Tsjongejonge wat ben ik niet moe.

Wanneer ik bij vriendin A onverwacht op de stoep sta, heeft ze altijd haar huis gezellig aan kant. Ken je die mooie interieurplaatjes in de Ikeagids? Mooie afgestemde meubels, een volle fruitschaal en her en der een krant of een speeltje van de kinderen, voor een persoonlijke touch. Dat idee.
Bij vriendin B is het ook altijd sfeervol en opgeruimd en daar ruikt het ook nog eens naar versgebakken brood en elk kopje thee wordt vergezeld met een zelfgebakken koekje of plak cake.
Vriendin C heeft iets meer speelgoed, maar zij heeft ook iets meer kinderen. Daarnaast heeft ze altijd de nieuwste mode aan en haar kinderen ook. Ze vertelt honderduit over leuke tripjes, weekendjes weg en de komende zomervakantie die natuurlijk al lang geboekt is.
En mocht je graag doen aan cognitieve dissonantie (keuzes goedpraten voor jezelf).. helaas doen ze ook alledrie aan sport, komen regelmatig bij de kapper, hebben een leuke vriendenkring en werken een parttime baan. Een van de drie volgt een hobbycursus, een een avondlopleiding en ze werken alle drie in ploegendiensten.

Het is natuurlijk niet zo dat ik niks te doen heb. Ook ik sport, studeer en heb twee kinderen. En in het interview van het moederfront kun je lezen dat mijn weekschema best vol is. Maar er is een heel groot verschil tussen mij en die drie vriendinnen. Of eigenlijk meerdere verschillen. Op de eerste plaats is daar de eeuwige rommel. Was, post, kinderspeelgoed, afwas, knutsels van de kinderen; het lijkt hier gewoon te groeien van de lucht. Elke keer wanneer het een beetje onder controle is, volg ik twee avonden colleges en hup, daar ligt het alweer. Vriendinnen zijn lieve vriendinnen als ze alleen aangekondigd komen, anders schiet ik totaal in de stress.
Ik ren altijd achter de feiten aan en heb doelijsten van twee kantjes. En als slagroom op de taart gaan wij bijna nooit weekendjes weg; geen geld, geen energie en geen tijd voor.

Vorige week was ik op kraamvisite bij een vriendin van vroeger. Baby van 3 maanden, beide ouders een baan van vier dagen. Sporten, een studie in de avonduren en ja, een keurig opgeruimd huis. Toen ik haar complimenteerde met het feit dat ze alles zo goed voor elkaar heeft, gaf ze me een gouden tip; gewoon nooit zeggen dat je moe bent, want dan voel je je ook moe.

Dus bij deze: tsjongejongejonge... wat ben ik NIET moe.

Een beetje beroemd in blogland

"Dat de keuze voor het Thuisblijfmoederschap niet alles of niet is is, bewijst Pauline (29) die het fulltime moederen combineert met een studie pedagogiek.
Pauline studeert in de avonduren, en is overdag fulltime bij haar twee kinderen Tygo (4) en Sofie (3). Wij vroegen Pauline naar haar verhaal!"

Nicole interviewde mij deze week. Over mijn beweegredenen om thuisblijfmoeder te worden. En over hoe een doorsnee week er voor ons uitziet. En wat ik eigenlijk van munttheemoeders vind. Het hele interview lees je hier!

Ik ben vandaag zo vrolijk!

Gisteren de hele dag in bed liggen sudderen, inderdaad enorm goed verzorgd door mijn lieve gezinnetje. En vanochtend voelde ik me weer als nieuw. Zo zie je maar, dat een dagje uitzieken soms best een goed plan is :) Vanavond dus gewoon weer naar psychologie en morgen even extra aandacht besteden aan statistiek, want dat heb ik gisteravond dus gemist.

Voor iedereen die nog niet helemaal lekker in z'n vel zit, hier twee youtube-tips waar ik altijd helemaal vrolijk van word.

Dit filmpje over de televisie als oppas, zag ik een jaar geleden en ik dacht er nooit meer aan, tot ik hem op de blog van Nicole terugzag en ik er opnieuw enorm om moest lachen! 
En dit filmpje blijft natuurlijk ook geweldig nummer, Brigitte Kaandorp op haar best ;)

Ik wens jullie verder nog een vrolijke week!

Nu niet, niet nu!

Afgelopen weekend voelde ik me plotseling een beetje wiebelig. En vooral heel erg moe. En dus ging ik zaterdagavond braaf om half tien naar bed, hoewel ik eigenlijk nog van plan was te gaan studeren. Maar zondag werd ik wakker en was ik nog steeds moe. En ook nog een beetje misselijk. Nu-niet, nu- niet, nu-niet galmde als een mantra door mijn hoofd. Nu niet ziek worden, maandagavond belangrijk tentamen!
Zondagavond zou ik pannenkoeken bakken voor het hele gezin. Maar ineens begon de keuken om me heen te dansen. Gelukkig zag Richard mij groen worden en nam hij snel de koekenpannen ter hand, zodat ik rond zes uur misselijk in bed kon ploffen. Niet-nu, niet- nu, niet-nu, prevelde ik nog, voor ik in slaap viel.
'S nachts werd ik badend in het zweet wakker. Ik voelde me zo misselijk en een hoofdpijn begon het feestje bonkend te ondersteunen. "Nu- niet" kreunde ik nog en sliep een rusteloze slaap tot zeven uur maandagochtend.

Toen was het tijd om me op te frissen. Nog 12 uur tot het tentamen. Koele douche, flink wat make-up en hup, Sofie naar de peuterspeelzaal brengen. Daarna heb ik 2 uur op de bank gehangen om bij te komen van deze wandeling, van toch zeker een kwartier in totaal.
Om half twaalf had ik een tien-minuten- gesprek met de peuterspeelzaaljuf. Gelukkig had ze niets nieuws te melden (mijn geweldige kind doet het fantastisch!) en konden we het geheel reduceren tot acht minuten.
De hele middag heb ik op de bank gehangen en de kinderen bezig gehouden met het voorlezen van boekjes, het kijken van filmpjes en andere (voor mij) hele rustige activiteiten.

Een uur voordat ik weg moest, begon de misselijkheid eindelijk te zakken en at ik een cracker. Mijn schoonmoeder kwam oppassen en we babbelden nog wat.
Dus hup, in de auto, op naar het tentamen. Onderweg rommelde het in mijn buik en oh, wat zat mijn broek strak. Zou ik ongesteld worden morgen? Hoe dan ook; nu-niet, nu-niet, nu- niet! Ter plaatse helemaal niet misselijk meer, maar wel honger na mijn mini-vastkuur, dus nog even een patatje gegeten (helaas niets anders voorhanden).
Tentamen voor mijn gevoel toch nog goed gemaakt, teruggereden naar huis, zelfs nog een half wijntje gedronken om het te vieren en toen gauw gaan slapen.

Vanochtend om zes uur riep Tygo met een nachtmerrie. Sindsdien ren ik heen en weer tussen bed en wc. Buikgriep! En niet te zuinig ook. Mijn lichaam vond het nu kennelijk echt wel tijd worden om alles eruit te gooien.
En wie ben ik dan om te roepen; nu niet? Richard is met de kinderen naar dansles en ik lig hier, met mijn laptop in bed. Onweer in mijn buik,banaantje eten, af en toe een dutje doen. En ik kan rustig de tijd nemen om al mijn favoriete blogs bij te lezen :)

Een emotionele week

Ik loop al een paar dagen te mijmeren waar ik over zal schrijven. Zo'n blog geeft veel ruimte voor creativiteit, maar natuurlijk ook wel een verantwoordelijkheid. Je moet toch keuzes maken over wat je wel en niet wilt schrijven op zo'n mooie lege pagina.

Volgens mij maak ik genoeg mee om elke dag een blog te schrijven, maar ja, daar heb ik dan helaas weer geen tijd voor. Zal ik jullie misschien gaan vertellen waarom ik daar geen tijd voor heb? Omdat ik druk bezig ben met het bestuderen van boeken over preventie van gedragsproblemen bij jongeren, omdat ik daar volgende week een tentamen over heb?
Of zal ik liever schrijven over de chaos op onze basisschool? Waar de juffen besloten hebben dat dertig kleuters per groep veel te veel is en dat er dus een derde kleutergroep bij moet komen, zodat er drie groepen van twintig ontstaan. Dat eigenlijk alle ouders willen dat de groep kleiner wordt en vinden dat een derde groep een goed plan is, maar niet dat hun kind naar de andere groep wordt overgeplaatst?

Misschien zou ik moeten schrijven over Teunie Luijk van eenvoudig leven, die plotseling heeft besloten dat ze voorlopig niet meer blogt, omdat ze haar tijd wil besteden aan haar tien (!) kinderen en kleinkind? En dan vooral over alle reacties die dat opriep bij haar trouwe volgers. Of eigenlijk vooral volgsters, die bijna allemaal van mening zijn dat ze toch gewoon door moet bloggen. Want degene die haar adviseerde te stoppen, die is gewoon jaloers?!

Of zal ik schrijven over het feit dat ik vorige week nog schreef dat ik geen fan ben van schaatsen, maar dat ik deze week toch ijspret gehad heb? Dat ik de schaatsjes heb overgenomen en dat de kinderen voor het eerst op ijzertjes op het ijs stonden? Maar dat ik het helemaal heb gehad met het schaatsjournaal op Nederland 1 (waardoor Sesamstraat al dagen is vervallen) en dat ik blij ben dat we dat voorlopig weer gehad hebben, hoewel het natuurlijk wel sneu is voor mensen die graag de elf steden van Friesland wilden bekijken vanaf het ijs.

Ik heb deze week mensen zien huilen omdat hun kind misschien afscheid moet nemen van een geweldige kleuterjuf en moet verhuizen naar een lokaal hiernaast. Ik heb mensen gestrest zien rondrennen omdat een docent een roosterwijziging had doorgevoerd, maar kennelijk niet aan iedereen had doorgegeven, waardoor ze bang waren belangrijke informatie te missen. Ik heb berichten gelezen van mensen die boos en teleurgesteld zijn dat Teunie voorlopig stopt. Ik heb mensen zien huilen, omdat het ijs geen vijftien centimeter dik wilde worden. En ik heb zelf een traantje weggepinkt toen ik naar mijn kinderen keek in de ondergaande zon, bij ons op de vijver.

Het was een emotionele week, dus ik denk nog even na over wat ik nou eigenlijk precies wil schrijven. Want het is toch best een verantwoordelijkheid, zo'n blog.

Schaatsen is niet leuk

Ik zal eerlijk bekennen; ik ben geen wintermens. Neem nou schaatsen. Schaatsen is niet leuk, het is levensgevaarlijk. Gisteren zag ik op het nieuws hoe iemand levend uit een wak getrokken werd en ondertussen vertelde de nieuwslezeres dat er in Noord-Holland  ook iemand onder het ijs is gekomen en dat hij is overleden en dat de ziekenhuizen overspoeld worden met mensen met hoofdletsel, botbreuken en onderkoelingsverschijnselen. Sneeuw vind ik ook drie keer niks. Sneeuw betekent elke ochtend een kwartier eerder opstaan. De kinderen moeten ingepakt met sjaals, mutsen, handschoenen waar er altijd eentje van kwijt is, snowboots die niet aan willen en een skibroek erover. Is alles aan, kan het regelmatig meteen weer uit omdat ze moeten plassen of een schone luier nodig hebben. En sta je dan eindelijk buiten, moet je eerst nog de auto krabben of de sneeuw van het dak vegen. Sneeuw betekent ook dat iedereen van ons blok zijn straatje schoonveegt en strooit voor de postbode, maar dat ik lekker binnen blijf, uit het raam kijk en bid dat de beste man niet uitglijdt. En dan te denken aan al die eenzame bejaarden, die zich met de gladheid opsluiten in hun toch al veel te kleine bejaardenkamers, uit angst om uit te glijden. Sneeuw? Nee dank je.

Maar ik zal ook eerlijk bekennen, dat ik er soms, stiekem, heel eventjes van geniet. Gisteren bijvoorbeeld. Twee kindjes op de slee, mama (te) warm aangekleed en dan trek ik ze een uur lang, in het zonnetje, de hele wijk door. Meteen flink gewerkt aan mijn conditie en mijn dagelijkse portie vitamine D gratis en voor niets van de zon ontvangen. En de kinderen gieren het uit van de pret! Harder mama, harder! Onderweg zien we kinderen op de vijver schaatsen (dat mogen jullie ook als jullie groot zijn). We zien bomen vol sneeuw, voor een achtergrond van lichtblauwe lucht. En iedereen die naar buiten durft, ziet er vrolijk uit. Eenmaal thuis aangekomen maken we een sneeuwpop en daarna weer lekker naar binnen en opwarmen met warme chocolademelk, de kletsnatte handschoentjes op een rijtje op de kachel.

Van een vriendin krijg ik een smsje dat ze nog 'tweeglijertjes' over heeft en of ik interesse heb. Ach, wie weet, alvast voor volgend jaar.