Eventjes klein

Ik voel haar warme lijfje in mijn armen. Ze haalt zwaar adem, want ze is flink verkouden. Roze wangetjes van de koorts. Kleine oogjes van vermoeidheid. Mijn kleine, grote meisje heeft de griep. In gedachten dwaal ik af naar de tijd dat ze veel vaker bij me op schoot lag, warm en knus. Kleine handjes, kleine voetjes en een klein neusje. Wat een schatje in haar mini-jurkjes, om op te vreten. Mijn kleine lichtpuntje in die donkere dagen, mijn lieve roze wolk. En zo aandoenlijk altijd, in die spreidbeugel, die nu gelukkig verdwenen is.

"Mag ik chocola?" vraagt ze met een krakerig stemmetje, haar traanoogjes kijken me verwachtingsvol aan. Waarschijnlijk zag ze de liefde in mijn ogen en wist ze; van dit moment moet ik gebruik maken.
Mijn lieve peutermeisje. Vannacht en gisternacht riep ze ons elk uur uit bed, want haar buikje deed zo'n pijn. Vanochtend spuugde ze de hele gang onder. Ontbijten doet ze niet. Overdag slaapt ze op de bank en lopen wij rond als zombies. Gisteravond in de sportschool was ik ook al niet vooruit te branden en vanavond staat er een college op me te wachten, dat ik eigenlijk nog had willen voorbereiden.
Maar nu eten we stiekem een stukje chocola, knuffelen we, lezen we boekjes en spelen we met haar kleine paardjes. Even genieten van het moment, nu mijn grote peutermeisje eventjes zo klein, warm en kwetsbaar is.

Sofie heeft een griepje