Dit is de dag

Vandaag is de dag waar ik op slechte dagen al twee jaar naar uitkeek. Er waren echt slechte dagen de afgelopen twee jaar. Gelukkig niet veel, maar op die dagen dat het mis ging, ging het dan ook wel echt mis. Dagen dat Sofie huilde omdat het tijd was voor de fles, dat Tygo huilde omdat Sofie huilde en hij niet tegen harde geluiden kan en dat ik in de keuken zachtjes huilde om mijn moeder terwijl ik een flesje maakte voor Sofie.
Dagen dat Tygo schreeuwend op de grond lag (ik wil niet!), Sofie schreeuwend op de grond zat omdat ze in haar beugels niet weg kon kruipen van Tygo's geschreeuw, terwijl ze een hekel heeft aan harde geluiden en ik schreeuwde vanbinnen; waar ben ik aan begonnen?

Gelukkig gaat het thuisblijfmoederschap meestal wel over rozen en zat ik vrij stevig op mijn roze wolk. Ik hoef maar te denken aan al die kusjes, glimlachjes en knuffels. Ik denk aan de eerste keer dat Sofie haar beugel af mocht en na maanden fysio eindelijk bij de tafel durfde te gaan staan. Alle keren dat ik trots op het cb zat, waar het steevast regent van complimentjes over mijn evenwichtige, vrolijke en intelligente kindjes (echt waar!). De dag dat Tygo eindelijk zijn eerste figuratieve tekening maakte. De dag dat Sofie na weken 'papa' geroepen te hebben, ook 'mama' zei. Al die dagen maken me gelukkig, maken het zo dat het allemaal de moeite waard is.

Vandaag is de dag dat al die emoties als een klont samen in mijn hart zitten. Vandaag hebben we Sofie voor het eerst naar de peuterspeelzaal gebracht. Ze komt bij Tygo in de groep en hij nam meteen de rol van grote broer op zich, terwijl hij haar voorstelde aan achtereenvolgens juf Geiske, juf Marijke en de tassenmand. Daarna gingen ze ieder hun eigen weg. Zij bij de klei, hij in de leeshoek. Toen zij in de poppenhoek, hij met de auto's.
En toen Richard en ik weer weggingen, keek ik met een grote glimlach hoe mijn grote peuters ons samen voor het raam uitzwaaiden. De juf riep ons nog na; geniet ervan! En ik dacht; ja, nu heb ik eindelijk weer tijd voor mezelf. Tijd om te werken, tijd om verder te gaan na vier jaar de baan van fulltime thuisblijfmoederschap. En dat is toch wel erg fijn. Twee jaar heb ik op slechte dagen uit gekeken naar dit moment. Het is tijd om mijn kindjes allebei zes uur per week aan een ander toe te vertrouwen.

Vanbinnen schreeuw ik; waar ben ik aan begonnen?