Interview in de Vrouw

Zaterdag 29 september zit bij de Telegraaf weer de bijlage "Vrouw". In de zomervakantie heb ik daar een interview gegeven en deze week staat het er in. Vier pagina's. Het was toen een hele leuke (en hete) dag. En ik moet zeggen; zelfs de foto's vallen me niet tegen :)

Studerende moeder deel 2

Nu het nieuwe schooljaar weer begonnen is, zie ik weer veel nieuwe gezichten om mij heen in de collegezaal. Af en toe hebben we ook les in kleine groepjes. Zoals afgelopen week bij de instructie voor het schrijven van een referaat. Met ongeveer 20 mannen en vrouwen zaten we in een klaslokaaltje en het leek onze docente leuk om even een voorstelrondje te doen. 'Zeg even wie je bent en wat je verder allemaal doet naast deze opleiding.'

Gelukkig was ik als een van de laatsten aan de beurt en kon ik even rustig nadenken. Sommigen hielden het kort: 'Ik ben Anna*, heb vier kinderen, werk overdag drie dagen voor de klas en in de avonduren volg ik deze opleiding. Ik hoop het in een jaar af te ronden.'
Oh, respect. Vier kinderen. Twintig uur werken. Veertig uur studeren.
Anderen lepelden hun halve cv op: 'Hoi ik ben Peter*, ik heb tien jaar geleden mijn PABO afgerond, daarna ben ik fulltime gaan werken als docent. Maar daar haalde ik niet genoeg voldoening uit. Daarom volgde ik cursus 1, 2 en 3. Daarnaast deed ik vrijwilligerswerk voor instelling 4, 5 en 6. En nu doe ik deze opleiding en ik rond hem ook in een jaar af.'
Fulltime werken, vrijwilligerswerk en veertig uur per week studeren?!

Wat moet ik nu gaan vertellen? 'Hoi, ik ben Pauline. [Denk stem Jambers] Overdag ben ik thuisblijfmoeder, maar 's avonds verander ik in een enthousiaste studente. Ik doe deze opleiding in 2 jaar, want ik vind 20 uur studeren wel genoeg.'
Of zal ik ook mijn cv op gaan lepelen, om het wat interessanter te maken? 'Hoi, ik ben Pauline. Na de Pabo deed ik invalwerk, vrijwilligerswerk, kreeg twee kinderen en was mantelzorger. Nu doe ik deze opleiding in de hoop dat ik straks ook een echte leuke baan kan vinden?'
Misschien iets te eerlijk.

Uiteindelijk werd het: 'Hoi, ik ben Pauline. Overdag ben ik thuis bij mijn twee jonge kinderen. 'S avonds en in het weekend studeer ik voor deze opleiding. Dat vind ik erg leuk om te doen, maar soms ook best pittig om te combineren met mijn gezinsleven.'

*Deze namen waren in werkelijkheid heel anders. Maar aangezien ik heel slecht ben in het herinneren van namen van mensen die ik waarschijnlijk toch nooit meer spreek, was ik genoodzaakt nieuwe te verzinnen. Ik ben benieuwd of zij straks nog weten wie ik ben.

Kijken jullie even mee?

Onze zolder begint langzaam van een berghok in een slaapkamer te veranderen. Kijken jullie even mee?

Voor de verbouwing; de prachtige blauwe muren van de vorige bewoonster.

En als je blauwe verf op was, ging je gewoon verder met groen. Of met wit...
 



Heel veel latjes en isolatemateriaal!
 

Richard kan die latjes niet meer zien!
 

Gipsplaten ertegen en daarna meer dan 500 schroeven wegplamuren..
 

Raampje afwerken. En nog meer schroeven!

Lila behangetje er in.. (Op de foto rechterkant nog nat.)

Plafond witten, behang laten drogen.. Tygo komt een kijkje nemen.
 

Hier ligt de nieuwe laminaatvloer nog onder het afdekplastick
 en het behang is nog nat. Maar we komen er wel!

 

Daaaag consultatiebureau!

Vandaag na 5,5 jaar regelmatig bezoeken, afscheid genomen van het consultatiebureau.
Sofie mocht komen voor haar laatste afspraak (ze is nu 3 jaar en 11 maanden). Alle onderzoekjes gingen gelukkig prima. De ogentest, meten, wegen, even naar het hartje luisteren.. De oefeningetjes aan tafel waren weer lachwekkend. Een korte situatieschets.

Arts; En hoe gaat het met Sofie, tekent ze ook graag? Ik; ja, ze tekent graag. Poppetjes vooral. Maar ze kan ook al veel letters schrijven en lezen. Ze is een echt knutselkind.
Arts;Sofie, ik geef jou een pen en papier. Nu teken ik een vorm en ik zeg niet wat het is. Kun jij deze vorm ook tekenen? (Tekent een rondje).
Sofie pakt de pen, tekent een rondje. Twijfelt even. Zegt dan; Dit is een rondje. Maar het is ook de O. Kijk.. en ze schrijft om de O sOfie. Daarna maakt ze van de o een hoofd. Benoemt; 'het kan ook een poppetje worden. Kijk maar, haren, oren, ogen, neus, mond, buik, benen...' en ze maakt er een vrolijk poppetje van.

Arts; Prima. Kijkt mij aan en vraagt; ik zie op het formulier dat je invulde dat ze ook zinnen maakt van vier woorden? Prima. Volgens mij gaat het wel goed met Sofie straks op de basisschool. Heb je verder nog vragen?
Nee hoor, verder geen vragen.

Goed. Laatste inenting gehad (even gehuild, doet ze normaal nooit bij prikken, dus dat was wel sneu). En daarna naar huis. Daaaag consultatiebureau!

Taart in het ziekenhuis

Volgens mij heb ik in al die jaren nog nooit zo'n drukke eerste schoolweek gehad. Natuurlijk waren daar de gewone 'eerste schoolweek dingetjes'. Er moest vanalles mee en vooral niet vergeten worden. Een zak gewassen poppenkleertjes voor de juf. Een schone luizencape, schooltasjes, sloffen en zomerjasjes. Uiteraard alles, na het wassen, weer voorzien van naam. Regenlaarzen in de goede maat en zorgen dat er vast winterschoenen klaar staan in de gang, voor als het weer ineens omslaat.
Ook ging ik na zes weken pauze weer verder met sporten, wat een flinke spierpijn opleverde. En niet te vergeten, het achterstallige huishouden. Dat krijg je er gratis bij wanneer je in de zomervakantie gaat verbouwen en dan ook nog twee weekjes weg wilt.

Dan was er nog mijn dertigste verjaardag. Die had ik eerder al gevierd, tegelijk met Richard die in augustus jarig is. Maar je verjaardag kan je niet zomaar voorbij laten gaan als je kinderen hebt, dus waren daar het ontbijtje op bed, cadeautjes uitpakken, koffie met gebak met een vriendin in de stad, een cake bakken en natuurlijk de frituurpan aan.
Tot dan toe allemaal heel gezellig. Maar toen kreeg ik het bericht dat mijn vader weer met spoed was opgenomen in het ziekenhuis met een flinke astma aanval. dat betekende voor hem extra zuurstof, prednison en een flinke antibioticakuur en voor ons betekende het die avond de cake met slagroom mee naar het ziekenhuis en trakteren tijdens het bezoekuur. Hij ligt trouwens nog steeds in het ziekenhuis, maar hij knapt gelukkig alweer flink op.

En dan nog de ziekenhuis bezoekjes van Sofie. We modderen al maanden, eigenlijk jaren, met haar aan. Buikpijn, diarree, winderigheid.. We zijn al vaak bij onze twee huisartsen geweest, die ons beide de gouden tip gaven: 'probeer het eens te negeren.' Dat is waarschijnlijk prima beleid als het om de bezuinigingen gaat in de zorg, maar voor onze dochter hielp het een stuk minder.
Uiteindelijk ben ik op mijn strepen gaan staan er werden we doorverwezen naar de kinderarts. Onderzoekjes, bloedafname, poepjes- en plasjes inleveren.. Het leidde weer tot niets.

Maar deze week ging het balletje eindelijk echt rollen. We zaten een ochtend in het ziekenhuis voor de lactose test en dat bleek raak. Ons meisje heeft een lactose intolerantie! Vervelend dat ze het heeft natuurlijk, maar blij dat we eindelijk weten waar we haar mee kunnen helpen. Een gesprek met de kinderarts en een gesprek met de dietist werden deze week nog ingepland. En zo rende ik de hele week van huis naar het ene ziekenhuis, naar het andere ziekenhuis, naar mijn eerste colleges van dit jaar, naar de basisschool, naar de peuterspeelzaal, naar zwemles, naar sport, naar de supermartkt, naar de stad en weer terug naar huis. Om daar wat te doen aan het huishouden, de verbouwing en mijn huiswerk.

Nog een paar van dit soort weekjes en ik ben weer toe aan vakantie!

Dertigersdilemma

Of je nou een tijdschrift openslaat, een forum bezoekt of een avondje voor de buis hangt; het dertigersdilemma is een regelmatig terugkerend (en uitgekauwd) onderwerp. Het dertigersdilemma of de dertigersdip komt er eigenlijk op neer dat mensen van rond de dertig ineens geconfronteerd gaan worden met keuzes en nieuwe ervaringen. Ben ik nog wel blij met de baan, die ik de afgelopen jaren had? En met de partner die ik al jaren heb? Wordt het niet eens tijd om te gaan samenwonen of trouwen? Willen we proberen om kinderen te krijgen en zo ja, wanneer dan? Wil ik eerst kinderen, of toch eerst een carriere?

Aan mij is het dertigersdilemma niet echt besteed. De afgelopen tien jaar heb ik vooral heel veel gestudeerd (cursussen, HBO, cursussen, WO; waar ik nog mee bezig ben) en vrijwilligerswerk gedaan. Op mijn vierentwintigste kwam ons eerste kindje, op mijn zesentwintigste de tweede. Vier maanden geleden zijn we getrouwd. En ik heb mijn eigen moeder verloren, waardoor alles anders werd en ik hard ben gaan werken aan wie ik ben en wat ik wil.

Dus hier geen twijfels over wel of geen kinderen (voelt heel compleet zo), sleur in de relatie (pas getrouwd), baan een goede keuze is (geen baan, net begonnen aan leuke studie.)
Maar morgen wordt ik dertig. Der-tig. Mijn kinderen vinden dat heeeeel oud ("Bijna net zo oud als oma", denkt Tygo). Mijn vader voelt zich ook wel oud, nu hij een dochter heeft van bijna dertig. En zelf dus bijna zestig wordt.
Hoe dan ook.. Dertig. Tijd voor zelfreflectie.

Ik denk dat ik maar eens ga beginnen aan een carriere de komende tien jaar.