Het was een prachtige dag vandaag, moederdag. Het begon met twee beschuitjes en thee op bed. Daarna brak buiten langzaam het zonnetje door. We maakten een hele fijne wandeling, met ons gezinnetje in de natuur. Aan het einde van de middag dronken we thuis een glaasje fris, aten we chocolaatjes en kreeg ik een prachtig zelfgeknutseld waxinelichtjeshoudertje, een zelfgekocht bloemvaasje met twee bloemen en een hip en praktisch bewaarbakje die ik ga gebruiken voor mijn avondeten tijdens colleges.
Ik voel me echt enorm gewaardeerd als moeder. Kreeg kusjes en knuffels en stond in het middelpunt van de aandacht. De sfeer was, kortom, goed.
En toch.. als ik dan tijdens deze zonnige dag achterom kijk, zie ik een lange schaduw. Een lange schaduw, zoals je die wel eens ziet als de zon na een lange warme zomerdag eindelijk onder gaat. Maar de zon stond hoog aan de hemel op een prachtige lentedag. Het was de lange schaduw die mij af en toe achtervolgt en mij zachtjes in mijn oor blijft fluisteren: ik mis mijn moeder.
*Slik* ik heb er niets over gezegd op mijn eigen blog, over dat missen, maar dat wat jij schrift voelde ik gisteren ook even.
BeantwoordenVerwijderenDat zal misschien wel altijd zo blijven. Wat een fijne moederdag had jij! Hier deden we er niets aan, met volle instemming van mijn kant hoor ;-)
BeantwoordenVerwijderen