Vrijdag een hele dag in bed liggen filosoferen. Eigenlijk had ik gewoon een griepje, maar goed. Een mooi moment om heerlijk de hele dag onder mijn warme dekbedje na te denken. Want dat gaat toch altijd maar door. Heb laatst gesolliciteerd op een freelance baan, maar nog niets gehoord. Zou ik er nu achteraan moeten bellen? Of toch maar gewoon afwachten? En als ik geen kans maak.. verder solliciteren, of toch maar wat meer doen voor Vluchtelingenwerk? Heerlijk, om eens de tijd te hebben een dagje je gedachten de vrije loop te laten. Kan ik iedere moeder aanraden, een dagje cocoonen!
En terwijl Tygo vanochtend helemaal opgewonden zijn bedje uitstuiterde, draaide ik me nog een keertje om. Maar niet voor lang. Ik had mijn kleine grote mannetje nou eenmaal beloofd, dat hij hij nieuwe snowboots aanmocht zodra het sneeuwde. Gelukkig kwam oma op de koffie en die wilde wel samen met de kinderen even de eendjes gaan voeren, met de nieuwe laarzen aan. Kan ik stiekem nog even snel bloggen.
Ondertussen heb ik broccolisoep opstaan. Een echte aanrader als iedereen om je heen verkouden is en jij het zo lang mogelijk uit wil stellen. Zal vanavond het recept even op "vega-met-kinderen" zetten.Vanmiddag ga ik met de kinderen naar een overdekte speeltuin (lees bacterie-walhalla) en dan hoef ik vanavond alleen mijn soepje maar op te warmen.
Kortom, hier is de winter al echt begonnen. De cadeautjes staan in een grote doos klaar op zolder, de Sinterklaastafel wordt dagelijks gebruikt en de kinderen staan nu verkleumd voor de deur met oma. Ik ga even helpen kindjes uitpakken. Genoeg gefilosofeerd voor vandaag.
dinsdag 30 november 2010
vrijdag 26 november 2010
Als thuisblijfmoeder kende ik geen zwangerschapsverloven, geen echte vakanties en kan ik vooral nooit ziek zijn. Hoe je het wendt of keert, ik ben altijd de mama van Tygo en Sofie. En daar ben ik ontzettend blij mee, begrijp me niet verkeerd. Maar de afgelopen week viel het me behoorlijk zwaar. 'S nachts lig ik wakker van het hoesten en snotteren, 's ochtends twee asprientjes bij het ontbijt tegen de hoofdpijn en moe, moe, moe. Kortom, een herfstgriepje onder de leden.
En dan was het ook nog een druk weekje. Normaal vermaakt mijn vader de kinderen op maandagmiddag, maar omdat hij aan het herstellen is van een longonsteking kan hij beter bij mij uit de buurt blijven. Tygo was die maandag ook niet fit en heb ik dus thuis gehouden van de peuterspeelzaal. Daarom moest ik ze dus de hele dag zelf vermaken. En ook de rest van de week vroegen ze veel van mijn energie.
Gisteravond had ik het even helemaal gehad. Ik was moeder. De overtreffende trap van moe. Ik kon niet meer. Met een flinke hoofdpijn ben ik tegelijk met de kinderen naar bed gegaan. En vandaag is Richard met een dagje zorgverlof thuisgebleven. Ik lig in bed, ik ben moeder en ziek. Zo zie je maar weer; zeg nooit nooit.
En dan was het ook nog een druk weekje. Normaal vermaakt mijn vader de kinderen op maandagmiddag, maar omdat hij aan het herstellen is van een longonsteking kan hij beter bij mij uit de buurt blijven. Tygo was die maandag ook niet fit en heb ik dus thuis gehouden van de peuterspeelzaal. Daarom moest ik ze dus de hele dag zelf vermaken. En ook de rest van de week vroegen ze veel van mijn energie.
Gisteravond had ik het even helemaal gehad. Ik was moeder. De overtreffende trap van moe. Ik kon niet meer. Met een flinke hoofdpijn ben ik tegelijk met de kinderen naar bed gegaan. En vandaag is Richard met een dagje zorgverlof thuisgebleven. Ik lig in bed, ik ben moeder en ziek. Zo zie je maar weer; zeg nooit nooit.
donderdag 18 november 2010
Mailen op de grote school
Ons kleine grote mannetje is alweer drie-en-een-half. En dus was het hoog tijd om hem in te schrijven bij een basisschool. Na lang wikken, wegen, rondkijken, vragen, internetten en afspreken hakten we eindelijk de knoop door. Het wordt de Vrijeschool. De Vrijeschool heeft voor ons een aantal voordelen ten opzichte van de andere scholen en eigenlijk maar twee nadelen. Eerst maar eens de voordelen. Op de Vrijeschool zitten minder kinderen in een klas. Waren het er op de ene school 30, op de andere school 28.. op de Vrijeschool 'maar' 20 tot 22. En dat is fijn voor ons prikkelgevoelige mannetje. Een ander groot voordeel is dat het onderwijs prima aansluit bij onze opvoedvisie. Rust, ritme, regelmaat. Een beetje ouderwets, maar wel doeltreffend. Overigens ook geen computers en geen Citotoetsen in de onderbouw. Daarnaast ook heel belangrijk voor ons; respect voor de natuur en de mensen om je heen. Creativiteit, muziek, toneel, jezelf mogen zijn. Allemaal punten waar extra aandacht voor zijn. En dan ook nog goede prestaties bij de cognitieve vakken. Toen ik de Vrijeschool een paar maanden geleden voor het eerst binnenliep, begon er iets in mij te juichen. Dit is het, dit is een verlengde van ons thuis waar ik mijn kindjes met een gerust hart 8 jaar lang naartoe kan brengen. Dat brengt mij meteen op het eerste nadeel. De school staat aan de andere kant van de stad. Dus.. brengen en halen met de auto. Gelukkig is er wel een continuerooster. Het tweede nadeel is de prijs. Vanwege alle leuke en creatieve dingen is er ook een hogere ouderbijdrage. Die is natuurlijk niet verplicht, maar ja, zonder die bijdrage kan de school die leuke, creatieve en natuurlijke materialen natuurlijk niet betalen.
Gisteren mocht onze grote zoon alvast een eerste kijkje gaan nemen. Van tevoren was hij zenuwachtig. Dat uitte hij niet in volwassenentaal (ik deed nog maar weer eens een toiletbezoekje op de valreep), maar op de peutermanier. "Neeeeeee ik hoef niet!!!", schreeuwde hij, terwijl hij zichzelf op de grond gooide voor de wc. Wie haalt het dan ook in zijn hoofd om zijn peuter voor vertrek te verzoeken naar het toilet te gaan? Nadat wij hem eindelijk in zijn jas geworsteld hadden, rende hij een aantal rondjes om de auto. Toen Richard hem eindelijk gevangen had en in een flinke papa-greep in de auto pootte, leek het me tijd voor een kort mama-zoon gesprekje. Lieverd, ik weet dat je het spannend vindt. Mama ook. Maar we gaan er samen naartoe. En het wordt heel leuk. En daarna gaan we samen weer terug. Je hoeft er dus nog niet alleen te blijven. We gaan gewoon met z'n allen op visite. Het woord visite sprak hem gelukkig aan en dus bleef hij de hele weg braaf babbelen over alles behalve 'de grote school'.
Het ouder-juf gesprekje was een warm onthaal. Tygo rende voor ons uit de klas in en huppelde van hoek naar hoek. Nadat hij de weegschaal getest had (hee, er staan geen nummertjes op!) en alle boekjes had bekeken, was hij duidelijk toe aan een nieuwe uitdaging. De juf voelde dat ook, omdat ze geen zin meer af kon maken, of Tygo had haar weer iets te vragen of te vertellen. Dus kreeg hij papier en een mooi bijenwaskrijtje. Een spontane regenboog voor de nieuwe juf verscheen op papier. En opeens ontdekte hij iets. Er was een hoek waar je meel kon maken. Echte. De juf gaf hem een handje graan en malen maar! De volgende dag zou het weer brood-bak-dag in de klas zijn (wekelijks) en Tygo hielp zijn toekomstige klasgenootjes vast op weg. Hij maalde tot hij er bijna bij neerviel (en dat laten peuters horen en zien). Luid kreunend en met een rood hoofd produceerde hij precies genoeg meel voor een kabouterpannenkoekje en toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Natuurlijk was onze peuter het daar helemaal niet mee eens. Die wilde blijven bij de nieuwe, lieve juf.
Na een hoop beloftes voor de toekomst (ja, als jij vier bent mag je hier ook komen timmeren, verzekerde de juf) en nog een rondje over het schoolplein, zaten we weer in de auto. En Tygo, wat vond je nou het allerleukste van de nieuwe school? En met een big smile antwoorde mijn grote, moderne zoon: "het melen mama!"
Gisteren mocht onze grote zoon alvast een eerste kijkje gaan nemen. Van tevoren was hij zenuwachtig. Dat uitte hij niet in volwassenentaal (ik deed nog maar weer eens een toiletbezoekje op de valreep), maar op de peutermanier. "Neeeeeee ik hoef niet!!!", schreeuwde hij, terwijl hij zichzelf op de grond gooide voor de wc. Wie haalt het dan ook in zijn hoofd om zijn peuter voor vertrek te verzoeken naar het toilet te gaan? Nadat wij hem eindelijk in zijn jas geworsteld hadden, rende hij een aantal rondjes om de auto. Toen Richard hem eindelijk gevangen had en in een flinke papa-greep in de auto pootte, leek het me tijd voor een kort mama-zoon gesprekje. Lieverd, ik weet dat je het spannend vindt. Mama ook. Maar we gaan er samen naartoe. En het wordt heel leuk. En daarna gaan we samen weer terug. Je hoeft er dus nog niet alleen te blijven. We gaan gewoon met z'n allen op visite. Het woord visite sprak hem gelukkig aan en dus bleef hij de hele weg braaf babbelen over alles behalve 'de grote school'.
Het ouder-juf gesprekje was een warm onthaal. Tygo rende voor ons uit de klas in en huppelde van hoek naar hoek. Nadat hij de weegschaal getest had (hee, er staan geen nummertjes op!) en alle boekjes had bekeken, was hij duidelijk toe aan een nieuwe uitdaging. De juf voelde dat ook, omdat ze geen zin meer af kon maken, of Tygo had haar weer iets te vragen of te vertellen. Dus kreeg hij papier en een mooi bijenwaskrijtje. Een spontane regenboog voor de nieuwe juf verscheen op papier. En opeens ontdekte hij iets. Er was een hoek waar je meel kon maken. Echte. De juf gaf hem een handje graan en malen maar! De volgende dag zou het weer brood-bak-dag in de klas zijn (wekelijks) en Tygo hielp zijn toekomstige klasgenootjes vast op weg. Hij maalde tot hij er bijna bij neerviel (en dat laten peuters horen en zien). Luid kreunend en met een rood hoofd produceerde hij precies genoeg meel voor een kabouterpannenkoekje en toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Natuurlijk was onze peuter het daar helemaal niet mee eens. Die wilde blijven bij de nieuwe, lieve juf.
Na een hoop beloftes voor de toekomst (ja, als jij vier bent mag je hier ook komen timmeren, verzekerde de juf) en nog een rondje over het schoolplein, zaten we weer in de auto. En Tygo, wat vond je nou het allerleukste van de nieuwe school? En met een big smile antwoorde mijn grote, moderne zoon: "het melen mama!"
dinsdag 9 november 2010
Vasthouden en loslaten
Het is een koude herfstdag met een snijdende wind. Ik loop met Sofie naar de peuterspeelzaal om Tygo op te halen. Ze vindt het geweldig om naar het schooltje te gaan, want over twee maanden mag ze zelf ook. Soms huilt ze als zij weer mee naar huis moet en Tygo mag blijven. Maar vandaag neemt ze alle tijd. Ze treuzelt. Ze vindt het heerlijk om van links naar rechts over de stoep de scharrelen en hier en daar een nat blaadje of een gebroken eikel op te rapen. Ik bewonder haar. Het is nog maar twee maanden geleden, dat ze het liefst door mijn twee handen ondersteund werd. Anders durfde ze niet te lopen. Bewegings-angst, noemt de fysio dat. Af en toe zei ik: 'Een handje is genoeg Sofie' en dan herhaalde zij dapper: 'Een handje is genoeg.' en liet er voorzichtig eentje los. Soms zag ik de traantjes in haar oogjes. 'Mama, is een beetje pannend.' zei ze dan. Voor haar was nog zoveel spannend.
We komen aan bij het zebrapad. "Sofie, geef je mama een handje?" En onder luid protest, gespartel en geschreeuw bereiken we de overkant. Haar 'nee mama, los, kan Sofie zelf, neeee!' raakt me. Ze wordt zo snel groot. Ik heb tranen in mijn ogen. Sterk spul, die herfstwind.
We komen aan bij het zebrapad. "Sofie, geef je mama een handje?" En onder luid protest, gespartel en geschreeuw bereiken we de overkant. Haar 'nee mama, los, kan Sofie zelf, neeee!' raakt me. Ze wordt zo snel groot. Ik heb tranen in mijn ogen. Sterk spul, die herfstwind.
woensdag 3 november 2010
Oproepje: ben jij ook thuisblijfmoeder?
Even tussendoor een klein oproepje. Ik ben namelijk ook heel benieuwd naar de mening van andere thuisblijfmoeders! Heb jij tien minuten over en ben je ook thuisblijfmoeder (werk je minder dan 10 uur buitenshuis)? Dan zou ik het super vinden wanneer je mijn enquete in wilt vullen: Enquete thuisblijfmoeder.
Groetjes,
Pauline
Groetjes,
Pauline
Abonneren op:
Posts (Atom)