En opeens was het Kerst. En toen was het ook alweer voorbij. Tussen Sint Maarten (elf november, redactie) tot nieuwjaarsdag lijkt de tijd ineens vier keer zo snel te gaan als normaal. Half november zingen de kinderen liedjes om zoveel mogelijk snoepjes op te halen en opeens, het lijkt een weekje later, gooi je het eerste uitvallende kerststukje in de groencontainer. Natuurlijk, er zit meer dan een maand tussen, maar dat merk ik pas wanneer ik in mijn nieuwe agenda kijk.
Op oudjaarsdag gaan we de kerstboom opruimen. En dat is vrijdag al!
Het feit dat 2010 alweer bijna op is, sloeg in als een bom. Meteen begon ik tegen Richard aan te filosoferen. Wat heb ik dit jaar gedaan, bereikt, bedacht, gevoeld? En wat moet ik nou met 2011? 2009 Was een super zwaar jaar, doordat mijn moeder toen plotseling overleed. 2010 Stond voor ons in het teken van weer proberen een normaal leven proberen op te bouwen. Afleiding zoeken, vasthouden aan ritmes, veel praten, verwerken en rouwen. En dat is allemaal best goed gegaan nu ik zo terug kijk. Ik heb enorm genoten van mijn kindjes, voor wie ik in 2007 stopte met werken. Ik heb ontzettend genoten van al hun ontwikkelingen, hun grappen, ondeugendheid en peuterpuberteit. Natuurlijk heb ik ook mogen genieten van mijn geweldige vent die mij in voor- en tegenspoed altijd is blijven steunen, net als van mijn beste vriendinnen en mijn zus, die dit jaar moeder geworden is van haar eerste kindje... Ja, ik ben tante Pauline geworden!
Eigenlijk was het, ondanks het vele, intense verdriet om mijn lieve mama, toch een heel mooi jaar. Ik heb veel geleerd door mijn vrijwilligerswerk, ben het grootste deel van het jaar gezond geweest en heb veel gelachen. Klinkt goed toch?
Maar dan.. het nieuwe jaar. Het voornemensdilemma. Stoppen met roken hoef ik al lang niet meer, beginnen met lijnen weiger ik. Consuminderen doe ik al waar ik kan, maar niet teveel. Ik ben in balans. Toch heb ik een groot dilemma wat een schaduw werpt over elk gesprek wat met toekomst te maken heeft. Het 'wanneer-ga-ik-weer-betaalde-arbeid-verrichten-dilemma'. In eerste instantie riep ik dat ik weer aan de slag wilde zodra Sofie twee werd. Dat is ze in oktober geworden. Maar nu? Meteen solliciteren? Voor mezelf beginnen? Voor hoeveel uren dan? Hoe regelen we de opvang? Gaat Richard minder werken, zodat we samen thuisblijfouders kunnen zijn? En waar vind ik eigenlijk werk? De banen liggen niet bepaald voor het oprapen, dus misschien toch eerst maar weer studeren?
Mijn goede voornemen is dat ik in 2011 knopen door ga hakken over mijn toekomst. Voor mijn dertigste (da's halverwege 2012, dus ik heb even uitloop), wil ik beslissen of ik ga werken of studeren. Hoeveel uren, hoe en wat. Want voor je het weet is het weer Sint Maarten en sta ik de kerstboom in stukken te zagen...
Hoi Pauline
BeantwoordenVerwijderenbedankt voor je reactie op mijn blog:-)
meteen even bij je komen buurten..
heel herkenbaar dat van weer willen gaan werken of toch niet..
mijn dochtertje is 5 en ik was er heilig van overtuigd dat ik weer zou gaan beginnen als ze 4 zou worden. afgelopen jaar serieus overwogen voor mezelf te beginnen..
en mijn moeder is ook overleden afgelopen 14 juni
dus ik herken heel veel in deze blog
met kleine kinderen loopt het gewoon niet zoals we plannen maar evengoed veel geluk met het hakken van je knopen.