Ik kan me heel goed voorstellen dat moeders die buitenshuis werken zich schuldig voelen naar hun man en/ of kinderen. Niet dat dat nodig is, o nee, dat weten wij rationeel gezien ook wel. Maar het gevoel blijft knagen. Zelf heb ik het al als de kinderen een dag uit mijn kielzog verdwenen zijn, zoals vandaag. Richard is met de kinderen en zijn ouders een dagje naar het zwembad. Niks aan de hand zou je denken. Vriend er even uit met de kinderen, kinderen dag van hun leven, opa en oma blij. Heb ik lekker de tijd om aan mijn boek te werken.
Maar ik kon het toch niet laten om de kinderen aan te kleden en de tas te pakken, terwijl Richard zichzelf klaarmaakte. En ampassant maakte ik het ontbijt, zette koffie en bakte zelfs een snelle cake. Ze zouden maar honger krijgen in het zwembad. En het scheelt weer een paar Euro, want samen met die pakjes sap die ik nog in de tas moffelde samen met de cake, hoeven ze alleen maar drie koffie te kopen. Het leven is al duur genoeg.
Als ik dit zo teruglees denk ik; je bent niet goed bij je hoofd. Echt, rationeel gezien weet ik best dat ze zonder me kunnen. Maar iets in mij moet van tevoren alvast compenseren voor het feit dat ik ze de hele dag uit handen geef. En ik de hele dag tijd voor mezelf heb. Tijd om aan mijn boek te werken en tijd om met een vriendin theepauze te houden.
Wel ben ik van plan om dit een beetje af te leren. Want dit wordt natuurlijk een ramp als ik straks (hopenlijk dit jaar nog) een leuke parttime baan vind en Richard een dag minder gaat werken om dan ook meer voor de kinderen te zorgen.
Daarom riep ik ze nog even na. Veel plezier jongens! En vergeet niet; de in het heden behaalde resultaten geven geen garanties voor de toekomst!
ben je een boek aan het schrijven? wat leuk zeg waar gaat het over?
BeantwoordenVerwijderenHoi Rebecca,
BeantwoordenVerwijderenJa, ik schrijf een boek over thuisblijfmoederschap. Zodra ik het af heb, zal ik het hier zeker vermelden. En dan maar hopen dat ik er een uitgever voor vind!
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenSorry voor de vorige reactie. Het account stond nog op die van mijn zoon. Maar wat ik zeggen wou: wat is dit herkenbaar. Mijn kinderen zijn inmiddels 14, 16 en 18 jaar en ik kan nog steeds moeilijk loslaten. Het werd zelfs zó erg dat ik anderhalf jaar geleden een burn-out heb gehad. Dus is het goed dat je het nu al herkent, dan kan je ervoor zorgen dat het niet zover komt. Neem tijd voor jezelf, je verdient het!!
BeantwoordenVerwijderenGoh Trudy, dat moet heftig voor je geweest zijn. Heb je nu manieren gevonden om tijd voor jezelf in te ruimen?
BeantwoordenVerwijderen