Eerlijkheid duurt het kortst

Al maanden geleden beloofde ik het Tygo: als je kunt fietsen zonder zijwieltjes, gaan we een dagje naar het pretpark. Oefenen deed hij liever niet, dus dit kon nog wel eens maanden gaan duren. Tot twee dagen voor de bruiloft. Op mijn aanmoedigen gingen we samen oefenen. Ik hield het zadel vast. Hij stapte op. En fietste weg. Zonder mij, rennend en hijgend naast hem. Hij kon het gewoon!

Maar ja, de timing was wat minder handig. Eerst kwam Koninginnedag, toen de bruiloft, toen de buikgriep. En toen was de meivakantie alweer voorbij. En daarom beloofde ik hem; maandag naar school om te trakteren voor de bruiloft. Dinsdag nemen we allemaal een dagje vrij en gaan we lekker naar het pretpark. 'Mag dat wel van juf?', vroeg hij nog enigszins bezorgd. Ik legde uit dat hij nog best af en toe een dagje vrij van school mocht, hij is immers nog geen vijf. Maar dat hij dat dan misschien beter niet in de klas kon vertellen, omdat andere kindjes dat dan misschien niet zo leuk vonden.

Onderweg naar school vanochtend praatte hij weer honderduit over de bruiloft, het mooie horloge dat hij kreeg, de dierentuin en de zelfgebakken koekjes om te trakteren.
Daarna gingen we samen de kring binnen om juffie een handje te geven. Alle kindjes keken nieuwsgierig naar de mand met koekjes. Trots liep hij naar juf, met zijn mandje en een grote foto van ons gezin bij de trouwauto.
 "Kijk juf, mijn papa en mama zijn nu eindelijk getrouwd en morgen mag ik vrij, want dan ga ik naar een pretpark!"