Er is er een jarig..

Vandaag is Sofie jarig! Ze is vier jaar geworden. Dat wil dus zeggen dat ik de beschrijving van dit blog even aan moet passen; hier in huis zijn nu geen peuters meer. Maandag gaat ons kleine grote meisje naar school; ze komt bij Tygo in de klas.

Jullie zullen dus wel begrijpen dat ik nu geen tijd heb voor een lang blog. Over hoe het vier jaar geleden allemaal begon. Hoe ze na een vermoeiende zwangerschap (maar dat kwam vooral omdat Tygo nog zo klein was) op maandag geboren werd. Hoe de weeen keurig op maandagochtend om acht uur begonnen, zodat Richard thuis kon blijven van zijn werk. Hoe oma toen genoeg tijd had om Tygo op te halen en hoe zij in het ziekenhuis geboren werd, om vier uur 's middags. Nog net geen werkdag liggen bevallen dus. En we waren rond etenstijd weer thuis met ons nieuwe wondertje.

Maar daarvoor en voor het aanpassen van mijn informatiestukje heb ik nu geen tijd. Onze jongste kleuter wil graag ontbijten in het grote bed. En een feestjurk aan. En dan cadeautjes zoeken!

Humor in de herfstvakantie

Deze week is het bij ons herfstvakantie. Dat wil zeggen, de kinderen hebben vakantie. Richard moet gewoon werken en ik heb colleges. Daardoor hebben we even flink met ons programma moeten schuiven. Ik ben weer blij dat we gebruik kunnen maken van onze stand-bye oma, die woensdagmiddag en donderdagmiddag de kinderen opvangt. En we hebben we ook wat leuks om naar uit te kijken: zaterdag wordt Sofie vier!

Afgelopen weekend hebben Richard en ik een pittige work-out gehad van zestien uur. Dozen inpakken, meubels demonteren, alles verslepen en daarna weer dozen uitpakken en meubels monteren. We hebben mijn vader verhuisd van een eengezinswoning naar een aanleunflat. Hij mag donderdag uit het verpleegtehuis waar hij nu tijdelijk is, maar kan niet meer naar huis. Doordat hij (soms midden in de nacht) heftige astma aanvallen krijgt, is het beter dat hij nu op een knop kan drukken voor verpleging. Dat scheelt in de toekomst veel paniek en hektiek met ambulances en ziekenhuisopnames op het laatste moment. Het brengt voor mij ook meer rust en vertrouwen.

Gisteren heb ik met de kinderen wat boodschapjes gedaan bij Ikea voor opa's nieuwe huis. De kinderen vinden het geweldig in Smaland en ik heb dan even een uurtje de tijd om alles bijelkaar te zoeken wat we nodig hebben. En natuurlijk sluiten we af met een ijsje!
Vandaag is mijn studiedag en is Richard met de kinderen naar de dierentuin. Morgen en overmorgen springt mijn schoonmoeder bij. Vrijdag kan ik dan Sofie's verjaardag voorbereiden en samen met de kinderen boodschappen doen en hapjes maken.

Kortom, een leuk maar pittig weekje voor ons. Waarschijnlijk zitten alle mama's en papa's in de herfstvakantie wel eens met de handen in het haar. Want hoe houden we ze een weekje zoet en komen we ook nog aan onszelf en aan elkaar toe? Gelukkig is er ook (vooral in mijn studiepauzes) tijd voor wat online ontspanning. Wat dacht je van deze?

Moeder zijn is hard werken! 
Voor alle mannen; hoe houd ik mijn huwelijk leuk?
En deze voor als mama even in een kussen wil schreeuwen van blijdschap... 


Ik wens iedereen die nog herfstvakantie heeft, een vrolijke week toe!

Foto!

En daar is hij dan, ons nieuwe neefje: Tristan Pepijn.

Welkom op de wereld :)

Gisteravond kreeg ik een smsje van mijn zus; 'ik ben nu bijna klaar met de voorbereidingen, nog even het zeeppompje poetsen..' Ik schreef terug: 'Ik wed; vannacht weeën.' Vrijdag zou mijn zus uitgerekend zijn van haar tweede zoon. Ons tweede neefje.
Maar die poetsdrang die ken ik, die had ik ook twee keer in de avond voor mijn bevallingen.

Vannacht om een uur kreeg ik weer een sms: 'Je hebt gelijk, weeën begonnen.' Klaarwakker was ik. Van een tot drie liggen denken, piekeren en verheugen. Herinneringen aan mijn eigen bevallingen kwamen natuurlijk terug. Bevallingen die beide acht uur duurden en zeker geen lijdensweg waren. Dat gun ik haar ook zo!
Herinneringen aan de geboorte van haar eerste zoon, bijna drie jaar geleden. Een prima bevalling, maar met een placenta die niet los wilde laten. En daarom nu een bevalling in het ziekenhuis op medische indicatie. En het eerste bezoek die avond in januari, aan ons allereerste neefje, met sneeuw en ijzel, waar we maar stapvoets over de snelweg konden en zes uur over de terugweg deden.
En natuurlijk de herinneringen aan onze moeder. Die in 2009 overleed en daardoor nog net de geboorte van onze Sofie kon meemaken, maar niet weet dat ze in 2010 nog een kleinzoon kreeg.

Om drie uur dommelde ik toch weer in slaap, om vervolgens om zes uur weer op te veren; sms! 'Hij is geboren, het gaat goed met ons. Bel je straks.'
Dat 'straks' duurde eindeloos lang; om zeven uur belde ze, toen ik mijn tanden stond te poetsen. De bevalling duurde maar vier uur, alles is goed gegaan, met moeder en met kind.

Vanavond stappen we in de auto. Drie uur heen, via kantoor waar manlief werkt, twee uur terug. Alleen dan kunnen we hem een half uurtje bewonderen.. Maar die reis zal het zeker waard zijn.

Tristan Pepijn, welkom op de wereld :)

Dodelijk voor de creativiteit.

Op het moment ben ik voor mijn studie druk bezig met het schrijven van een referaat. Dagenlang ben ik ondergedompeld in boeken, artikelen, aantekeningen van colleges en gedachtespinsels in de vorm van onleesbare krabbels op kleine papiertjes. Het is de bedoeling dat ik al die interessante informatie doorelkaar hussel en dan in een trechter stop, zodat er uiteindelijk een overzichtelijk, interessant, maar vooral ook wetenschappelijk, verhaal uit komt.
Het thema wat ik heb gekozen is de invloed van het kinderdagverblijf op de hechting aan de moeder en de leidster. Voor alle moeders met kinderen op een kinderdagverblijf; ik kan jullie vast geruststellen. Een goed kinderdagverblijf zal geen invloed hebben op de hechting tussen moeder en kind, mits je je kind er niet dag en nacht (vooral die nacht is van belang!) naartoe brengt.

De aanleiding van dit onderwerp was voor mij het boek: Wat doen we met de baby, van Marilse Eerkens. Voor mij een schokkend boek, omdat ze met literatuurstudie aantoont dat kinderdagverblijven lang niet altijd goed zijn voor kinderen. Ik vind dit boek dan ook echt een aanrader voor moeders met jonge kinderen die hun kinderen naar een kinderdagverblijf brengen of dit overwegen te doen. Ze geeft de informatie heel helder en leesbaar weer en biedt ook alternatieven.

Hoe dan ook, het op commando schrijven van een referaat is dodelijk voor de creativiteit. Waar normaal de woorden uit mijn laptop stromen als lucht uit een lekke band, loop ik bij dat referaat steeds vast. Want je mag geen kromme zinnen maken, geen spelfouten maken, je moet schrijven volgens de APA regels en niet vergeten om alles, maar dan ook allles, te laten kloppen met je literatuurlijst. Echt, dodelijk voor de creativiteit van een schrijver. Gelukkig heb ik mijn blog nog :)

Synchroniseren

Omdat mijn kinderen 'maar' 17 maanden schelen, hebben ze ook veel dingen gemeen in hun ontwikkeling. Zo hebben ze in hun peuterjaren een half jaar samen op de peuterspeelzaal gespeeld en samen een jaar rondgerend bij peutergym. Het afgelopen jaar was dat echter heel anders.
Tygo is vorig jaar naar de basisschool gegaan. Sofie liet hij alleen, maar gelukkig net zo vrolijk, achter op de peuterspeelzaal. Ook begon hij met zwemles, nadat hij peutergym had afgerond. Sofie verruilde toen peutergym voor peuterdans.

Heel leuk allemaal, maar voor mij betekende dat, dat ik een soort turbo-chauffeur werd. Afgelopen jaar moest Tygo aan de ene kant van de stad beginnen op de basisschool om half negen. Sofie begint op de peuterspeelzaal aan de andere kant van de stad... tussen half negen en kwart voor negen. Gelukkig kon ik met de peuterjuf wel een dealtje sluiten dat Sofie om negen uur gebracht mocht worden. Maar een gevlieg blijft het. En dan Sofie halen om half twaalf en Tygo om een uur. En Tygo op zaterdag zwemmen, Sofie op dinsdag dansen.

Gelukkig komt er over drie weken een einde aan een groot deel van dat gevlieg. Onze kinderen gaan weer wat meer synchroon lopen. Sofie gaat na de herfstvakantie naar groep 1, in de combinatiegroep met Tygo in groep 2. Dansles is inmiddels afgerond en na de kerstvakantie begint Sofie ook met zwemles. Weliswaar op een andere tijd, maar een stuk overzichtelijker.
En zelfs wat goedkoper! Want op zowel de peuterspeelzaal als op de school krijg je bij het tweede kind korting, dus betaalden wij afgelopen jaar voor beide kinderen het volle pond.

Nog drie weken. En dan moet ik mijn informatiestukje op deze blog weer aanpassen. Dan ben ik een trotse moeder van twee kleuters :)