuut, hang ik op, draai me om en is Sofie weg.

Tien voor vijf, ik kam met Tygo de Hema uit. Eerst bij het speelgoedhoekje, de afdeling van de taarten, de kinderafdeling. Daarna structureel de winkel. We vinden haar niet. Om vijf uur vraag ik iemand van het personeel. Zij roepen Sofie om en iedereen in de winkel helpt zoeken. Klanten zetten hun mandjes bij de informatiebalie neer en beginnen buiten te zoeken. Tien over vijf. Na twee keer omroepen en alles, alles, alles drie keer checken, bel ik de politie. Tygo krijgt ondertussen een ijsje van het Hema-personeel.  Ik verwacht dat de agenten me gerust stellen. Me zeggen dat ik een overbezorgde moeder ben. Maar nee, een peuter van drie, langer dan een kwartier weg? Dan is uw kind officieel vermist. Weer een paar minuten later kamt iedereen de stad uit, rijden er drie patrouillewagens en diverse lopende agenten zijn op de hoogte. Half zes. Ze is nu meer dan een half uur weg en dus gaat er een regionaal Amber-alert uit. Iedereen in een straal van een paar kilometer rondom het centrum, die hier aan meedoet, ontvangt een sms met signalement.

Ik bel Richard, die meteen naar de stad komt vanuit zijn werk. Mijn schoonmoeder is ook onderweg om te helpen zoeken.
Ik loop met Tygo langs alle plekjes die Sofie fijn vindt.. De speelgoedwinkel, Bakker Bart waar we zo graag een roze donut eten.. Onderweg spreek ik mensen aan. Verkopers van de Telegraaf, een team jonge meiden die flesjes water uitdelen op het plein, een bejaard vrouwtje met een ijsje op de bank voor de Hema.

Kwart voor zes. Ze is al bijna een uur weg. Ik loop naar de auto terug, je weet maar nooit. De mensen die vanuit de winkel zicht hebben op mijn auto, licht ik ook in. Tygo moet nodig plassen en hij gaat met iemand van het personeel naar de wc. Een ander personeelslid gooit een euro in mijn parkeermeter zodat ik geen boete krijg. Dat kan me nu niks interesseren, maar aardig is het wel.

Dan gaat de telefoon. De politie: ze is terecht en zit bij de servicebalie van de Hema.
We rennen terug. Richard is daar al aangekomen en Sofie zegt met een stralend gezichtje: je kon me echt niet vinden he?
Ze speelde verstoppertje en heeft drie kwartier (!) tussen een kledingrek in de Hema gezeten. Wachtend tot ik haar zou vinden. Een meisje van een jaar of negen vond haar en zei het tegen haar moeder. Twee politieagenten, personeel, klanten, wij.. niemand kon haar vinden. Dus ze is echt enorm goed in verstoppertje. Maar ik ben in een uur tijd tien jaar ouder geworden en zit nu nog te trillen van schrik.

Identiteitscrisis

Zoals de meesten van jullie vast wel gelezen hebben, zijn wij 1 mei getrouwd. Al in de ondertrouw vroeg de ambtenaar of ik daarbij mijn meisjesnaam wilde houden, Richard's naam wilde aannemen of een combinatie van beide. Ik wilde dolgraag Richard's naam overnemen; een van de redenen om te trouwen was dat ik nu, voor het eerst in mijn leven, dezelfde achternaam heb als de rest van mijn gezin. Het voelt als een eenheid.

Maar daarbij komt wel enig administratieve rompslomp kijken natuurlijk. Omdat wij 1 januari net veranderd zijn van bankrekening, besloot ik te wachten tot dat allemaal rond was, alvorens weer vele grote administratieve afdelingen in verwarring te brengen. Daar komt bij dat nieuwe identiteitskaarten, rijbewijzen en andere papieren niet alleen omslachtig te verkrijgen zijn (op ons gemeentehuis ben je alleen welkom tijdens kantoortijden en met een afspraak die je drie weken van tevoren moet maken), maar ook nog eens behoorlijk kostbaar. Waarom haasten, ik regel het komende winter wel. Dacht ik.

Helaas dacht de overheid daar anders over. Ze stuurden een berichtje naar de belastingdienst. En vandaag regende het dan ook blauwe enveloppen op onze mat. Ze willen ons een paar tientjes overmaken van de zorgtoeslag en kindgebonden budget, maar dat kan niet want ze hebben geen bankrekeninggegevens van deze nieuwe mevrouw die aan hen is doorgegeven. Totdat ik de wijziging heb doorgegeven dus geen centjes voor ons van de belastingdienst. Probleem is natuurlijk, dat mijn naam nu niet meer correspondeert met mijn rekeningnummer. En dat ik mijn naam bij de nieuwe bank alleen kan wijzigen als ik een kopie stuur van mijn nieuwe identiteitsbewijs.. Kortom, jullie voelen hem al aankomen.. ik heb een identiteitscrisis.

Verlangen

Terwijl ik mijn laptop opende, met een schuin oog naar een discussie op televisie met de broer van Pim Fortuyn kijk en bedenk waar ik dit blogje over zal gaan schrijven, hoor ik opeens een bonk. Eerst denk ik nog dat het Richard is, die op zolder aan het rommelen is, maar daarna hoor ik een zacht gekreun. Ik zet het geluid uit en luister. Het blijkt Sofie. Ik spring op en ren naar haar kamertje. Daar ligt ze. Naast haar bedje op de grond. Helemaal nat van het zweet, ingerold in haar dekbed als een kleine, hele gare, sushi. Snel pak ik haar op en til haar weer in bed. Het valt mee, ze kijkt me aan, neemt een slokje water en slaapt weer verder. Haar dekbed leg ik opnieuw op haar voeteneind, haar lakentje over haar klamme rugje.

Eigenlijk wilde ik dit blogje schrijven over verlangen. Mijn verlangen in de winter naar de zomer. Ik houd niet van sneeuw en ijs, zoals ik een paar maanden geleden ook al schreef. Elke ochtend mutsen, sjaals, handschoenen, vesten, jassen en snowboots vind ik een expeditie die doet denken aan de voorbereiding van een week bergbeklimmen. In de winter welteverstaan. De hele winter verlang ik naar de tijd dat we op blote voeten met alleen wat ondergoed en een jurkje of t-shirt in de tuin kunnen kliederen met water. Elke dag een zelfgemaakt waterijsje. Twee keer per week barbecuen. En terwijl ik dan zo droom over de zomer, vergeet ik voor het gemak de zomerse ongemakken. De wespen en de muggen. Elke ochtend iedereen insmeren met zonnebrandcreme en na de lunch nog maar een keertje voor de zekerheid. Zonnepetjes, zonnebrillen en natte zwembroekjes. Enorme bergen was van handdoeken, natte kleertjes, aardbeien- en ijsvlekken. En dan nog niet te spreken over de nachten. Die ineens veel korter duren, omdat ze nou eenmaal veel te vroeg wakker worden van de vogeltjes en de zon. En dat ze af en toe roepen, midden in de nacht, omdat ze niet kunnen slapen. Hun haartjes nat van het zweet. Hun dekbedjes veel te warm. De mussen vallen van het dak en mijn dochter drijft uit bed.

Maar deze week ook het eerste badje in de tuin, de eerste barbecue en morgen de tweede keer. Gisteren een heerlijk pinksterfeest gehad op school, compleet met meiboom, aardbeien en zon. Heerlijk! Geef mij de zomer maar :)

5 jaar geleden

Het is vandaag precies vijf jaar geleden dat ik voor het eerst mama werd. Vannacht rond twaalf uur lagen Richard en ik nog te kletsen in bed. 'Weet je nog, hoe ik rond deze tijd in de weeën zat? Hoe we al een week na de uitgerekende datum waren en hem wel bijna uit mijn buik konden kijken? Hoe hij om 4 uur geboren werd en alle opa's en oma's midden in de nacht wakker gebeld werden met het goede nieuws? Hoe klein we hem vonden?'











Van een popje in een wiegje, naar een stoere kleuter met een nieuwe legotrein en een fiets zonder zijwielen. Er komen allerlei clichés bij me opborrelen als ik daar aan denk. Wat is hij snel groot geworden, wat gaat de tijd vlug, wat ben ik trots..

En ik ben ook trots op Sofie. Want sinds een dag of drie draagt zij geen luiers meer overdag. En ze heeft (in tegenstelling tot Tygo die rond zijn tweede verjaardag al zindelijk werd) bijna geen ongelukjes gehad. Wat dus betekent dat ik, ook na vijf jaar, nu ineens met mijn gezinnetje uit de luiers ben. Wat gaat de tijd toch snel.

Ik ga de taart maar eens uit de koelkast halen.