Het is een koude herfstdag met een snijdende wind. Ik loop met Sofie naar de peuterspeelzaal om Tygo op te halen. Ze vindt het geweldig om naar het schooltje te gaan, want over twee maanden mag ze zelf ook. Soms huilt ze als zij weer mee naar huis moet en Tygo mag blijven. Maar vandaag neemt ze alle tijd. Ze treuzelt. Ze vindt het heerlijk om van links naar rechts over de stoep de scharrelen en hier en daar een nat blaadje of een gebroken eikel op te rapen. Ik bewonder haar. Het is nog maar twee maanden geleden, dat ze het liefst door mijn twee handen ondersteund werd. Anders durfde ze niet te lopen. Bewegings-angst, noemt de fysio dat. Af en toe zei ik: 'Een handje is genoeg Sofie' en dan herhaalde zij dapper: 'Een handje is genoeg.' en liet er voorzichtig eentje los. Soms zag ik de traantjes in haar oogjes. 'Mama, is een beetje pannend.' zei ze dan. Voor haar was nog zoveel spannend.
We komen aan bij het zebrapad. "Sofie, geef je mama een handje?" En onder luid protest, gespartel en geschreeuw bereiken we de overkant. Haar 'nee mama, los, kan Sofie zelf, neeee!' raakt me. Ze wordt zo snel groot. Ik heb tranen in mijn ogen. Sterk spul, die herfstwind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Gezellig dat je meeleest! Laat je ook een berichtje achter?