Vanochtend waren we op visite bij mijn schoonouders. In de gids zat een reclamefolder met krasvlakjes, waarbij je iets kon winnen. Natuurlijk klonk het te mooi om waar te zijn en dat was het ook, maar Tygo vond het prachtig om die vakjes open te krassen met een muntje. En ziedaar, bijna een nieuwe auto! Mits je een bepaald nummer belt, ergens lid van wordt en er dan echt een kansje op wilt maken, natuurlijk. Gewoon rommel, maar Tygo vond het geweldig. Toch legden we maar even uit dat het reclame was en dat het een grappig spelletje was, maar niet om echt te bellen, je hebt nog niets gewonnen.
Na de koffie zijn we met mijn schoonvader op jacht gegaan naar een andere auto. We willen graag een kleinere. Minder belastend voor het milieu en onze portemonnee. Gelukkig vonden we er een en mochten we meteen een proefrit maken. Dus, langs het huis van mijn schoonouders om de kinderen te vragen of ze deze ook mooi vonden. Sofie vond het heel mooi, alleen was ze niet zo tevreden over de kleur (hij is niet roze), Tygo vond hem ook super mooi, alleen miste hij zijn raamstickers, maar dat komt zeker goed.
Uiteindelijk de knoop doorgehakt en weer terug naar het huis van mijn schoonouders. Tijd voor koffie. Even opwarmen, want het was vandaag een koude dag. Tygo speelt nog even met opa en merkt ineens op; 'toch goed, dat ik die auto vandaag voor jullie gewonnen heb!'
Dat is nog eens peuterlogica.
zaterdag 29 januari 2011
woensdag 26 januari 2011
En er zat geen piemeltje aan.
In het schoolkrantje van de peuterspeelzaal staat voor het eerst een foto van onze kindjes. Op de foto staat een groepje enthousiaste peuters om een badje met een baby erin. Tygo en Sofie staan vooraan, met hun neus bijna in het water. De baby is het zusje van een van de meisjes uit hun groep. Juf zag daar een leuke activiteit in en samen met alle peuters hebben ze het kindje in de klas, in badje gedaan.
Toen ik Tygo ophaalde was hij enorm onder de indruk. 'We hebben een echte baby in bad gedaan. Die baby moest eerst bloot.' 'Ja', voegde Sofie toe 'De mama deed de kleertjes uit. En we mochten het water voelen, lekker warm en nat. Lekker spatten!' 'Nou, ik ging niet voelen, veel te heet!', aldus Tygo.
'Goh', zei ik, 'en was het een jongetjesbaby of een meisjesbaby?'
'Een meisje', zei Tygo. 'Want er zat geen piemeltje aan en hij had borsten.'
Zo zie je maar weer dat ze elke week wel weer wat leren als ze naar de peuterspeelzaal gaan.
Toen ik Tygo ophaalde was hij enorm onder de indruk. 'We hebben een echte baby in bad gedaan. Die baby moest eerst bloot.' 'Ja', voegde Sofie toe 'De mama deed de kleertjes uit. En we mochten het water voelen, lekker warm en nat. Lekker spatten!' 'Nou, ik ging niet voelen, veel te heet!', aldus Tygo.
'Goh', zei ik, 'en was het een jongetjesbaby of een meisjesbaby?'
'Een meisje', zei Tygo. 'Want er zat geen piemeltje aan en hij had borsten.'
Zo zie je maar weer dat ze elke week wel weer wat leren als ze naar de peuterspeelzaal gaan.
dinsdag 25 januari 2011
Als de muren op je afkomen
Vier jaar ben ik alweer thuisblijfmoeder. Halverwege mijn eerste zwangerschap, begin 2007, ben ik gestopt met werken. En de opmerkingen waren niet van de lucht; 'Je gooit je opleiding weg', 'Ga je de hele dag op de bank zitten?', 'Zonde van zo'n leuke meid als jij!', 'Binnen no time komen de muren op je af!', 'Niet iedereen kan zich dat permitteren.' Ik ben vaak gekwetst, teleurgesteld, omdat anderen mijn keuze niet respecteerden. En toch zette ik door. Niet alleen omdat de mensen die er wel toe deden, mijn steun wel respecteerden.
Ik kon mijn kleine kindjes gewoon niet wegbrengen naar een crèche of een oppas. Niet zo jong. Ik wilde er altijd voor ze zijn. Omdat het goed voelde. Omdat het goed was. Tot ze zichzelf wat beter kunnen redden en kunnen verwoorden wat ze ergens van denken. Tot ik kan vragen hoe ze het vinden om bij iemand anders dan papa of mama te zijn. En wat heb ik die keuze vaak moeten verdedigen!
Nu, vier jaar verder, kan ik zeggen dat ik er geen dag spijt van heb gehad. Ik heb mijn kinderen en mezelf zien ontwikkelen. Ik heb intens genoten. Natuurlijk deed ik ook vrijwilligerswerk, had ik hobby's, ben begonnen aan mijn boek. Maar altijd staan de kinderen op de eerste plaats. Nu is mijn jongste twee. Mijn oudste wordt deze lente alweer vier. Ze zijn regelmatig bij oma en op de peuterspeelzaal en dat vinden ze geweldig. Richard wil ook graag wat vaker thuis zijn bij de kinderen. Nog een dagje minder op kantoor. Dus nu wordt het tijd voor mij om weer een betaalde baan te gaan zoeken. Een stapje terug te doen. Natuurlijk blijven ze altijd op de eerste plaats. Maar ik voel dat ik eraan toe ben om mijn kleintjes een beetje los te gaan laten.
Ik heb een geweldige tijd gehad als thuisblijfmoeder, maar ik ben toe aan nieuwe uitdagingen. Richard zal wat meer thuis zijn. Mijn schoonmoeders handen jeuken om meer op te gaan passen en ze gaan natuurlijk nog twee ochtendjes naar de peuterspeelzaal. Echt uit handen geven aan vreemden, hoeft dus nog steeds niet. Gelukkig niet.
Maar het thuisblijfmoederschap is niet alleen rozengeur en maneschijn. Vandaag heeft Sofie voor de derde dag griep. Drie dagen binnen zitten. Drie dagen dweilen. Een van de zeldzame momenten dat ik oprecht toe kan geven dat de muren op me af komen! Moet ik mijn critici na vier jaar, toch nog een beetje gelijk geven!
Ik kon mijn kleine kindjes gewoon niet wegbrengen naar een crèche of een oppas. Niet zo jong. Ik wilde er altijd voor ze zijn. Omdat het goed voelde. Omdat het goed was. Tot ze zichzelf wat beter kunnen redden en kunnen verwoorden wat ze ergens van denken. Tot ik kan vragen hoe ze het vinden om bij iemand anders dan papa of mama te zijn. En wat heb ik die keuze vaak moeten verdedigen!
Nu, vier jaar verder, kan ik zeggen dat ik er geen dag spijt van heb gehad. Ik heb mijn kinderen en mezelf zien ontwikkelen. Ik heb intens genoten. Natuurlijk deed ik ook vrijwilligerswerk, had ik hobby's, ben begonnen aan mijn boek. Maar altijd staan de kinderen op de eerste plaats. Nu is mijn jongste twee. Mijn oudste wordt deze lente alweer vier. Ze zijn regelmatig bij oma en op de peuterspeelzaal en dat vinden ze geweldig. Richard wil ook graag wat vaker thuis zijn bij de kinderen. Nog een dagje minder op kantoor. Dus nu wordt het tijd voor mij om weer een betaalde baan te gaan zoeken. Een stapje terug te doen. Natuurlijk blijven ze altijd op de eerste plaats. Maar ik voel dat ik eraan toe ben om mijn kleintjes een beetje los te gaan laten.
Ik heb een geweldige tijd gehad als thuisblijfmoeder, maar ik ben toe aan nieuwe uitdagingen. Richard zal wat meer thuis zijn. Mijn schoonmoeders handen jeuken om meer op te gaan passen en ze gaan natuurlijk nog twee ochtendjes naar de peuterspeelzaal. Echt uit handen geven aan vreemden, hoeft dus nog steeds niet. Gelukkig niet.
Maar het thuisblijfmoederschap is niet alleen rozengeur en maneschijn. Vandaag heeft Sofie voor de derde dag griep. Drie dagen binnen zitten. Drie dagen dweilen. Een van de zeldzame momenten dat ik oprecht toe kan geven dat de muren op me af komen! Moet ik mijn critici na vier jaar, toch nog een beetje gelijk geven!
maandag 24 januari 2011
De dans niet ontsprongen
Eerst waren de berichten nog ver van mijn bed. 'Griepgolf op komst', kopte de krant. Al snel kwam het dichterbij. In de klas van de dochter van een vriendin waren ongeveer de helft van de kindjes ziek thuis. En weer een stapje dichterbij: op onze peuterspeelzaal waren maar elf kindjes aanwezig. En nu zijn ook wij de dans niet ontsprongen. Alhoewel..
Zaterdagavond aten we bij mijn schoonouders en gaf Sofie plotseling over, over haar tafeltje, over haar eten, over zichzelf. Dus gauw wassen, omkleden en onder een dekentje op de bank. Zondag wilde ze niet echt eten. Om vier uur deden we haar lekker in bad en huilde ze dat ze naar bed wilde. Na een half bordje pap sliep ze van half vijf aan een stuk tot vanochtend kwart voor acht!
Toen ik haar vanochtend met felrode wangen uit haar ledikantje tilde en haar vroeg hoe ze had geslapen zei ze met een grote glimlach; 'mama, mijn bedje wiebelt!'
Zoals ik al zei; ook wij zijn de dans niet ontsprongen.
Zaterdagavond aten we bij mijn schoonouders en gaf Sofie plotseling over, over haar tafeltje, over haar eten, over zichzelf. Dus gauw wassen, omkleden en onder een dekentje op de bank. Zondag wilde ze niet echt eten. Om vier uur deden we haar lekker in bad en huilde ze dat ze naar bed wilde. Na een half bordje pap sliep ze van half vijf aan een stuk tot vanochtend kwart voor acht!
Toen ik haar vanochtend met felrode wangen uit haar ledikantje tilde en haar vroeg hoe ze had geslapen zei ze met een grote glimlach; 'mama, mijn bedje wiebelt!'
Zoals ik al zei; ook wij zijn de dans niet ontsprongen.
donderdag 20 januari 2011
De kringloop van geven en ontvangen
Zoals jullie waarschijnlijk wel weten ben ik een enthousiast consuminderaar. Enthousiast, niet fanatiek. Daar zit een groot verschil tussen. Sommige mensen zijn hele fanatieke consuminderaars. Vroeger noemden zij zichzelf bijvoorbeeld de Vrekken. Op alles, maar dan ook alles moet door hen bespaard worden. Theezakjes gebruik je voor minstens drie koppen thee en die thee drink je desnoods lauw en bitter op; anders is het zonde. Boterhamzakjes worden na gebruik uitgespoeld en aan de waslijn te drogen gehangen (echt waar, deed een oma van een voormalig vriendje van me!), elke week bedenken ze minstens een keer of ze nog ergens de benen onder de tafel kunnen steken om een avondmaaltijd uit te sparen en het ergste.. er kan geen cadeautje af. Tenminste, je hoeft voor je verjaardag geen leuk, persoonlijk cadeautje te verwachten, want ze kopen alleen algemene cadeautjes voor minder dan een Euro voor in de cadeautjesla. Als jij dan jarig bent vissen ze iets uit de la, stoffen het af, pakken het in in een al drie keer gebruikt papiertje en presenteren het alsof je zojuist de hoofdprijs hebt gewonnen. Eenmaal uitgepakt, kun je wachten op de vraag: "Doe je straks nog iets met het papier? Anders neem ik het weer mee..." Ieder zijn hobby, maar voor mij echt een brug te ver.
Niet dat je je verplicht moet voelen om mij dure cadeautjes te geven. In tegendeel! Maar ik houd gewoon van cadeautjes waar over nagedacht is. Ik houd van een persoonlijke touch, van inzet en van creativiteit. Denk bijvoorbeeld aan een bosje van mijn lievelingsbloemen in mij lievelingskleur (nee, die ga ik nu niet delen, dan wordt het wel erg makkelijk). Een goed tijdschrift, mijn lievelingssnoep of iets zelf gebakken in de keuken doet het ook altijd goed. Allemaal cadeautjes van onder de vijf Euro waar je mij blij mee maakt.
Maar even terug op het consuminderen. Het leukste vind ik nog wel de kringloop van geven en ontvangen. Helaas hebben heel veel mensen hier moeite mee. Geven, dat lukt nog wel. Als ze horen dat een land in nood is, maken ze bijvoorbeeld wat over op giro 555. En dat is natuurlijk heel fijn. Als een student op kamers gaat, is bijna iedereen wel bereid afstand te doen van wat oud servies of linnengoed. Ontvangen daarentegen is veel en veel moeilijker. Je wordt al snel verlegen als iemand je iets aanbiedt, vooral als er geen aanleiding voor is. Of je krijgt het gevoel dat je iets terug moet doen, terwijl dat natuurlijk helemaal niet hoeft.
Gisteren kwam ik bij mijn vriendin op de thee. Ik had een stapel tijdschriften voor haar meegenomen. Die tijdschriften had ik deels van een andere vriendin gekregen en deels zelf gekocht. Nu kan zij ze ook nog een keer lezen. Fijn, om iets te geven. Toen ik ze op tafel legde, lag daar ook al een stapel andere tijdschriften voor mij klaar, die zij weer van haar moeder had gekregen. Daarnaast kreeg ik nog een zak maillots en leggings van haar dochters, voor mijn dochter. Bedankt! Naar mate de avond vorderde kwam ter sprake dat iemand nog een eethoek zocht. Laat een vriendin van mij nou net van de week vertellen dat ze van haar eethoek af wil! Na enig heen-en-weer gesms is geregeld dat de eethoek gratis van het ene naar het andere adres wordt verhuisd.
En zelfs toen waren we nog niet klaar. Ik klaagde tegen mijn vriendin dat mijn laptop nu definitief gecrasht was. En wat blijkt? Ik kreeg zomaar haar oude! Okee, het is niet de snelste en zeker niet de nieuwste, maar ik ben er superblij mee, anders had ik dit stukje nu helemaal niet kunnen tikken!
Kortom, ik kan het iedereen aanraden. Ga lekker consuminderen en geniet van het geven en ontvangen. Niet alleen goed voor jezelf en je portemonnee, je bent meteen ook heel milieubewust bezig. En mocht je nog je bedenkingen hebben bij tweedehands, bedenk dan dat er maar weinigen zijn die niet in een tweedehands auto rijden, of in een tweedehands (derdehands, vierdehands..) huis wonen!
Niet dat je je verplicht moet voelen om mij dure cadeautjes te geven. In tegendeel! Maar ik houd gewoon van cadeautjes waar over nagedacht is. Ik houd van een persoonlijke touch, van inzet en van creativiteit. Denk bijvoorbeeld aan een bosje van mijn lievelingsbloemen in mij lievelingskleur (nee, die ga ik nu niet delen, dan wordt het wel erg makkelijk). Een goed tijdschrift, mijn lievelingssnoep of iets zelf gebakken in de keuken doet het ook altijd goed. Allemaal cadeautjes van onder de vijf Euro waar je mij blij mee maakt.
Maar even terug op het consuminderen. Het leukste vind ik nog wel de kringloop van geven en ontvangen. Helaas hebben heel veel mensen hier moeite mee. Geven, dat lukt nog wel. Als ze horen dat een land in nood is, maken ze bijvoorbeeld wat over op giro 555. En dat is natuurlijk heel fijn. Als een student op kamers gaat, is bijna iedereen wel bereid afstand te doen van wat oud servies of linnengoed. Ontvangen daarentegen is veel en veel moeilijker. Je wordt al snel verlegen als iemand je iets aanbiedt, vooral als er geen aanleiding voor is. Of je krijgt het gevoel dat je iets terug moet doen, terwijl dat natuurlijk helemaal niet hoeft.
Gisteren kwam ik bij mijn vriendin op de thee. Ik had een stapel tijdschriften voor haar meegenomen. Die tijdschriften had ik deels van een andere vriendin gekregen en deels zelf gekocht. Nu kan zij ze ook nog een keer lezen. Fijn, om iets te geven. Toen ik ze op tafel legde, lag daar ook al een stapel andere tijdschriften voor mij klaar, die zij weer van haar moeder had gekregen. Daarnaast kreeg ik nog een zak maillots en leggings van haar dochters, voor mijn dochter. Bedankt! Naar mate de avond vorderde kwam ter sprake dat iemand nog een eethoek zocht. Laat een vriendin van mij nou net van de week vertellen dat ze van haar eethoek af wil! Na enig heen-en-weer gesms is geregeld dat de eethoek gratis van het ene naar het andere adres wordt verhuisd.
En zelfs toen waren we nog niet klaar. Ik klaagde tegen mijn vriendin dat mijn laptop nu definitief gecrasht was. En wat blijkt? Ik kreeg zomaar haar oude! Okee, het is niet de snelste en zeker niet de nieuwste, maar ik ben er superblij mee, anders had ik dit stukje nu helemaal niet kunnen tikken!
Kortom, ik kan het iedereen aanraden. Ga lekker consuminderen en geniet van het geven en ontvangen. Niet alleen goed voor jezelf en je portemonnee, je bent meteen ook heel milieubewust bezig. En mocht je nog je bedenkingen hebben bij tweedehands, bedenk dan dat er maar weinigen zijn die niet in een tweedehands auto rijden, of in een tweedehands (derdehands, vierdehands..) huis wonen!
zondag 16 januari 2011
Loesje
"2011. De plannen hebben 't alweer van de dagen gewonnen", stond deze week op mijn Loesje-scheurkalender. En het slaat zo op mij!
Voor 2011 heb ik zoveel plannen! Even een tipje van mijn lijst openbaar maken; Sofie's babykamer omtoveren in een grote-meisjes kamer, kinderkamer verkopen, werk zoeken en solliciteren, mijn boek afschrijven en opsturen, traphekjes weghalen, een andere auto zoeken, deze auto eerst uitmesten en wassen, administratie uitmesten en spaarplan schrijven, uitzoeken of we echt wel zo goedkoop uit zijn qua verzekeringen en elektra, kinderspeelgoed opruimen en deel weg doen, in de lente weer gaan sporten (in november mee gestopt), Sofie's fotoalbum bijwerken, nieuwe kat zoeken bij het asiel, vaker benen scheren en gezichtsmaskertje nemen, af en toe dagje weg met Richard..
Op zich allemaal helemaal geen probleem. Ware het niet dat ik het probeer met mijn lijst van 2010 te combineren; goed voor de kinderen blijven zorgen, mijn deel van het huishouden bijhouden, genoeg tijd voor geliefde inruimen, vrijwilligerswerk doen (ongeveer 6 uur per week) voor Vluchtelingenwerk, kinderen van en naar peuterspeelzaal brengen, wekelijks naar ouder- en kind-gym met beide peuters, blog bijhouden, recepten posten, Hyves bijhouden, regelmatig met mijn vriendinnen en zus (af)spreken, leuke uitstapjes doen met de kinderen, af en toe tijd voor mezelf inplannen, voordelig boodschappen doen en de uitverkoop in de gaten houden, vaak genoeg mijn gezicht laten zien bij familie, de kat borstelen en met hem naar de kattensalon, vaker het konijnenhok verschonen en meer tuinieren...
Gelukkig bood de Loesjekalender alweer uitkomst: "Echt duurzaam is gewoon minder willen". En daarmee heb ik meteen een nieuw voornemen; mijn lijsten met wensen en plannen inkorten! Nu nog even een gaatje in mijn agenda vinden om dat te gaan doen.
Voor 2011 heb ik zoveel plannen! Even een tipje van mijn lijst openbaar maken; Sofie's babykamer omtoveren in een grote-meisjes kamer, kinderkamer verkopen, werk zoeken en solliciteren, mijn boek afschrijven en opsturen, traphekjes weghalen, een andere auto zoeken, deze auto eerst uitmesten en wassen, administratie uitmesten en spaarplan schrijven, uitzoeken of we echt wel zo goedkoop uit zijn qua verzekeringen en elektra, kinderspeelgoed opruimen en deel weg doen, in de lente weer gaan sporten (in november mee gestopt), Sofie's fotoalbum bijwerken, nieuwe kat zoeken bij het asiel, vaker benen scheren en gezichtsmaskertje nemen, af en toe dagje weg met Richard..
Op zich allemaal helemaal geen probleem. Ware het niet dat ik het probeer met mijn lijst van 2010 te combineren; goed voor de kinderen blijven zorgen, mijn deel van het huishouden bijhouden, genoeg tijd voor geliefde inruimen, vrijwilligerswerk doen (ongeveer 6 uur per week) voor Vluchtelingenwerk, kinderen van en naar peuterspeelzaal brengen, wekelijks naar ouder- en kind-gym met beide peuters, blog bijhouden, recepten posten, Hyves bijhouden, regelmatig met mijn vriendinnen en zus (af)spreken, leuke uitstapjes doen met de kinderen, af en toe tijd voor mezelf inplannen, voordelig boodschappen doen en de uitverkoop in de gaten houden, vaak genoeg mijn gezicht laten zien bij familie, de kat borstelen en met hem naar de kattensalon, vaker het konijnenhok verschonen en meer tuinieren...
Gelukkig bood de Loesjekalender alweer uitkomst: "Echt duurzaam is gewoon minder willen". En daarmee heb ik meteen een nieuw voornemen; mijn lijsten met wensen en plannen inkorten! Nu nog even een gaatje in mijn agenda vinden om dat te gaan doen.
zaterdag 8 januari 2011
Niks aan de hand. Zou je denken..
Ik kan me heel goed voorstellen dat moeders die buitenshuis werken zich schuldig voelen naar hun man en/ of kinderen. Niet dat dat nodig is, o nee, dat weten wij rationeel gezien ook wel. Maar het gevoel blijft knagen. Zelf heb ik het al als de kinderen een dag uit mijn kielzog verdwenen zijn, zoals vandaag. Richard is met de kinderen en zijn ouders een dagje naar het zwembad. Niks aan de hand zou je denken. Vriend er even uit met de kinderen, kinderen dag van hun leven, opa en oma blij. Heb ik lekker de tijd om aan mijn boek te werken.
Maar ik kon het toch niet laten om de kinderen aan te kleden en de tas te pakken, terwijl Richard zichzelf klaarmaakte. En ampassant maakte ik het ontbijt, zette koffie en bakte zelfs een snelle cake. Ze zouden maar honger krijgen in het zwembad. En het scheelt weer een paar Euro, want samen met die pakjes sap die ik nog in de tas moffelde samen met de cake, hoeven ze alleen maar drie koffie te kopen. Het leven is al duur genoeg.
Als ik dit zo teruglees denk ik; je bent niet goed bij je hoofd. Echt, rationeel gezien weet ik best dat ze zonder me kunnen. Maar iets in mij moet van tevoren alvast compenseren voor het feit dat ik ze de hele dag uit handen geef. En ik de hele dag tijd voor mezelf heb. Tijd om aan mijn boek te werken en tijd om met een vriendin theepauze te houden.
Wel ben ik van plan om dit een beetje af te leren. Want dit wordt natuurlijk een ramp als ik straks (hopenlijk dit jaar nog) een leuke parttime baan vind en Richard een dag minder gaat werken om dan ook meer voor de kinderen te zorgen.
Daarom riep ik ze nog even na. Veel plezier jongens! En vergeet niet; de in het heden behaalde resultaten geven geen garanties voor de toekomst!
Maar ik kon het toch niet laten om de kinderen aan te kleden en de tas te pakken, terwijl Richard zichzelf klaarmaakte. En ampassant maakte ik het ontbijt, zette koffie en bakte zelfs een snelle cake. Ze zouden maar honger krijgen in het zwembad. En het scheelt weer een paar Euro, want samen met die pakjes sap die ik nog in de tas moffelde samen met de cake, hoeven ze alleen maar drie koffie te kopen. Het leven is al duur genoeg.
Als ik dit zo teruglees denk ik; je bent niet goed bij je hoofd. Echt, rationeel gezien weet ik best dat ze zonder me kunnen. Maar iets in mij moet van tevoren alvast compenseren voor het feit dat ik ze de hele dag uit handen geef. En ik de hele dag tijd voor mezelf heb. Tijd om aan mijn boek te werken en tijd om met een vriendin theepauze te houden.
Wel ben ik van plan om dit een beetje af te leren. Want dit wordt natuurlijk een ramp als ik straks (hopenlijk dit jaar nog) een leuke parttime baan vind en Richard een dag minder gaat werken om dan ook meer voor de kinderen te zorgen.
Daarom riep ik ze nog even na. Veel plezier jongens! En vergeet niet; de in het heden behaalde resultaten geven geen garanties voor de toekomst!
woensdag 5 januari 2011
Dit is de dag
Vandaag is de dag waar ik op slechte dagen al twee jaar naar uitkeek. Er waren echt slechte dagen de afgelopen twee jaar. Gelukkig niet veel, maar op die dagen dat het mis ging, ging het dan ook wel echt mis. Dagen dat Sofie huilde omdat het tijd was voor de fles, dat Tygo huilde omdat Sofie huilde en hij niet tegen harde geluiden kan en dat ik in de keuken zachtjes huilde om mijn moeder terwijl ik een flesje maakte voor Sofie. Dagen dat Tygo schreeuwend op de grond lag (ik wil niet!), Sofie schreeuwend op de grond zat omdat ze in haar beugels niet weg kon kruipen van Tygo's geschreeuw, terwijl ze een hekel heeft aan harde geluiden en ik schreeuwde vanbinnen; waar ben ik aan begonnen?
Gelukkig gaat het thuisblijfmoederschap meestal wel over rozen en zat ik vrij stevig op mijn roze wolk. Ik hoef maar te denken aan al die kusjes, glimlachjes en knuffels. Ik denk aan de eerste keer dat Sofie haar beugel af mocht en na maanden fysio eindelijk bij de tafel durfde te gaan staan. Alle keren dat ik trots op het cb zat, waar het steevast regent van complimentjes over mijn evenwichtige, vrolijke en intelligente kindjes (echt waar!). De dag dat Tygo eindelijk zijn eerste figuratieve tekening maakte. De dag dat Sofie na weken 'papa' geroepen te hebben, ook 'mama' zei. Al die dagen maken me gelukkig, maken het zo dat het allemaal de moeite waard is.
Vandaag is de dag dat al die emoties als een klont samen in mijn hart zitten. Vandaag hebben we Sofie voor het eerst naar de peuterspeelzaal gebracht. Ze komt bij Tygo in de groep en hij nam meteen de rol van grote broer op zich, terwijl hij haar voorstelde aan achtereenvolgens juf Geiske, juf Marijke en de tassenmand. Daarna gingen ze ieder hun eigen weg. Zij bij de klei, hij in de leeshoek. Toen zij in de poppenhoek, hij met de auto's.
En toen Richard en ik weer weggingen, keek ik met een grote glimlach hoe mijn grote peuters ons samen voor het raam uitzwaaiden. De juf riep ons nog na; geniet ervan! En ik dacht; ja, nu heb ik eindelijk weer tijd voor mezelf. Tijd om te werken, tijd om verder te gaan na vier jaar de baan van fulltime thuisblijfmoederschap. En dat is toch wel erg fijn. Twee jaar heb ik op slechte dagen uit gekeken naar dit moment. Het is tijd om mijn kindjes allebei zes uur per week aan een ander toe te vertrouwen.
Vanbinnen schreeuw ik; waar ben ik aan begonnen?
zaterdag 1 januari 2011
In gedachten is ze hier bij mij
Voor ons dit keer een roerig begin van het nieuwe jaar. Toen ik gisterochtend, op oudjaarsdag, wakker werd en me realiseerde dat het de laatste dag van 2010 was, was ik meteen al in tranen. Ik mis mijn moeder in deze tijd van het jaar zo verschrikkelijk. Ze is half december 2008 ziek geworden, even nadat ik was bevallen van Sofie eind oktober. 21 Januari 2009 is ze na een kort en overweldigend ziekbed overleden. Ze was mijn beste vriendin, hoorde bij mijn gezinnetje. Opeens was ze er niet meer. En ik bleef kapot achter. Nu zijn we twee jaar verder en elke keer van half december tot half januari doorloop ik weer dezelfde cyclus. Nu ging ze voor het eerst naar de dokter, nu werd ze voor het eerst opgenomen, nu kwam ze even thuis bij ons om Kerst te vieren, nu was ze alleen in het ziekenhuis met oud en nieuw en belde ze me fluisterend op, nu hadden we nog hoop...
Omdat de kinderen uit logeren waren en gistermiddag pas teruggebracht werden door mijn schoonouders, konden Richard en ik rustig naar het graf gaan. Op de radio hoorden we in de top 2000 diverse begrafenisliedjes langskomen. Het lied wat momenteel het vaakst in mijn hoofd zit is 'Dochters' van Marco Borsato. Het laatste nummer wat mijn moeder gehoord heeft op haar sterfbed, een van de nummers op haar begrafenis. Het voelde steeds alsof het over mij ging, waarbij ik in het laatste stuk het nooit droog weet te houden. Wij waren bezig met het organiseren van onze bruiloft toen mijn moeder overleed en hebben alles geannuleerd. Die dag dat zij mij wekt omdat het mijn grote dag zal zijn, zal dus nooit meer komen.
Momenteel zit ik zelf met mijn kindjes midden in het eerste couplet, over het kindje wat je 's ochtends om kwart over zeven wekt met de vraag wat we vandaag voor leuks gaan doen.
Gisteravond, toen de kinderen sliepen en wij ons op de bank genesteld hadden, voelde Richard zich steeds grieperiger worden. Koorts, geen eetlust, je kent het wel. Zelfs de, door zijn moeder gebakken, appelflappen raakte hij niet aan. En dat zegt wat. Om kwart over twaalf maakten we Tygo even wakker om naar het vuurwerk te kijken en te plassen. Die durfde daarna niet meer in zijn eigen bedje en kroop voor het eerst in zijn leven voor de nacht bij ons in het grote bed. Vooruit dan maar. En zo lag ik vannacht aan mijn moeder te denken. Met aan mijn ene zij mijn koortsige vriend en aan de andere kant mijn woelige peuterzoon.
Al met al heb ik misschien net vier uur geslapen tot Sofie zich stipt om kwart over zeven meldde voor de nieuwe dag. Een nieuwe dag, een nieuw jaar. Richard ligt ziek in bed, de kinderen zijn vervelend, want ze zijn natuurlijk hartstikke moe. En ik nam eerst maar eens een lange, lange, douche. Pfff. Gelukkig hebben we genoeg appelflappen om de eerste dag van het nieuwe jaar door te komen.
Het nieuwe jaar is begonnen. *Proost*. Op een nieuw gelukkig en gezond jaar en dat al onze plannen en dromen uit mogen komen!
Kwart over zeven op zondagmorgen
Hoor ik een stem die heel zachtjes aan me vraagt
Ben je al wakker, pap?
Kom je gezellig mee naar beneden?
Moet je straks werken of ben je vrij vandaag?
En ga je dan even met mij, op stap?
Oh, wat gaat de tijd toch snel
Gisteren nog zag ik haar voor het eerst, lag ze hier in m`n armen
Wat is ze mooi en wat staat de tijd haar goed
Ik knipper m`n ogen en zie hoe ze steeds weer een beetje veranderd is
Maar hoe groot ze ook mag zijn
In mijn ogen blijft ze altijd klein
Kwart over zeven op zondagmorgen
Hoor ik de voordeur heel zachtjes open gaan
En val ik gerust in slaap, ze is thuis
Ik was `r veel liever op gaan halen, maar ze had me gevraagd of
ik er niet wilde gaan staan
Ze vind nu inmiddels haar weg, naar huis
En oh, wat gaat de tijd toch snel
Gisteren nog zag ik haar voor het eerst, lag ze hier in m`n armen
Wat is ze mooi
Wat staat de tijd haar goed
Ik knipper m`n ogen en zie hoe ze steeds weer een beetje veranderd is
Maar hoe groot ze ook mag zijn
In mijn ogen blijft ze altijd klein
En soms, wanneer ik m`n ogen sluit
Lopen we samen op `t strand,
Haar handje in de mijne
En dan, zet ze de tijd even stil
Is het weer even net als toen
En heeft ze mij weer nodig
Ik hou haar vast
Zoals ze was
Ik hou haar vast
Kwart over zeven op zondagmorgen
Hoort ze mijn stem die haar zachtjes wakker maakt
Vandaag is je grote dag
Wat is ze mooi en wat staat de tijd haar goed
Ik knipper m`n ogen en zie hoe haar hart nu voorgoed van een ander is
Maar waar ze ook mag zijn
In gedachten is ze hier bij mij
In mijn ogen blijft ze altijd klein
 |
| Mijn moeder Marijke met Sofie december 2008. |
Momenteel zit ik zelf met mijn kindjes midden in het eerste couplet, over het kindje wat je 's ochtends om kwart over zeven wekt met de vraag wat we vandaag voor leuks gaan doen.
Gisteravond, toen de kinderen sliepen en wij ons op de bank genesteld hadden, voelde Richard zich steeds grieperiger worden. Koorts, geen eetlust, je kent het wel. Zelfs de, door zijn moeder gebakken, appelflappen raakte hij niet aan. En dat zegt wat. Om kwart over twaalf maakten we Tygo even wakker om naar het vuurwerk te kijken en te plassen. Die durfde daarna niet meer in zijn eigen bedje en kroop voor het eerst in zijn leven voor de nacht bij ons in het grote bed. Vooruit dan maar. En zo lag ik vannacht aan mijn moeder te denken. Met aan mijn ene zij mijn koortsige vriend en aan de andere kant mijn woelige peuterzoon.
Al met al heb ik misschien net vier uur geslapen tot Sofie zich stipt om kwart over zeven meldde voor de nieuwe dag. Een nieuwe dag, een nieuw jaar. Richard ligt ziek in bed, de kinderen zijn vervelend, want ze zijn natuurlijk hartstikke moe. En ik nam eerst maar eens een lange, lange, douche. Pfff. Gelukkig hebben we genoeg appelflappen om de eerste dag van het nieuwe jaar door te komen.
Het nieuwe jaar is begonnen. *Proost*. Op een nieuw gelukkig en gezond jaar en dat al onze plannen en dromen uit mogen komen!
Kwart over zeven op zondagmorgen
Hoor ik een stem die heel zachtjes aan me vraagt
Ben je al wakker, pap?
Kom je gezellig mee naar beneden?
Moet je straks werken of ben je vrij vandaag?
En ga je dan even met mij, op stap?
Oh, wat gaat de tijd toch snel
Gisteren nog zag ik haar voor het eerst, lag ze hier in m`n armen
Wat is ze mooi en wat staat de tijd haar goed
Ik knipper m`n ogen en zie hoe ze steeds weer een beetje veranderd is
Maar hoe groot ze ook mag zijn
In mijn ogen blijft ze altijd klein
Kwart over zeven op zondagmorgen
Hoor ik de voordeur heel zachtjes open gaan
En val ik gerust in slaap, ze is thuis
Ik was `r veel liever op gaan halen, maar ze had me gevraagd of
ik er niet wilde gaan staan
Ze vind nu inmiddels haar weg, naar huis
En oh, wat gaat de tijd toch snel
Gisteren nog zag ik haar voor het eerst, lag ze hier in m`n armen
Wat is ze mooi
Wat staat de tijd haar goed
Ik knipper m`n ogen en zie hoe ze steeds weer een beetje veranderd is
Maar hoe groot ze ook mag zijn
In mijn ogen blijft ze altijd klein
En soms, wanneer ik m`n ogen sluit
Lopen we samen op `t strand,
Haar handje in de mijne
En dan, zet ze de tijd even stil
Is het weer even net als toen
En heeft ze mij weer nodig
Ik hou haar vast
Zoals ze was
Ik hou haar vast
Kwart over zeven op zondagmorgen
Hoort ze mijn stem die haar zachtjes wakker maakt
Vandaag is je grote dag
Wat is ze mooi en wat staat de tijd haar goed
Ik knipper m`n ogen en zie hoe haar hart nu voorgoed van een ander is
Maar waar ze ook mag zijn
In gedachten is ze hier bij mij
In mijn ogen blijft ze altijd klein
Abonneren op:
Posts (Atom)