Schaatsen is niet leuk

Ik zal eerlijk bekennen; ik ben geen wintermens. Neem nou schaatsen. Schaatsen is niet leuk, het is levensgevaarlijk. Gisteren zag ik op het nieuws hoe iemand levend uit een wak getrokken werd en ondertussen vertelde de nieuwslezeres dat er in Noord-Holland  ook iemand onder het ijs is gekomen en dat hij is overleden en dat de ziekenhuizen overspoeld worden met mensen met hoofdletsel, botbreuken en onderkoelingsverschijnselen. Sneeuw vind ik ook drie keer niks. Sneeuw betekent elke ochtend een kwartier eerder opstaan. De kinderen moeten ingepakt met sjaals, mutsen, handschoenen waar er altijd eentje van kwijt is, snowboots die niet aan willen en een skibroek erover. Is alles aan, kan het regelmatig meteen weer uit omdat ze moeten plassen of een schone luier nodig hebben. En sta je dan eindelijk buiten, moet je eerst nog de auto krabben of de sneeuw van het dak vegen. Sneeuw betekent ook dat iedereen van ons blok zijn straatje schoonveegt en strooit voor de postbode, maar dat ik lekker binnen blijf, uit het raam kijk en bid dat de beste man niet uitglijdt. En dan te denken aan al die eenzame bejaarden, die zich met de gladheid opsluiten in hun toch al veel te kleine bejaardenkamers, uit angst om uit te glijden. Sneeuw? Nee dank je.

Maar ik zal ook eerlijk bekennen, dat ik er soms, stiekem, heel eventjes van geniet. Gisteren bijvoorbeeld. Twee kindjes op de slee, mama (te) warm aangekleed en dan trek ik ze een uur lang, in het zonnetje, de hele wijk door. Meteen flink gewerkt aan mijn conditie en mijn dagelijkse portie vitamine D gratis en voor niets van de zon ontvangen. En de kinderen gieren het uit van de pret! Harder mama, harder! Onderweg zien we kinderen op de vijver schaatsen (dat mogen jullie ook als jullie groot zijn). We zien bomen vol sneeuw, voor een achtergrond van lichtblauwe lucht. En iedereen die naar buiten durft, ziet er vrolijk uit. Eenmaal thuis aangekomen maken we een sneeuwpop en daarna weer lekker naar binnen en opwarmen met warme chocolademelk, de kletsnatte handschoentjes op een rijtje op de kachel.

Van een vriendin krijg ik een smsje dat ze nog 'tweeglijertjes' over heeft en of ik interesse heb. Ach, wie weet, alvast voor volgend jaar.