In tijdschriftenland is het alweer herfst...

31 Graden. Zuchtend en zwetend hijs ik me in een spijkerbroek. En een corrigerende body. En een shirtje. En een vest. Vest weer uit, ander vest. Ander vest uit, blouse met lange mouwen. Longsleeve. Jasje. Ahhh! En nee ik ben niet ziek. (Alhoewel wel flink verkouden, maar dat telt niet.)

Vorige week werd ik benaderd door een journaliste van de Vrouw. Dat is dat leuke tijdschrift wat als bijlage komt bij de Telegraaf. Of ik mee wil doen met een rondetafelgesprek, over opvoeden enzo. Natuurlijk wil ik graag meedoen! Maar sinds ik ja zei, sprongen er meteen wat beren op de weg.

De ochtend nadat ik het ja-woord gaf op haar verzoek, werd ik wakker met een beginnende koortslip. Aangezien die dingen meestal een weekje hun tijd nemen, was dat al reden tot lichte paniek. Meteen aan een dubbele dosis L-lysine, om erger te voorkomen. Afgelopen weekend stak manlief me aan met een flinke verkoudheid. Heel veel hoesten, niezen en snuiten. Niet erg voor een interview in een tijdschrift (gelukkig geen radio, zoals mijn laatste interviews), maar die rode neus is zo jammer voor op de foto.

Ja, er komt namelijk ook een foto bij. Twee dagen geleden mailde de journaliste me. Of we er wel aan willen denken dat het pas eind september uitkomt en of we wel lange mouwen mee willen nemen voor de foto. Liefst in herfsttinten. Ik kijk eens naar het leuke zomerse paarse jurkje wat klaarhangt aan de kast. Die wordt het dus niet, helaas. Zo gaat dat in tijdschriften land. Daar zeulen ze in juni met kerstbomen en lopen ze in februari in bikini. Ik had het kunnen weten natuurlijk.

En zodoende stond ik me vanavond, bij dertig graden, in het ene na het andere vestje te hijsen. Met snotneus. Maar bijna zonder koortslip (positief blijven denken). Morgen stap ik, meteen na zwemles, in de auto (uiteraard is de airco kapot gegaan en heb ik geen tijd meer om hem te laten maken, die lange mouwen gaan dus mee in de handtas). 
Ik heb er echt enorm veel zin in. Het lijkt me geweldig om mee te mogen werken aan een klein stukje van een blad, wat ik zelf ook graag lees. En ik ben benieuwd wat de andere twee moeders te vertellen hebben.

Maar ik ben ook een beetje zenuwachtig. Of ik na 2,5 uur rijden niet te verfomfaaid uit die auto stap. Nog wel weet wat mijn visie is op opvoeden. En of ik alsjeblieft een klein beetje leuk op die foto kom te staan. In lange mouwen. Met herfstkleuren. En geen zweet op mijn voorhoofd. Maar in ieder geval wel met een glimlach en zonder koortslip.