woensdag 22 september 2010

Peuterplanner

Omdat onze oudste peuter Tygo (3,5 jaar) net als vele kinderen behoefte heeft aan ritme en regelmaat, heb ik voor hem gisteren een planbord gemaakt. Het idee heb ik gestolen van het basisonderwijs, waar ze bij de kleuters dagelijks de dagritmekaarten inzetten. Zo kunnen alle kleuters zien wanneer het tijd is om te spelen en of ze die dag ook buiten gaan spelen of een verjaardag vieren.

Hier in huis is al vrij veel ritme. Elke dag ongeveer dezelfde volgorde bij het eten, spelen, opruimen en rusten. Dat roept bij onze kinderen dus geen vragen meer op en brengt veel rust. Maar de laatste tijd had Tygo vaak vragen over de volgende dag. 'Komt oma morgen? Ga ik morgen naar school?'
Daarom kreeg ik het idee thuis ook een planbord te maken. Omdat Tygo vanochtend meteen helemaal enthousiast was en ik natuurlijk best trots ben, wil ik het idee hier graag delen.

Eerst hebben we van verschillende activiteiten foto's gemaakt. Tygo voor de peuterspeelzaal, Tygo bij de supermarkt, bibliotheek etc. Daarna nog een paar symbolische foto's. Een foto van onze auto en de fiets, staan voor een uitstapje, een foto van de voordeur die op een kier staat, betekent visite. In totaal een stuk of vijftien foto's.
Deze foto's heb ik af laten drukken op klein formaat (9 cm) en daarna op een stukje karton (een kwart A4) geplakt met een korte omschrijving.
Op de rommelmarkt kwamen we afgelopen weekend een magneetbord tegen. (Oorspronkelijk Ikea). Dat heb ik beplakt met een stuk van ons behang wat ik nog had liggen op zolder. Dit geeft een wat rustiger effect. Als ik niet zulk druk behang had, zou ik waarschijnlijk gekozen hebben voor een vrolijk stukje stof van de markt.
Daarbij nog kaartjes gemaakt met de dagen van de week en vier weerkaartjes (wolken, zon, regen, sneeuw).

Nu bespreken we elke avond na het eten met de kinderen wat we de volgende dag verwachten te gaan doen. Natuurlijk zeggen we er duidelijk bij dat plannen kunnen wijzigen! De volgende ochtend kijken we er nog een keer naar en mag Tygo het goede weerkaartje erbij hangen.

Ik zal over een tijdje laten weten of het leven met deze peuterplanner bevalt!


Prinsjesdag beschouwingen

Gisteren was het alweer de derde dinsdag in september. En hoewel mijn kinderen erg uitkeken naar de herfst (zie ook mijn blog vieren met kinderen), zag ik de bui al hangen. Nonchalant verkondige de oppositie dat het een spek-en-bonen bijeenkomst zou zijn. Laat dat nou net niet mijn lievelingsgerecht zijn.

Volgens de huidige miljoenennota gaan juist de gezinnen met kinderen er flink op achteruit. Als je daarnaast niet helemaal gezond bent, ben je helemaal de pineut. 230 Miljoen bezuinigen ze op kinderopvangtoeslag. Iedereen die zijn kids twee of meer dagen op de creche heeft, zal dit voelen met enkele tientjes per maand. Ik ben blij dat ik voorlopig nog zelf thuis ben bij de kinderen. Iedereen gaat meer zorgpremie betalen (reken op ongeveer honderd Euro per jaar per volwassene), de pil gaat uit het pakket, tandartsvergoedingen zijn verlaagd van 21 jaar naar 18 jaar en het eigen risico gaat alweer omhoog. En zo kan ik helaas nog wel een hele tijd doorgaan.

Vroeger (nu hebben we het nog maar over twintig of dertig jaar geleden), was het heel normaal dat moeders thuisbleven voor de kinderen. Je kon redelijk leven, wanneer je man een modaal salaris had. Op dit moment is het zo dat de maatschappij wordt ingericht op tweeverdieners. Dus in plaats van 'ieder drie dagen werken en de zorg verdelen' of 'de een zorgt voor het brood op de plank, de ander voor de kinderen', moeten papa's en mama's allemaal flink aan het werk, het liefst fulltime. En daar ben ik geen voorstander van. Iedereen maakt zijn of haar eigen keuzes en begrijp me niet verkeerd, daar heb ik alle respect voor. Maar ik heb de opvatting dat het niet goed is voor kinderen om vier of vijf dagen per week naar de creche te gaan. Natuurlijk, in sommige gevallen heb je geen keus. Als je alleenstaand bent, zal er ook brood op de plank moeten komen. Maar ik vind het een hele slechte zaak dat de overheid mensen met kinderen dwingt om zoveel te werken, dat ze niet meer zelf voor hun kinderen kunnen zorgen wanneer ze dit willen. Er zou keuzevrijheid moeten zijn.

Ik maak mij echt zorgen, of het kabinet nou demissionair is of niet. Het is te hopen dat er een fatsoenlijk nieuw kabinet komt, met een heldere blik, die deze maatregelen weet te beperken. Wat opkomt voor de zwakken in onze samenleving. Ben best bereid daarvoor nog eens naar de stembus te wandelen. Anders zijn straks veel te veel mensen genoodzaakt dagelijks bonen te eten en is het de vraag of ze het spek nog wel kunnen betalen.

Meer blogs!

In eerste instantie begon ik dit blog onder de naam; altijd net een beetje anders. En dat ben ik. Het zegt heel veel over mij, maar natuurlijk niet, hoe ik precies anders ben. Ik bedoel, Geert Wilders is anders, een moslimextremist is anders, eigenlijk is iedereen anders.
Daaarom heb ik na lang piekeren mijn blogs in drie stukken geknipt en een andere naam gegeven. Dit is de hoofdblog; thuis met kinderen. Ik ben namelijk op de eerste plaats thuisblijfmoeder. Maar ik vind het ook leuk om iets met mijn onderwijsachtergrond te doen, vandaar de blog; vieren met kinderen. Tot slot, een andere passie van mij; vega met kinderen. Een blog waar ik eenvoudige, vegetarische recepten op zet. Natuurlijk hangen die drie thema's met elkaar samen. Mijn recepten zijn kind- en consuminder- vriendelijk. En natuurlijk horen er ook hapjes bij een feestje. Er zal dus ook regelmatig heen en weer verwezen worden.

Kom je bijvoorbeeld op dit blog om te kijken wat je op een regenachtige middag met je kinderen zou kunnen doen? Kijk dan ook eens op vega met kinderen voor een leuk recept voor hele eenvoudige koekjes! Hoe dan ook, deze blogs zijn gemaakt om te inspireren. Net zoals ik geinspireerd raak op andere blogs, in boeken en natuurlijk bij vriendinnen en familie. De twee blogs hieronder heb ik laten staan, omdat het eigenlijk een soort introductiestukjes zijn, voor wie me beter wil leren kennen. Dat kan heel interessant zijn, want ook ik ben anders dan anderen. Steekwoorden? Consuminderen, thuisblijfmoeder, peuters, juf, vrijwilligerswerk, vegetarier, koken, creatief, vieringen, natuur, eenvoudig, gezelligheid.

Welkom op mijn blogs!

woensdag 15 september 2010

Wat doe jij op zondag?

Ongeveer een jaar geleden praatte ik met een man zonder kinderen, over hoe het is om thuisblijfmoeder te zijn. Altijd een heel gevoelig onderwerp en ik heb dan ook steeds de neiging om in de verdediging te schieten. Ik krijg dan altijd erorm de vreemde behoefte om op te lepelen wat ik allemaal doe, gedaan heb en wil gaan doen. "Jij doet dus de hele week, wat ik op zondag doe, maar dan met twee kinderen?", besloot hij zijn relaas, "een beetje op de bank hangen en een wasje draaien?". Ik was te perplex om antwoord te geven, hoewel mij eenmaal thuis natuurlijk wel honderd dingen door het hoofd schoten.

In de praktijk ziet dat er natuurlijk heel anders uit, zo'n thuisblijfmoederleven. Ik ben helemaal geen huismus en kan ook niet een hele dag met de kinderen over de grond kruipen tussen de Duploblokjes. Ik denk dat ik voor een thuisblijfmoeder opvallend weinig thuis ben. Maar ik ben wel een TBM, zoals ze dat met vaktermen noemen, ik voed mijn kinderen zelf op en geef de zorg heel beperkt uit handen tot ze een jaar of vier zijn. Morgen is het weer maandag. Voor een impressie, hier een samenvatting hoe de meeste maandagen er hier uitzien. Om zeven uur sta ik op, mijn vriend is dan al beneden om zich klaar te maken voor zijn werk. Met de kinderen zwaaien wij hem uit. Dan brengen we lopend (want het is lekker dichtbij) Tygo naar school (lees: peuterspeelzaal). Sofie wil dan zelf lopen, dus reken er maar twintig minuten voor, in plaats van tien. Aangekomen op school moet Tygo eerst plassen, jas uit, laarzen uit, sloffen aan. Dan de klas in praatje met de juf, ja natuurlijk geef ik me op als vrijwilliger voor de boekenuitleen. Tygo uitzwaaien, Sofie troosten ("Fofie ook chool, mama!!") en door naar de supermarkt. Als Sofie elke bloemkool en elk potje pindakaas met haar karretje geramd heeft, lopen we naar huis met natuurlijk weer veel te veel boodschappen en na een paar meter ook nog een dreumes op mijn nek. Eenmaal thuis zet ik Sofie aan de Duplo, pak de boodschappen uit, ruim de vaatwasser uit als Richard daar geen tijd voor had, doe een was in de wasmachine, stofzuig de benedenverdieping en plof op de bank neer. Meestal ongeveer vijf minuutjes. Hehe, half elf.
Daarna is het tijd voor Sofie. Even lekker een boekje lezen, of samen verven. Vervolgens halen we Tygo weer op, waarbij het hele ritueel hierboven beschreven zich weer afspeelt nog een keer volgt, maar dan achterstevoren (volg je het nog: Sloffen uit, laarzen aan, plassen, jas aan, Sofie huilen, Sofie troosten..).
Naar huis, broodje eten, Sofie naar bed voor een middagdut. Tygo uurtje op de bank met een filmpje naar keuze. Nu heb ik tijd voor een wat grotere huishoudelijke klus zoals soep koken, de badkamer poetsen of fijn bij de belastingdienst in de wacht staan. Of allemaal tegelijk natuurlijk.
Een uur later gaat de tv uit en speel ik een uurtje met Tygo. Alle verfspullen weer uit de kast, alle Duplo weer over de grond.
Om een uur of twee is Sofie uitgeslapen. Nu is het tijd om er even op uit te gaan. Met mooi weer bijvoorbeeld op de fiets naar het bos of naar een vriendin. Met regen naar Ballorig of het tuincentrum met de auto. Om de week naar de bieb voor nieuwe boekjes, of naar de Etos voor nieuwe luiers. Soms hebben we andere afspraken, morgen moet ik bijvoorbeeld weer met onze zieke poes-Janneke naar de dierenarts en past mijn schoonmoeder een uurtje op.
Om half zes ga ik koken, om zes uur komt Richard thuis. Daarna vaatwasser inruimen, terwijl Richard de kinderen naar bed brengt. En dan gauw in de auto, want maandagavond is sportavond. Mijn lieve Richard hangt en vouwt de was elke avond. Als ik thuis ben, tegen half negen, ben ik echt op. Maar ook heel tevreden. Ik vis nog wat Duplo onder de bank vandaan, boen nog wat verf van de nieuwe laminaatvloer en kijk nog even bij de kinderen (wat zijn ze lief als ze slapen..). En dan.. plof ik eindelijk op de bank om vervolgens een uurtje te internetten, te lezen, te bellen of tv te kijken. Tsja en dan gauw naar bed, want morgen om zeven uur.. begint het hele feest weer van voor af aan.

Ik weet niet wat jij op zondag doet, maar ik denk niet hetzelfde als ik op maandag.

De eerste stapjes

De eerste stapjes

Toen ons zoontje Tygo tien maanden was, trok hij zich met een brede glimlach voor het eerst op aan het houten speelgoedbankje. Dat bankje was tot dat moment de barriere tussen zijn speelhoekje en de grotere, veel interresanter buitenwereld. En nu werd deze muur door hem omvergeworpen.Vier maanden later stapte hij los door de hele benedenverdieping en konden we buiten verder op ontdekkingsreis. De tekst op zijn geboortekaartje bleek erg toepasselijk; "De wereld is voor jou en met jou een stukje mooier."

Tygo 10 maanden


Voor ons dochtertje Sofie ging het allemaal niet zo makkelijk. Door haar spreidbeugel bleef ze maanden zitten waar ze zat. Op haar speelkleed voelde ze zich veilig en zo lang mama niet te ver weg was, was alles oke. Wanneer ik toch eens uit het zicht verdween, riep ze me terug, want kletsen kon ze veel sneller dan haar leeftijdsgenootjes. Nu is Sofie bijna twee jaar en eindelijk, na een lange weg van fysiotherapie (diagnose; bewegingsangst), loopt ze met steun. Dat wil zeggen, steun van papa's of mama's hand. Op het geboortekaartje van Sofie stond; Twee kleine handjes, geef ons er ieder een. Dan leiden wij je rond en ben je nooit alleen.

Sofie 22 maanden



En nu ikzelf. Dit zijn niet echt mijn eerste stapjes op het wereld wijde web, want ik ben ook terug te vinden op diverse fora en ik maak deel uit van een netwerkgroep. Ook niet mijn eerste stapjes op het gebied van schrijven, want ik schreef eerder al stukjes voor de schoolkrant van de PABO en een jaar lang columns voor een plaatselijke politieke partij. Maar toch voelen dit als mijn eerste stapjes, omdat het mijn eerste eigen column is. Zonder opdracht, voor mezelf, over mezelf. En dus kwetsbaar, open en eerlijk. Misschien heb ik wel een beetje last van bewegingsangst, ik zal toch een paar muren omver moeten werpen. Toch ben ik ook klaar voor deze ontdekkingsreis. Ik weet alleen nog niet of ik het op de 'Tygo-manier' of de 'Sofie-manier' moet aanpakken. De tijd zal het leren.