Nachtmerrie

Vandaag kwam ik plotseling terecht in iets, wat vooral veel weg had van een nachtmerrie. Alleen was het echt. Ik was met de kinderen en een vriendin met haar kinderen een middag gezellig naar Ballorig geweest. Op de terugweg besloot ik nog snel even met de kinderen langs de Hema te rijden voor een nieuwe binnenband. Eenmaal bij die afdeling, besefte ik me dat ik de maat niet wist. Dus belde ik Richard even, of hij het toevallig wist, maar hij wist het ook niet. Na een telefoontje van een minuut, hang ik op, draai me om en is Sofie weg.

Tien voor vijf, ik kam met Tygo de Hema uit. Eerst bij het speelgoedhoekje, de afdeling van de taarten, de kinderafdeling. Daarna structureel de winkel. We vinden haar niet. Om vijf uur vraag ik iemand van het personeel. Zij roepen Sofie om en iedereen in de winkel helpt zoeken. Klanten zetten hun mandjes bij de informatiebalie neer en beginnen buiten te zoeken. Tien over vijf. Na twee keer omroepen en alles, alles, alles drie keer checken, bel ik de politie. Tygo krijgt ondertussen een ijsje van het Hema-personeel.  Ik verwacht dat de agenten me gerust stellen. Me zeggen dat ik een overbezorgde moeder ben. Maar nee, een peuter van drie, langer dan een kwartier weg? Dan is uw kind officieel vermist. Weer een paar minuten later kamt iedereen de stad uit, rijden er drie patrouillewagens en diverse lopende agenten zijn op de hoogte. Half zes. Ze is nu meer dan een half uur weg en dus gaat er een regionaal Amber-alert uit. Iedereen in een straal van een paar kilometer rondom het centrum, die hier aan meedoet, ontvangt een sms met signalement.

Ik bel Richard, die meteen naar de stad komt vanuit zijn werk. Mijn schoonmoeder is ook onderweg om te helpen zoeken.
Ik loop met Tygo langs alle plekjes die Sofie fijn vindt.. De speelgoedwinkel, Bakker Bart waar we zo graag een roze donut eten.. Onderweg spreek ik mensen aan. Verkopers van de Telegraaf, een team jonge meiden die flesjes water uitdelen op het plein, een bejaard vrouwtje met een ijsje op de bank voor de Hema.

Kwart voor zes. Ze is al bijna een uur weg. Ik loop naar de auto terug, je weet maar nooit. De mensen die vanuit de winkel zicht hebben op mijn auto, licht ik ook in. Tygo moet nodig plassen en hij gaat met iemand van het personeel naar de wc. Een ander personeelslid gooit een euro in mijn parkeermeter zodat ik geen boete krijg. Dat kan me nu niks interesseren, maar aardig is het wel.

Dan gaat de telefoon. De politie: ze is terecht en zit bij de servicebalie van de Hema.
We rennen terug. Richard is daar al aangekomen en Sofie zegt met een stralend gezichtje: je kon me echt niet vinden he?
Ze speelde verstoppertje en heeft drie kwartier (!) tussen een kledingrek in de Hema gezeten. Wachtend tot ik haar zou vinden. Een meisje van een jaar of negen vond haar en zei het tegen haar moeder. Twee politieagenten, personeel, klanten, wij.. niemand kon haar vinden. Dus ze is echt enorm goed in verstoppertje. Maar ik ben in een uur tijd tien jaar ouder geworden en zit nu nog te trillen van schrik.