vrijdag 1 juni 2012

Nachtmerrie

Vandaag kwam ik plotseling terecht in iets, wat vooral veel weg had van een nachtmerrie. Alleen was het echt. Ik was met de kinderen en een vriendin met haar kinderen een middag gezellig naar Ballorig geweest. Op de terugweg besloot ik nog snel even met de kinderen langs de Hema te rijden voor een nieuwe binnenband. Eenmaal bij die afdeling, besefte ik me dat ik de maat niet wist. Dus belde ik Richard even, of hij het toevallig wist, maar hij wist het ook niet. Na een telefoontje van een minuut, hang ik op, draai me om en is Sofie weg.

Tien voor vijf, ik kam met Tygo de Hema uit. Eerst bij het speelgoedhoekje, de afdeling van de taarten, de kinderafdeling. Daarna structureel de winkel. We vinden haar niet. Om vijf uur vraag ik iemand van het personeel. Zij roepen Sofie om en iedereen in de winkel helpt zoeken. Klanten zetten hun mandjes bij de informatiebalie neer en beginnen buiten te zoeken. Tien over vijf. Na twee keer omroepen en alles, alles, alles drie keer checken, bel ik de politie. Tygo krijgt ondertussen een ijsje van het Hema-personeel.  Ik verwacht dat de agenten me gerust stellen. Me zeggen dat ik een overbezorgde moeder ben. Maar nee, een peuter van drie, langer dan een kwartier weg? Dan is uw kind officieel vermist. Weer een paar minuten later kamt iedereen de stad uit, rijden er drie patrouillewagens en diverse lopende agenten zijn op de hoogte. Half zes. Ze is nu meer dan een half uur weg en dus gaat er een regionaal Amber-alert uit. Iedereen in een straal van een paar kilometer rondom het centrum, die hier aan meedoet, ontvangt een sms met signalement.

Ik bel Richard, die meteen naar de stad komt vanuit zijn werk. Mijn schoonmoeder is ook onderweg om te helpen zoeken.
Ik loop met Tygo langs alle plekjes die Sofie fijn vindt.. De speelgoedwinkel, Bakker Bart waar we zo graag een roze donut eten.. Onderweg spreek ik mensen aan. Verkopers van de Telegraaf, een team jonge meiden die flesjes water uitdelen op het plein, een bejaard vrouwtje met een ijsje op de bank voor de Hema.

Kwart voor zes. Ze is al bijna een uur weg. Ik loop naar de auto terug, je weet maar nooit. De mensen die vanuit de winkel zicht hebben op mijn auto, licht ik ook in. Tygo moet nodig plassen en hij gaat met iemand van het personeel naar de wc. Een ander personeelslid gooit een euro in mijn parkeermeter zodat ik geen boete krijg. Dat kan me nu niks interesseren, maar aardig is het wel.

Dan gaat de telefoon. De politie: ze is terecht en zit bij de servicebalie van de Hema.
We rennen terug. Richard is daar al aangekomen en Sofie zegt met een stralend gezichtje: je kon me echt niet vinden he?
Ze speelde verstoppertje en heeft drie kwartier (!) tussen een kledingrek in de Hema gezeten. Wachtend tot ik haar zou vinden. Een meisje van een jaar of negen vond haar en zei het tegen haar moeder. Twee politieagenten, personeel, klanten, wij.. niemand kon haar vinden. Dus ze is echt enorm goed in verstoppertje. Maar ik ben in een uur tijd tien jaar ouder geworden en zit nu nog te trillen van schrik.


13 opmerkingen:

  1. Ergste nachtmerrie voor een ouder. Ik had er ook zo één. Bij mij was het o.a. i.kea. Sterkte met de schrik en het voortaan boodschappen doen.
    Groetjes, Bianca

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh Pauline, wat een schrik voor jou, je man en familie en ook voor Tygo.....en die kleine Sofie....niets gemerkt en dan ineens een hele consternatie.....ach die peuters toch...
    Wens je een fijne nacht toe want dit gebeuren zal zich vast nog een poosje voor je ogen afspelen....xxSas

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oh wat moet je een angsten hebben uitgestaan! Herkenbaar wel, zo heeft mijn broertje ooit met een vriendje wiens ouders niet thuis waren bij dat jongetje boven op zijn kamer gezeten terwijl wij heel de buurt uitkamden. En zij maar kijken. Hee daar gaat jouw vader, hee daar is een politieagent..

    BeantwoordenVerwijderen
  4. oh, wat een schrik zeg! hoop dat je inmiddels een beetje bijgekomen bent.. en nog wel weer op pad durft met de kleine meid!
    fijn dat er direct zoveel hulp op de been was zeg!

    groetjes

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een verhaal... heb er gewoon kippenvel van...
    Gelukkig is alles oke!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Oh wat erg... wat zal je geschrokken zijn. Krijg er kippenvel van, moet er werkelijk niet aan denken... Gelukkig was ze niet echt weg.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat zal dat schrikken zijn geweest! Hoewel het op het moment zelf misschien niet echt geruststellend is, vind ik het wel heel positief dat de politie zo snel reageert. Als je volwassen bent, moet je geloof ik tenminste 24 uur 'kwijt' zijn, voor ze wat gaan doen. Terwijl je soms gewoon wéét dat het fout zit.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Pffff ik lees met tranen in mijn ogen. Wat fijn dat ze er gewoon nog was/is.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik kom ff via via op je blogje terecht en stort me meteen in je verhaal. kippenvel loopt over mn lichaam. wat moet je je angstig hebben gevoeld. wat fijn dat je kindje weer terecht is en bah wat vreselijk om mee te moeten maken. liefs van elise

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Dat is inderdaad een nachtmerrie! Verschrikkelijk echt. Ik kan me voorstellen dat je jaren ouder bent geworden. Maar wat heerlijk dat je haar gevonden hebt!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Bedankt voor jullie hartverwarmende reacties. Nu, een paar dagen later, merk ik dat ik Sofie scherper in de gaten houd dan normaal. De angst is nog niet helemaal weg, maar zal wel slijten. Ook heeft Sofie in de eerste nachten twee keer in bed geplast, dus kennelijk zit er bij haar ook nog wel wat spanning. We praten erover, maar niet teveel. En we knuffelen, wel heel veel. Ben zo blij dat ik ons meisje weer terug heb!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Bij mij schoten de tranen ook in de ogen, een minuut duurt al lang, tien minuten veel te lang maar drie kwartier... Wat moet je je verschrikkelijk gevoeld hebben!!
    Laatst stak een wildvreemde en ook nog Duits sprekende meneer in de supermarkt heel vriendelijk een hand naar ons meiske uit. Wij stonden erachter en dachten: "ha, die pakt ze echt niet aan, ze gaat niet mee, ze is altijd wat schuw met vreemden". Maar ze deed het dus wel, ze liep vrolijk mee aan die hand. We schrokken enorm dat het zo makkelijk ging. Bij de auto heb ik even moeten grienen en mijn man had de schrik er ook goed in zitten. Aan drie kwartier moet ik echt niet denken...

    BeantwoordenVerwijderen
  13. het lijkt me verschrikkelijk om mee te maken hoe jij het hier neerzet, maar eerlijk gezegd moet ik toch wel erg lachen om haar reactie : je kon me echt niet vinden he?
    hoe een kind het anders kan zien...

    BeantwoordenVerwijderen

Gezellig dat je meeleest! Laat je ook een berichtje achter?