Proost! Het is maandagochtend.

Afgelopen weekend was er weer eens zo eentje. Zo'n weekend dat voorbij vliegt. Op het moment dat je je goed en wel realiseert: Hee, het is weekend,ik ga zo even lekker op de bank ploffen, blijkt het alweer zondagavond te zijn.
We kwamen vanochtend maar moeilijk op gang en dus was het weer even sprinten. Beide kinderen snel in de kleren en aan de pap, Richard zet onderweg naar zijn werk Tygo op school af en ik breng Sofie lopend naar de peuterspeelzaal. De basisschool bleek trouwens niet om 8.15 te beginnen, zoals in de oude folder stond, maar om 8.30. En de peuterspeelzaal was brengen tussen 8.30 en 8.45, maar de ijverige juf verzamelt ze het liefste allemaal om 8.30. Kortom aan twee kanten van de stad, er zitten zo'n 15 autominuten tussen, worden onze kinderen precies om 8.30 verwacht. Gelukkig alleen op maandag, de rest van de week gaan ze netjes om de beurt naar school en voer ik een vrij relaxte haal- en breng service, waarbij het kind met de vrije dag altijd vrolijk mee gaat.

Maar vanochtend dus even niet. Kleren zondagavond klaarleggen (gisteren was het koud, dus zitten mijn kinderen nu met stralend weer in lange mouwen op school), ontbijt beperken tot een bord pap, het wandelingetje naar de peuterspeelzaal meteen even combineren met een boodschapje.. Na al dat geplan en geren heb ik nu zomaar een heel uur voor mijzelf. Ik. Mijn thee. En mijn nieuwe netbook. Proost! Op de nieuwe week!

Te weinig geld? Overgewicht? Te weinig tijd? Moe? Lees dit!

Wanneer ik de vele reclames op televisie en in de bladen moet geloven, is er een oplossing te koop voor elk probleem wat je in je leven tegenkomt. Het maakt niet uit wat het is, als jij je portemonnee maar trekt. Heb je bijvoorbeeld te weinig geld, dan kun je woord smsen, waardoor je plotseling honderd Euro op je rekening hebt staan. Tegen een belachelijke rente natuurlijk, dat dan weer wel. Mijn moeder zei vroeger al; als je wilt beginnen met sparen moet je in elk geval niet beginnen met het kopen van een dure spaarpot. Precies. Een jampot voldoet ook (wel eerst even omspoelen, we willen geen geld waar een luchtje aan zit).

Negen van de tien mensen met overgewicht (rustig, ik ben zelf ook de slankste niet) weten heel goed dat ze meer moeten sporten (minstens drie keer per week hoorde ik laatst!), gezonder moeten eten en niet mogen snoepen. Makkelijker zou het zijn, wanneer die wonderpil van T.ell S.ell echt werkte.. "Ping!" (ouderwets kassageluid) en weer honderd Euro lichter. Maar ja.. wat weegt dat nou helemaal, zo'n briefje? Zou je daar een kilo lichter van kunnen worden?

Moe en te weinig tijd is tegenwoordig hip, las ik laatst. Als je altijd roept dat je het veeeeel te druk hebt, zeg je impliciet dat je een interessant leven leidt. Iemand die het altijd druk heeft, zal wel veel vrienden hebben, een interessante baan en dito hobby's en.. minstens drie keer per week sporten. Het gevolg van altijd druk is natuurlijk altijd moe. Dus smeren we je een wonderkussen aan om uit te rusten en een paar dure keukenmachines om tijd te besparen. Ik zou zeggen, geniet van het leven, maar stress met mate. Ga eens op tijd naar bed, kijk kritisch naar wat je eet en probeer een beetje Mindfull te leven (overigens is hier ook pagina's vol over geschreven in elk willekeurig damesblad).

Ik probeer mijn kinderen al van jongs af aan (ze zijn nu 2 en 4) duidelijk te maken wat reclame is en waarom het gemaakt wordt. Dat die mensen die het maken niets anders willen dan geld verdienen. Laatst was er direct na Sesamstraat een dure autoreclame op televisie. Zegt mijn dochter; 'jaja, koop dit en koop dat! Zet hem maar uit hoor mama!' Zegt mijn zoon; 'ja, koop dit, koop dat! Wij kopen helemaal niets wat wij niet willen! Lekker puh!'

Ha! Missie geslaagd. Consumindergenen zijn aangeslagen. (Voor het eindexamen laat ik ze volgend jaar een reclame zien van de bekendste snackbar ter wereld, die kinderen lokt met plastic prullen.)

In de dozensupermarkt

Vanmiddag las ik in een oudere Libelle een stukje van een vrouw die graag een geheim met ons wilde delen. Deze vrouw leeft ver boven haar stand. Denk daarbij aan een villa, twee dure auto's, de kinderen op hockey, hele gezin draagt alleen maar merkkleding en drie keer per jaar naar het buitenland op vakantie. Haar man had een goedlopend computerbedrijf. Ja, dat is dus meteen het probleem. Hij had een goedlopend bedrijf. Door de crisis is dit helemaal in de soep gelopen. In plaats van de tering naar de nering te zetten, besluiten ze om duizenden Euro's van haar ouders te lenen, zodat ze hun 'stand' nog een poosje vol kunnen houden. Ondertussen hopen ze dat er een wonder geschiedt en het bedrijf gered wordt. Het ergste vindt ze nog wel, dat ze nu zo'n groot geheim met zich meedraagt. Ze praten er met niemand over, want dat wil haar man niet. Ze kan nu zelfs niet meer naar de 'gewone supermarkt', maar moet in plaats daarvan 'boodschappen doen bij de supermarkt waar de de producten zelf uit de dozen moeten halen.' En dat vindt ze verschrikkelijk.

Vanavond ben ik even naar de Lidl gereden voor wat weekendboodschapjes. Naast mij parkeerde een hele grote zwarte, glimmende Opel. Uit die Opel stapte een meneer met een heel chique zwart pak met stropdas. Hij deed de achterklep open, klopte (echt waar!) wat pluisjes van zijn zwarte hoedenplank, pakte een zwart klapkrat, deed hem in een karretje en liep voor mij uit de Lidl in. Meteen na het hekje pakte hij een plastic fles met de allergoedkoopste ranja. En ik kon maar een ding denken.. zou hij de man zijn van die vrouw van de Libelle?

Andere mensen.. en ik.

Van nature ben ik nogal wispelturig en onrustig. Dat zorgt ervoor dat ook mijn motto's net zo veranderen van richting als de wind. Mijn nieuwste motto is: Andere mensen hoeven niet zo te zijn als ik en ik hoef niet zo te zijn als andere mensen.
En het is een goed motto, want hij gaat al zeker twee weken mee.

Even na Koninginnedag werd mijn nieuwe motto flink op de proef gesteld. Je moet even weten dat ik gek ben op Koninginnedag. Als socialist wil ik nu niet gaan beweren dat ik koningsgezind ben, mij gaat het juist om het sfeertje. Als rasechte consuminderaar haal ik mijn hard op bij dit enorme recycle-feest. Vroeg op, de kinderen blij met een oranje rozet op hun jas en een oranje vlaggetje in de hand. Dat vlaggetje krijgen ze trouwens van de drogist, nadat ze hun Koninginnedag-kleurplaat ingeleverd hebben. Dan iedereen nog even naar de wc, warme vesten en wat drinken in de rugzak, genoeg muntgeld in mijn jaszak voor al die schattige blokfluitspeelstertjes.. En als iedereen klaar is, eindelijk de stad in.
Eenmaal aangekomen kan het pure genot beginnen. Uren en uren slenteren we over de enorme rommelmarkt. Geen ergernissen over veel te hoge entree, veel te hoge vraagprijzen en/ of veel te weinig aanbod. Meters en meters speelgoed, rommel, kinderkleertjes, boeken en nog meer rommel lagen dit jaar naar mij te lonken in de zon. De kinderen deden zich tegoed aan een plakkerig cakeje met oranje glazuur en mochten touwtje trekken bij twee kinderen achter een kartonnen doos. Het blijkletsen met mijn zus gebeurde onder begeleiding van het ene valse Wilhelmus na het andere, terwijl we van kleedje naar kleedje slenterden. Het was niet zo druk dat je over elkaar struikelde, maar druk genoeg voor een goede sfeer. De zon scheen, maar niet te heet. Kortom; de perfecte voorwaarden voor een hele gezellige recycle-middag Koninginnedag. Met een stapel kleertjes en wat speelgoed voor de kinderen gingen we 's middags naar huis, om daar nog uren uit te puffen bij de barbecue.

Toen ik een paar dagen later op een verjaardag was, wilde ik enthousiast vertellen over mijn Koninginnedag-ervaring. Het geluk, de zon, de eenvoud.. "En, zijn jullie dit weekend de stad nog in geweest?", vroeg ik. Sommigen moesten even denken wat ik bedoelde (Koninginnedag natuurlijk!). "Oh ja, antwoordde er eentje. We zijn de stad wel in geweest. Maar wat een drukte. Overal mensen. We zijn snel in een restaurant gaan lunchen en weer naar huis gegaan." "Oh", zei ik en er viel een stilte. En toen rondde iemand het gesprek definitief af voor het echt op gang gekomen was: "Ja, al die mensen. En al die rommel..."

Andere mensen hoeven niet zo te zijn als ik. Andere mensen hoeven niet zo te zijn als ik en gelukkig hoef ik niet zo te zijn als andere mensen.

Mijn grote liefde van toen, ligt nu naakt voor me in bad

Vandaag eindelijk maar eens begonnen met de grote schoonmaak. Eerst alle schoenen uitgezocht. Maar liefst 6 wezen. Een sportschoen, 2 roze hakschoenen, een makkelijke schoen, een ballerina en een rolschaats. Waar zouden de broertjes of zusjes van dit schoeisel gebleven zijn? In de stofzuiger misschien? Ik gooi de alleenstaande schoenen in de prullenbak. Dan die mooie baljurk. Het elastiek kraakt in mijn handen. Helemaal vergaan. Twintig jaar geleden de jurk van mijn dromen en nu? Te slecht voor de Humanitas bak! Dus hij belandt bij de schoenen in de prullenbak. Onherstelbaar vergane glorie. Ik word er een beetje sentimenteel van. Even wat anders doen dan maar.
Ik haal de camper door de wasstraat, klaar voor een nieuw seizoen. Jammer dat er een deur ontbreekt, maar des te makkelijker om het dashboard even af te stoffen. Trouwens, die klapstoelen die er eigenlijk bij zaten zijn we kennelijk ook een keer onderweg verloren.
Dit gaat lekker vlot, al valt de opbrengst een beetje tegen. Zo zie je maar dat je herinneringen altijd rozer zijn dan de verbleekte versie van het heden. Ik mik alle accesoires in een bad van groene zeep, dat hoort wel bij mijn bui. Groene zeep, de geur van toen. Dan zie ik hem. Ik pak hem voorzichtig op en kleed hem uit.  Nog steeds een goddelijk lichaam. Mijn liefde van toen. Ook hij mag in het bad van groene zeep. Gelukkig is zijn strandoutfit in fluor roze en lichtgroen nog niet vergaan. Daar zal mijn dochtertje straks blij mee zijn.

In een grote bak met een sopje van groene zeep drijven drie Barbies, een Ken, wat schoentjes en jurkjes rond. Onder de douche staat de Barbiecamper uit te lekken. Twintig jaar stof en vieze vingertjes van twintig jaar oud spoel ik weg. Ik droom weg naar de jaren tachtig, waarin voor mij alles nog zo vrolijk en ongecompliceerd was. Zo vrolijk en ongecompliceerd als nu mijn dochter is als ze met de Barbies van de dochters van mijn beste vriendin speelt. Ik kan niet wachten tot ze morgen thuis komt van haar logeerpartij bij opa en oma en mijn grote liefdes van toen, schoon en droog, op haar wachten in haar kamertje.

Als Hij in deze tijd leefde

Als Jezus in deze tijd leefde, zou ik volger worden van zijn blog.