Eventjes klein

Ik voel haar warme lijfje in mijn armen. Ze haalt zwaar adem, want ze is flink verkouden. Roze wangetjes van de koorts. Kleine oogjes van vermoeidheid. Mijn kleine, grote meisje heeft de griep. In gedachten dwaal ik af naar de tijd dat ze veel vaker bij me op schoot lag, warm en knus. Kleine handjes, kleine voetjes en een klein neusje. Wat een schatje in haar mini-jurkjes, om op te vreten. Mijn kleine lichtpuntje in die donkere dagen, mijn lieve roze wolk. En zo aandoenlijk altijd, in die spreidbeugel, die nu gelukkig verdwenen is.

"Mag ik chocola?" vraagt ze met een krakerig stemmetje, haar traanoogjes kijken me verwachtingsvol aan. Waarschijnlijk zag ze de liefde in mijn ogen en wist ze; van dit moment moet ik gebruik maken.
Mijn lieve peutermeisje. Vannacht en gisternacht riep ze ons elk uur uit bed, want haar buikje deed zo'n pijn. Vanochtend spuugde ze de hele gang onder. Ontbijten doet ze niet. Overdag slaapt ze op de bank en lopen wij rond als zombies. Gisteravond in de sportschool was ik ook al niet vooruit te branden en vanavond staat er een college op me te wachten, dat ik eigenlijk nog had willen voorbereiden.
Maar nu eten we stiekem een stukje chocola, knuffelen we, lezen we boekjes en spelen we met haar kleine paardjes. Even genieten van het moment, nu mijn grote peutermeisje eventjes zo klein, warm en kwetsbaar is.

Sofie heeft een griepje

De aanhouder wint

Een paar weken voor de kerstvakantie viel het hem ineens op dat veel klasgenootjes ook buiten school met elkaar spelen. Vooral op woensdag en vrijdag worden er door de 'groten' van groep 2 heel wat afspraakjes gemaakt. En dus wilde mijn zoon dat ook. En het liefst nu. Een dag voor de kerstvakantie benaderde hij een meisje van zijn klas. "Zeg, Indira, wil jij bij mij spelen?" Het meisje zei dat ze vandaag door haar papa opgehaald werd en dat ze speelafspraakjes alleen met haar mama mocht maken.

Maar daar liet mijn zoon het niet bij zitten natuurlijk. Een week na de kerstvakantie herinnerde hij haar aan het mogelijke speelafspraakje. Ze werd duidelijk wat ongemakkelijk en zei; "ik durf niet bij jullie te spelen". Helaas voor haar is mijn zoon is niet voor een gat te vangen. Mijn voorzichtige; 'misschien wil ze niet?' werd gewoon genegeerd. Spelen zal ze.

Vorige week ging hij naar Indira's moeder en vroeg rechtstreeks; "Indira durft niet bij ons, dus mag ik bij jullie spelen?" "Ja hoor", zei de onwetende moeder en de afspraak was gemaakt. Tygo speelt volgende week woensdag bij Indira.

Maar meteen de volgende ochtend kwam het meisje bij mij. "Mama van Tygo", zei ze, "ik wil helemaal niet met Tygo spelen. En mijn moeder zegt dat ik het zelf maar op moet lossen." Samen zijn we naar Tygo gegaan om het slechte nieuws te brengen. Na 6 weken zeuren, wachten, tactiek bedenken, nog meer wachten en onzekerheid ging zijn eerste date niet door.
Zo tactisch mogelijk benaderde ik hem, maar meteen zei Indira, kennelijk niet zo onzeker als we dachten; "Zeg Tygo, ik wil helemaal niet met jou spelen woensdag."
Even keek Tygo om zich heen en toen sprak hij de wijze woorden; "Ik ook niet met jou, want ik ga al met Kimberly."
Vervolgens rende hij naar Kimberly en haar moeder en regelde in twee minuten dat hij op woensdagmiddag bij haar thuis mocht spelen.

En zo geschiedde. Vanmiddag speelt mijn zoon, voor het eerst helemaal alleen, bij een klasgenootje. Uit school gaat hij meteen met haar mee naar huis. Gelukkig mag ik hem na twee uurtjes alweer ophalen.

De namen van de betreffende dames zijn om privacyredenen gefingeerd.

Niet met open armen

Onze vestibule is ongeveer 1 bij 1 meter. En op die vierkante meter bevinden zich minstens 7 jassen, twee regenjassen, 5 paar schoenen, 3 paar snowboots (waar blijft die winter??), 2 paar regenlaarsjes, 4 paraplu's, twee schooltassen en twee laptoptassen, een mand met sjaals, mutsen en handschoenen, een plank met bellenblaas, bellenblaasbijvulfles, stoepkrijt, bal, frisbee, zakken voor het inzamelen van plastic, ruitenwisservloeistof en een bergje natte kleren op de verwarming. Zie je het al voor je?

Eigenlijk is onze vestibule gewoon een halletje, maar een vestibule, dat is echt iets waar ik van dromen kan. Een entree, hal, vestibule, een plek waar je je welkom voelt als gast. Ik kan mensen nu sowieso niet met open armen ontvangen, want dan mep ik de sjaal-handschoen-muts-mand van de muur.

Een van de (veel te) kleine ergernissen van ons huis. En wat dacht je van; meer keukenspullen dan kastruimte? Meer speelgoed dan speelruimte? En eigenlijk nog wel het vervelendste; geen speelplek voor zoonlief. Zijn kamertje is precies groot genoeg voor een bed en een iniminie-tafeltje met bijpassend peuterstoeltje. Gelukkig zit er een inbouwkast in, zodat hij wel plek heeft voor zijn kleren, maar dat was het dan ook. Hij wil, nu hij een echte kleuter is, met vriendjes spelen. En dan het liefst bij ons thuis. Op zijn kamer. Daar kan ik me dan helemaal in vinden, want al die vriendjes beneden, dat botst nog wel eens met kleine zus. Maar ja, die vriendjes passen dus niet in zijn kamertje. Of, hij kan ze in ieder geval niet met open armen ontvangen, zullen we maar zeggen.

Gisteren waren vriendlief en ik sinds tijden weer eens saampjes uit eten. Het was de sterfdag van mijn moeder (2009) en ik moest er gewoon eventjes uit. Dus hebben we de kinderen naar mijn schoonouders gebracht en zaten wij heerlijk aan de wijn en alcoholvrij-bier in de pizzeria.
En daar waar ik normaal in problemen denk die niet op te lossen zijn (ik wil verhuizen, maar we hebben geen geld. Ik wil geld om te verhuizen, maar ik heb geen baan. Ik wil een baan, maar ja, die kan ik niet vinden, daarom ben ik ook aan een studie begonnen en heb ik nu sowieso geen tijd om te werken..), kon ik nu door die twee wijntjes voor de verandering eens met vriendlief meedenken op de mannen-manier. In oplossingen dus. Actie- reactie.
Tot nu toe is daaruit gekomen dat we niet hoeven te verhuizen. Dat we heel veel rotzooi weg gaan doen (Wij zijn nogal bewaarderig). En dat we van het zomer intern gaan verhuizen. Wij naar zolder, Tygo naar onze kamer, Richard's bureau weer naar Tygo's kamer.. Ik heb zijn oplossingsgerichte plannen dit keer met open armen ontvangen. Kom maar op met die zomer!

Durf ik het nog?

Eigenlijk kan ik durf ik, jullie niet meer onder ogen te komen. Maanden geleden schreef ik hier een blog, om vervolgens niks meer te laten horen. Excuses, excuses. Echt. Waardeloos.
Ik zal even snel wat smoesjes bedenken, jullie de waarheid vertellen over mijn afwezigheid. Dat hebben jullie nu wel verdiend. Vooral na al die lieve pb'tjes en mailtjes die ik kreeg.

1. In september ben ik met een nieuwe studie begonnen. Ik ben nu nog wel overdag thuis met de kinderen, maar in de avonduren volg ik mijn colleges, maak ik huiswerk en probeer soms Richard tegen te komen.  Een dag per week gaan de kinderen naar hun oma en studeer ik me een slag in de rondte om mijn tien-jaar-jongere medestudenten een beetje bij te houden.
2. Ik was zelfs gestopt met sporten wegens geld tijdgebrek.  (Maar daar ben ik sinds vorige week ook weer mee begonnen omdat ik het zo miste.)
3. Ik heb een beetje last van de winterblues. Nergens aan willen beginnen, niks echt afmaken. Misschien herken je het wel?
4. Ik was enthousiast aan het Hyven, maar eigenlijk ging het helemaal nergens over en het kostte veel te veel tijd. Heb nog even getwijfeld om over te stappen naar Facebook, maar uiteindelijk toch maar gewoon helemaal niet.
5. En misschien ook wel het belangrijkste punt; ik ben te perfectionistisch. Ik wil alles. En ik wil alles goed doen. En soms, heel soms, laat ik dan gewoon wat steken vallen.

Hoe dan ook, ik miste het mezelf. Leuke dingen doen, tijd voor mezelf nemen. Sporten, schrijven, koken. En dat doe ik nu dus weer. En nu maar hopen dat jullie het me kunnen vergeven?

Hortus in Haren