Mailen op de grote school

Ons kleine grote mannetje is alweer drie-en-een-half. En dus was het hoog tijd om hem in te schrijven bij een basisschool. Na lang wikken, wegen, rondkijken, vragen, internetten en afspreken hakten we eindelijk de knoop door. Het wordt de Vrijeschool. De Vrijeschool heeft voor ons een aantal voordelen ten opzichte van de andere scholen en eigenlijk maar twee nadelen. Eerst maar eens de voordelen. Op de Vrijeschool zitten minder kinderen in een klas. Waren het er op de ene school 30, op de andere school 28.. op de Vrijeschool 'maar' 20 tot 22. En dat is fijn voor ons prikkelgevoelige mannetje. Een ander groot voordeel is dat het onderwijs prima aansluit bij onze opvoedvisie. Rust, ritme, regelmaat. Een beetje ouderwets, maar wel doeltreffend. Overigens ook geen computers en geen Citotoetsen in de onderbouw. Daarnaast ook heel belangrijk voor ons; respect voor de natuur en de mensen om je heen. Creativiteit, muziek, toneel, jezelf mogen zijn. Allemaal punten waar extra aandacht voor zijn. En dan ook nog goede prestaties bij de cognitieve vakken. Toen ik de Vrijeschool een paar maanden geleden voor het eerst binnenliep, begon er iets in mij te juichen. Dit is het, dit is een verlengde van ons thuis waar ik mijn kindjes met een gerust hart 8 jaar lang naartoe kan brengen. Dat brengt mij meteen op het eerste nadeel. De school staat aan de andere kant van de stad. Dus.. brengen en halen met de auto. Gelukkig is er wel een continuerooster. Het tweede nadeel is de prijs. Vanwege alle leuke en creatieve dingen is er ook een hogere ouderbijdrage. Die is natuurlijk niet verplicht, maar ja, zonder die bijdrage kan de school die leuke, creatieve en natuurlijke materialen natuurlijk niet betalen.

Gisteren mocht onze grote zoon alvast een eerste kijkje gaan nemen. Van tevoren was hij zenuwachtig. Dat uitte hij niet in volwassenentaal (ik deed nog maar weer eens een toiletbezoekje op de valreep), maar op de peutermanier. "Neeeeeee ik hoef niet!!!", schreeuwde hij, terwijl hij zichzelf op de grond gooide voor de wc. Wie haalt het dan ook in zijn hoofd om zijn peuter voor vertrek te verzoeken naar het toilet te gaan? Nadat wij hem eindelijk in zijn jas geworsteld hadden, rende hij een aantal rondjes om de auto. Toen Richard hem eindelijk gevangen had en in een flinke papa-greep in de auto pootte, leek het me tijd voor een kort mama-zoon gesprekje. Lieverd, ik weet dat je het spannend vindt. Mama ook. Maar we gaan er samen naartoe. En het wordt heel leuk. En daarna gaan we samen weer terug. Je hoeft er dus nog niet alleen te blijven. We gaan gewoon met z'n allen op visite. Het woord visite sprak hem gelukkig aan en dus bleef hij de hele weg braaf babbelen over alles behalve 'de grote school'.

Het ouder-juf gesprekje was een warm onthaal. Tygo rende voor ons uit de klas in en huppelde van hoek naar hoek. Nadat hij de weegschaal getest had (hee, er staan geen nummertjes op!) en alle boekjes had bekeken, was hij duidelijk toe aan een nieuwe uitdaging. De juf voelde dat ook, omdat ze geen zin meer af kon maken, of Tygo had haar weer iets te vragen of te vertellen. Dus kreeg hij papier en een mooi bijenwaskrijtje. Een spontane regenboog voor de nieuwe juf verscheen op papier. En opeens ontdekte hij iets. Er was een hoek waar je meel kon maken. Echte. De juf gaf hem een handje graan en malen maar! De volgende dag zou het weer brood-bak-dag in de klas zijn (wekelijks) en Tygo hielp zijn toekomstige klasgenootjes vast op weg. Hij maalde tot hij er bijna bij neerviel (en dat laten peuters horen en zien). Luid kreunend en met een rood hoofd produceerde hij precies genoeg meel voor een kabouterpannenkoekje en toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Natuurlijk was onze peuter het daar helemaal niet mee eens. Die wilde blijven bij de nieuwe, lieve juf.

Na een hoop beloftes voor de toekomst (ja, als jij vier bent mag je hier ook komen timmeren, verzekerde de juf) en nog een rondje over het schoolplein, zaten we weer in de auto. En Tygo, wat vond je nou het allerleukste van de nieuwe school? En met een big smile antwoorde mijn grote, moderne zoon: "het melen mama!"