Als jij in mijn schoenen stond

Als ik in jouw schoenen stond, was ik nooit gestopt met werken. Had ik die interessante cursussen gevolgd. Had ik nu een leuke carrière en veel meer inkomen. Had ik nu een koophuis, twee auto's en twee vakanties per jaar. Als ik in jouw schoenen stond, had ik aanzien op verjaardagsfeestjes en bracht ik mijn kinderen naar de crèche, zonder pijn en met weinig moeite. Was ik sowieso pas na mijn dertigste begonnen aan kinderen, omdat dat carrière-technisch gezien nou eenmaal beter is. Als ik in jouw schoenen stond had ik nu dus geen gat in mijn cv.

Maar ik sta niet in jouw schoenen. Ik ben vier jaar thuis gebleven bij mijn lieve kinderen, die ik nog zo klein vind. Ik ben moeder. Ik heb vrijwilligerswerk gedaan, workshops gevolgd en ik was mantelzorger. Ik heb een boek geschreven, wat bijna af is. Ik heb heel veel levenservaring opgedaan, elke dag geleerd en mezelf ontwikkeld. Maar ik heb geen werkervaring. En dus heb ik nu een gat in mijn cv.

Als ik in jouw schoenen stond, was alles anders gelopen. Had ik anders gelopen.

Of was ik dan gestruikeld?

Jij wil in mijn schoenen staan

Eerste lentekriebels

Afgelopen week liet de lente heel af en toe haar gezicht zien. Tussen de buien rende ik naar buiten om daar het eerste sneeuwklokje te bewonderen. Woensdag lapte ik eindelijk de ramen weer eens aan de buitenkant, met een zwak zonnetje in mijn rug. Boven mij, in de dakgoot, werd alweer druk gekwetterd en gefladderd. Halverwege het eerste raam dwarrelde er een klein, geel, donzig, veertje naar beneden. Met een lente-glimlach keek ik omhoog. En flats! Precies in mijn decolleté. Echt waar. Maar zelfs dat mocht de lentepret niet drukken.

Ik heb op de seizoenstafel, tussen alle sneeuw, stiekem een bloemenpopje gezet. Het is nog niet echt tijd voor viooltjes, maar ik heb haar deze week afgemaakt en kon niet wachten om haar aan de kinderen te laten zien. Dus ze kreeg ook een plekje tussen de sneeuwpop en de sneeuwvlokken. Heb er nu ook een schaaltje narcissen in knop bij staan.

En bij al dat nieuwe leven, was ook weer afscheid en rouw. Gisteren heb ik mijn lieve opa Hendrik Jan moeten begraven. Vandaag herdenken we met vrienden en familie mijn moeder, die vandaag 65 geworden zou zijn. Op zulke momenten lijkt de lente plotseling weer zo ver weg.

Seizoenstafel in februari

Cookie en Muffin

Muffin

Nadat onze poes Janneke na zestien jaar kopjes geven en knuffelen, afgelopen oktober afscheid van ons moest nemen, bleef onze kater Cookie alleen achter. Gisteren zijn we daarom naar het asiel in Beilen gegaan waar we een hele lieve en charmante dame mee naar huis mochten nemen. En we noemen haar.. Muffin.

Cookie en Muffin wennen aan elkaar

De kinderen zijn ook gek op Muffin!

Je kunt niet vroeg genoeg beginnen

Tygo (3,5) zit op het toilet. Elleboogjes op zijn knietjes, handjes onder zijn kin. Hij kijkt naar boven en roept, door de spleet bij de deur, de kamer in:
"Mama, kun je lampen ook los kopen? Zonder huis eraan?"
'Ja, dat kan lievie. Hoezo?'
"Op de rommelmarkt?"
'Ja, bijvoorbeeld. Ben je al klaar met plassen?'
"Dan ga ik nu geld in mijn spaarpot sparen voor een lamp."
'Dat is goed schat. Maar waarom? Je hebt toch een mooie lamp op je kamer?'
"Ja, maar voor als ik ga verhuizen."
'Ga je verhuizen dan?'
"Ja toch, als ik groot ben. En een eigen huis heb. Dan moet ik toch ook een lamp?"

Oh. Hij is begonnen met zijn uitzet.

De natuur en ik

De natuur en ik hebben altijd al een moeilijke band gehad. Zo ben ik gek op wandelen in het bos, maar niet op de grote blazende ganzen in de vijver. Ik ben gek op paddenstoelen zoeken, maar niet op nat regenen. En ik ben gek op planten in huis, maar niet op verpotten en mesten. En die dingen horen nu eenmaal vaak wel bij elkaar.

Dit jaar heb ik, toen Sinterklaas terug naar Spanje ging, twee kerststerren gekocht. Ik zag ze bij de C1000 in de aanbieding voor een euro per stuk. Vroeger, toen ze alleen nog rode verkochten, kocht ik ze niet. Maar nu heb je ze in alle kleuren die je maar bedenken kunt. Ik wilde geen plant met verflaagje, dus ik kocht van die bleke, zodat ze met hun bijna donkerroze bladeren, mooi in mijn paarse interieur passen.
Ik zette ze in de vensterbank en geef ze trouw elke week een plomp koud water. En daar zit nou juist het probleem. Kennelijk vinden ze dat fijn.

Mijn kerststerren tijdens Kerst

Inmiddels zijn we twee maanden verder en leven ze nog steeds! Ik zie het nog wel gebeuren dat ik straks twee kerststerren op mijn paastafel heb staan. Maar ja, wat doe je er dan mee? Weggooien kan ik niet over mijn hart verkrijgen (hoewel mijn zwager me er een keer op wees dat een kamerplant weggooien net zoiets is als bijvoorbeeld het groene loof van een prei in de groenbak kiepen en dat heb ik gisteren zonder een centje pijn nog gedaan..).
Helaas heb ik ook niet zo'n groot huis, dat ik ze gewoon even uit het zicht kan zetten, zonder ze te vergeten. En, ik wil er ook zicht op hebben, want ze schijnen ook nog giftig te zijn voor de kinderen. Eigenlijk zijn ze nog steeds gewoon mooi, dus voorlopig laat ik ze maar even staan waar ze staan. Een plant is een plant. Toch? Of kan dat echt niet meer; een kerstster in februari?