Zoals jullie vast wel gemerkt hebben is mijn blog een stille dood gestorven, of misschien is het slechts een diepe, zwaar uit de hand gelopen winterslaap waarin zij verkeert? Vanochtend, nieuwjaarsdag, overdacht ik 2013 en bedacht ik mij dat het er een heel jaar niet van gekomen is om te bloggen. Dat kwam niet omdat er niets te schrijven viel. Dat kwam omdat er juist teveel te schrijven viel.. Even gauw paar hoogte- en dieptepunten uit 2013:
- De kinderen werden 5 en 6 jaar en gingen niet alleen naar een nieuwe groep (2 en 3) maar ook naar een hele nieuwe school
- Ik haalde, na twee jaar blokken, mijn diploma aan de schakelopleiding en mocht eindelijk beginnen met de masteropleiding en bijbehorende stage
- We namen afscheid van mijn dierbare oom, de broer van mijn moeder, die aan dezelfde ziekte stierf als mijn moeder in 2009
- We hebben mijn vader moeten verhuizen naar een zorgflat, waar hij nu gelukkig de zorg krijgt die hij nodig heeft
- Mijn schoonmoeder werd aan haar pols geopereerd
- Tygo haalde zijn A, B en C diploma en koos daarna voor scouting
- Beide kinderen begonnen aan het einde van het jaar met turnen
En daarnaast natuurlijk alle dingen die gewoon doorgingen; wekelijks zwemlessen voor Sofie en aquafit voor mij, fijne momenten met Richard (vandaag precies 9 jaar samen!!), studeren, helpen op de oude- en op de nieuwe school, huishouden, dagjes uit, vriendinnen bezoeken, een vriendschap verwaterde, een nieuwe vriendschap kwam op mijn pad, katten en konijnen verzorgen, lezen, studeren, regelmatig bijkletsen met mijn zus en uh.. had ik studeren al genoemd?
Want ja, deze thuisblijfmoeder studeert inmiddels fulltime. Gemiddeld studeer ik 2 a 3 dagen thuis, ga ik twee dagen per week naar college en loop ik een dag stage. En dat is (te?) pittig naast twee kinderen en een fulltime werkende man. Gelukkig is het maar heel tijdelijk. Eind maart hoop ik mijn colleges, tentamens en stage af te ronden en me te gaan richten op mijn afstudeeronderzoek. En tot die tijd.. even doorzetten.
Voor 2014 hoop ik dan dat er een aantal wensen uit gaan komen:
- Volgende week begin ik met een cursus yoga
- Afstuderen in september/ oktober
- Verhuizen (direct na afstuderen?)
- Wie weet, toch een hele leuke baan vinden, hoewel ze niet voor het oprapen liggen
- Zo niet, dan andere leuke wensen in vervulling laten gaan, zoals pianospelen, weer vrijwilligerswerk doen, weer bloggen en Frans leren
Kortom, ik ben bang dat jullie op korte termijn niet heel veel blogs van mijn hand kunnen verwachten. Maar ik wil jullie wel laten weten dat ik jullie niet vergeten ben. Dat ik regelmatig rondsnuffel op blogs van anderen en dat ik ook wel ambities heb om het bloggen ooit weer op te pakken. En bovenal wil ik jullie via deze weg laten weten dat ik iedereen een heel gelukkig 2014 wens!
Ik wens dat dit jaar een jaar wordt waarin dromen uitkomen...
Liefs,
Pauline.
woensdag 1 januari 2014
donderdag 29 november 2012
Drie voelt ongeveer net zoals vijf.
En zo is er zomaar een maand tussen mijn vingers door geglipt. Een maand waarin ik ontzettend veel gedaan heb, maar niet tot bloggen kwam.
Allereerst iets over de kinderen.. afgelopen maand is onze dochter Sofie 4 jaar geworden. En dus hadden we een heel leuk en gezellig feest met als cadeautjes heel veel My Little Pony's, Filly Fairies, Prinses Lillyfee en roze knutselspullen. En verder natuurlijk slingers, roze balonnen en taart met vlinders. Gelukkig was het ook herfstvakantie en kon Sofie even wennen aan het idee dat ze nu ook een echte kleuter is, net als haar broer. De dag na haar verjaardag vroeg ze me; 'Hoe voelt vier zijn eigenlijk, want ik voel me nog net of ik drie ben?' Waarop Tygo antwoordde: 'Vier zijn voelt ongeveer net zoals vijf zijn.'
De maandag daarop mocht ze eindelijk voor het eerst naar school. Daar keek ze het laatste jaar al naar uit! Ze gaat op maandag (tekendag), dinsdag (knutseldag), donderdag (schilderdag) en vrijdag (bakdag) naar de groep 1/2 combinatiegroep, waar Tygo ook in zit. Op woensdag is het 'grote kleuter/ handwerk dag' en dan mag Sofie een dagje thuisblijven. Die dag heeft ze ook wel nodig, want ze vindt school interessant en gezellig, maar vooral ook heel vermoeiend. De hele woensdagochtend hangt ze wat op de bank of gaat wat schilderen ("verven is mijn lievelingshobby!") om tot rust te komen. Heerlijk om dan nog een ochtendje alleen met mijn kleine-grote meisje te kunnen knuffelen.
En ook Tygo maakt grote sprongen voorwaarts. Hij is met zijn zwemles overgestapt van fase 2, naar fase 3. Dat is bij ons de laatste fase en betekent oefenen met het zwemmen met kleren aan en duiken door het gat. Eigenlijk verwacht ik wel dat hij in het nieuwe jaar, naar anderhalf jaar zwemles, af mag zwemmen voor zijn A diploma en ik ben natuurlijk erg trots op hem!
In november was er voor ons nog veel meer te beleven. Zo zijn we naar een pretpark geweest (dit mochten ze zelf kiezen, omdat de kinderen nu beide zonder zijwielen kunnen fietsen) en natuurlijk zijn we nog een keer een dag op visite gegaan bij ons kersverse neefje Tristan, inmiddels alweer 6 weken jong en in maat 62 gegroeid. Jammer dat ze zo ver weg wonen, dat we ze maar eens in de maand zien.
Verder vierden we Sint Maarten, waarbij de kinderen met echte uitgeholde pompoentjes langs de deuren gingen en heel veel snoep ophaalden. En we keken (met griep) naar de intocht van Sinterklaas op televisie dit jaar, met heel veel pepernoten.
Verder zijn we weer kleine stapjes verder met de zolderverbouwing, ik hoop dat we die voor het einde van het jaar eindelijk af kunnen ronden. En ik heb ook nog een pittig tentamen Methoden en Technieken achter de kiezen, waarvoor ik heel hard werkte, maar met een resultaat waar ik erg trots op ben; een 8,1!
En ook de komende weken zal ik niet stilzitten. Vanavond bak ik twee cakes voor de school, voor de adventmarkt. Ik zal daar morgen ook een half uurtje helpen met kaarsjes rollen, grabbelen, adventkransen maken of thee en cake verkopen. Wel een vreemd idee, dat maandag al de eerste advent begint. De dag nadat we Sinterklaas thuis gevierd hebben. Advent. Een tijd van stilte, rust en bezinning. We steken de eerste kaars aan. En twee dagen later staat Sinterklaas op school op de stoep! Wat een tegenstelling dit jaar.
Voor mij is er ook nog geen tijd voor rust en bezinning, want komende week houd ik een presentatie over mijn referaat (over hechtingsgedrag bij kinderen die de kinderopvang bezoeken) en deze periode volg ik de vakken testtheorie en wetenschapsfilosofie.
Maar eigenlijk geniet ik ook nog wel even van de drukte, de energie en het enthousiasme. Het bruisende van het Sinterklaasfeest, de spanning van het schoenzetten en alle zoetigheid. Ik denk dat voor mij de bezinning en rust komt in de vierde adventweek; dan is het voor ons hele gezin een weekje kerstvakantie :)
Allereerst iets over de kinderen.. afgelopen maand is onze dochter Sofie 4 jaar geworden. En dus hadden we een heel leuk en gezellig feest met als cadeautjes heel veel My Little Pony's, Filly Fairies, Prinses Lillyfee en roze knutselspullen. En verder natuurlijk slingers, roze balonnen en taart met vlinders. Gelukkig was het ook herfstvakantie en kon Sofie even wennen aan het idee dat ze nu ook een echte kleuter is, net als haar broer. De dag na haar verjaardag vroeg ze me; 'Hoe voelt vier zijn eigenlijk, want ik voel me nog net of ik drie ben?' Waarop Tygo antwoordde: 'Vier zijn voelt ongeveer net zoals vijf zijn.'
De maandag daarop mocht ze eindelijk voor het eerst naar school. Daar keek ze het laatste jaar al naar uit! Ze gaat op maandag (tekendag), dinsdag (knutseldag), donderdag (schilderdag) en vrijdag (bakdag) naar de groep 1/2 combinatiegroep, waar Tygo ook in zit. Op woensdag is het 'grote kleuter/ handwerk dag' en dan mag Sofie een dagje thuisblijven. Die dag heeft ze ook wel nodig, want ze vindt school interessant en gezellig, maar vooral ook heel vermoeiend. De hele woensdagochtend hangt ze wat op de bank of gaat wat schilderen ("verven is mijn lievelingshobby!") om tot rust te komen. Heerlijk om dan nog een ochtendje alleen met mijn kleine-grote meisje te kunnen knuffelen.
En ook Tygo maakt grote sprongen voorwaarts. Hij is met zijn zwemles overgestapt van fase 2, naar fase 3. Dat is bij ons de laatste fase en betekent oefenen met het zwemmen met kleren aan en duiken door het gat. Eigenlijk verwacht ik wel dat hij in het nieuwe jaar, naar anderhalf jaar zwemles, af mag zwemmen voor zijn A diploma en ik ben natuurlijk erg trots op hem!
In november was er voor ons nog veel meer te beleven. Zo zijn we naar een pretpark geweest (dit mochten ze zelf kiezen, omdat de kinderen nu beide zonder zijwielen kunnen fietsen) en natuurlijk zijn we nog een keer een dag op visite gegaan bij ons kersverse neefje Tristan, inmiddels alweer 6 weken jong en in maat 62 gegroeid. Jammer dat ze zo ver weg wonen, dat we ze maar eens in de maand zien.
Verder vierden we Sint Maarten, waarbij de kinderen met echte uitgeholde pompoentjes langs de deuren gingen en heel veel snoep ophaalden. En we keken (met griep) naar de intocht van Sinterklaas op televisie dit jaar, met heel veel pepernoten.
Verder zijn we weer kleine stapjes verder met de zolderverbouwing, ik hoop dat we die voor het einde van het jaar eindelijk af kunnen ronden. En ik heb ook nog een pittig tentamen Methoden en Technieken achter de kiezen, waarvoor ik heel hard werkte, maar met een resultaat waar ik erg trots op ben; een 8,1!
En ook de komende weken zal ik niet stilzitten. Vanavond bak ik twee cakes voor de school, voor de adventmarkt. Ik zal daar morgen ook een half uurtje helpen met kaarsjes rollen, grabbelen, adventkransen maken of thee en cake verkopen. Wel een vreemd idee, dat maandag al de eerste advent begint. De dag nadat we Sinterklaas thuis gevierd hebben. Advent. Een tijd van stilte, rust en bezinning. We steken de eerste kaars aan. En twee dagen later staat Sinterklaas op school op de stoep! Wat een tegenstelling dit jaar.
Voor mij is er ook nog geen tijd voor rust en bezinning, want komende week houd ik een presentatie over mijn referaat (over hechtingsgedrag bij kinderen die de kinderopvang bezoeken) en deze periode volg ik de vakken testtheorie en wetenschapsfilosofie.
Maar eigenlijk geniet ik ook nog wel even van de drukte, de energie en het enthousiasme. Het bruisende van het Sinterklaasfeest, de spanning van het schoenzetten en alle zoetigheid. Ik denk dat voor mij de bezinning en rust komt in de vierde adventweek; dan is het voor ons hele gezin een weekje kerstvakantie :)
vrijdag 26 oktober 2012
Er is er een jarig..
Vandaag is Sofie jarig! Ze is vier jaar geworden. Dat wil dus zeggen dat ik de beschrijving van dit blog even aan moet passen; hier in huis zijn nu geen peuters meer. Maandag gaat ons kleine grote meisje naar school; ze komt bij Tygo in de klas.
Jullie zullen dus wel begrijpen dat ik nu geen tijd heb voor een lang blog. Over hoe het vier jaar geleden allemaal begon. Hoe ze na een vermoeiende zwangerschap (maar dat kwam vooral omdat Tygo nog zo klein was) op maandag geboren werd. Hoe de weeen keurig op maandagochtend om acht uur begonnen, zodat Richard thuis kon blijven van zijn werk. Hoe oma toen genoeg tijd had om Tygo op te halen en hoe zij in het ziekenhuis geboren werd, om vier uur 's middags. Nog net geen werkdag liggen bevallen dus. En we waren rond etenstijd weer thuis met ons nieuwe wondertje.
Maar daarvoor en voor het aanpassen van mijn informatiestukje heb ik nu geen tijd. Onze jongste kleuter wil graag ontbijten in het grote bed. En een feestjurk aan. En dan cadeautjes zoeken!
Jullie zullen dus wel begrijpen dat ik nu geen tijd heb voor een lang blog. Over hoe het vier jaar geleden allemaal begon. Hoe ze na een vermoeiende zwangerschap (maar dat kwam vooral omdat Tygo nog zo klein was) op maandag geboren werd. Hoe de weeen keurig op maandagochtend om acht uur begonnen, zodat Richard thuis kon blijven van zijn werk. Hoe oma toen genoeg tijd had om Tygo op te halen en hoe zij in het ziekenhuis geboren werd, om vier uur 's middags. Nog net geen werkdag liggen bevallen dus. En we waren rond etenstijd weer thuis met ons nieuwe wondertje.
Maar daarvoor en voor het aanpassen van mijn informatiestukje heb ik nu geen tijd. Onze jongste kleuter wil graag ontbijten in het grote bed. En een feestjurk aan. En dan cadeautjes zoeken!
dinsdag 23 oktober 2012
Humor in de herfstvakantie
Deze week is het bij ons herfstvakantie. Dat wil zeggen, de kinderen hebben vakantie. Richard moet gewoon werken en ik heb colleges. Daardoor hebben we even flink met ons programma moeten schuiven. Ik ben weer blij dat we gebruik kunnen maken van onze stand-bye oma, die woensdagmiddag en donderdagmiddag de kinderen opvangt. En we hebben we ook wat leuks om naar uit te kijken: zaterdag wordt Sofie vier!
Afgelopen weekend hebben Richard en ik een pittige work-out gehad van zestien uur. Dozen inpakken, meubels demonteren, alles verslepen en daarna weer dozen uitpakken en meubels monteren. We hebben mijn vader verhuisd van een eengezinswoning naar een aanleunflat. Hij mag donderdag uit het verpleegtehuis waar hij nu tijdelijk is, maar kan niet meer naar huis. Doordat hij (soms midden in de nacht) heftige astma aanvallen krijgt, is het beter dat hij nu op een knop kan drukken voor verpleging. Dat scheelt in de toekomst veel paniek en hektiek met ambulances en ziekenhuisopnames op het laatste moment. Het brengt voor mij ook meer rust en vertrouwen.
Gisteren heb ik met de kinderen wat boodschapjes gedaan bij Ikea voor opa's nieuwe huis. De kinderen vinden het geweldig in Smaland en ik heb dan even een uurtje de tijd om alles bijelkaar te zoeken wat we nodig hebben. En natuurlijk sluiten we af met een ijsje!
Vandaag is mijn studiedag en is Richard met de kinderen naar de dierentuin. Morgen en overmorgen springt mijn schoonmoeder bij. Vrijdag kan ik dan Sofie's verjaardag voorbereiden en samen met de kinderen boodschappen doen en hapjes maken.
Kortom, een leuk maar pittig weekje voor ons. Waarschijnlijk zitten alle mama's en papa's in de herfstvakantie wel eens met de handen in het haar. Want hoe houden we ze een weekje zoet en komen we ook nog aan onszelf en aan elkaar toe? Gelukkig is er ook (vooral in mijn studiepauzes) tijd voor wat online ontspanning. Wat dacht je van deze?
Moeder zijn is hard werken!
Voor alle mannen; hoe houd ik mijn huwelijk leuk?
En deze voor als mama even in een kussen wil schreeuwen van blijdschap...
Afgelopen weekend hebben Richard en ik een pittige work-out gehad van zestien uur. Dozen inpakken, meubels demonteren, alles verslepen en daarna weer dozen uitpakken en meubels monteren. We hebben mijn vader verhuisd van een eengezinswoning naar een aanleunflat. Hij mag donderdag uit het verpleegtehuis waar hij nu tijdelijk is, maar kan niet meer naar huis. Doordat hij (soms midden in de nacht) heftige astma aanvallen krijgt, is het beter dat hij nu op een knop kan drukken voor verpleging. Dat scheelt in de toekomst veel paniek en hektiek met ambulances en ziekenhuisopnames op het laatste moment. Het brengt voor mij ook meer rust en vertrouwen.
Gisteren heb ik met de kinderen wat boodschapjes gedaan bij Ikea voor opa's nieuwe huis. De kinderen vinden het geweldig in Smaland en ik heb dan even een uurtje de tijd om alles bijelkaar te zoeken wat we nodig hebben. En natuurlijk sluiten we af met een ijsje!
Vandaag is mijn studiedag en is Richard met de kinderen naar de dierentuin. Morgen en overmorgen springt mijn schoonmoeder bij. Vrijdag kan ik dan Sofie's verjaardag voorbereiden en samen met de kinderen boodschappen doen en hapjes maken.
Kortom, een leuk maar pittig weekje voor ons. Waarschijnlijk zitten alle mama's en papa's in de herfstvakantie wel eens met de handen in het haar. Want hoe houden we ze een weekje zoet en komen we ook nog aan onszelf en aan elkaar toe? Gelukkig is er ook (vooral in mijn studiepauzes) tijd voor wat online ontspanning. Wat dacht je van deze?
Moeder zijn is hard werken!
Voor alle mannen; hoe houd ik mijn huwelijk leuk?
En deze voor als mama even in een kussen wil schreeuwen van blijdschap...
dinsdag 16 oktober 2012
.jpg)
.jpg)
maandag 15 oktober 2012
Welkom op de wereld :)
Gisteravond kreeg ik een smsje van mijn zus; 'ik ben nu bijna klaar met de voorbereidingen, nog even het zeeppompje poetsen..' Ik schreef terug: 'Ik wed; vannacht weeën.' Vrijdag zou mijn zus uitgerekend zijn van haar tweede zoon. Ons tweede neefje.
Maar die poetsdrang die ken ik, die had ik ook twee keer in de avond voor mijn bevallingen.
Vannacht om een uur kreeg ik weer een sms: 'Je hebt gelijk, weeën begonnen.' Klaarwakker was ik. Van een tot drie liggen denken, piekeren en verheugen. Herinneringen aan mijn eigen bevallingen kwamen natuurlijk terug. Bevallingen die beide acht uur duurden en zeker geen lijdensweg waren. Dat gun ik haar ook zo!
Herinneringen aan de geboorte van haar eerste zoon, bijna drie jaar geleden. Een prima bevalling, maar met een placenta die niet los wilde laten. En daarom nu een bevalling in het ziekenhuis op medische indicatie. En het eerste bezoek die avond in januari, aan ons allereerste neefje, met sneeuw en ijzel, waar we maar stapvoets over de snelweg konden en zes uur over de terugweg deden.
En natuurlijk de herinneringen aan onze moeder. Die in 2009 overleed en daardoor nog net de geboorte van onze Sofie kon meemaken, maar niet weet dat ze in 2010 nog een kleinzoon kreeg.
Om drie uur dommelde ik toch weer in slaap, om vervolgens om zes uur weer op te veren; sms! 'Hij is geboren, het gaat goed met ons. Bel je straks.'
Dat 'straks' duurde eindeloos lang; om zeven uur belde ze, toen ik mijn tanden stond te poetsen. De bevalling duurde maar vier uur, alles is goed gegaan, met moeder en met kind.
Vanavond stappen we in de auto. Drie uur heen, via kantoor waar manlief werkt, twee uur terug. Alleen dan kunnen we hem een half uurtje bewonderen.. Maar die reis zal het zeker waard zijn.
Tristan Pepijn, welkom op de wereld :)
Maar die poetsdrang die ken ik, die had ik ook twee keer in de avond voor mijn bevallingen.
Vannacht om een uur kreeg ik weer een sms: 'Je hebt gelijk, weeën begonnen.' Klaarwakker was ik. Van een tot drie liggen denken, piekeren en verheugen. Herinneringen aan mijn eigen bevallingen kwamen natuurlijk terug. Bevallingen die beide acht uur duurden en zeker geen lijdensweg waren. Dat gun ik haar ook zo!
Herinneringen aan de geboorte van haar eerste zoon, bijna drie jaar geleden. Een prima bevalling, maar met een placenta die niet los wilde laten. En daarom nu een bevalling in het ziekenhuis op medische indicatie. En het eerste bezoek die avond in januari, aan ons allereerste neefje, met sneeuw en ijzel, waar we maar stapvoets over de snelweg konden en zes uur over de terugweg deden.
En natuurlijk de herinneringen aan onze moeder. Die in 2009 overleed en daardoor nog net de geboorte van onze Sofie kon meemaken, maar niet weet dat ze in 2010 nog een kleinzoon kreeg.
Om drie uur dommelde ik toch weer in slaap, om vervolgens om zes uur weer op te veren; sms! 'Hij is geboren, het gaat goed met ons. Bel je straks.'
Dat 'straks' duurde eindeloos lang; om zeven uur belde ze, toen ik mijn tanden stond te poetsen. De bevalling duurde maar vier uur, alles is goed gegaan, met moeder en met kind.
Vanavond stappen we in de auto. Drie uur heen, via kantoor waar manlief werkt, twee uur terug. Alleen dan kunnen we hem een half uurtje bewonderen.. Maar die reis zal het zeker waard zijn.
Tristan Pepijn, welkom op de wereld :)
woensdag 10 oktober 2012
Dodelijk voor de creativiteit.
Op het moment ben ik voor mijn studie druk bezig met het schrijven van een referaat. Dagenlang ben ik ondergedompeld in boeken, artikelen, aantekeningen van colleges en gedachtespinsels in de vorm van onleesbare krabbels op kleine papiertjes. Het is de bedoeling dat ik al die interessante informatie doorelkaar hussel en dan in een trechter stop, zodat er uiteindelijk een overzichtelijk, interessant, maar vooral ook wetenschappelijk, verhaal uit komt.
Het thema wat ik heb gekozen is de invloed van het kinderdagverblijf op de hechting aan de moeder en de leidster. Voor alle moeders met kinderen op een kinderdagverblijf; ik kan jullie vast geruststellen. Een goed kinderdagverblijf zal geen invloed hebben op de hechting tussen moeder en kind, mits je je kind er niet dag en nacht (vooral die nacht is van belang!) naartoe brengt.
De aanleiding van dit onderwerp was voor mij het boek: Wat doen we met de baby, van Marilse Eerkens. Voor mij een schokkend boek, omdat ze met literatuurstudie aantoont dat kinderdagverblijven lang niet altijd goed zijn voor kinderen. Ik vind dit boek dan ook echt een aanrader voor moeders met jonge kinderen die hun kinderen naar een kinderdagverblijf brengen of dit overwegen te doen. Ze geeft de informatie heel helder en leesbaar weer en biedt ook alternatieven.
Hoe dan ook, het op commando schrijven van een referaat is dodelijk voor de creativiteit. Waar normaal de woorden uit mijn laptop stromen als lucht uit een lekke band, loop ik bij dat referaat steeds vast. Want je mag geen kromme zinnen maken, geen spelfouten maken, je moet schrijven volgens de APA regels en niet vergeten om alles, maar dan ook allles, te laten kloppen met je literatuurlijst. Echt, dodelijk voor de creativiteit van een schrijver. Gelukkig heb ik mijn blog nog :)
Het thema wat ik heb gekozen is de invloed van het kinderdagverblijf op de hechting aan de moeder en de leidster. Voor alle moeders met kinderen op een kinderdagverblijf; ik kan jullie vast geruststellen. Een goed kinderdagverblijf zal geen invloed hebben op de hechting tussen moeder en kind, mits je je kind er niet dag en nacht (vooral die nacht is van belang!) naartoe brengt.
De aanleiding van dit onderwerp was voor mij het boek: Wat doen we met de baby, van Marilse Eerkens. Voor mij een schokkend boek, omdat ze met literatuurstudie aantoont dat kinderdagverblijven lang niet altijd goed zijn voor kinderen. Ik vind dit boek dan ook echt een aanrader voor moeders met jonge kinderen die hun kinderen naar een kinderdagverblijf brengen of dit overwegen te doen. Ze geeft de informatie heel helder en leesbaar weer en biedt ook alternatieven.
Hoe dan ook, het op commando schrijven van een referaat is dodelijk voor de creativiteit. Waar normaal de woorden uit mijn laptop stromen als lucht uit een lekke band, loop ik bij dat referaat steeds vast. Want je mag geen kromme zinnen maken, geen spelfouten maken, je moet schrijven volgens de APA regels en niet vergeten om alles, maar dan ook allles, te laten kloppen met je literatuurlijst. Echt, dodelijk voor de creativiteit van een schrijver. Gelukkig heb ik mijn blog nog :)
Abonneren op:
Posts (Atom)