En opeens was het Kerst. En toen was het ook alweer voorbij. Tussen Sint Maarten (elf november, redactie) tot nieuwjaarsdag lijkt de tijd ineens vier keer zo snel te gaan als normaal. Half november zingen de kinderen liedjes om zoveel mogelijk snoepjes op te halen en opeens, het lijkt een weekje later, gooi je het eerste uitvallende kerststukje in de groencontainer. Natuurlijk, er zit meer dan een maand tussen, maar dat merk ik pas wanneer ik in mijn nieuwe agenda kijk.
Op oudjaarsdag gaan we de kerstboom opruimen. En dat is vrijdag al!
Het feit dat 2010 alweer bijna op is, sloeg in als een bom. Meteen begon ik tegen Richard aan te filosoferen. Wat heb ik dit jaar gedaan, bereikt, bedacht, gevoeld? En wat moet ik nou met 2011? 2009 Was een super zwaar jaar, doordat mijn moeder toen plotseling overleed. 2010 Stond voor ons in het teken van weer proberen een normaal leven proberen op te bouwen. Afleiding zoeken, vasthouden aan ritmes, veel praten, verwerken en rouwen. En dat is allemaal best goed gegaan nu ik zo terug kijk. Ik heb enorm genoten van mijn kindjes, voor wie ik in 2007 stopte met werken. Ik heb ontzettend genoten van al hun ontwikkelingen, hun grappen, ondeugendheid en peuterpuberteit. Natuurlijk heb ik ook mogen genieten van mijn geweldige vent die mij in voor- en tegenspoed altijd is blijven steunen, net als van mijn beste vriendinnen en mijn zus, die dit jaar moeder geworden is van haar eerste kindje... Ja, ik ben tante Pauline geworden!
Eigenlijk was het, ondanks het vele, intense verdriet om mijn lieve mama, toch een heel mooi jaar. Ik heb veel geleerd door mijn vrijwilligerswerk, ben het grootste deel van het jaar gezond geweest en heb veel gelachen. Klinkt goed toch?
Maar dan.. het nieuwe jaar. Het voornemensdilemma. Stoppen met roken hoef ik al lang niet meer, beginnen met lijnen weiger ik. Consuminderen doe ik al waar ik kan, maar niet teveel. Ik ben in balans. Toch heb ik een groot dilemma wat een schaduw werpt over elk gesprek wat met toekomst te maken heeft. Het 'wanneer-ga-ik-weer-betaalde-arbeid-verrichten-dilemma'. In eerste instantie riep ik dat ik weer aan de slag wilde zodra Sofie twee werd. Dat is ze in oktober geworden. Maar nu? Meteen solliciteren? Voor mezelf beginnen? Voor hoeveel uren dan? Hoe regelen we de opvang? Gaat Richard minder werken, zodat we samen thuisblijfouders kunnen zijn? En waar vind ik eigenlijk werk? De banen liggen niet bepaald voor het oprapen, dus misschien toch eerst maar weer studeren?
Mijn goede voornemen is dat ik in 2011 knopen door ga hakken over mijn toekomst. Voor mijn dertigste (da's halverwege 2012, dus ik heb even uitloop), wil ik beslissen of ik ga werken of studeren. Hoeveel uren, hoe en wat. Want voor je het weet is het weer Sint Maarten en sta ik de kerstboom in stukken te zagen...
maandag 27 december 2010
zaterdag 18 december 2010
Van gore schapen wordt je zen
Op donderdagmiddag rijd ik altijd van Assen naar Groningen en weer terug om mijn vrijwilligerswerk voor Vluchtelingenwerk te kunnen doen. Door weer en wind, ziek of gezond, het gebeurt me zelden dat ik niet ga. Dit jaar is het me wel een keer overkomen. Omdat Richard op donderdag altijd met onze auto naar het werk gaat, ga ik altijd met de Fiat Panda van mijn schoonmoeder. Die staat hier dan toch voor de deur, omdat zij op donderdagmiddag altijd op de kinderen past.
Twee maanden geleden stapte ik in de Pinda (zoals mijn vriend en ik dit nieuwe schattige koektrommeltje altijd noemen) en wilde vertekken. De kinderen en mijn schoonmoeder stonden, zoals altijd voor het raam te wachten, hoe ik het vertrekritueel zou uitvoeren. Motor starten, lichten aan, mistlicht een paar keer aan en uit, waarschuwingslichten aan (niet vergeten uit te doen) en natuurlijk een keertje toeteren. Schrikt u niet, dit gebeurt allemaal op onze oprit aan een doodlopend straatje, dus niemand die er last van heeft.
Toen ik die keer probeerde te strarten, gebeurde er helemaal niets. Na een half uur kwam de pechhulp (mijn oudste peuter zat ondertussen aan het raam geplakt en kreeg als slagroom op de taart ook nog een kleurplaat!) en die meneer constateerde dat de accu kortsluiting had. We moesten naar de garage om een nieuwe accu te kopen. Uiteraard is dat allemaal goed gekomen, maar ik moest inmiddels mijn les in Groningen wel afbellen. Als ik op dat moment nog met het openbaar vervoer was gegaan, waren mijn leerlingen toch al lang weer vertrokken.
Afgelopen donderdag waren de voorspellingen zo slecht dat het er naar uit zag dat ik niet kon gaan. Toch viel het uiteindelijk best mee (vond ik) en ben ik in de auto gestapt. Wel in onze eigen auto, want die ligt iets stabieler op de weg dan de Pinda. Mijn vriend kon ondertussen een keer meerijden met een collega.
Het eerste kwartier was er niets aan de hand. We reden met z'n allen ongeveer honderd, waar normaal honderdtwintig goed te doen is. Het laatste stuk kwam er weer een dikke sneeuwbui en reden we met dertig verder. Maar verder niets aan de hand. Totaal relaxed kwam ik aan in Groningen. (Waar overigens iedereen klaagde over de sneeuw. Mijn vriend was inmiddels weer thuis,want die was teruggestuurd door de politie en mocht vanwege het slechte weer Duitsland niet verder in.)
Ik kan in de auto ontzettend genieten van de natuur om me heen. In dit geval de eindeloze witte sneeuw op de weilanden, de witte bomen, de witte molen bij Haren en de vogels. De mooie witte schapen in het groene gras lijken nu in de sneeuw wel erg goor trouwens.
Op de terugweg was het file en dus was ik ruim een uur onderweg. Ook geen probleem; radio aan en gaan! Heerlijk die tijd voor jezelf, even zonder de kinderen. Je gedachten de vrije loop laten en even helemaal zen in de auto worden. Als ik dan thuis kom kan ik er weer helemaal fris tegenaan. Ik zou het echt elke thuisblijfmoeder aanraden; als je een oppas kunt regelen, ga dan lekker vrijwilligerswerk doen!
Twee maanden geleden stapte ik in de Pinda (zoals mijn vriend en ik dit nieuwe schattige koektrommeltje altijd noemen) en wilde vertekken. De kinderen en mijn schoonmoeder stonden, zoals altijd voor het raam te wachten, hoe ik het vertrekritueel zou uitvoeren. Motor starten, lichten aan, mistlicht een paar keer aan en uit, waarschuwingslichten aan (niet vergeten uit te doen) en natuurlijk een keertje toeteren. Schrikt u niet, dit gebeurt allemaal op onze oprit aan een doodlopend straatje, dus niemand die er last van heeft.
Toen ik die keer probeerde te strarten, gebeurde er helemaal niets. Na een half uur kwam de pechhulp (mijn oudste peuter zat ondertussen aan het raam geplakt en kreeg als slagroom op de taart ook nog een kleurplaat!) en die meneer constateerde dat de accu kortsluiting had. We moesten naar de garage om een nieuwe accu te kopen. Uiteraard is dat allemaal goed gekomen, maar ik moest inmiddels mijn les in Groningen wel afbellen. Als ik op dat moment nog met het openbaar vervoer was gegaan, waren mijn leerlingen toch al lang weer vertrokken.
Afgelopen donderdag waren de voorspellingen zo slecht dat het er naar uit zag dat ik niet kon gaan. Toch viel het uiteindelijk best mee (vond ik) en ben ik in de auto gestapt. Wel in onze eigen auto, want die ligt iets stabieler op de weg dan de Pinda. Mijn vriend kon ondertussen een keer meerijden met een collega.
Het eerste kwartier was er niets aan de hand. We reden met z'n allen ongeveer honderd, waar normaal honderdtwintig goed te doen is. Het laatste stuk kwam er weer een dikke sneeuwbui en reden we met dertig verder. Maar verder niets aan de hand. Totaal relaxed kwam ik aan in Groningen. (Waar overigens iedereen klaagde over de sneeuw. Mijn vriend was inmiddels weer thuis,want die was teruggestuurd door de politie en mocht vanwege het slechte weer Duitsland niet verder in.)
Ik kan in de auto ontzettend genieten van de natuur om me heen. In dit geval de eindeloze witte sneeuw op de weilanden, de witte bomen, de witte molen bij Haren en de vogels. De mooie witte schapen in het groene gras lijken nu in de sneeuw wel erg goor trouwens.
Op de terugweg was het file en dus was ik ruim een uur onderweg. Ook geen probleem; radio aan en gaan! Heerlijk die tijd voor jezelf, even zonder de kinderen. Je gedachten de vrije loop laten en even helemaal zen in de auto worden. Als ik dan thuis kom kan ik er weer helemaal fris tegenaan. Ik zou het echt elke thuisblijfmoeder aanraden; als je een oppas kunt regelen, ga dan lekker vrijwilligerswerk doen!
dinsdag 14 december 2010
Mag het ietsje minder zijn?
Mag het ietsje minder alsjeblieft? Iets minder kilo's om mijn heupen, iets minder te strakke jurk. Iets minder geld wat mijn portemonnee uitvliegt, iets minder smeekbedes van goede doelen op mijn deurmat. Iets minder drukte in de stad, iets minder drukte hier in huis. De kinderen ruzieen onder de kerstboom om hun nieuwe Sinterklaasspeelgoed, buiten steken de buurjongens hun vuurwerk vast af, waardoor de kinderen weer slecht slapen. Kan dat niet ietsje minder vroeg?
Zaterdag hebben we een kerstboom gekocht. De prijzen van de prachtige Nordmansparren in het tuincentrum begonnen bij 37,50. Voor een klein boompje, zonder kluit. Gewone boompjes hebben ze niet meer. Je krijgt bij deze de garantie dat hij over vier weken bij het overlaadstation zijn naaldjes nog niet laat vallen. Gelukkig had de kweker om de hoek een prachtig gewoon exemplaar staan voor 12 Euro en mochten we bij het dure tuincentrum het 'snoeiafval' van de Nordmannen gratis meenemen. Bij weer een ander tuincentrum koop je drie takjes conifeer voor 1,95. Wij noemen dat snoeiafval. We hebben van de mooiere gratis takken drie kerststukjes kunnen maken.
En toch, toch kijk ik uit naar de Kerst. Lekker met mijn zus en haar gezin, die hier komen gourmetten. En de Tweede Kerstdag naar mijn vader. Gelukkig geen overdreven cultuur van dure kleding en duur eten. Wel een creatieve cultuur. Zodra de kinderen uitgeraasd zijn, gaan we lekker knutselen, koken, rommelen en voorbereiden. Het lijkt wel een soort nesteldrang. Op mijn andere blogs zullen leuke knutseltips en kooktips verschijnen. Helaas duurt de kerstvakantie maar twee weken. Mag dat niet ietsje meer zijn?
Zaterdag hebben we een kerstboom gekocht. De prijzen van de prachtige Nordmansparren in het tuincentrum begonnen bij 37,50. Voor een klein boompje, zonder kluit. Gewone boompjes hebben ze niet meer. Je krijgt bij deze de garantie dat hij over vier weken bij het overlaadstation zijn naaldjes nog niet laat vallen. Gelukkig had de kweker om de hoek een prachtig gewoon exemplaar staan voor 12 Euro en mochten we bij het dure tuincentrum het 'snoeiafval' van de Nordmannen gratis meenemen. Bij weer een ander tuincentrum koop je drie takjes conifeer voor 1,95. Wij noemen dat snoeiafval. We hebben van de mooiere gratis takken drie kerststukjes kunnen maken.
En toch, toch kijk ik uit naar de Kerst. Lekker met mijn zus en haar gezin, die hier komen gourmetten. En de Tweede Kerstdag naar mijn vader. Gelukkig geen overdreven cultuur van dure kleding en duur eten. Wel een creatieve cultuur. Zodra de kinderen uitgeraasd zijn, gaan we lekker knutselen, koken, rommelen en voorbereiden. Het lijkt wel een soort nesteldrang. Op mijn andere blogs zullen leuke knutseltips en kooktips verschijnen. Helaas duurt de kerstvakantie maar twee weken. Mag dat niet ietsje meer zijn?
maandag 6 december 2010
Dag Sinterklaasje!
Vandaag is het opruimdag. Gisteren met groot succes pakjesmiddag gevierd. Vandaag ga ik de Sinterklaastafel weer afruimen. Alle plastic Pietjes en Sintjes en niet te vergeten, de houten stoomboot, mogen in de zak naar zolder. Stof verzamelen en wachten op de intocht van volgend jaar.
Voor de kinderen even een soort rustweekje tussendoor. Omdat mijn schoonouders komend weekend hun trouwdag vieren, waar de kinderen traditioneel verwend worden met -je raadt het al- nog meer cadeautjes, wil ik niet te snel in de kerstwereld duiken. Op de peuterspeelzaal gaat Tygo er wel vast mee aan de slag, want het is nog maar twee weekjes tot de vakantie. Zelf zal ik vast de adventster opdiepen. Een beetje laat, ik weet het, maar ik wacht altijd even tot de Goede Sint weer in Spanje in zijn hangmat ligt. Zo hoop ik de feestverwarring niet groter te maken dan nodig.
Dus voor deze week even puinruimen, het nieuwe speelgoed een plekje geven en ondertussen vast beginnen met nadenken over het kerstdiner. Zal de plastic kerstballen vast afstoffen.
Voor de kinderen even een soort rustweekje tussendoor. Omdat mijn schoonouders komend weekend hun trouwdag vieren, waar de kinderen traditioneel verwend worden met -je raadt het al- nog meer cadeautjes, wil ik niet te snel in de kerstwereld duiken. Op de peuterspeelzaal gaat Tygo er wel vast mee aan de slag, want het is nog maar twee weekjes tot de vakantie. Zelf zal ik vast de adventster opdiepen. Een beetje laat, ik weet het, maar ik wacht altijd even tot de Goede Sint weer in Spanje in zijn hangmat ligt. Zo hoop ik de feestverwarring niet groter te maken dan nodig.
Dus voor deze week even puinruimen, het nieuwe speelgoed een plekje geven en ondertussen vast beginnen met nadenken over het kerstdiner. Zal de plastic kerstballen vast afstoffen.
vrijdag 3 december 2010
Gat in de markt
Vandaag heb ik een gat in de markt ontdekt. Niet dat ik zelf zo door handelsgeest gedreven wordt hoor. Het is meer dat ik hoop dat er een lezer in dit gat durft te springen.
In de nazomer van 2009 kocht ik voor mijn dochtertje herfstkleertjes en alvast wat accessoires voor de winter. Maat 74 was nog ruim, dus dat leek me een prima maat. Ook kocht ik op de groei vast wat maat 80. Twee maanden later, de mussen vroren inmiddels van de daken, was mijn dochtertje zo eigenwijs om zich niet aan mijn planning te houden. Ze besloot stiekem door te groeien. En dus had ik ineens meer kleding maat 80 nodig. In februari (weet je het nog, 8 weken sneeuw), had ik echt een probleem. Ik had een winterjasje nodig maat 86. Eerst wist ik niet dat dat een probleem was. En dus ging ik gezellig met mijn schoonmoeder en de kinderen de stad in. Eerst naar de C&A. Daar zagen we in eerste instantie heel veel zomerjurkjes en mouwloze shirtjes. In februari. Min 3. Dus vroeg ik aan de verkoopster waar we de winterjassen konden vinden. De verkoopster begon te lachen (echt!) en zei dat die al weken uit de collectie waren. Het was tijd voor de zomercollectie! Uit eindelijk heb ik na lang zoeken nog wat in de uitverkoop van een webwinkel gevonden.
Voor volwassenen begrijp ik nog wel dat ze snel de boel op willen ruimen. Maar voor kinderen? Die groeien ook door buiten het seizoen hoor!
Vorige week ging mijn dochtertjelief van schoenmaat 21 naar schoenmaat 22. Op naar de schoenenwinkel. En echt waar, uitverkocht. De wintercollectie is uitverkocht in de laatste week van november. Het is officieel nog niet eens winter! Ze hebben schattige sandaaltjes met glittertjes en sportschoentjes te over, maar schattige warme laarsjes hebben ze al niet meer. Uiteindelijk heb ik via een webwinkel van een bekende schoenenwinkel nog iets kunnen bestellen. Zwaar in de uitverkoop, dat dan weer wel.
Nu zou je denken dat ik wel leer van dit soort situaties. Maar niets is minder waar. Ik wil namelijk helemaal nog geen sandaaltjes kopen op dit moment. Maar, zal je zien, als het eindelijk weer mei is en mijn hoofd op standje lente staat, is het leukste en betaalbaarste alweer uitverkocht!
Daarom mijn oproep naar ieder die op zoek is naar een gat in de markt: verkoop kinderkleertjes, schoentjes en accessoires in het seizoen waar ze voor bedoeld zijn. Winterschoenen in de winter, badpakjes in de zomer. Revolutionair!
In de nazomer van 2009 kocht ik voor mijn dochtertje herfstkleertjes en alvast wat accessoires voor de winter. Maat 74 was nog ruim, dus dat leek me een prima maat. Ook kocht ik op de groei vast wat maat 80. Twee maanden later, de mussen vroren inmiddels van de daken, was mijn dochtertje zo eigenwijs om zich niet aan mijn planning te houden. Ze besloot stiekem door te groeien. En dus had ik ineens meer kleding maat 80 nodig. In februari (weet je het nog, 8 weken sneeuw), had ik echt een probleem. Ik had een winterjasje nodig maat 86. Eerst wist ik niet dat dat een probleem was. En dus ging ik gezellig met mijn schoonmoeder en de kinderen de stad in. Eerst naar de C&A. Daar zagen we in eerste instantie heel veel zomerjurkjes en mouwloze shirtjes. In februari. Min 3. Dus vroeg ik aan de verkoopster waar we de winterjassen konden vinden. De verkoopster begon te lachen (echt!) en zei dat die al weken uit de collectie waren. Het was tijd voor de zomercollectie! Uit eindelijk heb ik na lang zoeken nog wat in de uitverkoop van een webwinkel gevonden.
Voor volwassenen begrijp ik nog wel dat ze snel de boel op willen ruimen. Maar voor kinderen? Die groeien ook door buiten het seizoen hoor!
Vorige week ging mijn dochtertjelief van schoenmaat 21 naar schoenmaat 22. Op naar de schoenenwinkel. En echt waar, uitverkocht. De wintercollectie is uitverkocht in de laatste week van november. Het is officieel nog niet eens winter! Ze hebben schattige sandaaltjes met glittertjes en sportschoentjes te over, maar schattige warme laarsjes hebben ze al niet meer. Uiteindelijk heb ik via een webwinkel van een bekende schoenenwinkel nog iets kunnen bestellen. Zwaar in de uitverkoop, dat dan weer wel.
Nu zou je denken dat ik wel leer van dit soort situaties. Maar niets is minder waar. Ik wil namelijk helemaal nog geen sandaaltjes kopen op dit moment. Maar, zal je zien, als het eindelijk weer mei is en mijn hoofd op standje lente staat, is het leukste en betaalbaarste alweer uitverkocht!
Daarom mijn oproep naar ieder die op zoek is naar een gat in de markt: verkoop kinderkleertjes, schoentjes en accessoires in het seizoen waar ze voor bedoeld zijn. Winterschoenen in de winter, badpakjes in de zomer. Revolutionair!
woensdag 1 december 2010
Waargebeurd verhaal
Zo, iedereen heeft de pap op, dan kunnen we gaan. Tygo nog even plassen. Ja, die maillot moet echt aan en nee, die is niet alleen voor meisjes. Die staat juist heel leuk onder je pietenbroek! Zo. Handen wassen. Sofie, kom je hier? Ah, ik ruik wat, nog even snel naar boven voor een schone luier.. Nee, Tygo, blijf maar beneden en haal je jas vast uit de gang. Nee Tygo, beneden. Oke, dan maar mee naar boven, maar stop met gillen!!
Zo. Nu eerst je pietenhesje terug zien te vinden. Die lag hier toch op tafel? Richard zoek jij even boven? Ongelofelijk hoe snel dingen hier ineens kunnen verdwijnen... Oh, in de kast. Ja logisch. Schat, kleedt jij Tygo even verder aan met dat pietenpakje. Kom nou Sofie! Wat? Oja, jij wil natuurlijk ook een pietenbroek aan. Even kijken hoor. Slofjes uit. En hier zijn je nieuwe schoenen. Ja mooi he? Laat maar aan. Laat maar aan!! Ja, nu je sjaal, jas, wantjes, muts, skibroek. Tygo, jij moet ook een muts op hoor!
Iedereen klaar?
Even terug, tasje met beker staat nog in de keuken.
Nee Sofie, je mag nu niet zelf lopen. Je gaat in de buggy, op de terugweg... nee... niet zo gillen alsjeblieft. Niet huilen, straks bevriezen je traantjes nog. Kijk eens, hier is Nijntje, neem die maar mee. Dan wil je wel in de buggy toch?
Nu even doorlopen. Dan zijn we net op tijd. Muts weer af, handschoentjes uit, laarzen uit, sjaal af, weer plassen, skibroek uit, pietenbroek uit, maillot uit.. Zo. Toch nog op tijd op de peuterspeelzaal. Het is een wonder. Sloffen vergeten.
-Richard rent naar huis voor sloffen en komt terug op de peuterspeelzaal-
En Sofie, nu gaan wij ook weer naar huis. Waar is je muts? Jij moet niet alles uit doen! Nee, hier blijven. Sofie. Kom. Hier... Goedzo. Niet huilen. Over een maandje mag jij ook naar school.
Muts weer op. Wantjes weer aan. Nu mag je zelf lopen, maar je moet wel bij mama blijven. Heel goed, een beetje sneller graag, want mama bevriest. Waarom heb ik alleen een fortuin besteed aan mini-winterkleertjes en ben ik mezelf weer eens vergeten?
Fijn. Weer thuis. Sjaal af, muts af, skibroek uit, wantjes uit, jas uit, schoentjes uit, slofjes aan. Lekker op de bank. Over 2 uurtjes weer inpakken, want dan is het Sinterklaasfeest op de peuterspeelzaal weer afgelopen. Kan ik nog net even de was opruimen terwijl Sofie televisie kijkt. Wat wil je kijken? Shit. Waar is Nijntje gebleven?
Zo. Nu eerst je pietenhesje terug zien te vinden. Die lag hier toch op tafel? Richard zoek jij even boven? Ongelofelijk hoe snel dingen hier ineens kunnen verdwijnen... Oh, in de kast. Ja logisch. Schat, kleedt jij Tygo even verder aan met dat pietenpakje. Kom nou Sofie! Wat? Oja, jij wil natuurlijk ook een pietenbroek aan. Even kijken hoor. Slofjes uit. En hier zijn je nieuwe schoenen. Ja mooi he? Laat maar aan. Laat maar aan!! Ja, nu je sjaal, jas, wantjes, muts, skibroek. Tygo, jij moet ook een muts op hoor!
Iedereen klaar?
Even terug, tasje met beker staat nog in de keuken.
Nee Sofie, je mag nu niet zelf lopen. Je gaat in de buggy, op de terugweg... nee... niet zo gillen alsjeblieft. Niet huilen, straks bevriezen je traantjes nog. Kijk eens, hier is Nijntje, neem die maar mee. Dan wil je wel in de buggy toch?
Nu even doorlopen. Dan zijn we net op tijd. Muts weer af, handschoentjes uit, laarzen uit, sjaal af, weer plassen, skibroek uit, pietenbroek uit, maillot uit.. Zo. Toch nog op tijd op de peuterspeelzaal. Het is een wonder. Sloffen vergeten.
-Richard rent naar huis voor sloffen en komt terug op de peuterspeelzaal-
En Sofie, nu gaan wij ook weer naar huis. Waar is je muts? Jij moet niet alles uit doen! Nee, hier blijven. Sofie. Kom. Hier... Goedzo. Niet huilen. Over een maandje mag jij ook naar school.
Muts weer op. Wantjes weer aan. Nu mag je zelf lopen, maar je moet wel bij mama blijven. Heel goed, een beetje sneller graag, want mama bevriest. Waarom heb ik alleen een fortuin besteed aan mini-winterkleertjes en ben ik mezelf weer eens vergeten?
Fijn. Weer thuis. Sjaal af, muts af, skibroek uit, wantjes uit, jas uit, schoentjes uit, slofjes aan. Lekker op de bank. Over 2 uurtjes weer inpakken, want dan is het Sinterklaasfeest op de peuterspeelzaal weer afgelopen. Kan ik nog net even de was opruimen terwijl Sofie televisie kijkt. Wat wil je kijken? Shit. Waar is Nijntje gebleven?
Abonneren op:
Posts (Atom)