Van gore schapen wordt je zen

Op donderdagmiddag rijd ik altijd van Assen naar Groningen en weer terug om mijn vrijwilligerswerk voor Vluchtelingenwerk te kunnen doen. Door weer en wind, ziek of gezond, het gebeurt me zelden dat ik niet ga. Dit jaar is het me wel een keer overkomen. Omdat Richard op donderdag altijd met onze auto naar het werk gaat, ga ik altijd met de Fiat Panda van mijn schoonmoeder. Die staat hier dan toch voor de deur, omdat zij op donderdagmiddag altijd op de kinderen past.

Twee maanden geleden stapte ik in de Pinda (zoals mijn vriend en ik dit nieuwe schattige koektrommeltje altijd noemen) en wilde vertekken. De kinderen en mijn schoonmoeder stonden, zoals altijd voor het raam te wachten, hoe ik het vertrekritueel zou uitvoeren. Motor starten, lichten aan, mistlicht een paar keer aan en uit, waarschuwingslichten aan (niet vergeten uit te doen) en natuurlijk een keertje toeteren. Schrikt u niet, dit gebeurt allemaal op onze oprit aan een doodlopend straatje, dus niemand die er last van heeft.

Toen ik die keer probeerde te strarten, gebeurde er helemaal niets. Na een half uur kwam de pechhulp (mijn oudste peuter zat ondertussen aan het raam geplakt en kreeg als slagroom op de taart ook nog een kleurplaat!) en die meneer constateerde dat de accu kortsluiting had. We moesten naar de garage om een nieuwe accu te kopen. Uiteraard is dat allemaal goed gekomen, maar ik moest inmiddels mijn les in Groningen wel afbellen. Als ik op dat moment nog met het openbaar vervoer was gegaan, waren mijn leerlingen toch al lang weer vertrokken.

Afgelopen donderdag waren de voorspellingen zo slecht dat het er naar uit zag dat ik niet kon gaan. Toch viel het uiteindelijk best mee (vond ik) en ben ik in de auto gestapt. Wel in onze eigen auto, want die ligt iets stabieler op de weg dan de Pinda. Mijn vriend kon ondertussen een keer meerijden met een collega.
Het eerste kwartier was er niets aan de hand. We reden met z'n allen ongeveer honderd, waar normaal honderdtwintig goed te doen is. Het laatste stuk kwam er weer een dikke sneeuwbui en reden we met dertig verder. Maar verder niets aan de hand. Totaal relaxed kwam ik aan in Groningen. (Waar overigens iedereen klaagde over de sneeuw. Mijn vriend was inmiddels weer thuis,want die was teruggestuurd door de politie en mocht vanwege het slechte weer Duitsland niet verder in.)
Ik kan in de auto ontzettend genieten van de natuur om me heen. In dit geval de eindeloze witte sneeuw op de weilanden, de witte bomen, de witte molen bij Haren en de vogels. De mooie witte schapen in het groene gras lijken nu in de sneeuw wel erg goor trouwens.

Op de terugweg was het file en dus was ik ruim een uur onderweg. Ook geen probleem; radio aan en gaan! Heerlijk die tijd voor jezelf, even zonder de kinderen. Je gedachten de vrije loop laten en even helemaal zen in de auto worden. Als ik dan thuis kom kan ik er weer helemaal fris tegenaan. Ik zou het echt elke thuisblijfmoeder aanraden; als je een oppas kunt regelen, ga dan lekker vrijwilligerswerk doen!