Durf ik het nog?

Eigenlijk kan ik durf ik, jullie niet meer onder ogen te komen. Maanden geleden schreef ik hier een blog, om vervolgens niks meer te laten horen. Excuses, excuses. Echt. Waardeloos.
Ik zal even snel wat smoesjes bedenken, jullie de waarheid vertellen over mijn afwezigheid. Dat hebben jullie nu wel verdiend. Vooral na al die lieve pb'tjes en mailtjes die ik kreeg.

1. In september ben ik met een nieuwe studie begonnen. Ik ben nu nog wel overdag thuis met de kinderen, maar in de avonduren volg ik mijn colleges, maak ik huiswerk en probeer soms Richard tegen te komen.  Een dag per week gaan de kinderen naar hun oma en studeer ik me een slag in de rondte om mijn tien-jaar-jongere medestudenten een beetje bij te houden.
2. Ik was zelfs gestopt met sporten wegens geld tijdgebrek.  (Maar daar ben ik sinds vorige week ook weer mee begonnen omdat ik het zo miste.)
3. Ik heb een beetje last van de winterblues. Nergens aan willen beginnen, niks echt afmaken. Misschien herken je het wel?
4. Ik was enthousiast aan het Hyven, maar eigenlijk ging het helemaal nergens over en het kostte veel te veel tijd. Heb nog even getwijfeld om over te stappen naar Facebook, maar uiteindelijk toch maar gewoon helemaal niet.
5. En misschien ook wel het belangrijkste punt; ik ben te perfectionistisch. Ik wil alles. En ik wil alles goed doen. En soms, heel soms, laat ik dan gewoon wat steken vallen.

Hoe dan ook, ik miste het mezelf. Leuke dingen doen, tijd voor mezelf nemen. Sporten, schrijven, koken. En dat doe ik nu dus weer. En nu maar hopen dat jullie het me kunnen vergeven?

Hortus in Haren