Vooruit komen

Als ik naar buiten kijk zie ik mijn buurjongetje van twee huizen verderop, voortdurend voorbij rijden met een speelgoedauto. Zo'n auto waar ze echt zelf in kunnen zitten en die ze rondrijdt op een accu. Paps rent er regelmatig achteraan als zoonlief een echte auto dreigt te rammen of vastzit tegen de stoeprand.
Het gaat steeds minder hard, want de accu begint een beetje leeg te raken.

Ik vraag me af waar ze dat ding eigenlijk bewaren en droom een beetje weg. Ons schuurtje staat propvol. Twee fietsen, een kinderfietsje met zijwieltjes en een vlag, een driewieler, de diepvrieskist, de wandelwagen die te koop staat op marktplaats maar waarvoor nog niemand gekomen is, drie kasten met gereedschap en spullen om huis en tuin mee te onderhouden, de frituurpan, stoepkrijt, stro voor het konijn, grind voor de kat... In ieder geval geen plek voor zo'n autootje. En op zolder is het al geen haar beter. Speelgoed waar de kinderen nog te klein voor zijn, kleertjes waar ze te groot voor zijn, het logeerbed, spullen van mijn overleden moeder die ik echt niet weg kan doen, de kerstballen.. Waarom verzamelt een mens altijd zoveel troep? En waarom heb ik zo'n moeite om afstand te doen van al die leuke, grappige, mooie, ontroerende spulletjes? Omdat het stuk voor stuk herinneringen zijn natuurlijk. Veel plastic speelgoed verlaat ons huis linea recta, zodra de kinderen eruit gegroeid zijn. Uit het oog, uit het hart. Maar hun wieg, het hobbelpaard, de poppenwagen? Die blijven nog even. Echt mooie spullen, fijn speelgoed. Spullen waar je blij van wordt, die een plekje in mijn hart veroverd hebben.

Opeens moet ik terugdenken aan die keer dat we bij mijn vader op visite waren. Zijn buurjongetje scheurde ook voorbij op een soortgelijk autootje. Mijn vader keek ernaar en zei iets in de trant van; zo'n ding hebben jullie nooit gehad. Jullie moesten werken om vooruit te komen. Nu weet ik weer zeker waarom wij niet zo'n autootje hebben, het heeft niets te maken met ruimte in je huis, de ruimte in je schuur of in je portemonnee. Het gaat erom dat je kiest voor dingen die jou en je kind verder brengen. En je moet bereid zijn daar hard voor te werken.