Nu niet, niet nu!

Afgelopen weekend voelde ik me plotseling een beetje wiebelig. En vooral heel erg moe. En dus ging ik zaterdagavond braaf om half tien naar bed, hoewel ik eigenlijk nog van plan was te gaan studeren. Maar zondag werd ik wakker en was ik nog steeds moe. En ook nog een beetje misselijk. Nu-niet, nu- niet, nu-niet galmde als een mantra door mijn hoofd. Nu niet ziek worden, maandagavond belangrijk tentamen!
Zondagavond zou ik pannenkoeken bakken voor het hele gezin. Maar ineens begon de keuken om me heen te dansen. Gelukkig zag Richard mij groen worden en nam hij snel de koekenpannen ter hand, zodat ik rond zes uur misselijk in bed kon ploffen. Niet-nu, niet- nu, niet-nu, prevelde ik nog, voor ik in slaap viel.
'S nachts werd ik badend in het zweet wakker. Ik voelde me zo misselijk en een hoofdpijn begon het feestje bonkend te ondersteunen. "Nu- niet" kreunde ik nog en sliep een rusteloze slaap tot zeven uur maandagochtend.

Toen was het tijd om me op te frissen. Nog 12 uur tot het tentamen. Koele douche, flink wat make-up en hup, Sofie naar de peuterspeelzaal brengen. Daarna heb ik 2 uur op de bank gehangen om bij te komen van deze wandeling, van toch zeker een kwartier in totaal.
Om half twaalf had ik een tien-minuten- gesprek met de peuterspeelzaaljuf. Gelukkig had ze niets nieuws te melden (mijn geweldige kind doet het fantastisch!) en konden we het geheel reduceren tot acht minuten.
De hele middag heb ik op de bank gehangen en de kinderen bezig gehouden met het voorlezen van boekjes, het kijken van filmpjes en andere (voor mij) hele rustige activiteiten.

Een uur voordat ik weg moest, begon de misselijkheid eindelijk te zakken en at ik een cracker. Mijn schoonmoeder kwam oppassen en we babbelden nog wat.
Dus hup, in de auto, op naar het tentamen. Onderweg rommelde het in mijn buik en oh, wat zat mijn broek strak. Zou ik ongesteld worden morgen? Hoe dan ook; nu-niet, nu-niet, nu- niet! Ter plaatse helemaal niet misselijk meer, maar wel honger na mijn mini-vastkuur, dus nog even een patatje gegeten (helaas niets anders voorhanden).
Tentamen voor mijn gevoel toch nog goed gemaakt, teruggereden naar huis, zelfs nog een half wijntje gedronken om het te vieren en toen gauw gaan slapen.

Vanochtend om zes uur riep Tygo met een nachtmerrie. Sindsdien ren ik heen en weer tussen bed en wc. Buikgriep! En niet te zuinig ook. Mijn lichaam vond het nu kennelijk echt wel tijd worden om alles eruit te gooien.
En wie ben ik dan om te roepen; nu niet? Richard is met de kinderen naar dansles en ik lig hier, met mijn laptop in bed. Onweer in mijn buik,banaantje eten, af en toe een dutje doen. En ik kan rustig de tijd nemen om al mijn favoriete blogs bij te lezen :)