Identiteitscrisis

Zoals de meesten van jullie vast wel gelezen hebben, zijn wij 1 mei getrouwd. Al in de ondertrouw vroeg de ambtenaar of ik daarbij mijn meisjesnaam wilde houden, Richard's naam wilde aannemen of een combinatie van beide. Ik wilde dolgraag Richard's naam overnemen; een van de redenen om te trouwen was dat ik nu, voor het eerst in mijn leven, dezelfde achternaam heb als de rest van mijn gezin. Het voelt als een eenheid.

Maar daarbij komt wel enig administratieve rompslomp kijken natuurlijk. Omdat wij 1 januari net veranderd zijn van bankrekening, besloot ik te wachten tot dat allemaal rond was, alvorens weer vele grote administratieve afdelingen in verwarring te brengen. Daar komt bij dat nieuwe identiteitskaarten, rijbewijzen en andere papieren niet alleen omslachtig te verkrijgen zijn (op ons gemeentehuis ben je alleen welkom tijdens kantoortijden en met een afspraak die je drie weken van tevoren moet maken), maar ook nog eens behoorlijk kostbaar. Waarom haasten, ik regel het komende winter wel. Dacht ik.

Helaas dacht de overheid daar anders over. Ze stuurden een berichtje naar de belastingdienst. En vandaag regende het dan ook blauwe enveloppen op onze mat. Ze willen ons een paar tientjes overmaken van de zorgtoeslag en kindgebonden budget, maar dat kan niet want ze hebben geen bankrekeninggegevens van deze nieuwe mevrouw die aan hen is doorgegeven. Totdat ik de wijziging heb doorgegeven dus geen centjes voor ons van de belastingdienst. Probleem is natuurlijk, dat mijn naam nu niet meer correspondeert met mijn rekeningnummer. En dat ik mijn naam bij de nieuwe bank alleen kan wijzigen als ik een kopie stuur van mijn nieuwe identiteitsbewijs.. Kortom, jullie voelen hem al aankomen.. ik heb een identiteitscrisis.

Verlangen

Terwijl ik mijn laptop opende, met een schuin oog naar een discussie op televisie met de broer van Pim Fortuyn kijk en bedenk waar ik dit blogje over zal gaan schrijven, hoor ik opeens een bonk. Eerst denk ik nog dat het Richard is, die op zolder aan het rommelen is, maar daarna hoor ik een zacht gekreun. Ik zet het geluid uit en luister. Het blijkt Sofie. Ik spring op en ren naar haar kamertje. Daar ligt ze. Naast haar bedje op de grond. Helemaal nat van het zweet, ingerold in haar dekbed als een kleine, hele gare, sushi. Snel pak ik haar op en til haar weer in bed. Het valt mee, ze kijkt me aan, neemt een slokje water en slaapt weer verder. Haar dekbed leg ik opnieuw op haar voeteneind, haar lakentje over haar klamme rugje.

Eigenlijk wilde ik dit blogje schrijven over verlangen. Mijn verlangen in de winter naar de zomer. Ik houd niet van sneeuw en ijs, zoals ik een paar maanden geleden ook al schreef. Elke ochtend mutsen, sjaals, handschoenen, vesten, jassen en snowboots vind ik een expeditie die doet denken aan de voorbereiding van een week bergbeklimmen. In de winter welteverstaan. De hele winter verlang ik naar de tijd dat we op blote voeten met alleen wat ondergoed en een jurkje of t-shirt in de tuin kunnen kliederen met water. Elke dag een zelfgemaakt waterijsje. Twee keer per week barbecuen. En terwijl ik dan zo droom over de zomer, vergeet ik voor het gemak de zomerse ongemakken. De wespen en de muggen. Elke ochtend iedereen insmeren met zonnebrandcreme en na de lunch nog maar een keertje voor de zekerheid. Zonnepetjes, zonnebrillen en natte zwembroekjes. Enorme bergen was van handdoeken, natte kleertjes, aardbeien- en ijsvlekken. En dan nog niet te spreken over de nachten. Die ineens veel korter duren, omdat ze nou eenmaal veel te vroeg wakker worden van de vogeltjes en de zon. En dat ze af en toe roepen, midden in de nacht, omdat ze niet kunnen slapen. Hun haartjes nat van het zweet. Hun dekbedjes veel te warm. De mussen vallen van het dak en mijn dochter drijft uit bed.

Maar deze week ook het eerste badje in de tuin, de eerste barbecue en morgen de tweede keer. Gisteren een heerlijk pinksterfeest gehad op school, compleet met meiboom, aardbeien en zon. Heerlijk! Geef mij de zomer maar :)

5 jaar geleden

Het is vandaag precies vijf jaar geleden dat ik voor het eerst mama werd. Vannacht rond twaalf uur lagen Richard en ik nog te kletsen in bed. 'Weet je nog, hoe ik rond deze tijd in de weeën zat? Hoe we al een week na de uitgerekende datum waren en hem wel bijna uit mijn buik konden kijken? Hoe hij om 4 uur geboren werd en alle opa's en oma's midden in de nacht wakker gebeld werden met het goede nieuws? Hoe klein we hem vonden?'











Van een popje in een wiegje, naar een stoere kleuter met een nieuwe legotrein en een fiets zonder zijwielen. Er komen allerlei clichés bij me opborrelen als ik daar aan denk. Wat is hij snel groot geworden, wat gaat de tijd vlug, wat ben ik trots..

En ik ben ook trots op Sofie. Want sinds een dag of drie draagt zij geen luiers meer overdag. En ze heeft (in tegenstelling tot Tygo die rond zijn tweede verjaardag al zindelijk werd) bijna geen ongelukjes gehad. Wat dus betekent dat ik, ook na vijf jaar, nu ineens met mijn gezinnetje uit de luiers ben. Wat gaat de tijd toch snel.

Ik ga de taart maar eens uit de koelkast halen.

Vluchtgedrag

Ken je dat gevoel?  Het gevoel dat je vanalles moet, maar gewoon echt geen zin hebt? En dat je dan eerst maar even iets anders gaat doen, wat plotseling ook heel belangrijk lijkt? Vluchtgedrag. Ik heb het van mijn moeder geerfd, dus ergens is het nog niet eens mijn eigen schuld. Mijn moeder ging naar de Ikea als ze gepland had de ramen te lappen. Mijn moeder ging naar een rommelmarkt, als ze gepland had de schuur op te ruimen. Mijn moeder hielp mij met mijn huiswerk, als ze eigenlijk zelf moest studeren. Ach ja, never a dull moment, zullen we maar zeggen.

Vandaag wachten er op mij zes stevige wetenschappelijke artikelen. Ik heb de hele ochtend gebruikt voor het doorspitten van twee van de zes. Dat gaat dus nog niet zo soepel. dat komt omdat ik Sofie even moest helpen met een puzzel, toen Richard even geen tijd voor haar had. Omdat ik nog even een roze was wilde draaien, zodat ze straks genoeg schone feestkleren heeft voor Tygo's verjaardag. Omdat ik een boterham moest smeren, wat drinken pakken en natuurlijk af en toe naar de wc. En dan onderweg even lekker knuffelen met man en kinderen. Natuurlijk moest ik ook de kat zijn medicijnen geven, mijn mail checken, een leuk mailtje van een vriendin beantwoorden en de post lezen. En nu heb ik eigenlijk alles gedaan wat ik maar kon doen om die artikelen nog even voor me uit te schuiven. Nu moet ik echt aan het werk. Gelukkig had ik vandaag nog geen blog geschreven.

Zon en schaduw

Het was een prachtige dag vandaag, moederdag. Het begon met twee beschuitjes en thee op bed. Daarna brak buiten langzaam het zonnetje door. We maakten een hele fijne wandeling, met ons gezinnetje in de natuur. Aan het einde van de middag dronken we thuis een glaasje fris, aten we chocolaatjes en kreeg ik een prachtig zelfgeknutseld waxinelichtjeshoudertje, een zelfgekocht bloemvaasje met twee bloemen en een hip en praktisch bewaarbakje die ik ga gebruiken voor mijn avondeten tijdens colleges.

Ik voel me echt enorm gewaardeerd als moeder. Kreeg kusjes en knuffels en stond in het middelpunt van de aandacht. De sfeer was, kortom, goed.

En toch.. als ik dan tijdens deze zonnige dag achterom kijk, zie ik een lange schaduw. Een lange schaduw, zoals je die wel eens ziet als de zon na een lange warme zomerdag eindelijk onder gaat. Maar de zon stond hoog aan de hemel op een prachtige lentedag. Het was de lange schaduw die mij af en toe achtervolgt en mij zachtjes in mijn oor blijft fluisteren: ik mis mijn moeder.

Efficiënt en stressloos

Zucht. Ik keek net om me heen en dacht.. ik wilde dat ik efficiënt en stressloos kon huishouden. Er zijn echt mensen die dat kunnen. Altijd de boel aan kant, altijd gezellig en opgeruimd. Fluitend wat kruimeltjes van de tafel vegen.
Nou, je wilt hier nu niet onverwacht op visite komen hoor. Of wacht, beter gezegd; ik wil nu niet dat hier iemand onverwacht op visite komt. Als 'vlucht' maar snel de pc aangezet en eventjes, ja echt eventjes maar, forummen met een kopje thee op 'antroposofie en het kind'. En nog even een blogje schrijven. Maar ik moet er straks echt weer aan geloven; zwijnenstal uitmesten, stofzuigen, afwas, was.. en alvast Tygo's verjaardag voorbereiden. Niet vergeten om foto's op te halen bij de Hema. En regenlaarzen kopen voor de kinderen. Ze op tijd van peuterspeelzaal en school halen. Zucht.
Vanavond is er ook geen tijd om te poetsen, want dan heb ik eerst om vijf uur, twee uur college en daarna nog twee uur ouderavond op de Vrijeschool. Dus, hup, *geeft zichzelf een schopje onder de kont* aan het werk!

Iemand nog leuke tips om het huishouden wat op te vrolijken? Hoe motiveren jullie jezelf?


PS. Voor wie ook op het 'antroposofie en het kind-forum' leest wat ik schrijf.. gelukkig kan ik wel efficiënt en stressloos bloggen :)

Eerlijkheid duurt het kortst

Al maanden geleden beloofde ik het Tygo: als je kunt fietsen zonder zijwieltjes, gaan we een dagje naar het pretpark. Oefenen deed hij liever niet, dus dit kon nog wel eens maanden gaan duren. Tot twee dagen voor de bruiloft. Op mijn aanmoedigen gingen we samen oefenen. Ik hield het zadel vast. Hij stapte op. En fietste weg. Zonder mij, rennend en hijgend naast hem. Hij kon het gewoon!

Maar ja, de timing was wat minder handig. Eerst kwam Koninginnedag, toen de bruiloft, toen de buikgriep. En toen was de meivakantie alweer voorbij. En daarom beloofde ik hem; maandag naar school om te trakteren voor de bruiloft. Dinsdag nemen we allemaal een dagje vrij en gaan we lekker naar het pretpark. 'Mag dat wel van juf?', vroeg hij nog enigszins bezorgd. Ik legde uit dat hij nog best af en toe een dagje vrij van school mocht, hij is immers nog geen vijf. Maar dat hij dat dan misschien beter niet in de klas kon vertellen, omdat andere kindjes dat dan misschien niet zo leuk vonden.

Onderweg naar school vanochtend praatte hij weer honderduit over de bruiloft, het mooie horloge dat hij kreeg, de dierentuin en de zelfgebakken koekjes om te trakteren.
Daarna gingen we samen de kring binnen om juffie een handje te geven. Alle kindjes keken nieuwsgierig naar de mand met koekjes. Trots liep hij naar juf, met zijn mandje en een grote foto van ons gezin bij de trouwauto.
 "Kijk juf, mijn papa en mama zijn nu eindelijk getrouwd en morgen mag ik vrij, want dan ga ik naar een pretpark!"

Feestweek

Ken je dat gevoel dat je de laatste tijd te weinig hebt bijgekletst met je vrienden/ vriendinnen? Meer te vertellen hebt dan je in een uurtje koffie kwijt kunt? Dat heb ik hier nu ook een beetje. Zoveel hebben we meegemaakt deze week! Nou, houd je vast, hier komt het...

Het was voor ons deze week een geweldige, maar ook bijzondere, vreemde en vermoeiende week. Natuurlijk hadden we dinsdag ons grootste feest ooit. Onze bruiloft, waarin mijn lieve vriend man mij na ruim 7 jaar het ja-woord gaf.
Maar wij zijn niet de enigen die het druk hadden deze week. De Koningin zag ik bijna dagelijks op het nieuws met een ander hoedje. Maandag in Veenendaal voor Koninginnedag, gisteravond op de dam in Amsterdam en nu weer in Brabant, waar de overvoice van het journaal ter afsluiting meedeelde dat de Koningin vanavond het bevrijdingsconcert zal bijwonen zonder hoed.

Ook wij hebben maandag feest gevierd. Tygo was niet helemaal fit, dus die parkeerden we lekker een ochtendje bij opa, die ook geen zin had in slenteren over de markten. Richard, Sofie, mijn schoonmoeder en ik gingen ondertussen lekker los tussen alle tweedehands koopjes. We kochten puzzels, voorleesboekjes (o.a. de sprookjes van Dick Bruna voor 50 cent per stuk!), wat magnetisch speelgoed, my little pony's voor Sofie en de dvd Knorretjes Grote film.
Die avond stonden mijn vriendinnen en zus op de stoep. Ja hoor, de avond voor de bruiloft werd ik getrakteerd op een vrijgezellen-etentje. En het was enorm gezellig!

Nadat wij van dindag op woensdag in (o.a. een hartvormig bubbelbad van) onze hotelsuite hadden nagenoten van een geweldige trouwdag, was ik vooral heel erg moe. Het werd verder een rustig dagje, waar we nog even in het zonnetje het graf van mijn moeder bezochten.
Donderdag was er meteen weer actie; Sofie had buikgriep. Ze gaf over op ons bed (waarom altijd op ons bed, met al dat grote beddengoed, waarom nooit in hun eigen bed?) en over de bank. Zelf was ik ook verre van fit en heb met een klein griepje met Sofie meegeslapen. Vrijdag ging het gelukkig alweer wat beter, maar deden we het nog rustig aan. Natuurlijk erg rustig om 20 uur, want toen hielden we twee minuten stilte. wat mij betreft een belangrijke gewoonte, dus die houden we in ere.

Vandaag was iedereen gelukkig weer beter. Ik moet zeggen dat lopen nog niet helemaal lekker gaat (door mega blaren van prachtige trouwschoenen), maar dat weerhield ons er niet van lekker naar het bevrijdingsfestival te gaan. Erg leuk dat ze een kinderveld hadden ingericht met springkussens, draaimolen, poppenkraam enz. we hebben in het zonnetje op het gras genoten van een zak Churro's en bekertjes cola en appelsap. Een heel ander festival dan dat we vierden voordat we kinderen kregen, maar evengoed erg feestelijk ;)
Toen de zon rond half vijf zich achter de wolken verstopte, zijn we lekker naar huis gegaan. Daar hebben we op de bank patat met salade gegeten en genoten van Knorretjes Grote Film.

Morgen is het koekjesbakdag. De kinderen trakteren komende week op de basisschool, de peuterspeelzaal en op dansles op hartjeskoekjes om te vieren dat papa en mama getrouwd zijn. Maar daarvoor moeten deze papa en mama en de kindjes eerst nog wel een paar uurtjes de keuken in!

En maandag.. maandag is alles weer normaal. Dan gaat Richard weer naar zijn werk. Dan gaan de kinderen weer naar school. Dan zal ik overdag het huishouden een beetje bijeenrapen. En 's avonds weer gewoon naar college. Alles is zoals het was. Maar dan getrouwd.

Foto bruiloft

Ik lig nu met een griepje in bed, maar wilde jullie deze foto niet onthouden:

Ja, wij willen!

Net terug uit de bruiddssuite, hier een korte impressie van onze bruiloft gisteren:

Het was geweldig!

In de trouwauto vielen er een paar spatjes regen. Bij aankomst was het nog licht bewolkt. Toen we de trouwzaal uitkwamen was er, de rest van de dag, stralende zon en ongeveer 22 graden. Perfect!
Ik voelde me net een prinses daar in de dierentuin. Vooral met die kleine kinderen die ons nawezen.. Kijk mama, wat een mooie jurk heeft die mevrouw!

Onze kinderen vonden het ook geweldig, al waren ze er na al het fotograferen wel helemaal zat van en zijn ze lekker met opa en oma naar de speeltuin gegaan :)
En.. bij de ceremonie, konden ze eerst onze cd niet vinden, waardoor de muziek pas bij het feliciteren gedraaid kon worden. Maar goed, dat kon de pret niet meer drukken.

Het eten was heerlijk, hele mooie bloemen, iedereen was vrolijk, we hadden een prachtige bruidssuitte met hartjes-bubbelbad. Kortom, een dag om nooit te vergeten!

Oh, en nog het belangrijkste bijna vergeten.. Hij zei ook ja :)

Foto's houden jullie tegoed. We doen het vandaag verder lekker rustig aan ;)