Als ik naar buiten kijk zie ik mijn buurjongetje van twee huizen verderop, voortdurend voorbij rijden met een speelgoedauto. Zo'n auto waar ze echt zelf in kunnen zitten en die ze rondrijdt op een accu. Paps rent er regelmatig achteraan als zoonlief een echte auto dreigt te rammen of vastzit tegen de stoeprand.
Het gaat steeds minder hard, want de accu begint een beetje leeg te raken.
Ik vraag me af waar ze dat ding eigenlijk bewaren en droom een beetje weg. Ons schuurtje staat propvol. Twee fietsen, een kinderfietsje met zijwieltjes en een vlag, een driewieler, de diepvrieskist, de wandelwagen die te koop staat op marktplaats maar waarvoor nog niemand gekomen is, drie kasten met gereedschap en spullen om huis en tuin mee te onderhouden, de frituurpan, stoepkrijt, stro voor het konijn, grind voor de kat... In ieder geval geen plek voor zo'n autootje. En op zolder is het al geen haar beter. Speelgoed waar de kinderen nog te klein voor zijn, kleertjes waar ze te groot voor zijn, het logeerbed, spullen van mijn overleden moeder die ik echt niet weg kan doen, de kerstballen.. Waarom verzamelt een mens altijd zoveel troep? En waarom heb ik zo'n moeite om afstand te doen van al die leuke, grappige, mooie, ontroerende spulletjes? Omdat het stuk voor stuk herinneringen zijn natuurlijk. Veel plastic speelgoed verlaat ons huis linea recta, zodra de kinderen eruit gegroeid zijn. Uit het oog, uit het hart. Maar hun wieg, het hobbelpaard, de poppenwagen? Die blijven nog even. Echt mooie spullen, fijn speelgoed. Spullen waar je blij van wordt, die een plekje in mijn hart veroverd hebben.
Opeens moet ik terugdenken aan die keer dat we bij mijn vader op visite waren. Zijn buurjongetje scheurde ook voorbij op een soortgelijk autootje. Mijn vader keek ernaar en zei iets in de trant van; zo'n ding hebben jullie nooit gehad. Jullie moesten werken om vooruit te komen. Nu weet ik weer zeker waarom wij niet zo'n autootje hebben, het heeft niets te maken met ruimte in je huis, de ruimte in je schuur of in je portemonnee. Het gaat erom dat je kiest voor dingen die jou en je kind verder brengen. En je moet bereid zijn daar hard voor te werken.
woensdag 20 oktober 2010
woensdag 13 oktober 2010
Ik kies, jij kiest, wij hebben gekozen
De afgelopen weken hadden Richard en ik weer eens te maken met een stevig staaltje keuzestress. Vandaag hebben we weer een belangrijke knoop doorgehakt, maar laat ik beginnen bij het begin.
Persoonlijk ben ik van mening dat alles rondom het krijgen en opvoeden van kinderen bol staat van de keuzesstress. Het begint al ruim voordat het kindje er is. "Lieverd..:Wanneer gaan we voor een kindje? Eerst carriere maken en een koophuis, of jonge ouders worden? En hoe doen we het met de verdeling van werk en zorg, waar betalen we alles van?" Als we dan eenmaal gekozen hebben voor het ouderschap en we worden gelukkige ouders, lijkt het aantal keuzes alleen maar op te stapelen. "Liefste..: Kiezen we voor een creche, een oppas aan huis of toch maar voor de peuterspeelzaal? En welke dan? In welk zwembad laten we hem op de wachtlijst zetten voor zwemles? Gaan we babyzwemmen, babymasseren of toch liever muziek op schoot? En dan nog al die kleine dagelijkse beslissingen.. Potje of mama-prakje? Katoenen luiers of wegwerp? Speen of duim? Laten huilen of troosten? Uit logeren of meenemen?"
En nu was het voor ons weer de hoogste tijd voor een nieuwe dosis keuzestress. Dat komt omdat onze oudste peuter alweer bijna een kleuter is en dus bijna naar de 'grote school' mag. Maar ja, welke?! Om een totale overdosis aan aanbod te vermeiden selecteerden we met behulp van de websites drie leuke basisscholen. Allereerst de openbare, hier om de hoek. Handig, kunnen ze zelf naar school lopen als ze wat ouder zijn. Ten tweede een openbare Jenaplanschool, met de fiets te bereiken. Tot slot de Vrijeschool, waar ze met de auto gebracht en gehaald moeten worden, maar waar ze ook een continuerooster hebben.
Deze drie scholen hebben we samen bezocht om een betere indruk te krijgen.
Bij de eerste, de gewone openbare, bleken ze van onderwijzen vanalles te weten, maar van opvoeden hebben ze geen kaas gegeten. De directur moest even spieken op een poster om op het woord "respect" te komen (hoe heet dat ook alweer??). Hij kon ons eigenlijk ook niet echt verder helpen met betrekking tot HSP en hoogbegaafdheid; pas in de bovenbouw was er een 'soort van programma, waar ze dan Spaans kunnen leren'. Huh? Exit school nummer 1.
Op de tweede school, de Jenaplanschool, hadden we meteen een veel betere indruk. In de bovenbouw werd vleitig gewerkt op de gang, in de middenbouw maakten we een wissel mee. Dat zag er goed uit. Het gebouw was wel heel nieuw, heel clean en wat afstandelijk. Toen we bij de kleuters kwamen hingen overal schema's en planningen. Dat vind ik erg jammer, laat de kleuters nou gewoon lekker kleuteren! In het gesprek met de intern begeleider kwam duidelijk naar voren dat ze erg bezig zijn met kinderen met een taalachterstand. Steeds weer kwamen de extra lessen, extra oefeningen en leesgroepjes naar voren voor kinderen met een allochtone achtergrond. Fijn, maar of wij daar wat aan hebben? We kwamen naar buiten met een matig gevoel. Het was gezellig geweest, open, eerlijk. Maar was dit wat we zochten?
En vandaag dan het laatste onderdeel van onze ondekkingsreis in keuzestressland; de vrijeschool. Van tevoren waren we wel wat sceptisch. Werd er niet teveel gedanst en te weinig geleerd? Was et niet te duur? Te zweverig? We kwamen binnen en al onze vooroordelen smolten als sneeuw voor de zon. Een goed gesprek, goede resultaten, goede inhoud en deze directrice kon ons heel veel vertellen over hoogbegaafdheid, hoeggevoeligheid en kreeg zelfs mijn gesloten man aan de klets! Hoera voor de vrijeschool. Deze knoop is doorgehakt.
En wat is nou het moraal van dit verhaal? Dat we allemaal onze kinderen naar de vrijeschool moeten sturen? Nee! Het gaat erom dat je een school kiest die past bij je kind. Dat je je orienteert op verschillende scholen. Stap over bepaalde vooroordelen heen. Zoek naar een plek voor je kind waar jij je zelf ook goed bij voelt. Zoek die 'klik'. Neem de tijd en denk erover na. Je kind zal er nog heel wat uurtjes doorbrengen!
En de keuzestress? Die blijft nog wel even. Want.. blijven we hier wonen of verhuizen we dichterbij de school? Laten we hem hier op de wachtlijst voor zwemles of doen we dat dichterbij school? Gaat hij zwemmen met vier of vier en een half? Mag hij dan ook al op muziekles of pas daarna? En schat? Wat voor soort euritmieschoentjes willen we eigenlijk?
Persoonlijk ben ik van mening dat alles rondom het krijgen en opvoeden van kinderen bol staat van de keuzesstress. Het begint al ruim voordat het kindje er is. "Lieverd..:Wanneer gaan we voor een kindje? Eerst carriere maken en een koophuis, of jonge ouders worden? En hoe doen we het met de verdeling van werk en zorg, waar betalen we alles van?" Als we dan eenmaal gekozen hebben voor het ouderschap en we worden gelukkige ouders, lijkt het aantal keuzes alleen maar op te stapelen. "Liefste..: Kiezen we voor een creche, een oppas aan huis of toch maar voor de peuterspeelzaal? En welke dan? In welk zwembad laten we hem op de wachtlijst zetten voor zwemles? Gaan we babyzwemmen, babymasseren of toch liever muziek op schoot? En dan nog al die kleine dagelijkse beslissingen.. Potje of mama-prakje? Katoenen luiers of wegwerp? Speen of duim? Laten huilen of troosten? Uit logeren of meenemen?"
En nu was het voor ons weer de hoogste tijd voor een nieuwe dosis keuzestress. Dat komt omdat onze oudste peuter alweer bijna een kleuter is en dus bijna naar de 'grote school' mag. Maar ja, welke?! Om een totale overdosis aan aanbod te vermeiden selecteerden we met behulp van de websites drie leuke basisscholen. Allereerst de openbare, hier om de hoek. Handig, kunnen ze zelf naar school lopen als ze wat ouder zijn. Ten tweede een openbare Jenaplanschool, met de fiets te bereiken. Tot slot de Vrijeschool, waar ze met de auto gebracht en gehaald moeten worden, maar waar ze ook een continuerooster hebben.
Deze drie scholen hebben we samen bezocht om een betere indruk te krijgen.
Bij de eerste, de gewone openbare, bleken ze van onderwijzen vanalles te weten, maar van opvoeden hebben ze geen kaas gegeten. De directur moest even spieken op een poster om op het woord "respect" te komen (hoe heet dat ook alweer??). Hij kon ons eigenlijk ook niet echt verder helpen met betrekking tot HSP en hoogbegaafdheid; pas in de bovenbouw was er een 'soort van programma, waar ze dan Spaans kunnen leren'. Huh? Exit school nummer 1.
Op de tweede school, de Jenaplanschool, hadden we meteen een veel betere indruk. In de bovenbouw werd vleitig gewerkt op de gang, in de middenbouw maakten we een wissel mee. Dat zag er goed uit. Het gebouw was wel heel nieuw, heel clean en wat afstandelijk. Toen we bij de kleuters kwamen hingen overal schema's en planningen. Dat vind ik erg jammer, laat de kleuters nou gewoon lekker kleuteren! In het gesprek met de intern begeleider kwam duidelijk naar voren dat ze erg bezig zijn met kinderen met een taalachterstand. Steeds weer kwamen de extra lessen, extra oefeningen en leesgroepjes naar voren voor kinderen met een allochtone achtergrond. Fijn, maar of wij daar wat aan hebben? We kwamen naar buiten met een matig gevoel. Het was gezellig geweest, open, eerlijk. Maar was dit wat we zochten?
En vandaag dan het laatste onderdeel van onze ondekkingsreis in keuzestressland; de vrijeschool. Van tevoren waren we wel wat sceptisch. Werd er niet teveel gedanst en te weinig geleerd? Was et niet te duur? Te zweverig? We kwamen binnen en al onze vooroordelen smolten als sneeuw voor de zon. Een goed gesprek, goede resultaten, goede inhoud en deze directrice kon ons heel veel vertellen over hoogbegaafdheid, hoeggevoeligheid en kreeg zelfs mijn gesloten man aan de klets! Hoera voor de vrijeschool. Deze knoop is doorgehakt.
En wat is nou het moraal van dit verhaal? Dat we allemaal onze kinderen naar de vrijeschool moeten sturen? Nee! Het gaat erom dat je een school kiest die past bij je kind. Dat je je orienteert op verschillende scholen. Stap over bepaalde vooroordelen heen. Zoek naar een plek voor je kind waar jij je zelf ook goed bij voelt. Zoek die 'klik'. Neem de tijd en denk erover na. Je kind zal er nog heel wat uurtjes doorbrengen!
En de keuzestress? Die blijft nog wel even. Want.. blijven we hier wonen of verhuizen we dichterbij de school? Laten we hem hier op de wachtlijst voor zwemles of doen we dat dichterbij school? Gaat hij zwemmen met vier of vier en een half? Mag hij dan ook al op muziekles of pas daarna? En schat? Wat voor soort euritmieschoentjes willen we eigenlijk?
woensdag 6 oktober 2010
Cursusje consuminderen
Donderdag ben ik voor het eerst naar een lezing van Marieke Henselman geweest in de bilbiotheek. Marieke is een vrouw die heel veel weet over besparen en daar sinds een aantal jaren ook hele leuke boeken over schrijft, waarvan ik er een aantal in mijn bezit heb. Ik lees en herlees de boeken regelmatig. Ook leen ik ze regelmatig uit en hoor van anderen ook alleen positieve reacties. Een van de thema's die Marieke in haar lezing behandelde was het geven en ontvangen van spullen. Haar uitgangspunt is dat er een soort kringloop van spullen zou moeten zijn, waarbij jij steeds je gebruikte spullen doorgeeft en van anderen ontvangt.
Toevallig (of misschien niet zo toevallig, want ik noem mezelf ook een consuminderaar) geef ik ook altijd graag gebruikte spullen door. Zo wordt mijn zus regelmatig verrast met zakkenvol kleding en speelgoed voor haar zoontje. Soms geeft ze me er wat geld voor, soms niet. Dat ligt maar net aan het moment. Op dit moment staan er op zolder voor haar weer twee zakken klaar. Kreeg ik net een mailtje van een goede vriendin. Ze heeft haar boekenkasten opgeruimd en vroeg zich af of ik nog wat kinderboeken kan gebruiken. Natuurlijk kan ik dat! En zo is de kringloop waar Marieke over sprak, weer rond.
Gisteravond keek ik naar "de Avond van het Onderwijs". Een thema wat mij natuurlijk extra interesseert. Het ging onder andere over de houding van kinderen. Vroeger werd kinderen geleerd om in mogelijkheden te denken. Je kijkt eerst wat je mag, dan wat je kan en tot slot wat je wilt. De huidige generaties denken vaak andersom. Eerst kijken ze naar wat ze willen. Dat is het allerbelangrijkste. Daarna komt aan bod wat ze kunnen en eventueel tot slot nog of het wel mag. Zonde, want op deze manier worden kinderen, maar ook volwassenen, vaak teleurgesteld. Ik wil dit en dat, maar ik kan het helemaal niet (doen of betalen), of het mag niet.
Daar komt bij dat je in de tweede volgorde veel meer keuzes zelf moet maken. Als je in eerste instantie vrij lijkt om alles te kiezen wat je wilt, dan is het aanbod overweldigend. Je kunt beter eerst je keuzemogelijkheden laten beperken door wat je kunt en mag, zodat je daarna een overzichtelijker aanbod over hebt, waar je je keuze uit moet maken.
De meeste ouders die veel thuis zijn met de kinderen, zijn ook genoodzaakt te consuminderen. Er komt natuurlijk meestal minder binnen dan bij tweeverdieners. Maar je hebt ook meer tijd over om te kijken naar je mogelijkheden. Wil je dus heel graag iets groots aanschaffen, kijk dan niet eerst uitgebreid naar wat je precies wilt. Kijk eerst of het mag; bijvoorbeeld of het 'mag' van jezelf. Heb je dit product echt nodig? Dan of het kan (financieel, qua tijd en ruimte) en tot slot kun je een keuze maken wat je precies wilt. Misschien is er iemand in je omgeving die mee wil doen aan jouw kringloop en die het je voordelig van de hand wil doen?
In ieder geval is het belangrijk om er de tijd voor te nemen en niet overhaast een knoop door te hakken.
Eerst kijken wat mag, dan wat kan en dan verder invullen wat je wilt.
Misschien is dat wel de belangrijkste tip bij het consuminderen.
Toevallig (of misschien niet zo toevallig, want ik noem mezelf ook een consuminderaar) geef ik ook altijd graag gebruikte spullen door. Zo wordt mijn zus regelmatig verrast met zakkenvol kleding en speelgoed voor haar zoontje. Soms geeft ze me er wat geld voor, soms niet. Dat ligt maar net aan het moment. Op dit moment staan er op zolder voor haar weer twee zakken klaar. Kreeg ik net een mailtje van een goede vriendin. Ze heeft haar boekenkasten opgeruimd en vroeg zich af of ik nog wat kinderboeken kan gebruiken. Natuurlijk kan ik dat! En zo is de kringloop waar Marieke over sprak, weer rond.
Gisteravond keek ik naar "de Avond van het Onderwijs". Een thema wat mij natuurlijk extra interesseert. Het ging onder andere over de houding van kinderen. Vroeger werd kinderen geleerd om in mogelijkheden te denken. Je kijkt eerst wat je mag, dan wat je kan en tot slot wat je wilt. De huidige generaties denken vaak andersom. Eerst kijken ze naar wat ze willen. Dat is het allerbelangrijkste. Daarna komt aan bod wat ze kunnen en eventueel tot slot nog of het wel mag. Zonde, want op deze manier worden kinderen, maar ook volwassenen, vaak teleurgesteld. Ik wil dit en dat, maar ik kan het helemaal niet (doen of betalen), of het mag niet.
Daar komt bij dat je in de tweede volgorde veel meer keuzes zelf moet maken. Als je in eerste instantie vrij lijkt om alles te kiezen wat je wilt, dan is het aanbod overweldigend. Je kunt beter eerst je keuzemogelijkheden laten beperken door wat je kunt en mag, zodat je daarna een overzichtelijker aanbod over hebt, waar je je keuze uit moet maken.
De meeste ouders die veel thuis zijn met de kinderen, zijn ook genoodzaakt te consuminderen. Er komt natuurlijk meestal minder binnen dan bij tweeverdieners. Maar je hebt ook meer tijd over om te kijken naar je mogelijkheden. Wil je dus heel graag iets groots aanschaffen, kijk dan niet eerst uitgebreid naar wat je precies wilt. Kijk eerst of het mag; bijvoorbeeld of het 'mag' van jezelf. Heb je dit product echt nodig? Dan of het kan (financieel, qua tijd en ruimte) en tot slot kun je een keuze maken wat je precies wilt. Misschien is er iemand in je omgeving die mee wil doen aan jouw kringloop en die het je voordelig van de hand wil doen?
In ieder geval is het belangrijk om er de tijd voor te nemen en niet overhaast een knoop door te hakken.
Eerst kijken wat mag, dan wat kan en dan verder invullen wat je wilt.
Misschien is dat wel de belangrijkste tip bij het consuminderen.
Abonneren op:
Posts (Atom)