Als thuisblijfmoeder kende ik geen zwangerschapsverloven, geen echte vakanties en kan ik vooral nooit ziek zijn. Hoe je het wendt of keert, ik ben altijd de mama van Tygo en Sofie. En daar ben ik ontzettend blij mee, begrijp me niet verkeerd. Maar de afgelopen week viel het me behoorlijk zwaar. 'S nachts lig ik wakker van het hoesten en snotteren, 's ochtends twee asprientjes bij het ontbijt tegen de hoofdpijn en moe, moe, moe. Kortom, een herfstgriepje onder de leden.

En dan was het ook nog een druk weekje. Normaal vermaakt mijn vader de kinderen op maandagmiddag, maar omdat hij aan het herstellen is van een longonsteking kan hij beter bij mij uit de buurt blijven. Tygo was die maandag ook niet fit en heb ik dus thuis gehouden van de peuterspeelzaal. Daarom moest ik ze dus de hele dag zelf vermaken. En ook de rest van de week vroegen ze veel van mijn energie.

Gisteravond had ik het even helemaal gehad. Ik was moeder. De overtreffende trap van moe. Ik kon niet meer. Met een flinke hoofdpijn ben ik tegelijk met de kinderen naar bed gegaan. En vandaag is Richard met een dagje zorgverlof thuisgebleven. Ik lig in bed, ik ben moeder en ziek. Zo zie je maar weer; zeg nooit nooit.