Taart in het ziekenhuis

Volgens mij heb ik in al die jaren nog nooit zo'n drukke eerste schoolweek gehad. Natuurlijk waren daar de gewone 'eerste schoolweek dingetjes'. Er moest vanalles mee en vooral niet vergeten worden. Een zak gewassen poppenkleertjes voor de juf. Een schone luizencape, schooltasjes, sloffen en zomerjasjes. Uiteraard alles, na het wassen, weer voorzien van naam. Regenlaarzen in de goede maat en zorgen dat er vast winterschoenen klaar staan in de gang, voor als het weer ineens omslaat.
Ook ging ik na zes weken pauze weer verder met sporten, wat een flinke spierpijn opleverde. En niet te vergeten, het achterstallige huishouden. Dat krijg je er gratis bij wanneer je in de zomervakantie gaat verbouwen en dan ook nog twee weekjes weg wilt.

Dan was er nog mijn dertigste verjaardag. Die had ik eerder al gevierd, tegelijk met Richard die in augustus jarig is. Maar je verjaardag kan je niet zomaar voorbij laten gaan als je kinderen hebt, dus waren daar het ontbijtje op bed, cadeautjes uitpakken, koffie met gebak met een vriendin in de stad, een cake bakken en natuurlijk de frituurpan aan.
Tot dan toe allemaal heel gezellig. Maar toen kreeg ik het bericht dat mijn vader weer met spoed was opgenomen in het ziekenhuis met een flinke astma aanval. dat betekende voor hem extra zuurstof, prednison en een flinke antibioticakuur en voor ons betekende het die avond de cake met slagroom mee naar het ziekenhuis en trakteren tijdens het bezoekuur. Hij ligt trouwens nog steeds in het ziekenhuis, maar hij knapt gelukkig alweer flink op.

En dan nog de ziekenhuis bezoekjes van Sofie. We modderen al maanden, eigenlijk jaren, met haar aan. Buikpijn, diarree, winderigheid.. We zijn al vaak bij onze twee huisartsen geweest, die ons beide de gouden tip gaven: 'probeer het eens te negeren.' Dat is waarschijnlijk prima beleid als het om de bezuinigingen gaat in de zorg, maar voor onze dochter hielp het een stuk minder.
Uiteindelijk ben ik op mijn strepen gaan staan er werden we doorverwezen naar de kinderarts. Onderzoekjes, bloedafname, poepjes- en plasjes inleveren.. Het leidde weer tot niets.

Maar deze week ging het balletje eindelijk echt rollen. We zaten een ochtend in het ziekenhuis voor de lactose test en dat bleek raak. Ons meisje heeft een lactose intolerantie! Vervelend dat ze het heeft natuurlijk, maar blij dat we eindelijk weten waar we haar mee kunnen helpen. Een gesprek met de kinderarts en een gesprek met de dietist werden deze week nog ingepland. En zo rende ik de hele week van huis naar het ene ziekenhuis, naar het andere ziekenhuis, naar mijn eerste colleges van dit jaar, naar de basisschool, naar de peuterspeelzaal, naar zwemles, naar sport, naar de supermartkt, naar de stad en weer terug naar huis. Om daar wat te doen aan het huishouden, de verbouwing en mijn huiswerk.

Nog een paar van dit soort weekjes en ik ben weer toe aan vakantie!