Een emotionele week

Ik loop al een paar dagen te mijmeren waar ik over zal schrijven. Zo'n blog geeft veel ruimte voor creativiteit, maar natuurlijk ook wel een verantwoordelijkheid. Je moet toch keuzes maken over wat je wel en niet wilt schrijven op zo'n mooie lege pagina.

Volgens mij maak ik genoeg mee om elke dag een blog te schrijven, maar ja, daar heb ik dan helaas weer geen tijd voor. Zal ik jullie misschien gaan vertellen waarom ik daar geen tijd voor heb? Omdat ik druk bezig ben met het bestuderen van boeken over preventie van gedragsproblemen bij jongeren, omdat ik daar volgende week een tentamen over heb?
Of zal ik liever schrijven over de chaos op onze basisschool? Waar de juffen besloten hebben dat dertig kleuters per groep veel te veel is en dat er dus een derde kleutergroep bij moet komen, zodat er drie groepen van twintig ontstaan. Dat eigenlijk alle ouders willen dat de groep kleiner wordt en vinden dat een derde groep een goed plan is, maar niet dat hun kind naar de andere groep wordt overgeplaatst?

Misschien zou ik moeten schrijven over Teunie Luijk van eenvoudig leven, die plotseling heeft besloten dat ze voorlopig niet meer blogt, omdat ze haar tijd wil besteden aan haar tien (!) kinderen en kleinkind? En dan vooral over alle reacties die dat opriep bij haar trouwe volgers. Of eigenlijk vooral volgsters, die bijna allemaal van mening zijn dat ze toch gewoon door moet bloggen. Want degene die haar adviseerde te stoppen, die is gewoon jaloers?!

Of zal ik schrijven over het feit dat ik vorige week nog schreef dat ik geen fan ben van schaatsen, maar dat ik deze week toch ijspret gehad heb? Dat ik de schaatsjes heb overgenomen en dat de kinderen voor het eerst op ijzertjes op het ijs stonden? Maar dat ik het helemaal heb gehad met het schaatsjournaal op Nederland 1 (waardoor Sesamstraat al dagen is vervallen) en dat ik blij ben dat we dat voorlopig weer gehad hebben, hoewel het natuurlijk wel sneu is voor mensen die graag de elf steden van Friesland wilden bekijken vanaf het ijs.

Ik heb deze week mensen zien huilen omdat hun kind misschien afscheid moet nemen van een geweldige kleuterjuf en moet verhuizen naar een lokaal hiernaast. Ik heb mensen gestrest zien rondrennen omdat een docent een roosterwijziging had doorgevoerd, maar kennelijk niet aan iedereen had doorgegeven, waardoor ze bang waren belangrijke informatie te missen. Ik heb berichten gelezen van mensen die boos en teleurgesteld zijn dat Teunie voorlopig stopt. Ik heb mensen zien huilen, omdat het ijs geen vijftien centimeter dik wilde worden. En ik heb zelf een traantje weggepinkt toen ik naar mijn kinderen keek in de ondergaande zon, bij ons op de vijver.

Het was een emotionele week, dus ik denk nog even na over wat ik nou eigenlijk precies wil schrijven. Want het is toch best een verantwoordelijkheid, zo'n blog.