Welkom op de wereld :)

Gisteravond kreeg ik een smsje van mijn zus; 'ik ben nu bijna klaar met de voorbereidingen, nog even het zeeppompje poetsen..' Ik schreef terug: 'Ik wed; vannacht weeën.' Vrijdag zou mijn zus uitgerekend zijn van haar tweede zoon. Ons tweede neefje.
Maar die poetsdrang die ken ik, die had ik ook twee keer in de avond voor mijn bevallingen.

Vannacht om een uur kreeg ik weer een sms: 'Je hebt gelijk, weeën begonnen.' Klaarwakker was ik. Van een tot drie liggen denken, piekeren en verheugen. Herinneringen aan mijn eigen bevallingen kwamen natuurlijk terug. Bevallingen die beide acht uur duurden en zeker geen lijdensweg waren. Dat gun ik haar ook zo!
Herinneringen aan de geboorte van haar eerste zoon, bijna drie jaar geleden. Een prima bevalling, maar met een placenta die niet los wilde laten. En daarom nu een bevalling in het ziekenhuis op medische indicatie. En het eerste bezoek die avond in januari, aan ons allereerste neefje, met sneeuw en ijzel, waar we maar stapvoets over de snelweg konden en zes uur over de terugweg deden.
En natuurlijk de herinneringen aan onze moeder. Die in 2009 overleed en daardoor nog net de geboorte van onze Sofie kon meemaken, maar niet weet dat ze in 2010 nog een kleinzoon kreeg.

Om drie uur dommelde ik toch weer in slaap, om vervolgens om zes uur weer op te veren; sms! 'Hij is geboren, het gaat goed met ons. Bel je straks.'
Dat 'straks' duurde eindeloos lang; om zeven uur belde ze, toen ik mijn tanden stond te poetsen. De bevalling duurde maar vier uur, alles is goed gegaan, met moeder en met kind.

Vanavond stappen we in de auto. Drie uur heen, via kantoor waar manlief werkt, twee uur terug. Alleen dan kunnen we hem een half uurtje bewonderen.. Maar die reis zal het zeker waard zijn.

Tristan Pepijn, welkom op de wereld :)